Ο Carl Bildt πρωθυπουργός από το 1991 έως το 1994 και υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας από το 2006 έως το 2014, θεωρείται ο πλέον φιλότουρκος ευρωπαίος πολιτικός, σε σημείο που η πολιτική στήριξη την οποία πρόσφερε στην Τουρκία και τον Ερντογάν να φθανει στα όρια όχι της συμπόρευσης μαζί τους, αλλά στην ταύτιση του, σε βαθμό που προκαλούσε υπόνοιερς περί έμισθης και όχι μόνο σχέση του μαζί τους.
Παρόλα αυτά, όμως, φαίνεται ότι όπως όλες οι «όμορφες» σχέσεις, έτσι και η σχέση του Carl Bildt με την Τουρκία, και κυρίως με τον Ερντογάν, βρίσκεται στο τέλος της… Παραμένει, όμως μέγας θαυμαστής των Τούρκων, τουλάχιστον έτσι πιστώνεται από τα γραπτά του, εκτός αν σοφά ποιών κρατά ανοικτές θύρες για μία νέα πολιτική και γιατί όχι έμισθη σχέση για το μέλλον. Τουλάχιστον σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική προπαγάνδα τους, οι Τούρκοι πάντοτε ήταν κιμπάριδες σε όσους έβαζαν πλάτη για πάρτι τους. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο πρώην σουηδός πρωθυπουργός, ποπυ σημειωτέον ποτέ δεν είδε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσο μέσα στην Τουρκία, όσο και στις περιοχές που αυτή δραστηριοποιείτε πολεμικά (Συρία, Ιρακ, Κούρδοι, κλπ).
Διαβάστε στην συνέχεια το άρθρο Carl Bildt, στα διεθνή ΜΜΕ, με το οποίο προσδιορίζει το αναπόφευκτο, όπως στην ουσία αναφέρει, τέλος του Ερντογάν στη πολιτική σκηνή της γείτονος χώρας…
—————-
Μετατρέποντας την Αγία Σοφία σε τζαμί και κάνοντας εορταστικές προσευχές εκεί για τις κάμερες, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται πρόθυμος να αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι η χώρα του εισέρχεται σε μια νέα φάση οξείας πολιτικής και οικονομικής αναταραχής.
Η Αγία Σοφία χρονολογείται από τον έκτο αιώνα, και για σχεδόν μια χιλιετία ήταν μια από τις πιο υπέροχες και γνωστές εκκλησίες του χριστιανικού κόσμου, που προωθούσαν τις παραδόσεις τόσο των Ρωμαϊκών όσο και των Βυζαντινών Αυτοκρατοριών. Μετατράπηκε για πρώτη φορά σε τζαμί όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453, αλλά στη συνέχεια διαμορφώθηκε σε μουσείο από τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Atatürk επιδίωξε να δημιουργήσει μια κοσμική Τουρκία που θα μπορούσε να ανθίσει στον σύγχρονο κόσμο. Αυτό απαιτούσε γεφύρωση των ιστορικών διαιρέσεων, πράγμα που σήμαινε ότι η Αγία Σοφία δεν θα ήταν ούτε εκκλησία ούτε τζαμί. Ως μουσείο, θα προσελκύσει επισκέπτες από όλο τον κόσμο, χρησιμεύοντας τόσο ως ενσάρκωση της τουρκικής ιστορίας όσο και ως σύμβολο του κοσμοπολιτισμού.
Ανατρέποντας το ιδρυτικό όραμα του Atatürk από αυτή την άποψη, ο Ερντογάν προσπαθεί να σηματοδοτήσει μια θεμελιώδη αλλαγή κατεύθυνσης για τη χώρα. Σε τελική ανάλυση, δεν φαίνεται ότι η Κωνσταντινούπολη υποφέρει από έλλειψη τεράστιων, υπέροχων, ιστορικά σημαντικών τζαμιών. Αυτά που σχεδιάστηκαν από τον Οθωμανό αρχιτέκτονα Σινάν βρίσκονται κοντά.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, η Τουρκία ήταν σε καλό δρόμο να υιοθετήσει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και να ευθυγραμμιστεί με την υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμη και να αναθεωρήσει το σύνταγμά της και να ξεκινήσει επίσημες ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2005. Ο μετασχηματισμός της χώρας ήταν τότε εντυπωσιακός και βαθιά έμπνευση για όσους από εμάς βλέπουμε από έξω.
Αλλά αυτές οι αισιόδοξες μέρες έχουν φύγει. Αντί να εκσυγχρονίζεται και να πλησιάζει πιο κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Τουρκία υπό τον Ερντογάν βυθίστηκε στο μύλο της Μέσης Ανατολής. Αυτή η θεμελιώδης αλλαγή έχει πολλές αιτίες και δεν μπορεί να τοποθετηθεί στα πόδια ενός ανθρώπου. Ο επίσημος διάλογος της χώρας σχετικά με το κουρδικό ζήτημα έχει καταρρεύσει και το καλοκαίρι του 2016, τμήματα του στρατού, μέρος του μυστικού κινήματος του Γκουλέν, προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν πραξικόπημα.
Κάποτε βασικός σύμμαχος του Ερντογάν, η απόπειρα εξουσίας των Γουλενιστών έστρεψε τη χώρα σε μια σαφώς πιο αυταρχική κατεύθυνση. Ο Ερντογάν γρήγορα άρχισε να συγκεντρώνει τις κυβερνητικές λειτουργίες και να ενοποιεί τη δική του εξουσία με μια εκτεταμένη εκκαθάριση του κράτους και της κοινωνίας, ακολουθούμενη από μια συνταγματική τροποποίηση που θεσπίζει ένα προεδρικό πολιτικό σύστημα. Περαιτέρω περιπλέκοντας τα πράγματα, ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στη Συρία από το 2011 εντείνεται όλο και περισσότερο στα σύνορα, σύροντας την Τουρκία στη σύγκρουση με πολλούς καταστροφικούς τρόπους.
Όμως, για όλα τα σφάλματα και τις πρόσφατες απογοητεύσεις της, η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μια χώρα όπου έχουν σημασία οι εκλογές και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ερντογάν υπέστη σταδιακά μια απώλεια λαϊκής υποστήριξης. Στις δημοτικές εκλογές του περασμένου έτους, το κόμμα έχασε τον έλεγχο όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας. Και σεβαστοί πολιτικοί ηγέτες τους οποίους ο Ερντογάν κάποτε μπορούσε να μετρά ως συμμάχους – συμπεριλαμβανομένου του πρώην προέδρου Αμπντουλάχ Γκουλ, του πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργού Αλί Μπαμπατσάν και του πρώην πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου – τον έχουν εγκαταλείψει και συγκροτούν νέα πολιτικά κόμματα για να αμφισβητήσουν το ΑΚΡ.
Με την υποστήριξή του να διαβρώνεται, είναι απίθανο ο Ερντογάν να επιβιώσει σε άλλες εκλογές, ακόμη και με τη βοήθεια του σημερινού εταίρου του συνασπισμού του ΑΚΡ, του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικών Κινήσεων (MHP). Η δημιουργία της θρησκευτικής συντηρητικής εθνικιστικής βάσης με τυχερά παιχνίδια όπως η αναστροφή της Αγίας Σοφίας είναι απίθανο να βοηθήσει πολύ. Ούτε περαιτέρω επιδρομές στη Συρία ή περιπέτειες στη Λιβύη, όλες έχουν περιορισμένη διάρκεια ζωής για ενίσχυση της λαϊκής υποστήριξης. Αστικοί και νεότεροι ψηφοφόροι έχουν φύγει ή φεύγουν από το ΑΚΡ.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ένα πολιτικό διάλειμμα έχει γίνει αναπόφευκτο. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ομαλή μετάβαση σε μια λιγότερο συγκεντρωτική ρύθμιση διακυβέρνησης και επιστροφή στην πορεία του εκσυγχρονισμού και της ευθυγράμμισης με την Ευρώπη, κάτι που πρέπει να υποστηρίζουν οι φίλοι της Τουρκίας. Όμως, τώρα που ο Ερντογάν γνωρίζει ότι έχουν μετρηθεί οι ημέρες του καθεστώτος του, η Τουρκία θα μπορούσε επίσης να κατευθύνεται σε ένα πιο δραματικό και ενοχλητικό σενάριο. Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το ενδεχόμενο ο Ερντογάν απλώς να αρνηθεί να δεχτεί μια αρνητική ετυμηγορία από το εκλογικό σώμα.
Εκτός από τις αυξανόμενες πολιτικές εντάσεις, η Τουρκία αντιμετωπίζει μια οικονομική κρίση, λόγω των αυξανόμενων δημοσιονομικών και εξωτερικών ελλειμμάτων, τα οποία διατηρούνται με τεράστια ποσά πιστώσεων από κρατικές τράπεζες. Η επιβάρυνση του χρέους ήταν ήδη ένα μεγάλο πρόβλημα πριν από την πανδημία COVID-19 και είναι σίγουρο ότι θα επιδεινωθεί τώρα. Ένα πρόσφατο δάνειο ύψους 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Κατάρ, κάποτε σύμμαχο της Τουρκίας, θα βοηθήσει για λίγο. Αλλά η τρέχουσα κατάσταση δεν μπορεί – και επομένως δεν θα – διαρκέσει
Εκτός από αυτές τις άμεσες πηγές αστάθειας, η διαδικασία ένταξης στην ΕΕ παραμένει σε πάγωμα και οι σχέσεις της Τουρκίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει όλο και πιο τεταμένες καθώς οι δύο χώρες σκοντάφτουν από τη μια διπλωματική κρίση στην άλλη. Παρ ‘όλα αυτά, είναι σαφές ότι η τουρκική κοινωνία είναι έτοιμη για μια αλλαγή, και μια σημαντική, δραματική αλλαγή δεν θα ήταν άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.
Η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μια κοινωνία με τεράστιες ανθρώπινες δυνατότητες. Και κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τη γεωπολιτική του σημασία, δεδομένης της θέσης του στην Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή. Προς το παρόν, είναι προφανές ότι η χώρα κατευθύνεται προς μια πολιτική και οικονομική αναταραχή. Με φόντο τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι ουσιαστικά καλά νέα. Αργά ή γρήγορα, κάτι θα θέσει την πολιτική της Τουρκίας σε καλύτερη πορεία.
—————
Carl Bildt
Ο Carl Bildt ήταν υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας από το 2006 έως το 2014 και πρωθυπουργός από το 1991 έως το 1994, όταν διαπραγματεύτηκε την ένταξη της Σουηδίας στην ΕΕ. Ένας διάσημος διεθνής διπλωμάτης, υπηρέτησε ως Ειδικός Απεσταλμένος της ΕΕ στην Πρώην Γιουγκοσλαβία, Ύπατος Εκπρόσωπος για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Ειδικός Απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών στα Βαλκάνια και Συμπρόεδρος της Διάσκεψης Ειρήνης του Ντέιτον. Είναι συμπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων.
Πηγή: sofokleous10.gr
