Ο κίνδυνος εξαέρωσης είναι υπαρκτός…
Προχθές ο Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε πως σταματά την ενασχόλησή του με την πολιτική. Μετά το ισχνό αποτέλεσμα στις πρόσφατες Ευρωεκλογές μάλλον και για το Ποτάμι τελειώνει ο χρόνος.
To Ποτάμι ήταν ένα από πλέον ενδιαφέροντα αποτελέσματα της κρίσης χρεοκοπίας του 2010 καθώς προσπάθησε να δημιουργήσει όσμωση μεταξύ μεταρρυθμιστικών δυνάμεων από διαφορετικά στρατόπεδα όπως του Φιλελευθερισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα πρόσωπα και σχήματα που ανέδειξε η κρίση κινήθηκαν από την φαιδρότητα μέχρι την επικινδυνότητα των ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκη, Χρυσής Αυγής μη εξαιρουμένων.
Αρκετοί από όσους συμμετείχαν και ψήφισαν το Ποτάμι και από τις δύο πλευρές (φιλελευθερισμό και Σοσιαλδημοκρατία) νιώθουν εξαπατημένοι, γιατί κατά περίσταση κινήθηκε πολύ πιο φιλελεύθερα ή πολύ πιο αριστερά απ’ ό,τι άντεχαν.
Πολιτική όμως είναι να αθροίζεις και όχι να διαιρείς…
Πολιτική είναι να αθροίζεις διαφορετικές φωνές κάτω από την ίδια στέγη και να διαμορφώνεις συσχετισμούς προκειμένου να πραγματοποιηθεί έστω και ένα βήμα προς την κατεύθυνση που θεωρείς σωστή. Στη χειρότερη περίπτωση, πολιτική είναι να αποτρέπεις τα χειρότερα.
Τότε γιατί “εξαερώθηκε” το Ποτάμι… Τι έκανε λάθος ο Σταύρος;
Ο Σταύρος και το Ποτάμι έκαναν αναμφίβολα πολλά λάθη αλλά η εξαέρωση δεν οφείλεται στους ίδιους.
Επί της ουσίας τα περιθώρια για το Ποτάμι στένεψαν ασφυκτικά από την ημέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Αν στις αρχές του 2016 την αρχηγία είχε κερδίσει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ή ο Απ. Τζιτζικώστας το Ποτάμι μάλλον θα είχε καλύτερη τύχη.
Το ισχυρό αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα που είχε σχηματιστεί στην κοινωνία θα αναζητούσε άλλες διόδους να εκφραστεί.
Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έπεισε το ευάριθμο από άποψη ποσοστών μεταρρυθμιστικό Κέντρο (συν μέρος της Κεντροαριστεράς με φιλελεύθερες ευαισθησίες (Φιλελεφτ…) πως αποτελεί την πλέον ρεαλιστική επιλογή αντιμετώπισης της λαίλαπας του λαϊκισμού και της επιστροφής σε μια κανονικότητα χωρίς Κουφοντίνες, Πολάκηδες, Πετσίτηδες, Καρανίκες και τύπους σαν τον Κόκκαλη Ευρωβουλευτές…
Ο Μεϊμαράκης έμοιαζε πολύ “παλαιοκομματικός” και ο Τζιτζικώστας πολύ “παλαιοδεξιός” για να πετύχουν την ίδια διείσδυση στο μεταρρυθμιστικό Κέντρο.
Το μεταρρυθμιστικό Κέντρο δεν έχει πολιτική υπόσταση αλλά αντιπροσωπεύει ένα 10-15% που μετακινείται μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς και αλλάζει τους συσχετισμούς και τις κυβερνήσεις.
Το μεταρρυθμιστικό, εκσυγχρονιστικό μπλοκ είναι αυτό που έδωσε τη νίκη στον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2016 και στη Ν.Δ. το 2019. Το ίδιο είχε επιβάλει τον Κώστα Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και έδωσε την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια πριν και μετά το 2000.
Φυσικά καθοριστικό ρόλο έπαιξε και το 10% που έλαβε ο κ. ‘Αδωνις Γεωργιάδης, με τον αναβαθμισμένο ρόλο που του ανέθεσε ο Μητσοτάκης. Ο κ. Γεωργιάδης απευθύνεται σε ένα δεξιό ακροατήριο και η παρουσία του απέκοψε απώλειες προς τα δεξιά.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν το λάθος να υποτιμούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι και την ώρα που άνοιξαν οι κάλπες την περασμένη Κυριακή. Αν παρατηρήσει κάποιος την πορεία και τη στάση της Νέας Δημοκρατίας θα διαγνώσει την ύπαρξη μιας συνεκτικής στρατηγικής και μιας μεθοδικότητας στην υλοποίησή της.
Τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που θα μπορούσε να διαγνώσει κάποιος στο κυβερνών κόμμα.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να προκαλέσει ρήγματα στους αντιπάλους με πρόσωπα όπως ο Τσιτουρίδης, η Παπακώστα και ο Τζουμάκας. Δεν είχαν πάρει καθόλου χαμπάρι τον Βαρουφάκη που τους άνοιξε ένα “ρήγμα” κοντά στο 3% στην αριστερή “πρύμνη”.
Την Κυριακή το βράδυ αν το 24% του ΣΥΡΙΖΑ ήταν 27% και η διαφορά στις 6-7 μονάδες, η ήττα θα ήταν μεγάλη αλλά όχι συντριπτική και θα μπορούσαν θα αποφύγουν τα χειρότερα στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές.
Το ΜΕΡΑ25 απευθύνεται σε μια αντισυστημική μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ ενώ το ΚΙΝΑΛ και η Ν.Δ. απευθύνονται σε δυο συστημικές.
Μην θεωρείτε πως οι μετακινήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη Ν.Δ., τον Βαρουφάκη και το ΚΙΝΑΛ έχουν εξαντληθεί στο 11%, 5% και 4% που εντόπισαν τα exit polls. Οι μετακινήσεις ξεκινάνε τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται από την εξουσία, τη μοναδική “συγκολλητική” ουσία που τους έχει απομείνει.
Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιφατικό συνονθύλευμα δεν διαθέτει συνεκτικό πολιτικό αφήγημα και πολύ περισσότερο την ηγεσία και τα στελέχη που θα μπορούσαν να το συνθέσουν, κινδυνεύει να εξαερωθεί τόσο γρήγορα όσο εκτοξεύθηκε από το πουθενά στην κορυφή της πολιτικής σκηνής.
Κώστας Στούπας, [email protected]
Πηγή: capital.gr
