Τσιγάρο και Ναρκωτικά στα σχολεία: Ας μιλήσουμε αλήθειες και έξω από τα δόντια (upd)

Επαγγελματική
Μοιραστείτε το:

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζει σύσσωμη η κοινωνία, της πολιτικής ηγεσίας προεξάρχουσας. Η αδιαφορία της να δει το πρόβλημα και η διαρκής προσπάθεια να κρύψει τα «σκατά» της κάτω από το χαλί της υποτιθέμενης άγνοιας του προβλήματος χτυπάει πλέον κόκκινο.

Στην εκπαίδευση από τις σχολές ακόμη της αρχαιότητας ίσχυε και ισχύει η βασική αρχή επίλυσης ενός προβλήματος: «Το εξετάζεις, συγκεντρώνεις και αξιολογείς τα επιμέρους στοιχεία του και στην συνέχεια αφού λάβεις υπόψη σου τις βασικές αρχές που το διέπουν προχωράς στην λύση του».

Κάθε πρόβλημα, είναι πρόβλημα εφόσον αυτό γίνει παραδεκτό, άλλως είναι αόρατο και δεν υπάρχει, εκτός από την  περίπτωση που το αφήνεις στην άκρη ή στην χειρότερη εκδοχή το κρύβεις σε κάποιο «ντουλάπι» είτε γιατί δεν έχεις διάθεση, είτε γιατί δεν μπορείς, είτε γιατί εξαρτάσαι από συγκεκριμένα συμφέροντα, είτε γιατί το να παραδεχθείς ότι πράγματι αυτό υπάρχει σου καταστρέφει την εικόνα που έχεις κτίσει για τον εαυτό σου.

Σε ότι αφορά το πρόβλημα που αναφέρεται ως «Τσιγάρο και Ναρκωτικά στα Σχολεία», διαλέξτε μόνοι σας ποια ή ποιες εκδοχές ταιριάζουν στην περίσταση. Αυτό βέβαια που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι το πρόβλημα αυτό είναι πραγματικό και υπαρκτό, έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις, αλλά κανείς απ’ όσους έχουν με το ένα ή άλλον τρόπο εμπλοκή, εξαιρούμενων των αρμόδιων διωκτικών αρχών, δεν το αναγνωρίζει ως τέτοιο θεωρώντας ότι είναι στην πράξη ανύπαρκτο ή τουλάχιστον έτσι θέλει να περνά στην κοινή γνώμη.

Ενίοτε βέβαια, κάποιος απ’ αυτούς, όταν το συγκεκριμένο πρόβλημα παρουσιάζεται μπροστά του με δραματικό τρόπο, ξεσπά και στρέφεται κατά πάντων, της άπονης και αδιάφορης κοινωνίας, της απούσας πολιτείας, του εκπαιδευτικού συστήματος, των πολιτικών που είτε δεν νομοθετούν, είτε δεν πιέζουν για αυστηρότερες ποινές στους υπαίτιους, κλπ, ξεχνώντας φυσικά ότι μέχρι να του έλθει ο ουρανός σφοντύλι, ήταν ανεπιστέλλον μέλος αυτού του αδιάφορου κοινωνικού συστήματος.

Ας τα πάρουμε, όμως με την σειρά…

  • Παραδοχή πρώτη: Οι μαθητές της Β/θμιας (Γυμνάσιο και ΓΕΛ-ΕΠΑΛ) καπνίζουν (όχι όλοι βέβαια) και μάλιστα μέσα στις σχολικές εγκαταστάσεις. Ενίοτε η συνήθεια του καπνίσματος ξεκινά από τις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού.
  • Παραδοχή δεύτερη: Οι μαθητές εκτός από το κάπνισμα μεταπίπτουν και στην χρήση εξαρτιογόνων ουσιών και μάλιστα μέσα στο σχολείο.
  • Παραδοχή τρίτη: Μαθητές εμπορεύονται ναρκωτικά, -χάπια, κόκα, τσιγάρα με χασισέλαιο-, μέσα στα σχολεία.
  • Παραδοχή τέταρτη: «Ντίλερ», μεταφορείς και διανεμητές των ναρκωτικών ουσιών στους μαθητές και στα σχολεία είναι ημεδαποί ή αλλοδαποί μαθητές, κατά κανόνα ενήλικες με μικρή ή μηδενική ετήσια πρόοδο προκειμένου να παρατείνουν την παραμονή τους στο συγκεκριμένο σχολείο που δραστηριοποιούνται. Ενίοτε κι όταν οι «εσωτερικοί» ντίλερ απομακρύνονται με τον ένα ή άλλο τρόπο από το σχολείο που δραστηριοποιούνται, τον ρόλο τους αναλαμβάνουν εξωσχολικοί έφηβοι ή και ενήλικες που παραβρίσκονται έξω από την περίβολο του σχολείου.
  • Παραδοχή πέμπτη: Οι μαθητές που κάνουν χρήση ομαδοποιούνται σε «σκληρά» γρουπ  επιρροής και επιβολής ισχύος, που υπερασπίζονται την περιοχή τους από άλλες ομάδες του ίδιου είδους και ταυτόχρονα ασκούνται στο «Μπούλιγκ» μαθητών που αντιδρούν ή δεν συμμετέχουν ή δεν ανέχονται τις κινήσεις τους, εντός και εκτός σχολςίου, ακόμη και σε ημέρες που αυτό δεν λειτουργεί.
  • Παραδοχή έκτη: Οι μαθητές που πρωτομπαίνουν σ’ αυτές τις ομάδες επιρροής, είναι κατά κανόνα τα πρωτάκια του Λυκείου, «χειραγωγούνται» σε σημείο που γίνονται γενίτσαροι και ορισμένοι απ’ αυτούς κάνουν όλη την διαδρομή μέχρι τέλος. Το τυράκι είναι το εύκολο χρήμα που αποκτούν εξ’ απαλών ονύχων.
  • Παραδοχή έβδομη: Οι εκπαιδευτικοί κάνουν ότι δεν βλέπουν, συνήθως για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, ενίοτε και από φόβο  μην μπλέξουν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Ενίοτε ορισμένοι απ’ αυτούς χρησιμοποιούν αυτές τις ομάδες επιρροής προκειμένου να δημιουργήσουν δυσάρεστες καταστάσεις για τους Διευθυντές των σχολείων, όπως καταλήψεις, καταγγελίες, κλπ. ή να τους ποδηγετήσουν στις απαιτήσεις τους.
  • Παραδοχή όγδοη: Οι Διευθυντές των Σχολείων, συνήθως αποφεύγουν να εμπλακούν, είτε από φόβο, είτε για να διατηρήσουν επιφαινόμενη ήρεμη σχολική ζωή, είτε γιατί αδιαφορούν παντελώς για όλους και για όλα. Όσοι δε προσπαθούν να βάλουν τάξη, βρίσκουν τις περισσότερες φορές τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, είτε αδιάφορους, είτε απέναντί τους.
  • Παραδοχή ένατη: Οι Διευθυντές Εκπαίδευσης και το Υπουργείο Παιδείας, αγνοούν επιδεικτικά και συνειδητά το πρόβλημα, που αλλιώς θα πρέπει να λύσουν λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα.
  • Παραδοχή δέκατη: Οι διωκτικές αρχές προσπαθούν και κάνουν κατά το δυνατόν το καθήκον τους, ειδικά δε αν κλειθούν από εκπαιδευτικούς παράγοντες, εκκαθαρίζοντας έστω και προσωρινά τον περίγυρο των σχολείων από τους «ντίλερ».
  • Παραδοχή ενδέκατη: Το δικαιικό σύστημα είναι ατελές και υπερβολικά επιεικές, με αποτέλεσμα οι «ντίλερ» και τα βαποράκια, να μην παραμένουν εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων και να επανέρχονται άμεσα ή σχεδόν άμεσα  στο πεδίο της επικερδούς δραστηριότητάς τους.
  • Παραδοχή δωδέκατη: Οι γονείς, δεν δέχονται την πραγματικότητα, δεν συνεργάζονται με το σχολείο και τις αρμόδιες αρχές και ενίοτε καταφεύγουν σε ανώτερες πολιτικές, δημοτικές ή εκκλησιαστικές αρχές για την στήριξη, προστασία και «υπεράσπιση» των τέκνων τους που κατ’ αυτούς “διαβάλλονται”.
  • Παραδοχή δέκατη τρίτη: Οι Ενώσεις και Ομοσπονδίες Γονέων, απλώς σώζουν τον πλανήτη από την κλιματική αλλαγή  και ενίοτε τους ουρακουτάγκους της Ινδονησίας (Νήσος Βόρνεο).
  • Παραδοχή δέκατη τέταρτη: Συνολικά Κοινωνία, Εκπαιδευτική Κοινότητα, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτεία, δείχνουν να αγνοούν το πρόβλημα και μένουν μόνο σε εκ των υστέρων πυροσβεστικές δράσεις, αντί για πρόληψη που σταδιακά θα το εξαλείψει ξεριζώνοντας τις ρίζες του.

