Κάηκε το όνειρο του «δεκαπενταμελούς»…Αλέξη μας…

Άρθρα
Μοιραστείτε το:

Στο βωμό της υποτίμησης κάηκε το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ για «προοδευτική αλλαγή»…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι – όπως στη ζωή – έτσι και στην πολιτική, η υποτίμηση του αντιπάλου ή του ψηφοφόρου, αποτελεί ολέθριο λάθος το οποίο πληρώνεται ακριβά.

Ενδεικτικά, σε γενικότερο πλαίσιο, είναι τα παραδείγματα υποτίμησης του λαού απ’ τους εκάστοτε κυβερνώντες, που οδήγησαν τελικά σε κραυγαλέα δυσαρμονία μεταξύ των πολιτικών αντιπροσώπων και των ψηφοφόρων τους.

Στην περίπτωση των κομμάτων εξουσίας που κυβέρνησαν για δεκαετίες τον τόπο μεταπολιτευτικά, αυτή η αιτία έγινε η αφορμή να αναζητήσει ο λαός τη λύση των μικροκομμάτων τα οποία διαμορφώθηκαν απ’ τη σάρκα τους, δεξιά κι αριστερά τους, με σκοπό να μετατρέψουν σε παρενθέσεις τις κυβερνητικές θητείες των δύο μεγάλων που τους υποτίμησαν…

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς των υποτιμημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας του παρελθόντος ήταν η σταδιακή μείωση των ποσοστών τους και η ευκαιριακή ή μονιμότερη διαφυγή τους προς άλλες κατευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένης και της Χ.Α, που ανδρώθηκε σταδιακά απ’ τη δεκαετία του ’90 και ύστερα.

Σε ειδικότερο πλαίσιο πάλι, χαρακτηριστικό παράδειγμα απώλειας των εκλογών λόγω υποτίμησης του πολιτικού αντιπάλου ήταν αυτό του Κώστα Καραμανλή προς τον ”άχρωμο”, ”άγευστο” και πολύ ”Αμερικανό” Γιώργο Παπανδρέου.

Τότε ο π. πρωθυπουργός και το επιτελείο του είχαν εκτιμήσει κακώς πως ο ΓΑΠ δεν είχε το πολιτικό εκτόπισμα για να τον νικήσει στις εκλογές του 2009 κι ότι θα αποδεικνυόταν γρήγορα πως ήταν κατώτερος των περιστάσεων, μια και ήταν επιρρεπής στα λάθη και δεν είχε συμβιβαστεί με την ελληνική νοοτροπία…

Φευ!.. Το ένα λάθος φέρνει το άλλο και πάνω στο πρώτο κακό πρόσθεσαν κι ένα δεύτερο που επίσπευσε το τέλος της Καραμανλικής εξουσίας: την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, για να προλάβουν εξ απήνης τον πολιτικό τους αντίπαλο. Μόνο που αυτοί ήταν που αιφνιδιάστηκαν απ’ την ετυμηγορία του κόσμου ο οποίος τους οδήγησε σε πανωλεθρία, απ’ τις πιο ”αιματηρές” της φιλελεύθερης παράταξης.

Κάτι παρόμοιο έπαθε, πάνω κάτω, κι ο αλαζόνας και αυτάρεσκος κύριος Τσίπρας, που τον πρώτο καιρό της πρωθυπουργίας του έδρεψε δάφνες όσο κανένας, μέχρι που το παραμύθι τού βγήκε ξινό κι άρχισε να κατηφορίζει σε δημοφιλία όταν ο λαός που τον ψήφισε ένιωσε υποτιμημένος και εξαπατημένος από τα ψέματα που του είπε.

