Η αμήχανη στιγμή που ούτε οι Εσθονοί δεν του δίνουν σημασία
Η ανακοίνωση του Σταύρου Κοντονή για την άρνηση συμμετοχής της Ελλάδας σε συνέδριο για τα εγκλήματα του κομμουνισμού τυπικά γράφτηκε για το εξωτερικό. Στην ουσία απευθύνεται στο εσωτερικό. Στον Περισσό και τα Εξάρχεια ή οπουδήποτε μετριέται με το χρώμα της. Είναι και ο λόγος που στην ανακοίνωση η λογική, η ιστορία και η εικόνα της χώρας γίνονται παράπλευρες απώλειες. Κάτι που ελάχιστα πρέπει να απασχόλησε τον Κοντονή.
Αφού δεν είναι γελοίο ο Κοντονής να έχει εύλογα ερωτηματικά πως ήρθε στην Εσθονία να διοργανώσει εκδήλωση για τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Τρεις φορές το 1919, το 1940 και το 1944 η Εσθονία είδε τον Ερυθρό Στρατό. Την πρώτη φορά οκτώ χιλιάδες επιφανείς πολίτες της χώρας συνελήφθησαν εκ των οποίων οι δύο χιλιάδες εκτελέστηκαν. Την τελευταία 2,5% του πληθυσμού κατέληξε στα γκουλάγκ. Για ποιο θέμα να διοργανώσουν εκδήλωση οι Εσθονοί; Για την επανασύσταση της κεντροαριστεράς;
Επίσης, σύμφωνα με τον Κοντονή, «τα ιστορικά στοιχεία και γεγονότα» μπορεί να «κατέγραψαν τον στρατό της ΕΣΔΔ ως τον απελευθερωτή της Ευρώπης και των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και ως λυτρωτή από την φρίκη του Ολοκαυτώματος». Στο δικό του όμως βιβλίο ιστορίας. Στων υπολοίπων η Δυτική Ευρώπη απελευθερώθηκε από τους Άγγλους και τους Αμερικάνους και η Ανατολική από τους Σοβιετικούς. Επίσης η Αγγλία και η Αμερική έφεραν το βάρος του πολέμου στον Ειρηνικό με τη Σοβιετική Ένωση να κηρύσσει τον πόλεμο στην Ιαπωνία μια εβδομάδα πριν την παράδοσή της.
Στο ότι το συνέδριο στην Εσθονία «αναβιώνει το ψυχροπολεμικό κλίμα που τόσα δεινά έφερε στην Ευρώπη», όπως είπε στην ανακοίνωσή του ο Κοντονής, θα είχε ενδιαφέρον αν προσέθετε και τα κράτη. Χωρίς να θέλω να σοκάρω τον Κοντονή, όπως και το τανγκό ο ψυχρός πόλεμος χρειάζεται δύο πλευρές. Στην Ευρώπη η μία πλευρά τελείωσε κάπου στο ’90. Αντίθετα με τον ΣΥΡΙΖΑ που ο Γράμμος και το Βίτσι έγιναν χθες, για την Ευρώπη που προχωράει το ’90 και ο κομμουνισμός είναι αρχαία ιστορία.
Ένα αστείο σημείο της ανακοίνωσης είναι ότι πριν από δύο μήνες η αριστερά είχε βγει από τα ρούχα της όταν ο Στάθης Καλύβας σε άρθρο του για τη δικτατορία είχε γράψει: «Πολλές τέχνες άνθησαν και η νεολαία προσέγγισε μαζικά τα δυτικά πρότυπα διασκέδασης, κατανάλωσης και ζωής. Η κοινωνία του 1974 μικρή σχέση είχε με αυτή του 1964». Η φράση είχε ξεσηκώσει θύελλα αγανάκτησης της αριστεράς. Υποθέτω όχι ανάλογη με την αγανάκτηση που θα δημιουργήσει η σκέψη του Κοντονή ότι «Ο κομμουνισμός, αντίθετα, γέννησε δεκάδες ιδεολογικά ρεύματα, ένα εκ των οποίων υπήρξε ο ευρωκομμουνισμός, ο οποίος γεννήθηκε μέσα σε κομμουνιστικό καθεστώς, την περίοδο της Άνοιξης της Πράγας». Όπου η εισβολή των σοβιετικών τανκς και η δολοφονία 82 ατόμων στην Άνοιξη της Πράγας μπορούν να εξεταστούν σαν συνεισφορά των σοβιετικών στη γέννηση του ευρωκομμουνισμού.