Ας πάψει πλέον η Πολιτεία να κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί…

Στις 6η Μαρτίου 2019, ημέρα που έχει ορισθεί ως «πανελλήνια ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού» ο πολύς κος Γαβρόγλου, αναμορφωτής κι αυτός του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, μίλησε για τον ενδοσχολικό εκφοβισμό, δηλώνοντας:

«Ο ενδοσχολικός εκφοβισμός συνδέεται με τον ρατσισμό, την ομοφοβία, κάθε είδους ανισότητες, την κανονικοποίηση της βίας και της ρητορικής του μίσους. “Η απάντηση στην εξάπλωση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι το δημοκρατικό και συμπεριληπτικό σχολείο” Ο ενδοσχολικός εκφοβισμός και η θυματοποίηση, φαινόμενο που γίνεται πλέον ορατό στις ανησυχητικές διαστάσεις του σε πολλές χώρες, δεν αποτελεί μόνο εκπαιδευτικό αλλά και κοινωνικό πρόβλημα».

Κι όμως, για άλλη μία φορά, ο πρώην πλέον υπουργός είχε μιλήσει κυρίως για τα ΜΜΕ, κρύβοντας το πραγματικό πρόβλημα κάτω από το χαλί, κι αυτό γιατί θα έπρεπε να παραδεχθεί ότι το πραγματικό πρόβλημα που έχει ενσκύψει πλέον σαν σαρκοβόρα επιδημία στα σχολεία κυρίως της Β/θμιας είναι τα ναρκωτικά, ανεξάρτητα αν οι εμπλεκόμενοι, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές και Διευθυντές σχολείων, σιωπούν ο καθένας για δικούς του λόγους, με την ιδιαιτερότητα ότι η εκπαιδευτική κοινότητα νιώθει ανυπεράσπιστη και χωρίς βοήθεια στο έλεος των πολύ δύσκολων συνθηκών στις οποίες εργάζεται και βιώνει.

Αρκεί μία απλή έρευνα ανάμεσα στους Διευθυντές Σχολείων και τους εκπαιδευτικούς, κυρίως δε των επονομαζόμενων δύσκολων, όχι γεωγραφικά, αλλά από πλευράς σύνθεσης μαθητικού δυναμικού, όπως ΕΠΑΛ, Εσπερινά, κλπ, για να συμπεράνει, με στοιχεία μάλιστα ότι ο «ενδοσχολικός εκφοβισμός» δεν είναι παρά το βασικό εργαλείο των «εμπόρων» και των εσω-μικροεμπόρων, για το ποιος θα κυριαρχήσει μέσα στον σχολικό μικρόκοσμο κάθε σχολικής μονάδας.

Το στρεβλό της υπόθεσης είναι ότι η Πολιτεία και δει το Υπουργείο Παιδείας, όχι μόνο δεν θέλει να δει το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσει, αλλά αντίθετα με τα μέτρα που έχει πάρει υποβοηθά στην μεγέθυνση και συντήρηση του προβλήματος.

Καφέ έξω από την είσοδο των σχολείων, ανεξέλεγκτα κυλικεία σε χαοτικού μεγέθους σχολικά συγκροτήματα, ενήλικες μαθητές ανάμεσα σε μικρής ηλικίας παιδιά στο όνομα των ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων, η παροχή δεύτερων και τρίτων «ευκαιριών» σε βαριάς μορφής παραβατικές πράξεις, η σκόπιμη φοίτηση σκληρών παραβατικά μαθητών επί διετίες και τριετίες στην ίδια τάξη, η αποσιώπηση πράξεων μαθητών χαρακτηρισμένων με όλες τις διατάξεις του περί ουσιών του ποινικού κώδικα, κλπ, συνθέτουν το παζλ, που το υπουργείο Παιδείας είτε ενισχύει, με τις εκάστοτε διατάξεις και εγκυκλίους, είτε δεν θέλει να λαμβάνει υπόψη, αφήνοντας τη εκπαιδευτική κοινότητα να βγάλει τα φίδια από τις τρύπες τους, ενίοτε λοιδορώντας την γιατί παρουσιάζεται ανήμπορη.

Τα πειστήρια πολλά. Αρκεί μία απλή εντολή του Υπουργείου για την συγκέντρωση από τα οικεία Τμήματα της ΕΛ.ΑΣ., για τις προσαγωγές, κλίσεις για συστάσεις, συλλήψεις, αναφορές επεισοδίων, συμμετοχής εξωσχολικών σε καταλήψεις, με αφορμή και αίτια την διάθεση «ουσιών» και η μεγάλη εικόνα θα είναι πολύ αποκαλυπτική.

Εκφοβισμός, δεν είναι η αιώνια διαπάλη προσωπικοτήτων μεταξύ μαθητών. Αυτή διαχρονικά και στους αιώνες τους άπαντες είναι η διεργασίες σφυρηλάτησης προσωπικοτήτων, απογαλακτισμού εφήβων, υπέρβασης της λανθασμένα καλλιεργούμενης από τους γονείς αγοραφοβίας, αποδοχής των ιδιαιτεροτήτων, καλλιέργειας του αμοιβαίου σεβασμού  κοινωνικοποίησης των μαθητών και ανάδειξης ηγετικών χαρακτηριστικών.

Σε ότι αφορά τη Πολιτεία  είναι εκπληκτικό ότι στα πλαίσια του νέου αντικαπνιστικού νόμου, όρισε πρόστιμο 10.000 ευρώ για όσους πουλούν καπνικά προϊόντα σε ανήλικους, αλλά δεν έχει ορίσει κάτι ανάλογο για όσους πωλούν πάλι σε ανήλικους, ναρκωτικές και γενικά εξαρτησιογόνες ουσίες. Αντίθετα, για τους τελευταίους απλώς προβλέπονται από τον ποινικό κώδικα ποινές-χάδια, έτσι για να σωφρονισθούν και επιστρέψουν ακέραιοι στην κοινωνία!!!, όπου συνεχίζουν να εξασκούν την τέχνη τους ως πωλητές…

Η πολιτική και κοινωνική υποκρισία και αναλγησία σε όλο το μεγαλείο της. Εκτός βεβαια της περίπτωσης που η ηγέτες της χώρας έχουν εκπονήσει κάποιο μυστικό σχέδιο για να λύσουν μία  και δια παντός το πρόβλημα. Έ τότε θα ζητήσουμε συγνώμη για τα «ανομήματά» μας και την αμφισβήτησή μας προς αυτούς.

Εδώ, η στήλη δανείζεται τα λόγια ενός πολύ συνετού ανθρώπου, όχι διάσημου κατά την νεοελληνική έννοια, του κου Δημήτρη Παπαδόπουλου, Βετεράνου διεθνή καλαθοσφαιριστή (Ηρακλής & ΑΕΚ) και Ιατρού, Διδάκτωρα της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, σε απόσπασμα από άρθρο του για   αθλητικό θέμα στην ιστοσελίδα to10.gr:

«…. κύριοι, ποιος μπορεί να αψηφήσει, να παραβλέψει τους νόμους της φύσης; Δεν υπάρχει αφθαρσία. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ακμή και παρακμή. Για όλα υπάρχει αρχή και τέλος. Δυστυχώς, όμως, στη ζωή τις μεταβολές, όσο και μεγάλες να είναι, τις αντιλαμβάνονται καλύτερα από αυτούς που τις υφίστανται, οι παρατηρητές. Αυτοί που είναι έξω από τα πράγματα… Είναι εκείνοι που οφείλουν να κινητοποιηθούν για την εξυγίανση μιας κατάστασης, που όλο και περισσότερο, -φυσιολογικά-, ακολουθώντας τους νόμους της ζωής, παρακμάζει.

Ζούμε πλέον σε μια διαφορετική εποχή, στην οποία η κοινωνία και οι άνθρωποι έχουν βιώσει μεγάλες μεταβολές και μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έχουν επιδράσει ισχυρά, κυρίως θετικά, αλλά και αρνητικά, στην επικοινωνία, την υγεία, την εκπαίδευση, το εμπόριο, τις διεθνείς σχέσεις, την πολιτική, τον αθλητισμό και γενικότερα την εξέλιξη του ατόμου, της ομάδας, της κοινωνίας και των κρατών.

Εκείνοι που αρνούνται ή αδυνατούν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις και τις μεταβολές, που κυρίως η τεχνολογία και οι επιστήμες έχουν επιβάλλει, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι αποτυγχάνουν και θα συνεχίσουν να αποτυχαίνουν στο οποιοδήποτε εγχείρημα…».

Δεν θα επεκταθούμε άλλο στο σημερινό σημείωμα, αυτό θα το κάνουμε σε επόμενο άρθρο. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι «ντίλερ», αλλά και τα «συμβάντα» στα σχολεία είναι πάρα πολλά και μπορούν να γεμίσουν σελίδες και σελίδες. Όπως επίσης και τα «κόλπα» που χρησιμοποιούν εκπαιδευτικοί, γονείς και Διευθυντές για να κρύψουν τα σκ@τ@ κάτω από το χαλί της αδιαφορίας και γιατί όχι της απόκρυψης. Σε επόμενο σημείωμα λοιπόν…

—————————

Υ.Γ.1: Κατ’ αρχή θα πρέπει να πούμε ότι το φαινόμενο των ναρκωτικών στα σχολεία δεν ευδοκιμεί σε όλα και σε όλες τις περιοχές της χώρας. Αυτοί που την πληρώνουν είναι όσοι ζούν και εργάζονται σε αστικές περιοχές  με έντονη ανεργία, ιδίως των νέων, όπως και σε περιοχές που οι κάτοικοί τους έζησαν βιαία την μνημονιακή κρίση.

Ακόμη δεν είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί αυτής της κατηγορίας και ούτε όλοι οι Διευθυντές αδιάφοροι, όπως σε όλα τα πράγματα και σε όλες τις καταστάσεις, πάντα υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις. Κι αυτούς τιμούμαι με το παρόν σημείωμα. Οι υπόλοιποι ας κοιταχθούν στον καθρέπτη τους, αν και γνωρίζουμε τι θα πούν… «εξυπνάκια»…

————————

Υ.Γ.2: Μπορεί να θεωρούμαστε αιρετικοί, να μην έχουμε συμπάθειες, ορισμένοι που ουδέποτε τους έχουμε κατονομάσει, αν και «κότες», να απειλούν ότι θα μας σωφρονήσουν χειροπρακτικώς, μπορεί τα γραφτά μας να αναμοχλεύουν τις ήρεμες λάσπες που όλοι πατούν και τα συνεφάκια στα οποία ζούν, θα συνεχίσουμε, όμως, να γράφουμε όσα θεωρούμε κακώς κείμενα. Όποιος έχει αντίθετη άποψη, ας καταθέσει τα στοιχεία του και εμείς εδώ είμαστε να τα δημοσιεύουμε. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…

Δείτε στην συνέχεια το επικαιροποιημένο σημείωμα για το πρόβλημα των ναρκωτικών στα σχολεία και αναλογιστείτε που πάει το εκπαιδευτικό σύστημα και κυρίως πως εξελίσσεται η εκπαιδευτική και όχι μόνο κοινότητα…

——————————–

Ναρκωτικά στα Σχολεία: Θέμα Ταμπού, «Επιδημία», μόδα, εξαίρεση στον κανόνα…ή απλώς κρύψιμο των «σκ@τών» κάτω από το χαλί;

Ναρκωτικά στα Σχολεία: Θέμα Ταμπού, «Επιδημία», μόδα, εξαίρεση στον κανόνα…ή απλώς

Η είδηση που κυριάρχησε τη Πέμπτη 17.5.2016, ήταν η κατάρρευση μαθήτριας Γυμνασίου και η ομολογία της ότι είχε προηγηθεί χρήση ναρκωτικών ουσιών από την ίδια. Το πλέον ανησυχητικό στην συγκεκριμένη ιστορία, είναι η ομολογία της 14χρονης μαθήτριας ότι τις ναρκωτικές ουσίες τις είχε προμηθευθεί από συμμαθητές της, κάτι που παραπέμπει σε εμπόριο ναρκωτικών από 14-5χρονα παιδιά.

Ακόμη ποιο ανησυχητικό είναι το γεγονός της επέμβασης του δημάρχου της περιοχής στην οποία λειτουργεί το σχολείο, προκειμένου να στηλιτεύσει την απόφαση του συλλόγου διδασκόντων που αντί οιασδήποτε πειθαρχικής ποινής στους «δράστες», τους επέβαλε αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος, δηλαδή τους έστειλε να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε άλλες σχολικές μονάδες. Ο κος Δήμαρχος, μίλησε μάλιστα για προσπάθεια συγκάλυψης του περιστατικού από την Διευθύντρια του Γυμνασίου, υπονοώντας πιθανόν ότι η «αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος» στους υπαιτίους μαθητές, δόθηκε προκειμένου να έχουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου το κεφάλι τους ήσυχο ή αλλιώς ότι έκρυψαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.

Στρουθοκαμιλισμός χειρίστου είδους, από ένα πρόσωπο, που συνήθως δεν ενδιαφέρεται για κανένα παρά μόνο για τα «ψηφαλάκια», αν και συνήθως όλοι αυτής της κατηγορίας μιλούν για το αμέριστο ενδιαφέρον τους προς την μαθητιώσα νεολαία και τους γονείς τους.

Το γεγονός της διακίνησης, εμπορίας και χρήσης ναρκωτικών ουσιών στους μαθητές των σχολικών μονάδων της Β/θμιας Εκπαίδευσης πιστοποιείται πλέον και από δύο πρόσφατα γεγονότα που είδαν το φώς της δημοσιότητας, αυτό της σύλληψης μαθητή με περίπου ένα κιλό χασίς σε σχολική μονάδα του Κορυδαλλού και της σύλληψης δύο ανήλικων μαθητών για εμπόριο ναρκωτικών σε σχολική μονάδα του Αγρινίου.

Πριν πολλά χρόνια, στο σχολείο που διακονούσα τη γνώση, σαν εκπαιδευτικός, «συνελήφθησαν» μαθητές/τριες να κάνουν κατά την αργό των χρηστών «μπάφο», δηλαδή να καπνίζουν χασίς. Η Διεύθυνση του σχολείου, θεώρησε και καλώς έκανε, ότι οι μαθητές/τριες δεν θα έπρεπε να τιμωρηθούν για την πράξη τους αλλά να γίνει ενημέρωση των γονιών τους και σαν ήπιο πειθαρχικό μέτρο νουθέτησής τους, να «κοπούν» από την προγραμματισμένη σχολική εκδρομή στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας στην οποία είχαν δηλώσει συμμετοχή.

Όλοι οι γονείς, εκτός από του ενός, αποδέχθηκαν τις ενέργειες της διεύθυνσης του σχολείου, όχι μόνο χωρίς καμία αντίδραση, αλλά μπορεί να πει κανείς και με ευγνωμοσύνη. Εκτός από έναν, που οι δύο γονείς, πατέρας και μητέρα, αντέδρασαν υπερασπιζόμενοι την «αγνότητα» του γιού τους, ισχυριζόμενοι μάλιστα ότι ο 16χρονος γόνος τους είχε απέχθεια στον καπνό και γι’ αυτό δεν επιτρεπόταν στο σπίτι τους να καπνίζει κανένας.

Για το «κόψιμο» μάλιστα του γόνου τους από την εκδρομή στο Άμστερνταμ, μπροστά στην σθεναρή θέση της Διεύθυνσης του σχολείου ότι δεν θα αλλάξει η θέση της για την μη συμμετοχή του σ’ αυτή, προσέφυγαν στον Δήμαρχο της Πόλης και στον Τοπικό Ιεράρχη, θρηνώντας για το «άδικο» πειθαρχικό μέτρο που του είχε επιβληθεί.

Οι πιέσεις που ασκήθηκαν στην διεύθυνση της σχολικής μονάδας τεράστιες, με αποτέλεσμα να αλλάξει η απόφαση της Διεύθυνσής του και να επιτραπεί τελικά στον συγκεκριμένο μαθητή να ταξιδέψει στο Άμστερνταμ, συμμετέχοντας στη σχολική εκδρομή.

Τα αποτελέσματα όλων αυτών, υπήρξαν πολύ δυσάρεστα και τραγικά, τόσο για τον μαθητή, όσο και για τους γονείς του, αυτούς που υπερασπίσθηκαν με πάθος την αγνότητά του, όπως και των άκριτων παρεμβάσεων Δημάρχου και Ιεράρχη…

Ο μαθητής «συνελήφθη» στο Άμστερνταμ, να επισκέπτεται τα περίφημα «Cannabis Shop» που λειτουργούσαν στην πόλη, εξελίχθηκε μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, στην πόλη σε γνωστό «πρεζόνι», μέχρι που εντάχθηκε στο κατάλογο των υπηρεσιών υγείας ως «αποδημήσας» λόγω υπερβολικής χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών.

Το πρόβλημα είναι υπαρκτό παρά την πολιτική και κοινωνική άρνηση…

Το πρόβλημα της χρήσης ναρκωτικών ουσιών από τους μαθητές μέσα στα σχολεία είναι πραγματικό και υπαρκτό και σε αντίθεση με τις προηγούμενες δεκαετίες βρίσκεται σε πολύ μεγάλη έξαρση και εξάπλωση, ανεξάρτητα αν τηρείται άκρα του τάφου σιωπή από την πολιτεία, την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και την εκπαιδευτική κοινότητα.

Μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, πρόβλημα χρήσης ναρκωτικών ουσιών από τους μαθητές, υπήρχε σε συγκεκριμένα ημερήσια σχολεία που λειτουργούν σε πολύ δύσκολες κοινωνικά αστικές περιοχές, κυρίως, όμως, στα Εσπερινά, στα οποία φοιτούσαν ενήλικες. Υπήρχε μόνο χρήση και όχι εμπόριο, ενώ οι μαθητές χρήστες σπάνια επιχειρούσαν την μεταλαμπάδευση της «συνήθειάς» τους αυτής σε άλλους συμμαθητές τους, περνώντας κατά κανόνα απαρατήρητοι, χωρίς πειθαρχικά παραπτώματα, πέρα από τον προσωπικό δρόμο που είχαν επιλέξει…

Η εγγραφή Ενηλίκων…

Λίγο μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, «σοφός» παράγοντας του Υπουργείου Παιδείας, νομοθέτησε την εγγραφή ενηλίκων στα ημερήσια σχολεία, κάτι για το οποίο πριν υπήρχε απαγορευτικό. Μέχρι τότε οι ενήλικες μαθητές μπορούσαν να φοιτήσουν μόνο σε εσπερινά (νυκτερινά) σχολεία.

Αποτέλεσμα, ορδές ενηλίκων από 19 έως 50 ετών, άνδρες και γυναίκες, βρέθηκαν να φοιτούν στα ημερήσια σχολεία, συγχρωτιζόμενοι και συναναστρεφόμενοι με παιδιά και εφήβους. Στην αρχή το μέτρο ίσχυε μόνο για τα ΕΠΑΛ, αλλά στην συνέχεια επεκτάθηκε για λόγους ισότητας, ισονομίας και ίσων δικαιωμάτων και στα Γενικά Λύκεια και Γυμνάσια.

Λόγω ηλικίας, κοινωνικής πείρας αλλά και διαμορφωμένης προσωπικότητας, γρήγορα απέκτησαν ηγετικό προφίλ, ποδηγετώντας τους μικρούς μαθητές. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι όλοι οι ενήλικες μαθητές αυτής της κατηγορίας λειτούργησαν και λειτουργούν κατ’ αυτό τον τρόπο, ίσα, ίσα μάλιστα.

Όπως, όμως, αναφέρει και πιστοποιεί η μαθηματική επιστήμη, σε κάθε κανόνα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Κι αυτές οι εξαιρέσεις είναι που δημιουργούν πάντοτε τις εξελίξεις… θετικές ή αρνητικές…

Οι μόνιμοι μαθητές ως έμποροι…

Στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, ονομάζονται «αιώνιοι» φοιτητές και γι’ αυτούς έχουν γραφεί πάρα πολλά, κυρίως δε για τους λόγους που συνειδητά παραμένουν «αιώνιοι»… Στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μπορούν να χαρακτηρισθούν ως «μόνιμοι».

Πρόκειται για μαθητές, αλλοδαπούς κατά πλειοψηφία, που διατηρούν για τον εαυτό τους το προνόμιο να παραμένουν σε κάθε τάξη από 2 έως 4 χρόνια. Αποτέλεσμα να παραμένουν στο σχολείο ακόμη και όταν φθάνουν τα 20-22 χρόνια, ενώ έχουν παρατηρηθεί και περιπτώσεις που φθάνουν στην ηλικία των 28-30 πριν αποφασίσουν να το εγκαταλείψουν.

Η μαθητική συμπεριφορά τους, είναι συνήθως άψογη, δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα με τους εκπαιδευτικούς και ελέγχουν την παραμονή τους στην ίδια τάξη ή όχι δια των απουσιών τους, απουσίες που είναι πάντα προγραμματισμένες και εκούσιες. Σε κάθε περίπτωση αποφεύγουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να μην «στιγματισθούν» με πειθαρχικά παραπτώματα και ποινές που θα μπορούσαν να επιφέρουν την πειθαρχική ποινή της «αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος».

Σε ότι αφορά την συμπεριφορά τους προς τους άλλους μαθητές, είναι προσηνείς, χωρίς τριβές ούτε καν με αυτούς που επιδεικνύουν ηγετικές φιλοδοξίες και ικανότητες, εντρυφούν, όμως στην ποδηγέτηση και χειραγώγησή τους, είτε κατά μόνας, είτε κατά ομάδες. Συνήθως είναι πίσω από τις καταλήψεις, που ενίοτε τις προκαλούν ως άσκηση πίεσης και «τρομοκράτησης» των εκπαιδευτικών της σχολικής μονάδας και της Διεύθυνσής της. Στην πράξη είναι «μάστορες» στο παίγνιο «ποιος κάνει κουμάντο στο σχολείο».

Σε ότι τους αφορά προσωπικά, σπάνια είναι καπνιστές ή χρήστες ουσιών, ναρκωτικών ή μη. Είναι, όμως, πολλαπλασιαστές ισχύος σε ότι αφορά την διάδοση ναρκωτικών ή άλλων ψυχοτρόπων ουσιών μέσα στο σχολείο.

Οι Διευθύνσεις και οι εκπαιδευτικοί των σχολείων… και οι «χώροι καπνίσματος»…

Το πρόβλημα της διάδοσης και χρήσης ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών, μέσα στις σχολικές μονάδες, δεν είναι τωρινό φαινόμενο, ιδιαίτερα στα Γενικά Λύκεια, τα ΕΠΑΛ και όλα τα εσπερινά σχολεία. Είναι δε γνωστό τόσο στην εκπαιδευτική κοινότητα, όσο και στις αρμόδιες υπηρεσίες του Κράτους.