Παρ’ όλη τη δημοσκοπική διαφορά, ωστόσο, στις τελευταίες ευρωεκλογές ο πρωθυπουργός κατέβηκε με… αέρα πολυνίκη, που δεν τον σταματούσε τίποτα και ήταν αποφασισμένος να πάρει στους ώμους το κόμμα του και να το αναστηλώσει στη συνείδηση και την… τσέπη του κόσμου, που έπνεε μένεα εναντίον του και εξοργίστηκε ακόμα περισσότερο με το φιλοδώρημα της Φιλοπτώχου, τον 13ο μισθό…

Όλη η προεκλογική περίοδος, φαινόταν να κυλά μετ’ εμποδίων για τους υποψήφιους του κυβερνώντος κόμματος και για τον ίδιο τον κύριο Τσίπρα (το γερό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ), παρ’ ότι έφερε ένα γύρο την Ελλάδα με συγκεντρώσεις κι έδωσε τις συνεντεύξεις που ήθελε στα φιλικά περιβάλλοντα των ΜΜΕ τα οποία τον ευνοούσαν και τον βοηθούσαν με κάθε τρόπο να αναβαπτισθεί στη λαϊκή κολυμβήθρα, για να περάσει καλύτερα την κεντρική γραμμή του προγράμματός του.

Αυτή ακριβώς η παγωμένη ανταπόκριση ήταν που έκανε τον πρωθυπουργό να επιλέξει προεκλογικά την πεπατημένη των ”φιλολαϊκών μέτρων” και των υποσχέσεων για ακόμα καλύτερες μέρες που θα έρχονταν μετά την επανεκλογή του.

Όμως ο λαός από κάτω, που κατάπιε σαν δηλητήριο την εκτίναξη του ΦΠΑ στα καταναλωτικά προϊόντα, τη φορολογική λαίλαπα που εξαπέλυσε εναντίον του και την περιφρόνηση της ευαισθησίας του για τη Μακεδονία, έδειχνε απρόθυμος τώρα να πιστέψει τον ”ψεύτη βοσκό”, όσες προσπάθειες κι αν έκανε εκείνος να του χαϊδέψει το άδειο του πορτοφόλι, να ζεστάνει την κρύα καρδιά και να διασκεδάσει τις εθνικές του ανησυχίες.

Όχι!.. Δεν έπιανε τίποτα απ’ όλα αυτά κι η δυσαρέσκεια εναντίον του έβαινε κλιμακούμενη, ανάκατη με τη στεναχώρια για το ξεγέλασμα των ελπίδων του. Όμως οι πέριξ του πρωθυπουργού περί άλλων ετύρβαζαν κι έβαζαν τους δικούς τους των Μέσων να μιλούν για κλείσιμο της ψαλίδας και θετική ανταπόκριση του κόσμου στην εξαγγελία του 13ου μισθού και των άλλων φληναφημάτων, πεπεισμένοι ότι θα επαναλαμβανόταν η νομιμοποίηση των επιλογών του από τον λαό όπως το 2015.

Μόνο που τότε ο κόσμος τον ξαναψήφισε, αν και τον έζωναν τα φίδια της αμφιβολίας, γιατί είχε άχτι ακόμα τους προηγούμενους που τον οδήγησαν στα μνημόνια. Δεν τον ψήφισε για το φιλολαϊκό του προφίλ ούτε γιατί του ενέπνεε εμπιστοσύνη, ειδικά μετά το δημοψήφισμα. Είχε δηλαδή τη γνωστή αντίδραση που επιδείκνυε πάντα μεταπολιτευτικά και την είχα επισημάνει σε προγενέστερο χρόνο (Φύγε εσύ, έλα εσύ!.. «Ψήφος εκδίκησης» ξανά και ξανά…, 02/04/2019).

Αλλά ο κ. Τσίπρας αγνόησε τις ”κόκκινες σημαίες” του κόσμου και με τον αέρα του ”άχαστου” ξεκίνησε τον προεκλογικό του αγώνα με τη ρητορική της εξόδου απ’ τα μνημόνια και της επιδοματικής πολιτικής, ενώ παράλληλα ασκούσε δριμεία κριτική κατά του πολιτικού του αντιπάλου τον οποίο υποτιμούσε κατάφωρα μέχρι σημείου υπερβολής…

Η κοινωνία δεν έπεσε στην παγίδα γιατί και με το πέρας των μνημονίων (Αύγουστο 2018) συνεχιζόταν η φορολογική της αφαίμαξη, η επισφαλής εργασία κι ο ξενιτεμός των παιδιών της, που αποδείκνυαν περίτρανα την αναπτυξιακή κοροϊδία και την ανυπαρξία επενδυτών και επενδύσεων.