Η ανακοίνωση του Σταύρου Κοντονή εντάσσεται στην τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να διαιρεί την Ελλάδα. Αν είναι για τον Γράμμο και το Βίτσι ή τα εγκλήματα του κομμουνισμού στην Εσθονία ενδιαφέρει λιγότερο από το γεγονός. Στη φαντασίωση να παρουσιάζεται η Ελλάδα σαν το μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην ΕΕ. Μόνο που στο γαλατικό χωριό του Αστερίξ ο Μοναρχίξ δεν έλεγε τη μια μέρα ότι είναι εναντίον των Ρωμαίων και την επόμενη υπέγραφε μνημόνια για να τον βοηθήσουν. Έχουμε μια κυβέρνηση που η γνώμη της είναι αδιάφορη. Ο υπουργός λέει ότι υπάρχουν ερωτηματικά για το συνέδριο στην Εσθονία, η γ.γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Μαρία Γιαννακάκη, αποκαλεί τους Εσθονούς φιλοναζί και η κυβέρνηση της Εσθονίας δίνει στη γνώμη τους το ίδιο βάρος που θα έδινε σε συζήτηση ταξιτζήδων που είναι στο τέλος της ουράς στην πιάτσα.
Αντώνης Πανούτσος, liberal.gr
——————————–
Η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει εγκλήματα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα – Ποια η ιστορική αλήθεια;
Η Ιστορία δεν μπορεί να παραχαραχθεί παρόλο που μπορεί να γράφεται κυρίως από τους νικητές ή να αξιολογείται διαφορετικά από την οπτική των κρατών. Παρ’όλα αυτά, τα ιστορικά στοιχεία και γεγονότα, κατέγραψαν τον στρατό της ΕΣΔΔ ως τον απελευθερωτή της Ευρώπης και των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και ως λυτρωτή από την φρίκη του Ολοκαυτώματος«. Αυτό αναφέρει μεταξύ άλλων η επιστολή που απέστειλε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής στη σχετική πρόσκληση για το διεθνές συνέδριο που διοργανώνει η Εσθονική Προεδρία της ΕΕ σχετικά με «τα εγκλήματα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».
Η επιστολή έχει ως εξής:
«Η πρωτοβουλία σας να διοργανώσετε στο πλαίσιο της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Διεθνές Συνέδριο με τίτλο «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα» μας προκάλεσε εύλογα ερωτηματικά. Ειδικά σε μία περίοδο, που οι θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αμφισβητούνται ανοιχτά από την άνοδο των δεξιών κινημάτων και κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη, η προαναφερθείσα πρωτοβουλία είναι πολύ ατυχής.
Η Ιστορία δεν μπορεί να παραχαραχθεί παρόλο που μπορεί να γράφεται κυρίως από τους νικητές ή να αξιολογείται διαφορετικά από την οπτική των κρατών. Παρ’όλα αυτά, τα ιστορικά στοιχεία και γεγονότα, κατέγραψαν τον στρατό της ΕΣΔΔ ως τον απελευθερωτή της Ευρώπης και των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και ως λυτρωτή από την φρίκη του Ολοκαυτώματος.
Στη σκέψη και στη συνείδησή μας, το ναζιστικό καθεστώς, δηλαδή εκείνο το πολιτικό σύστημα, το οποίο έχει τον ρατσισμό, το μίσος τη μισαλλοδοξία και τη μαζική δολοφονία ως τον πυρήνα της ιδεολογίας του δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση να συγκριθεί με τον κομμουνισμό, με την πολιτική ιδεολογία που αυτός αντιπροσωπεύει, ή να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο, απλούστατα διότι η ανθρωπότητα δεν έχει αντιμετωπίσει τίποτε παρόμοιο με τον ναζισμό και ελπίζουμε πως δε θα το κάνει στο μέλλον.
Η φρίκη που γνωρίσαμε μέσω του Ναζισμού είχε μία και μόνη εκδοχή, αυτή που περιγράψαμε παραπάνω. Ο κομμουνισμός, αντίθετα, γέννησε δεκάδες ιδεολογικά ρεύματα, ένα εκ των οποίων υπήρξε ο ευρωκομμουνισμός, ο οποίος γεννήθηκε μέσα σε κομμουνιστικό καθεστώς, την περίοδο της Άνοιξης της Πράγας με στόχο να παντρέψει τον σοσιαλισμό με την Δημοκρατία και την ελευθερία. Αυτό το ιδεολογικό ρεύμα μπόλιασε έκτοτε την πολιτική σκέψη όλης της Δυτικής Ευρώπης, έθεσε ζητήματα αναζήτησης, αποτέλεσε ένα μεγάλο εργαστήρι θεωρητικών επεξεργασιών, διαμορφώνοντας μια κουλτούρα διαλόγου, που το κατέστησαν έναν οργανισμό ζωντανό.
Θεωρούμε πως η πρωτοβουλία διοργάνωσης ενός συνεδρίου με το συγκεκριμένο περιεχόμενο και τίτλο, στέλνει ένα λανθασμένο και επικίνδυνο πολιτικό μήνυμα, το οποίο είναι προϊόν των Συμφωνιών που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναβιώνει το ψυχροπολεμικό κλίμα που τόσα δεινά έφερε στην Ευρώπη, αντίκειται στις αξίες της ΕΕ και σίγουρα δεν αντικατοπτρίζει την οπτική της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού, η οποία είναι πως ο ναζισμός και ο κομμουνισμός δε θα μπορούσαν ποτέ να υπάρχουν ως τα δύο μέρη της ίδιας εξίσωσης. Έχει γίνει σαφές ότι η Γενική Γραμματεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ελληνικού Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν πρόκειται να συμμετάσχει στο εν θέματι Συνέδριο».
Είναι όμως αλήθεια πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν διέπραξαν εγκλήματα;
Είναι αλήθεια πως τα φοβερά εγκλήματα των Ναζί έχουν καταγραφεί και τεκμηριωθεί ως η σκοτεινότερη σελίδα της ανθρώπινης ιστορίας. Η ιστορική αλήθεια όμως θα ήταν άδικο να μην περιλαμβάνει μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα κατά τις ανθρωπότητας που συντονίστηκαν και διαπράχθηκαν από κομμουνιστικά καθεστώτα.
Ας δούμε πρώτα για πιο λόγο οι Εσθονοί τρέφουν αντισοβιετικά αισθήματα
Η Εσθονία καταλήφθηκε από σοβιετικά στρατεύματα ως αποτέλεσμα του Συμφώνου Molotov-Ribbentrop του Αυγούστου του 1939, το οποίο διαίρεσε μεγάλο μέρος της Ανατολικής Κεντρικής Ευρώπης μεταξύ της Γερμανίας του Χίτλερ και της Ρωσίας του Στάλιν. Η στρατιωτική κατάληψη ακολουθήθηκε από συλλήψεις και τη σταδιακή εκκαθάριση των πολιτικών και στρατιωτικών ελίτ στις κατεχόμενες χώρες και εδάφη. Κατά τους πρώτους μήνες της σοβιετικής κατοχής, περισσότεροι από 8 χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν και 2 χιλιάδες, δολοφονήθηκαν. Αυτό, ωστόσο, ήταν μόνο η αρχή της εθνικής τραγωδίας. Μέχρι το τέλος του πολέμου, η Εσθονία είχε χάσει τουλάχιστον 200.000 ανθρώπους, ή περίπου το 20% του πληθυσμού της, από τη καταπιεση, τους εκτοπισμούς και το πόλεμο. Στη συνέχεια, η συστηματική εγκατάσταση Ρώσων μείωσε τον πληθυσμό της Εσθονίας σε μετά βίας μια ισχνή πλειοψηφία στη δική της χώρα.
Η γενοκτονία των Ουκρανών
Η Ουκρανία ήταν και παραμένει ο σιτοβολώνας της Ευρώπης. Στις τεράστιες πεδιάδες της καλλιεργούνται τόνοι δημητριακών που εξάγονται σε όλο το κόσμο. Ήδη από το 1930 ο Στάλιν επιβάλει τη βίαιη κολεκτιβοποίηση των εκτάσεων της Ουκρανίας. Όλα τα σιτηρά αποτελούν πλέον ιδιοκτησία του κράτους. Οι αγρότες απαγορεύετε να καταναλώσουν τη παραμικρή ποσότητα της σοδειάς που παράγουν. Παράλληλα εξοντώνει συστηματικά τους Κουλάκους (μεγαλογαιοκτήμονες), κατάσχει τη γη, τα σπίτια και ολόκληρη τη περιουσία τους. Για όσους επέζησαν, απαγορευόταν αυστηρά η χορήγηση οποιασδήποτε βοήθειας, ακόμη και τροφής. Όπως ήταν αναμενόμενο κάποιοι αντέδρασαν. Το καθεστώς απέστειλε άμεσα στρατεύματα και τη φοβερή και τρομερή μυστική αστυνομία για να επιβάλει τη τάξη.
Παρόλα αυτά οι αντιδράσεις συνεχίστηκαν. Τότε ο Στάλιν συνέλαβε το σχέδιο που θα έδινε τη λύση άπαξ και δια παντός. Με εντολή του, η μυστική αστυνομία, άρχισε να μεταφέρει όλα τα σιτηρά έξω από την Ουκρανία για εξαγωγές σε τρίτες χώρες. Σύντομα όλα τα αποθέματα εξαντλήθηκαν. Παράλληλα έκλεισε τα σύνορα της χώρας μετατρέποντας τη ουσιαστικά σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Σύντομα η πείνα έκανε την εμφάνισή της πλήττοντας πρώτα τους πιο ευαίσθητους, δηλαδή τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Στις πόλεις τα πτώματα άρχισαν να θάβονται σε μαζικούς τάφους. Οι Ουκρανοί έφαγαν σκυλιά, γάτες, ποντίκια ακόμη και ανθρώπους προκειμένου να επιβιώσουν. Στο αποκορύφωμα της πείνας, την άνοιξη του ’33, πέθαιναν περίπου 25.000 άνθρωποι την ημέρα.
Ως τα τέλη του 1933 το 25% του πληθυσμού της Ουκρανίας είχε πεθάνει από τη πείνα. Αυτό το ποσοστό μεταφράζεται σε 7 εκατομμύρια νεκρούς εκ των οποίων τα 3 εκατομμύρια ήταν παιδιά. Όταν το 1941 ο γερμανικός στρατός μπήκε στη χώρα, οι κάτοικοι τους υποδέχτηκαν ως απελευθερωτές. Εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες εντάχθηκαν στη Βέρμαχτ και πολλοί άλλοι βοήθησαν ενεργά στην εξόντωση των Εβραίων και άλλων μειονοτήτων της Ουκρανίας.
Δίκες της Μόσχας
Ως Δίκες της Μόσχας είναι γνωστές στην ιστορία οι δίκες που οδήγησαν στην καταδίκη και την εκτέλεση εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων από το 1936 μέχρι το 1938 στη Σοβιετική Ένωση κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εκκαθάρισης. Μεταξύ των καταδικασθέντων ήταν και παλαιοί μπολσεβίκοι, ήρωες του εμφυλίου, κορυφαία στελέχη του Κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και ανώτεροι αξιωματικοί του σοβιετικού στρατού. Ειδικά οι τρομακτικές εκκαθαρίσεις στο Κόκκινο Στρατό, στοίχησαν πολύ ακριβά στην ΕΣΣΔ, ειδικά κατά τις αρχές της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, λόγω έλλειψης έμπειρων αξιωματικών. Στις 11 Ιουνίου 1937, το στρατοδικείο καταδίκασε σε θάνατο για την πράξη της προδοσίας και της κατασκοπίας, τον Στρατάρχη Τουχατσέφσκι, καθώς και επτά ακόμη στρατηγούς, τον Γιόνα Γιακίρ, τον Ιερόνυμ Ουμπόρεβιτς, τον Άβγκουστ κόρκ, Μπορίς Φέλντμαν, Βιτάλι Πριμακόφ, Βίτοβτ Πούτνα. Η πράξη αυτή δημιούργησε τεράστιο διοικητικό χάος στις υψηλόβαθμες τάξεις του Ερυθρού Στρατού, που βρέθηκε απροετοίμαστος κατά την επίθεση του Ρωσικού στρατού στην Φινλανδία το 1940 και την γερμανική επίθεση το 1941. Καταδικάστηκαν σε θάνατο 137 συνολικά ανώτατου και ανώτεροι σοβιετικοί αξιωματικοί, από τους 90 στρατηγούς μόνο 6 επιβίωσαν. Από τους 180 διοικητές μονάδων που αποστρατεύτηκαν, μόνο 36 κατάφεραν να διαφύγουν και από τους Λοχαγούς 7403 απολύθηκαν και 5.613 κατάφεραν να διαφύγουν την σύλληψη. Αυτά συνέβησαν δύο χρόνια πριν από την επίθεση του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση.