Σε ορισμένους συνταξιούχους πλέον εκπαιδευτικούς, είναι γνωστή η περίπτωση σχολείου της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στη Δυτική Αθήνα, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στο οποίο χρειάσθηκαν κινηματογραφικές πρακτικές του Χόλυγουντ, από τις αρμόδιες αρχές προκειμένου να εξαρθρωθεί το κύκλωμα που τροφοδοτούσε τους μαθητές του με ναρκωτικές ουσίες. Για την ιστορία, απαιτήθηκε η εγγραφή μυστικών αστυνομικών στο σχολείο, προκειμένου να βρεθούν οι αυτουργοί που εμπορεύονταν τις ναρκωτικές ουσίες μέσα σ’ αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αντιμετώπιση του φαινομένου εμπορίας, διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών ουσιών μέσα στις σχολικές μονάδες, προσκρούει σε στερεότυπα, φοβίες, άρνηση του κρατικού μηχανισμού να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα και συνήθως στο «κόστος’ δημοσιοποίησης των συμβάντων τόσο από τις εκπαιδευτικές αρχές, όσο και από τις πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά…

Οι Διευθύνσεις και οι εκπαιδευτικοί των σχολείων στα οποία εμφανίζεται το πρόβλημα, «γνωρίζουν», αλλά δύσκολα μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Οι λόγοι πολλοί, και κυρίως ο φόβος που κυριαρχεί για τις συνέπειες που μπορούν να υποστούν, τόσο από τους διακινητές ναρκωτικών ουσιών, όσο και από τους γονείς για «δυσφήμιση» των τρυφερών και «αμόλυντων» κατ’ αυτούς γόνων τους.

Φαινόμενα διατύπωσης απειλών εναντίον των αντιδρώντων εκπαιδευτικών και Διευθυντών, καθώς και καταστροφή περιουσιακών στοιχείων, αυτοκινήτων, κλπ, φρενάρουν κάθε προσπάθεια πάταξης του φαινομένου.

Ακόμη, η «στρεβλή» οπτική που κατατρύχει το σύνολο σχεδόν της εκπαιδευτικής κοινότητας περί ήπιας παιδαγωγικής αντιμετώπισης του προβλήματος, όταν αυτό παρουσιάζεται σε μεγάλη ένταση, καθώς επίσης και η ουσιαστική ανυπαρξία κεντρικής καθοδήγησης από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, σε συνδυασμό με τις καθορισμένες πολύ ήπιες πειθαρχικές ποινές, έχει φθάσει τους Διευθυντές και εκπαιδευτικούς των σχολικών μονάδων στο ακροτελεύτιο σημείο της εγκατάλειψης κάθε προσπάθειας καταπολέμησης ή τουλάχιστον αντιμετώπισης του προβλήματος.

Όλα αυτά, έχουν σαν αποτέλεσμα την «παραίτηση» της εκπαιδευτικής κοινότητας κάθε σχολείου από κάθε ενέργεια και δράση απέναντι από το οικείο «σύστημα εμπορίας, διακίνησης και χρήσης» ναρκωτικών ουσιών από τους μαθητές της και τελευταία κάτω από την πίεση των τελευταίων την άτυπη δημιουργία ή μάλλον ορισμό «χώρου καπνιζόντων για μαθητές», κάτω από τις ευθείες απειλές περί κατάληψης των σχολικών εγκαταστάσεων, χώρων στα οποία με σιωπηρή συναίνεση υπάρχει άβατο για τους εκπαιδευτικούς.

Οι αρμόδιες αστυνομικές αρχές…

Είναι γεγονός, ότι κάθε Σεπτέμβριο και λίγο πριν αρχίσει το σχολικό έτος, η ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, αλλά και η φυσική ηγεσία του αστυνομικού σώματος, εκδίδουν διαταγές και εγκυκλίους για την προστασία των σχολείων από κάθε μορφής παραβατικές ενέργειες, από τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές.

Στην πράξη, όμως, λίγα πράγματα γίνονται. Οι έλεγχοι εξαντλούνται στην αρχή του σχολικού έτους και μάλιστα περιστασιακά, τα τοπικά αστυνομικά τμήματα δεν διαθέτουν το ανθρώπινο δυναμικό γι’ αυτούς και οι αρμόδιες υπηρεσίες ασφάλειας και δίωξης του εμπορίου ναρκωτικών, «απαιτούν» συγκεκριμένες καταγγελίες.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι αν και είναι παγκοίνως γνωστό εδώ και 10ετίες ότι κατά τις καταλήψεις των σχολικών μονάδων, γίνεται ευρεία χρήση ναρκωτικών ουσιών, ακόμη και από μαθητές 13-14 ετών, κανένα όργανο ή υπηρεσία τήρησης της Τάξης, δεν μπορεί να επέμβει χωρίς εισαγγελική εντολή, αφού έχει πλέον καθιερωθεί άτυπα μεν, ουσιαστικά δε ιδιότυπο «άσυλο» για όλες τις σχολικές εγκαταστάσεις.

Καταγγελία ή καταγγελίες προς τις αρμόδιες εισαγγελικές ή αστυνομικές αρχές μπορούν να κάνουν οι Διευθυντές των σχολείων, ο σύλλογος διδασκόντων ή ακόμη μεμονωμένοι εκπαιδευτικοί και γονείς.

Σπάνια, κάποιος απ’ αυτούς έχει το θάρρος ή αναλαμβάνει τη ευθύνη να προχωρήσει σε κάποιας μορφής καταγγελία, αφού εκτός από το φόβο για το τι μπορεί να τους συμβεί, από τους «δρώντες», έχουν στο βάθος της σκέψης τους ότι μπορούν να μπουν σε δικαστικές, κοινωνικές ή και υπηρεσιακές «περιπέτειες», όπως συνέβη σε αντίστοιχη περίπτωση Διευθυντή σχολικής μονάδας της Κρήτης, που είδε ακόμη και την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να στρέφεται εναντίον του για την «ανάλγητη» απόφασή του να υποβάλει καταγγελία και μήνυση εναντίον των καταληψιών του σχολείου που διεύθυνε.

Φωτεινή εξαίρεση, ίσως αναλογιστεί ο αναγνώστης, όπως φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσε και γιατί όχι αποτελεί, ο Διευθυντής Λυκείου της Πεύκης που στις αρχές της σχολικής χρονιάς, ζήτησε την συνδρομή της Ελληνικής Αστυνομίας για την «εκκαθάριση» της μαθητικής κοινότητας του σχολείου του από εμπόρους και βαποράκια, κάτι η τελευταία φρόντισε άμεσα.

Η ΕΛ.ΑΣ. και ειδικότερα οι αρμόδιες και εξειδικευμένες υπηρεσίες της, όπως η Δίωξη Ναρκωτικών, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει η στήλη, δεν είναι αδιάφορες στο φαινόμενο. Επεμβαίνουν με τον δικό τους τρόπο, όποτε λαμβάνουν είτε καταγγελίες, είτε πληροφορίες, ακόμη και υπό το καθεστώς ανωνυμίας. Αρκεί βέβαια το θάρρος, όσων έχουν κάτι να καταγγείλουν…

Οι δικαστικές Αρχές και η μεταχείριση όσων συλλαμβάνονται…

Είναι κοινό μυστικό, ότι με τον νόμο Παρασκευόπουλου, αλλά και προηγούμενων, όπως οι νόμοι Ρουμελιώτη και Δένδια, δίνει ή μάλλον επιβάλει στις εισαγγελικές και δικαστικές αρχές την μη προφυλάκιση όσων συλλαμβάνονται ή κατηγορούνται για «μικρής» σχετικά προβλεπόμενης ποινής αδικήματα.

Εδώ είναι και το ένοχο μυστικό. Συνήθως οι έμποροι ναρκωτικών και τα βαποράκια διακίνησης τους μέσα στα σχολεία θεωρούνται περιφερειακά μέλη των εγκληματικών συμμοριών εμπορίας και διακίνησης ναρκωτικών ουσιών, δεν προφυλακίζονται, ακόμη κι αν διαπιστωμένα έχουν επαναλαμβανόμενη παραβατική συμπεριφορά. Έτσι «επιστρέφουν» στον τόπο του «εγκλήματος» με ότι κι αν αυτό σημαίνει για την ψυχολογία των εκπαιδευτικών που βιώνουν τις συμπεριφορές και πρακτικές τους.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός σχολείου της Δυτικής Αθήνας. Μαθητής, αλλοδαπός ως συνήθως, συνελήφθη ως μέλος συμμορίας διακίνησης ναρκωτικών ουσιών σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, και μεταξύ αυτών και της δυτικής Αθήνας.

Εξαφανίσθηκε για ένα μικρό διάστημα, τόσο από τον κοινωνικό περίγυρό του, όσο και από το σχολείο στο οποίο φοιτούσε, για να επανέλθει σ’ αυτούς τους χώρους «μετά τιμών και λαμπάδων», όπως λέει ο λαός, γεγονός που αύξησε την ηγετική επιρροή του στην μαθητική κοινότητα του σχολείου του.

Οι γονείς ως ποιο αδύνατος και ταυτόχρονα αντιδραστικός κρίκος…

Πρόκειται ίσως για τους ποιο αντιδραστικούς παράγοντες, στη σχολική ζωή, τουλάχιστον όταν τους επισημαίνεται η περίεργη συμπεριφορά των γόνων τους. Σπάνια οι εκπαιδευτικοί μπορούν να αναφέρουν στους γονείς, ότι τα παιδιά τους κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών και γι’ αυτό χρησιμοποιούν περίπλοκες φραστικές εκφράσεις, προκειμένου να τους επιστήσουν την προσοχή και να τους προβληματίσουν.

Ακόμη κι έτσι, όμως, οι γονείς αντιδρούν, υπερασπιζόμενοι μετά μανίας τα παιδιά τους και αρνούμενοι ότι αυτά έχουν παραβατική συμπεριφορά. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις φθάνουν στο σημείο να κάνουν αναφορά στις προϊστάμενες εκπαιδευτικές αρχές για «άδικη» συμπεριφορά του Διευθυντή και των εκπαιδευτικών απέναντι στα παιδιά τους, ειδικά δε αν ο σύλλογος διδασκόντων αποφασίσει την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος γι’ αυτά.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός μαθητή, που ενώ οι γονείς μαθητή, αρνούνταν με μεγάλη μάλιστα ένταση να δεχθούν ότι ο γιός τους είχε βαριά παραβατική συμπεριφορά στο σχολείο, κάνοντας μάλιστα αναφορές στην οικεία Διεύθυνση Εκπαίδευσης, αυτός συνελήφθη σε επιχείρηση σκούπα της ΕΛ.ΑΣ. να κατέχει, για την προστασία του από το «μπούλινγκ», όπως ανάφερε ατσάλινη κοπτική λεπίδα μεγάλου μήκους, σε δεύτερο δε χρόνο συνελήφθη κατέχοντας μεγάλη ποσότητα «χόρτου».

Ενίοτε, όπως προαναφέρθηκε, οι γονείς αυτής της κατηγορίας, στρέφονται για την «υπεράσπιση» των γόνων τους είτε σε τοπικούς πολιτικούς, είτε σε πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής, είτε σε τοπικούς ιεράρχες, προκειμένου να παρέμβουν υπέρ των γόνων τους στη Διεύθυνση του Σχολείου, με ποιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές της παρέμβασης ελληνίδας Βουλευτή σε σχολείο της Δυτικής Αθήνας και αυτή του Δημάρχου Μαρκοπούλου που είδε τις προηγούμενες ημέρες τα φώτα της δημοσιότητας.

Τα «ενισχυμένα», το κόστος κτήσης τους και η διακίνηση με κέρδος για τους κρίκους της αλυσίδας…

Σήμερα, σπάνια θα βρει κανείς στην κατοχή μαθητών, χασίς με την κλασσική μορφή, αυτή με την οποία κατασκευάζεται και ο επονομαζόμενος «μπάφος». Αυτή έχει αλλάξει στη μορφή των κανονικών τσιγάρων που πουλιούνται από τα καπνοπωλεία και περίπτερα. Ονομάζονται, όμως, «ενισχυμένα», και βρίσκονται σε κοινή χρήση από τους μαθητές που ενώ «συλλαμβάνονται» στην πράξη καπνίζοντες, κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι κάπνιζαν χασίς.

Ονομάζονται «ενισχυμένα», γιατί ενώ πρόκειται για κοινά τσιγάρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στη αγορά, είναι εμποτισμένα με «χασισέλαιο» μεγάλης περιεκτικότητας σε ναρκωτική ουσία, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να αρκούν δύο ή τρεις σταγόνες για να έχουν ικανοποιητική δράση.

Η διακίνησή τους μέσα στη σχολική μονάδα είναι πολύ απλή και συνήθως ακίνδυνη για τα μεγαλο-βαποράκια. Συνήθως, αυτά οργανώνουν μικρό δίκτυο ανάμεσα στους μαθητές, επιλέγοντας αυτούς που έχουν την ικανότητα χειραγώγησης των υπολοίπων. Το δέλεαρ της διακίνησης είναι το κέρδος ανά τσιγάρο.

Προμηθεύουν τα μέλη του δικτύου διακίνησης με τα «ενισχυμένα» τσιγάρα έναντι 2 ευρώ το ένα συνήθως, με τους διακινητές να τα προμηθεύουν τους υπόλοιπους μαθητές-χρήστες στην ενιαία τιμή των 3 ευρώ, αποκομίζοντας κέρδος ενός ευρώ για κάθε πωλούμενο «ενισχυμένο» τσιγάρο.

Έχουν δε τη δυνατότητα προσφοράς δώρου, στα νέα πρόσωπα, συνήθως μαθητές της Α΄Τάξης του σχολείου που εντάσσουν στην «κοινότητά» τους, αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο την «πελατεία» τους σε βάθος χρόνου.

Για τα μεγαλο-βαποράκια, έχουμε ήδη αναφέρει ότι πρόκειται για μαθητές, κατά κανόνα αλλοδαπούς, που παραμένουν στη σχολική μονάδα για περισσότερα από 6-8 χρόνια, εφαρμόζοντας την νόμιμη κατά τα άλλα διαδικασία να μένουν στην ίδια τάξη για δύο ή τρία χρόνια λόγο απουσιών, φθάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις και την ηλικία των 22-24 ετών.

Το πρόβλημα είναι οξύ, ανεξάρτητα αν συνεχίζει να παραμένει κάτω από το χαλί, καλυπτόμενο απ’ όλους, Υπουργείο, Εκπαιδευτική κοινότητα, γονείς και μαθητές.

Οι ειδικοί «αδειάζουν» τον ΣΥΡΙΖΑ για την χρήση της κάνναβης…

Το μεγάλο πρόβλημα, που συναντά πλέον η ελληνική κοινωνία είναι η «νομιμοποίηση» της χρήσης» κάνναβης (χασίς) που επιχειρεί και προβάλει πλέον με ένταση το Κυβερνόν Κόμμα και η Κυβέρνηση Τσίπρα.

Πρόσφατα η κομματική Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, διοργάνωσε διημερίδα με τίτλο «YES WE CAN-NABIS», για την νομιμοποίηση της χρήσης της «ψυχαγωγικής» όπως την ονομάζουν κάνναβης, στην οποία μιλώντας ο αντιπρόεδρος της Βουλής κος Μπαλαούρας, ανάφερε τα οφέλη που θα προκύψουν αν αυτό γίνει πραγματικότητα.

Σε σχετική μάλιστα ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά την ολοκλήρωση αυτής της διημερίδας τόνιζε, πονηρά: «Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ιεραρχεί πολύ ψηλά στην ατζέντα της τα ζητήματα της απαγόρευσης, καθώς και των πολλαπλών χρήσεων της κάνναβης, επιδιώκοντας πάντοτε να τροφοδοτεί τον δημόσιο διάλογο και να συμβάλλει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης»

Έχει βέβαια προηγηθεί η καμπάνια του σοφού ΓΑΠ, κατά κόσμο Γιωργάκη Παπανδρέου του μικρού, πρώην Πρωθυπουργού της χώρας, και του κου Τσιρώνη, οικολόγου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και Αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος στην παρούσα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, περί ιδιοκαλλιέργειας Χασίς και ελεύθερης χρήσης.

Καταπέλτες, όμως είναι οι ειδικοί για την ελεύθερη χρήση και νομιμοποίηση του καπνίσματος κάνναβης (χασίς), μιλώντας πρόσφατα στην Βουλή. Απευθύνοντας προς τους βουλευτές της αρμόδιας Επιτροπής δραματικό SOS για την χρήση της κάνναβης και «αδειάζοντας» επί της ουσίας την κυβέρνηση που προωθεί την χρήση της, παρομοίασαν τους χρήστες κάνναβης με αυτούς της ηρωίνης, εκφράζοντας παράλληλα τον προβληματισμό τους για την «ψυχαγωγική χρήση» της κάνναβης, την οποία θέλουν να νομιμοποιήσουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

«Η χρήση κάνναβης είναι ένα φαινόμενο που μας προβληματίζει. Πριν χρόνια στην κοινότητά μας είχαμε ένα 4% χρηστών κάνναβης που είχε να κάνει κυρίως με εφήβους. Σήμερα όμως στη δική μας κοινότητα το ποσοστό που ζητά βοήθεια για την κάνναβη είναι 12% και έχει να κάνει με ενήλικες. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Βρίσκουμε χρήστες κάνναβης σε μια ψυχική κατάσταση που μας θυμίζουν ηρωινομανείς», τόνισε ο επιστημονικός υπεύθυνος του “18 ΑΝΩ” Δημήτρης Υφαντής. Από την πλευρά του ο πρόεδρος της ΜΚΟ «ΟΑΣΙΣ», Διαμαντής Δουίτσης, υπογράμμισε ότι το τελευταίο διάστημα έρχονται «πιο συχνά νέα παιδιά, χρήστες κάνναβης». «Είναι ανησυχητικό», τόνισε με νόημα.

Επιμύθιο

Το πρόβλημα της διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών ουσιών στα σχολεία της Β/θμιας εκπαίδευσης, από έφηβους και ενήλικες μαθητές είναι υπαρκτό, με την ανησυχητική είδηση της μείωσης προς τα κάτω του ηλικιακού ορίου των μαθητών που κάνουν χρήση, έστω και περιστασιακά ή ακόμη και από περιέργεια. Η πρόσφατη είδηση για τους 14χρονους μαθητές Γυμνασίου σε σχολείο του Μαρκόπουλου, είναι ένδειξη για την ευκολία με την οποία κυκλοφορούν ναρκωτικές ουσίες στην μαθητική κοινότητα της Β/θμιας Εκπαίδευσης.

Ακόμη, γεγονός είναι ότι όλοι, Υπουργείο Παιδείας, Διευθυντές σχολικών μονάδων και εκπαιδευτική κοινότητα, κρύβουν το πρόβλημα, κάτω από το χαλί της φαινομενικής άγνοιας, ο καθένας για δικούς του λόγους.

Από την πλευρά τους, οι γονείς αρνούνται πεισματικά ότι μπορεί να συμβαίνει στα παιδιά τους, κυρίως γιατί πιστεύουν ότι οι ίδιοι θα στιγματισθούν στον περίγυρό τους και στις τοπικές κοινωνίες ως «κακοί» γονείς.

Για τους πολιτικούς (όχι όλους) δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Αυτοί απλώς, ως υποστηρικτές κατά τα φαινόμενα της ανάπτυξης, αλλά και της επίκτητης και με πολιτική στήριξη, παρότρυνση και προγραμματισμό, ευτυχίας του λαού, προμοτάρουν πλέον ευθέως την καλλιέργεια και νόμιμη χρήση της ευφορικής ή ψυχαγωγικής κάνναβης. Τόσο καλά…

Οι μόνοι που επιμένουν να φωνάζουν είναι οι ειδικοί…

Φτάνουν όμως;

Εκπαιδ-άρχης

Vukentra

Μοιραστείτε το:
Tagged

1 thought on “Τσιγάρο και Ναρκωτικά στα σχολεία: Ας μιλήσουμε αλήθειες και έξω από τα δόντια (upd)

Comments are closed.