Έτσι ο κ. Τσίπρας από ”βασιλιάς Αλέξιος” που ήταν κάποτε ξέπεσε σε αδύναμο Αλέξη, αφού ήταν φως φανάρι πως αδυνατούσε να δώσει λύση στα προβλήματα της χώρας και να βγάλει αυτήν και τους ίδιους από την πολύπλευρη κρίση.

Ωστόσο εκείνος δεν το ‘βαζε κάτω και χρησιμοποίησε τα δυο μεγαλύτερα όπλα του: την αλαζονεία της εξουσίας και το ”ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”, που ξεγελούσε χρόνια τον κόσμο και περιέβαλλε τον ίδιο με φωτοστέφανο.

Τι ανακούφιση για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του!.. Όλα τα φάουλ και τα λάθη του παρελθόντος έμοιαζαν ξαφνικά να έχουν ξεχαστεί: τα σκάνδαλα του Καλογρίτσα, του Σαββίδη του Πετσίτη… Όλα!..

Ώσπου έπεσε σαν βόμβα η απρόσμενη είδηση, συνοδευόμενη από σχετικές φωτογραφίες, των χλιδάτων διακοπών του πρωθυπουργού στο σκάφος της Παναγοπούλου το περασμένο καλοκαίρι, λίγες μέρες μετά την εκατόμβη νεκρών στο Μάτι κι ενώ δεν είχαν περισυλλεγεί όλοι οι νεκροί… Ε, αυτό πια ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι κι έβγαλε τον κόσμο απ’ τα ρούχα του, γιατί κατάλαβε το μέγεθος της κοροϊδίας σε βάρος του απ’ το ”παιδί του λαού” που κανάκευε μέχρι τότε…

Μετά την υποτίμηση της ικανότητάς του να καταλάβει το μεγαλείο της κίνησής του να του δώσει τον… 13ο μισθό προεκλογικά, τώρα ερχόταν κι η υποτίμηση της νοημοσύνης του, μια και του πουλούσε τόσο καιρό το γνωστό παραμύθι του ”λαϊκού ήρωα” στους ”αγρίους” του Ελλαδιστάν που κυβερνούσε…

Έστω κι αργά ο ελληνικός λαός έπαψε να έχει εμπιστοσύνη στον αυταπατημένο και ψεύτη πρωθυπουργό του, που εκπροσωπούσε θαυμάσια την νεοαριστερή καπιταλιστική πρακτική. Κατάλαβε ότι τα περί ”ηθικού πλεονεκτήματος” της Αριστεράς δεν ευσταθούσαν και όλες οι σχετικές ιδεοληψίες που διακινούσε ήταν, μόνο και μόνο, για να ανέβει στην εξουσία και να γευτεί τα πολλά της πλεονεκτήματα!..

Η απόσταση λόγων και έργων από τον κύριο Τσίπρα, σε συνδυασμό με την απόσταση που τον χώριζε ολοένα και περισσότερο απ’ το εκλογικό του ακροατήριο και την υποτίμηση προς τον πολιτικό του αντίπαλο Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα της 26ης Ιουνίου.

Όμως η κάλπη έχει τη δική της ιστορία κι εκείνη τη μέρα γκρέμισε με πάταγο την ψευδαίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι ”αποτελούσε ιστορικό πεπρωμένο του λαού” και άρα έπρεπε αυτός, με τη σειρά του, να επικροτεί ό,τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί του γκρεμίστηκε κι η εικόνα του μικρού… ”Μεγαλέξανδρου” Αλέξη Τσίπρα, που ζήλεψε τη δόξα του Ανδρέα Παπανδρέου κι εμφανιζόταν ως θαυμάσιος μίμος και συνεχιστής του χωνεύοντας τους πράσινους, παλιούς ψηφοφόρους του, που πάσχιζαν να χωρέσουν στο ερμαφρόδιτο όνειρό του για Συριζαίικη ”προοδευτική αλλαγή”…

Πηγή: antinews.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged