Ένα περίεργο περιβαλλοντικό φαινόμενο – πρόβλημα, έχει εμφανισθεί εδώ και πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στον μεγαλύτερο δήμο της δυτικής Αθήνας, με κανένα επίσημο ή απλό δημότη να μπορεί να το εξηγήσει.
Πρόκειται για μία «γλυκιά» για ορισμένους δυσωδία «σάπιου» ψαριού που ανεξήγητα υπάρχει σε ορισμένες μόνο περιοχές της πόλης, με αρκετούς να αναφέρουν στη στήλη ότι οφείλεται σε ποσότητες ενός συγκεκριμένου είδους και πολύ ακριβού στην τιμή ψαριού που συνήθως ψήνεται και καταναλώνεται απ’ όσους έχουν το «πορτοφόλι» να το κάνουν.
Ορισμένοι δε, γίνονται ποιο συγκεκριμένοι μιλώντας για ψάρια του λεσεψιανού είδους «λαγοκέφαλος», το οποίο κατά τους ειδικούς ιχθυολόγους και θαλάσσιους βιολόγους έχει αλώσει τις ελληνικές θάλασσες προερχόμενο από τα θερμά νερά της Ευρθράς Θάλασσας, μέσω της διώρυγας του Σουέζ.
Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, πρόκειται για ένα πολύ επικίνδυνο και γεμάτο με θανατηφόρες τοξίνες αδηφάγο ψάρι που δεν έχει αντίπαλο στις ελληνικές θάλασσες με αποτέλεσμα να κατασπαράσσει ότι βρίσκεται στο δρόμο του κυριαρχώντας στους ελληνικούς βυθούς.
Μοναδικοί του αντίπαλοι, μία νέα γενιά ψαράδων που έχουν αναπτύξει νέες ερευνητικές μεθόδους της παρουσίας του και όταν εντοπίζουν τους μικρούς πληθυσμούς που αυτά τα ψάρια συγκροτούν, προχωρούν με συνοπτικές διαδικασίες, εφαρμόζοντας ειδικές τεχνικές ψαρέματος στην αλίευσή του και στο καθάρισμα της ελληνικής θαλάσσιας ζωής απ’ αυτά.
Οι ίδιοι, παρά την πολύ σοβαρή επισήμανση των ειδικών για τις θανάσιμες παρενέργειες των τοξινών που παράγει στο σώμα του το συγκεκριμένο ψάρι, γεγονός που επιβάλει την μη κατανάλωσή του, έχουν αναπτύξει τεχνικές καθαρίσματός του από τα σημεία συγκέντρωσης αυτών των επικίνδυνων και θανατηφόρων ουσιών, όπως το κεφάλι και το εσωτερικό σύστημα ζωής του, -εντόσθια, «φούσκα» επίπλευσης, βράγχια και πτερύγια πλευρών-, με αυτό που απομένει να αποτελεί ένα πολύ νόστιμο ψαρομεζέ, ιδιαίτερα θρεπτικό γαι όλους και κυρίως για νέους σε ηλικία ανθρώπους, βοηθώντας στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και της προσωπικότητάς τους.
Τα μέρη δε, αυτού του επικίνδυνου για βρώση ψαριού που αφαιρούν, δεν τα πετούν πάλι στην θάλασσα, για να μην μολύνουν τα υπόλοιπα ψάρια και ειδικά τα εκλεκτά που αποτελούν και τους θηρευτές της θαλάσσιας ζωής, κάτι που θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις στην βιλογική ισορροπία τους και την μελλοντική συμπεριφορά των ειδών τους, αλλά τα απορρίπτουν στους κάδους απορριμμάτων προκειμένου σύμφωνα με τα οικολογικά πρότυπα να οδηγηθούν είτε σε εγκαταστάσεις κομποστοποίησης, είτε σε ταφή. Έχει δε παρατηρηθεί ότι αν αυτά τα υπολύμματα του συγκεκριμένου ψαριού παραμείνουν εκτεθημένα, αναδύουν μία πολύ δυσώδη οσμή «σάπιου» ψαριού που σπάνια μπορεί να αδρανοποιηθεί και εξαφανισθεί με τις γνωστές μεθόδους καθαρισμού, όπως αυτές με την χρήση δραστικών καθαριστικών και απολυμαντικών ουσιών ή ακόμη και καθαρής χλωρίνης.
Κι εδώ έρχεται το ερώτημα για την δυσοδία που έχει απλωθεί σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης του Περιστερίου, σύμφωνα με καταγγελίες που φθάνουν στην στήλη, αφού ως γνωστόν και κοινά παραδεκτό, το Τμήμα Καθαριότητας του Δήμου και οι πολύ ευσυνείδητοι επαγγελματικά εργαζόμενοι σ’ αυτό κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους, κρατώντας όλες τις περιοχές της σε απόλυτη σχεδόν καθαριότητα.
Ας τα πάρουμε, όμως, με την σειρά….
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα γνωστά στην στήλη, από δημότες και όχι μόνο, το πρόβλημα της «δυσοδίας σάπιου ψαριού», έκανε την κατ’ αρχή εμφάνισή του στην περιοχή «Μαζαράκη», όπου και το Ολυμπιακό Κέντρο Πυγμαχίας «Στεφανόπουλος», το περασμένο καλοκαίρι, κάπου εκεί στις αρχές Ιουλίου. Όπως αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες που έφθασαν στην στήλη, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, εκλεκτή ομάδα εργαζόμενων, αποφάσισε να κάνει, ως είθιστε, ένα εορταστικό τραπέζι, λόγο επικείμενης αλλαγής της ομάδας διεύθυνσης του χώρου εργασίας τους.
Οι εντεταλμένοι για την οργάνωση, αυτού του εορταστικού «ενέντ» με πρωτοβουλία του «ομαδάρχη» τους , αναζήτησαν τα αποθέματα που διατηρούσε η ομάδα τους στο κοινό ψυγείο. Εκεί βρήκαν μία πολύ ικανοποιητική ποσότητα ευμεγέθων «λαγοκέφαλων», που παρέμεναν στο «ψυγείο» για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και για τους οποίους μάλιστα υπήρξε ρητή εντολή του CEO του εργοδοτικού Οργανισμού τους, ότι έπρεπε στην πρώτη κατάλληλη ευκαιρία είτε να καταναλωθούν, είτε να εξαφανισθούν με οιονδήποτε τρόπο.
Να σημειωθεί ότι η ποσότητα ψαριών που βρέθηκε στο «ψυγείο», προέρχονταν από συγκεκριμένο και διακριτό μεταπράτη της Πόλης, με τον οποίο υπήρχαν διαφωνίες ως προς τον αλληλόχρεο λογαριασμό μεταξύ των δύο μερών, -μεταπράτη και εργοδοτικού Οργανισμού-, και ειδικότερα για το ποιος έπρεπε να «πληρώσει» για την διατήρηση της ποσότητας των εκλεκτών μεν αλλά επικίνδυνων τοξικών ψαριών.
Η εντολή, όμως του CIF του Οργανισμού ήταν απόλυτα σαφής. «Καθαρίστε το ψυγείο από την τοξική ποσότητα των ψαριών, του συγκεκριμένου μεταπράτη, πριν βρωμίσουν μέσα σ’ αυτό και έλθει ο υγιειονομικός έλεγχος και σε κάθε περίπτωση πριν την αλλαγή της ηγετικής σας ομάδας».
Στην πρόταση να χρησιμοποιηθούν ως εκλεκτός μεζές τα συγκεριμένα «ψάρια» στο τσιμπούσι που θα “στίνονταν”, αντέδρασε μέλος της ομάδας των εργαζόμενων που δήλωσε ότι «δεν είχε καμία όρεξη να βρεθεί υπόλογος για τυχόν οξεία δηλητηρίαση όσων θα συμμετείχαν σ’ αυτό» και αποχώρησε όχι μόνο από τις σχετικές διαδικασίες, αλλά και από τις σχετικές ομάδες εργασίας, παρά τις διαβεβαιώσεις του «ομαδάρχη» ότι είχαν βρεθεί και θα εφαρμόζονταν ειδικές τεχνικές προετοιμασίας και «ψησίματος» που θα απενεργοποιούσαν και θα εξαφάνιζαν όλους τους κινδύνους από τις τοξίνες των «επικίνδυνων» ψαριών που θα κατανάλωναν.
Τελικά και εκ των υστέρων, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το πρόβλημα που ανέκυψε, δηλαδή η «δυσωδία σάπιου ψαριού», οφείλτε στον «καθαριστή» και ταυτόχρονα ψήστη της συγκεκριμένης ποσότητας ψαριών, ο οποίος χρησιμοποίησε σχετικά αδόκιμες τεχνικές και δεν φρόντισε για την κομποστοποίηση ή οριστική βαθειά ταφή των υπολυμμάτων τους.
Αντί να χρησιμοποιήσει στεγανές συσκευασίες προσωρινής αποθήκευσης αυτών των υπολυμμάτων, που όπως προαναφέρθηκε είναι ζωτικά οργανικά μέρη των ψαριών με μεγάλη περιεκτικότητα σε επικίνδυνες τοξίνες, και να μεριμνήσει για τη μεταφορά τους στον καθορισμένο χώρο κομποστοοίησή τους, αν και σ’ αυτές τις περιπτώσεις προτιμάται από τους ειδικούς η βαθιά ταφή τους, αυτός χρησιμοποίησε τεχνικές και μεθόδους καθαρισμού, αποθήκευσης και μεταφοράς που εφαρμόζονται σε περιπτώσεις απλών σχετικά «βιολογικών» υλικών, εναποθέτοντας μάλιστα τα υπολύμματα των ψαριών σε απλούς κάδους ανακύκλωσης, ορατούς της πάσι.
Η σήψη τους δε, μέσα στους κάδους, είχε σαν αποτέλεσμα να αναδυθεί αυτή η δυσοσμία «σάπιου ψαριού» που έκτοτε παραμένει στην περιοχή, παρά τις προσπάθειες απολύμανσης και καθαρισμού που έγιναν με πολύ ισχυρές καθαριστικές ουσίες.
Το σοβαρότερο, όμως, πρόβλημα που παρουσιάστηκε ήταν ότι ο «καθαρισμός» των επικίνδυνων ψαριών έγινε με τεχνικές που δεν εγκρίνουν οι ειδικοί, με αποτέλεσμα να μολυνθούν όσοι συμμετείχαν στο εορταστικό «τσιμπούσι», μόλυνση που δυστυχώς γι’ αυτούς απαιτεί μακροχρόνια θεραπεία και αποχή από επανάληψη βρώσης ίδιων ψαριών για μία τουλάχιστον 20ετεία προκειμένου ο οργανισμός τους να επανέλθει στα πρώττερα υγειονομικά επίπεδά του.
Υπάρχει δε το ενδεχόμενο, σε περίπτωση κάποιου υγειονομικού ελέγχου, σε ότι αφορά τις ατομικές βιολογικές λειτουργίες τους, να τεθούν σε υποχρεωτική καραντίνα και να σταλούν σε «ειδικό υγειονομικό κατάστημα» για μακροχρόνια θεραπεία, αν και μερικοί ισχυρίζονται ότι έχουν αναπτύξει μία ιδιότυπη ανοσία σε τέτοιου είδους επιμολύνσεις.
Το πρόβλημα, όμως, της «δυσοδία σάπιου ψαριού» στην πόλη, αντί να λυθεί οριστικά συνεχίζει να εμφανίζεται και σε άλλα σημεία της, σημεία στα οποία ο συγκεκριμένος εργοδοτικός φορέας έχει δραστηριότητες, με ποιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις κατά σειρά εμφάνισης, την ευρύτερη περιοχή της οδού Κωνσταντινουπόλεως, την κεντρική πλατεία του δήμου και πρόσφατα την ευρύτερη περιοχή του δημοτικού κοιμητηρίου, σημεία στα οποία σύμφωνα με μαρτυρίες, αλλά και καταγραφές έγιναν πάλι «εορταστικά τσιμπούσια» με βασικό μεζέ ποσότητες του επικίνδυνου τοξικού ψαριού «λαγοκέφαλος», αν και οι συμμετέχοντες ισχυρίζονται ότι πρόκειται για ποσότητες ψαριού του είδους «λεονταρόψαρο».
Σε κάθε περίπτωση το μυστήριο της «δυσοσμίας σάπιου ψαριού» στην πόλη του Περιστερίου συνεχίζεται και προς το παρόν κανείς δν μπορεί να εκφέρει μία σοβαρή πρόταση για το πως και με ποιες διαδικασίες αυτό θα λυθεί.
—————-
Υ.Γ.1: Σύμφωνα με μαρτυρίες «ψαράδων» το ψάρι «λαγοκέφαλος», είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο ακόμη και εκτός θάλασσας. Έχει δε παρατηρηθεί ότι «δαγνώνει» με ιδιαίτερη δύναμη, ακόμη και όταν το κεφάλι του έχει αποκοπεί από το υπόλοιπο σώμα του…
—————-
Υ.Γ.2: Η στήλη, συνεχίζει την έρευνα για το συγκεκριμένο θέμα και τα αίτιά του, με τις πληροφορίες να συγκλίνουν στο ότι οι επιμέρους προμήθειες του συγκεκριμένου επικίνδυνου και γεμάτο τοξικές και «φονικές» ουσίες ψαριού είχαν την έγκριση του CEO του εργοδοτικού οργανισμού, εργαζόμενοι του οποίου έκαναν τελικά τα «εορταστικά τσιμπούσια»…
«Φωτιστής, ο αίρων αμαρτίες…»