Μαζικές εκτοπίσεις
Η σοβιετική κυβέρνηση του Ιωσήφ Στάλιν πραγματοποίησε μια σειρά απελάσεων σε τεράστια κλίμακα που επηρέασαν σημαντικά τον εθνοτικό χάρτη της ΕΣΣΔ. Οι απελάσεις έλαβαν χώρα σε εξαιρετικά σκληρές συνθήκες, με εκατοντάδες χιλιάδες απελαθέντων να πεθαίνουν καθ’ οδόν. Ορισμένοι εμπειρογνώμονες εκτιμούν ότι ο αριθμός των θανάτων από τις απελάσεις μπορεί να είναι τόσο υψηλός όσο ένας στους τρεις σε ορισμένες περιπτώσεις. Όσον αφορά την τύχη των Τάταρων της Κριμαίας, ο Amir Weiner του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ γράφει ότι η εκτόπιση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «εθνοκάθαρση».
Το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός
Το «Αλμα προς τα Εμπρός» είναι ένα κίνημα που ξεκίνησε ο Μάο Τσε Τουνγκ στα τέλη του 1957, με σκοπό να εφαρμοστεί ο κομμουνισμός στη Λαϊκή Κίνα «με ποσότητα, ταχύτητα και χαμηλό προϋπολογισμό». Σήμερα, αυτή η πολιτική θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του Μάο. Γιατί, όμως, ξεκίνησε ο Κινέζος ηγέτης αυτή την προσπάθεια; Τι συνέβη στη διαδικασία υλοποίησής της; Και τι αποτέλεσμα προκάλεσε, ώστε να θεωρείται ένα τραγικό επεισόδιο; Το άρθρο αυτό θα αναφερθεί στην παράλογη και επώδυνη ιστορία του «Αλματος προς τα Εμπρός»
Από το ίδιο καλοκαίρι, η βόρεια Κίνα υπέφερε από συνεχείς ξηρασίες ενώ η νότια από πλημμύρες. Παρόμοια καιρικά φαινόμενα δεν ήταν ιδιαίτερα ασυνήθιστα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, αλλά αυτήν τη φορά η Κίνα ήταν εξαιρετικά ευάλωτη. Πρώτον, η λαϊκή κοινότητα ποτέ δεν ενθάρρυνε τη γεωργική παραγωγή. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι πολλοί αγρότες ασχολούνταν στη «χαλυβουργία» αντί στην καλλιέργεια, είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση της παραγωγής τροφίμων από το 1958. Από την άλλη πλευρά, όμως, η κεντρική κυβέρνηση, βλέποντας τα ψεύτικα στοιχεία των σοδειών, αποφάσισε να συλλέγει περισσότερα τρόφιμα. Τελικά, τα τοπικά στελέχη για να καλύψουν τα ψέματα, πήραν, μερικές φορές ακόμα και με τη βία, από τους αγρότες όλη τη σοδειά τους, δεν τους άφηναν τίποτα ούτε για να φάνε, ούτε καν τους σπόρους για την παραγωγή της επόμενης χρονιάς. Η κακοκαιρία ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στα τέλη του 1959, ένας μεγάλος λιμός ξεκίνησε. Στις επαρχίες, οι πεινασμένοι αγρότες έτρωγαν ζιζάνια, φλοιούς δέντρων, χώμα, καταγράφηκαν ακόμα και περιπτώσεις κανιβαλισμού. Στις πόλεις η κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη λόγω της διανομής τροφίμων από το κράτος, αλλά κι εκεί πεινούσαν. Ακριβώς πόσοι πέθαναν από τον λιμό είναι αδιευκρίνιστο, αλλά οι περισσότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι τουλάχιστον 20 μέχρι 30 εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους, οι περισσότεροι αγρότες. Εκτός από τη γεωργία, σημειώθηκε επίσης απότομη πτώση στη βιομηχανική παραγωγή. Γενικά, η οικονομία της Κίνας βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Πολ Ποτ
Τα χωράφια του θανάτου ήταν μια σειρά τοποθεσιών στην Καμπότζη, όπου ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων σκοτώθηκαν και θάφτηκαν από το καθεστώς των Ερυθρών Χμερ κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας της χώρας από το 1975 έως το 1979, αμέσως μετά το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ. Τουλάχιστον 200.000 άνθρωποι εκτελέστηκαν από τους Χμερ, ενώ οι εκτιμήσεις για το συνολικό αριθμό των θανάτων που απορρέουν από τις πολιτικές των Χμερ Ρουζ, κυμαίνονταν από 1,4 έως 2,2 εκατομμύρια από έναν πληθυσμό περίπου 7 εκατομμυρίων. Επικεφαλής του καθεστώτος ήταν ο Πολ Ποτ.
Η δημοκρατική Καμπούτζια (Καμπότζη) γνώρισε σοβαρές δυσκολίες λόγω των επιπτώσεων του πολέμου και της διακοπής της οικονομικής δραστηριότητας. Σύμφωνα με τον Michael Vickery, 740.800 άνθρωποι στην Καμπότζη, σε πληθυσμό περίπου 7 εκατομμυρίων, έχασαν τη ζωή τους λόγω ασθένειας, υπερβολικής εργασίας και πολιτικής καταστολής. Άλλες εκτιμήσεις υποδεικνύουν περίπου 1,7 εκατομμύρια και περιγράφεται από το Πρόγραμμα Γενοκτονίας της Καμπότζης του Πανεπιστημίου Yale ως «μία από τις χειρότερες ανθρώπινες τραγωδίες του περασμένου αιώνα.
Αιθιοπία
Η Διεθνής Αμνηστία εκτιμά ότι σκοτώθηκαν συνολικά μισό εκατομμύριο άνθρωποι κατά τη διάρκεια της Ερυθράς Τρομοκρατίας του 1977 και του 1978. Κατά τη διάρκεια των επιθέσεων, μεγάλες ομάδες ανθρώπων μεταφέρθηκαν σε εκκλησίες που στη συνέχεια πυρπολήθηκαν και πολλές γυναίκες υποβλήθηκαν σε συστηματικό βιασμό από τους στρατιώτες. Το Save the Children Fund ανέφερε ότι τα θύματα του Κόκκινου Τρόμου συμπεριέλαβαν όχι μόνο τους ενήλικες, αλλά και τα περισσότερα από 1.000 ή περισσότερα παιδιά ηλικίας μεταξύ ένδεκα και δεκατριών, τα πτώματα των οποίων έμειναν στους δρόμους της Αντίς Αμπέμπα.
Ρουμανία του Τσαουσέσκου
Η Ρουμανία επιτυγχάνει την ανεξαρτησία της το 1878, καθιστώντας τη συνταγματική μοναρχία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρουμανίας απαγορεύεται το 1924 λόγω των δεσμών του με τη Σοβιετική Ένωση, αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί υπόγεια. Η χώρα καταλαμβάνεται και συντάσσεται με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και πέφτει πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» της Σοβιετικής Ένωσης στο τέλος του πολέμου. Με σοβιετική στήριξη το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρουμανίας αναλαμβάνει τον έλεγχο της κυβέρνησης. Ο βασιλιάς αναγκάζεται να παραιτηθεί. Στις 13 Απριλίου 1948 η κυβέρνηση κήρυξε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Ρουμανίας και υιοθέτησε ένα σταλινικό σύνταγμα.
Το 1989, όταν οι ειρηνικές επαναστάσεις ήταν σαρωτικές σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, η πτώση του κομμουνισμού στη Ρουμανία χαρακτηρίστηκε από υψηλότερο επίπεδο βίας και αιματοχυσίας από ό, τι σε άλλες χώρες της περιοχής. Αυτό οφειλόταν, τουλάχιστον εν μέρει, στον κατασταλτικό χαρακτήρα του καθεστώτος που θέσπισε ο Νικολάι Τσαουσέσκου (1965-1989) και η πιστή μυστική του αστυνομία, η Securitate. Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι η Securitate είχε υψηλότερο ποσοστό εκπροσώπων ανά πληθυσμό από οπουδήποτε αλλού στο κομμουνιστικό μπλοκ και ότι μέχρι τη δεκαετία του ’80 είχαν προσληφθεί ως πληροφοριοδότες της τουλάχιστον ένας στους τριάντα κατοίκους της χώρας.
