Η δίψα του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία είναι που “γέννησε” τον Στέφανο Κασσελάκη
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και του μεταπολιτευτικού δικομματισμού. Η ενθουσιώδης εκλογή ενός αγνώστου, με χαρακτηριστικά ψηφιακού άβαταρ, από τη βάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί επί της ουσίας πράξη απελπισίας…
του Κώστα Στούπα…
Οι επιλογές υπό το κράτος της απελπισίας σπανίως αποδεικνύονται αποδοτικές. Όποιος εκ των δύο και να εκλέγονταν χθες πρόεδρος του κόμματος, το οποίο την περασμένη δεκαετία συνέτριψε το εγχώριο πολιτικό σκηνικό και αναστάτωσε το ευρωπαϊκό, η μοίρα του συνονθυλεύματος αυτού φαίνεται πλέον προδιαγεγραμμένη…
Η νίκη του κ. Κασσελάκη ενδεχομένως επιταχύνει τις εξελίξεις καθώς μοιάζει με “φούσκα”, η οποία τροφοδοτήθηκε από την απελπισία μιας μερίδας που έβλεπε την εξουσία (και τη νομή των προνομίων της) να απομακρύνεται από την θολή αντισυστημικότητα μιας άλλης μεγαλύτερης μερίδας και του πλήθους των “χρυσόψαρων” που λαμβάνουν αποφάσεις υπό την επήρεια της ισχύος της εικόνας… Ούτε και με την κα Αχτσιόγλου όμως, θα ανατρέπονταν η φθίνουσα πορεία. Η περίπτωση της κας Αχτσιόγλου δεν ξεφεύγει από τα χαρακτηριστικά των παιδιών του “κομματικού σωλήνα”. Χωρίς καμία εμπειρία εκτός κόμματος και κράτους, φιλοδοξεί να λύσει τα προβλήματα μιας κοινωνίας πολύ ευρύτερης που στενάζει υπό το βάρος και τη δομή του ελληνικού κράτους…
Στις τελευταίες εκλογές ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ άθροισαν περί το 30%. Τούτο σημαίνει πως χωρίς ένα πρόσωπο που θα αποσπάσει Κεντροδεξιούς και Κεντροαριστερούς ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία δεν μπορούν να επανέλθουν στην εξουσία, ακόμη και εάν ο ένας απορροφήσει τον άλλο. Ο Κασσελάκης είχε την εμφάνιση και το προφίλ που θα μπορούσε να το πετύχει. Όσο η επαφή του με το κοινό γινόταν μέσω βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε μεγάλη επιτυχία. Όταν άρχισε να κάνει δηλώσεις, η άγνοια σόκαρε πολλούς. Η φόρα που είχε πάρει όμως ήταν μεγάλη και γι’ αυτό επικράτησε.
Από αύριο όμως θα αναγκαστεί να δοκιμαστεί με πραγματικά πυρά. Το μέλλον δεν προοιωνίζεται αισιόδοξο. Το στερητικό σύνδρομο… Αυτοί που το 2015 στήριζαν ή ανέχονταν τις αναζητήσεις του Αλέξη Τσίπρα για νέα “ασφαλή λιμάνια” στην αυλή του πολέμιου της Δύσης και της δημοκρατίας δικτάτορα Πούτιν, τώρα έχουν αποθέσει τις ελπίδες σε ένα “αμερικανάκι” που με ασυνάρτητα ελληνικά τους υπόσχεται επιστροφή στη “γη της επαγγελίας” του ελέγχου του ελληνικού δημοσίου και των πόρων του…
Πηγή: CAPITAL.GR