Από το 1965, ο Τσαουσέσκου προσπάθησε να δημιουργήσει μια δυναστική μορφή σοσιαλισμού με χαρακτηριστική προσωπολατρία προς τον ίδιο και τη σύζυγό του Έλενα, με τη τελευταία να έχει τεράστιες εξουσίες. Είναι σαφές ότι η Ρουμανία του Τσαουσέσκου ήταν ένα ιδιαιτέρως αποτελεσματικό αστυνομοκτατούμενο κράτος. Η ζωή πολλών Ρουμάνων κυριαρχούταν από συνεχή φόβο. Τα εγκλήματα της δολοφονίας, της βίας, του εξαναγκασμού, της απέλασης και της γενοκτονίας συσχετίστηκαν με την ηγεσία και με την περίφημη Securitate μέχρι τις τελευταίες ημέρες του κομμουνισμού το 1989. Η κληρονομιά της κυριαρχίας του Τσαουσέσκου εξακολουθεί να στοιχειώνει τη Ρουμανία μέχρι σήμερα.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη παραδείγματα εκκαθαρίσεων και καταπίεσης όπως η Σφαγές του Κατύν, η Άνοιξη της Πράγας, ή ακόμη και πιο επίκαιρα, όπως το καθεστώς της Β. Κορέας που έχει φυλακίσει και εκτελέσει χιλιάδες αντιφρονούντες. Η ουσία όμως είναι πως σε κάθε απολυταρχικό καθεστώς, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, έχουν καταγραφεί σφαγές και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Επομένως η τοποθέτηση του κ. Κοντονή, στερείται ιστορικής αλήθειας και άσχετα εάν ψέγει τους Εσθονούς για αντικομμουνιστική παραχάραξη της ιστορίας, θα όφειλε λόγω της θέσης και της ιδιότητάς του, να είναι πιο προσεκτικός στις διατυπώσεις του.
Πηγή: liberal.gr
—————-
Ο κ. Κοντονής στο δάσος του Kurapaty
Λίγο έξω από το Μίνσκ, στη Λευκορωσία υπάρχει το δάσος του Kurapaty. Το όνομά του προέρχεται από τα λευκά λουλούδια που φυτρώνουν εκεί την άνοιξη και σαν χαλί καλύπτουν τα ξέφωτα ανάμεσα στο σκιερά δέντρα του βορρά. Στο δάσος αυτό το 1988 βρέθηκαν 510 μαζικοί τάφοι με δεκάδες χιλιάδες δολοφονημένους, θύματα του κομμουνιστικού τρόμου της περιόδου 1937-41 [1]. Οι δολοφονίες έγιναν από τη μυστική υπηρεσία του σταλινικού καθεστώτος την περίφημη NKVD, οι περισσότερες πριν από την έναρξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και κάποιες όταν οι σοβιετικοί ήταν σύμμαχοι των ναζί, πριν ο Χίτλερ εξαπολύσει την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Τα θύματα ήταν όλοι πολίτες, στην πλειοψηφία τους άνδρες από 20 έως 60 ετών και από την ανάλυση των ευρημάτων που έγινε το 1988, την περίοδο της Γκλάσνοστ, στο περιεχόμενο των τάφων (οδοντοστοιχίες, παπούτσια, μενταγιόν με Μαντόνες κ.λπ.), προέκυψε ότι ήταν οι περισσότεροι μάλλον εύποροι και αρκετοί από αυτούς καθολικοί. Τα θύματα προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή, που από το 1939 και μετά περιλάμβανε και τις βαλτικές δημοκρατίες. Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά βρίσκονται άλλωστε τα σύνορα της Λιθουανίας και μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά αυτά της Εσθονίας, που το 1939 πέρασαν στα χέρια της Σοβιετικής Ένωσης μετά το σύμφωνο Ρίντεντροπ-Μολότωφ.
Το περιστατικό αυτό, αν και άγνωστο στην Ελλάδα, έχει την αξία του γιατί μας θυμίζει πόσο οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ αρνητές των εγκλημάτων του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, όπως ο υπουργός δικαιοσύνης κ. Κοντονής, ψεύδονται και παραπλανούν όταν προσπαθούν να αθωώσουν τα εγκλήματα του κομμουνισμού επικαλούμενοι τα εγκλήματα των ναζί. Οι εκατομμύρια δολοφονίες που διαπράχθηκαν στη διάρκεια του 20 αιώνα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, μεταξύ των οποίων οι 30.000 νεκροί του Kurapatry, έγιναν οι περισσότερες σε περίοδο ειρήνης. Ήταν μέρος του ευρύτερου σχεδίου φυσικής εξόντωσης των πολιτικών και κοινωνικών αντιπάλων των κομμουνιστικών καθεστώτων, αφού ανέλαβαν την εξουσία.
Όσο για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, αυτές δεν ελευθερώθηκαν μετά τη λήξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Αντίθετα υπέφεραν επί 45 ακόμα χρόνια κάτω από τη σκληρή καταπίεση ξενοκίνητων και ξενόδουλων δικτατοριών, που επέβαλε με τη βία και τον τρόμο η Σοβιετική Ένωση. Και έχουν κάθε δικαίωμα να θυμούνται τον πόνο, τον θάνατο, την αθλιότητα της ολοκληρωτικής ιδεολογίας που στιγμάτισε τις πατρίδες τους.
Τα ειδεχθή εγκλήματα των ναζί δεν γίνονται λιγότερο ειδεχθή όταν κάποιος καταδικάζει τα εγκλήματα του κομμουνισμού, όπως θέλουν να μας πείσουν οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, ούτε και αντιστρόφως. Κάθε έγκλημα που διαπράττεται έχει τη δική του ιστορία και κρίνεται ιστορικά και πολιτικά αυτοτελώς. Κανένα έγκλημα δεν μπορεί να ακυρώσει ένα άλλο έγκλημα.
Όσο για τα «δεκάδες ιδεολογικά ρεύματα» που κατά τον κ. Κοντονή γέννησε ο κομμουνισμός, για τα οποία θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες, παρέλειψε να μας εξηγήσει πόσες δολοφονίες καλούμαστε να διαγράψουμε από την ιστορική μνήμη, ανά ιδεολογικό ρεύμα που έχει τη μήτρα του στον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό;
Χίλιους δολοφονημένους θα πρέπει να διαγράψουμε από την ιστορική μνήμη, ανά ρεύμα κ. Κοντονή; Δέκα χιλιάδες δολοφονημένους; Τριάντα χιλιάδες, όπως είναι οι μετριοπαθέστεροι υπολογισμοί για τα εγκλήματα στο Kurapaty;
Επιστροφή στο 1937. Οι δολοφονημένοι νεκροί του Kurapaty ήταν μικρό μέρος της εκκαθάρισης που ξεκίνησε με την περίφημη Διαταγή της NKVD Νο 00447 στις 30 Ιουλίου του 1937. Με βάση τη διαταγή αυτή μπήκαν ποσοστώσεις ανά περιοχή όσων θα δολοφονούντο και όσων θα στέλνονταν στα κομμουνιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (Γκουλάγκ). Με βάση μόνο αυτή τη διαταγή δολοφονήθηκαν μέσα σε 16 μήνες, μέχρι τις 17 Νοεμβρίου του 1938 387.000 άνθρωποι σε όλη τη Σοβιετική Ένωση[2]. Οι δολοφονίες γίνονταν είτε με πυροβολισμό με ένα πιστόλι στο πίσω μέρος του κεφαλιού, συνήθως στα υπόγεια των φυλακών ή σε δάση όπου προτιμούσαν πυροβολισμό από το πλάι για να δολοφονούν 2 με μια σφαίρα (με βάση μαρτυρίες που αποκαλύφθηκαν περίοδο της γκλάσνοστ).
Στο Kurapaty στην καρδιά του δάσους υπήρχε ένας ειδικός αποκλεισμένος χώρος μερικών δεκάδων στρεμμάτων με διπλή περίφραξη ύψους 3 μέτρων και φρουρά όπου γίνονταν οι δολοφονίες και ένας μοναδικός χωμάτινος δρόμος που οδηγούσε εκεί, που οι ντόπιοι ονόμασαν ο «δρόμος του θανάτου». Το καθεστώς Λουκασένκο, που έχει επιβάλλει εδώ και δύο δεκαετίες το δικό του ολοκληρωτισμό στο μετασοβιετικό αυτό κράτος, για να εξαφανίσει το περιστατικό από την ιστορική μνήμη φρόντισε να περάσει από εκεί ένας άλλος δρόμος ώστε μέσω των έργων που έγιναν να καταστραφούν όσες περισσότερες από τις φυσικές αποδείξεις είχαν απομείνει.
Στην Ελλάδα την πολιτική λοβοτομή ανέλαβε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός «δικαιοσύνης διαφάνειας κι ανθρωπίνων δικαιωμάτων» της οποίας προσπαθεί να αφαιρέσει το ύστατο ανθρώπινο δικαίωμα που έχει απομείνει στα θύματα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού.
Το δικαίωμα στη μνήμη.
Πηγή: factchecker.gr
