Το 1982 οι Τζέιμς Γουίλσον και Τζόρτζ Κέλινγκ, πολιτικοί επιστήμονες και καθηγητές του Χάρβαντ δημοσίευσαν στον αμερικάνικο τύπο το περίφημο άρθρο τους “Broken Windows” που στα ελληνικά αποδίδεται «Σπασμένα Παράθυρα».
Σ’ ένα απόσπασμα του αναφέρονται τα εξής: «Αν ένα παράθυρο κάποιου κτιρίου είναι σπασμένο και δεν επιδιορθώνεται, σύντομα θα σπάσουν και τα υπόλοιπα παράθυρα του κτιρίου. Το σπάσιμο των παραθύρων δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε μεγάλη κλίμακα επειδή σε κάποιες περιοχές κατοικούν άτομα αποφασισμένα να σπάνε τα παράθυρα, ενώ σε κάποιες άλλες περιοχές κατοικούν άνθρωποι που αγαπούν τα παράθυρα.
Αυτό που μάλλον ισχύει είναι ότι ένα σπασμένο παράθυρο αποτελεί ένδειξη ότι κανείς δεν νοιάζεται».
Στη χώρα μας, κατά την περίοδο της «μεταπολίτευσης» οι πολιτικοί ταγοί της ιδιοτελώς σκεπτόμενοι εκπαίδευσαν το λαό να μην νοιάζεται για τα «σπασμένα παράθυρα». Τραγικό αποτέλεσμα η κατάσταση που σήμερα βιώνουμε.
Είναι, όμως, γνωστό από τη Φυσική ότι η ενέργεια δεν εξαφανίζεται απλώς αλλάζει μορφή. Σήμερα η συσσωρευμένη «ενέργεια» που είχε ευφυώς παγιδευτεί από το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει αλλάξει μορφή βρίσκοντας διέξοδο από τα «σπασμένα παράθυρα». Ας προσέξουν οι «επίδοξοι» ηγέτες της χώρας γιατί τα «σπασμένα παράθυρα» ενίοτε εκδικούνται…και κατά τα φαινόμενα ο καιρός ήγγικε…
————
Υ.Γ.: Το άρθρο με αυτή την μορφή του έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα Βουκέντρα το 2012-13. Περιέγραφε συνοπτικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την κοινωνική πίεση για αλλαγές, που ως γνωστός ποτέ δεν ήλθαν, ανεξάρτητα τι αναφέρουν «ακιζόμενοι» για τις ικανότητες και επιτυχίες τους, όσοι Κυβέρνησαν από το 2012 μέχρι σήμερα.
Το ίδιο συμβαίνει σε «προβολή» στην διακυβέρνηση του Δήμου Περιστερίου, από την διαχρονική διοίκηση Παχατουρίδη που όταν εξαντληθεί η παρούσα θητεία της το 2003, θα έχει διαγράψει μία πορεία 20 σχεδόν ετών (παρά κάτι μήνες). Το πρόβλημα είναι, ότι ανεξάρτητα από τι πρεσβεύει και τι διαλαλεί ο Ανδρέας Παχατουρίδης, η Πόλη, παρά τα φτιασίδια και τα μπιχλιμπίδια του Κέντρου της, καταρρέει σε ότι αφορά τις δομές, αλλά και το κοινωνικό σύμπλεγμά της. Κι όλα αυτά γιατί παρενεβλήθει ο λαϊκισμός και μάλιστα ο υπέρμετρος…, οφθαλμοεγκεφαλική ασθένεια, -που ως είθιστε χτυπάει τους «έχοντες έλλειψη κουλτούρας»-.
Με βάση αυτές τις σκέψεις, το παρόν αποτελεί την αρχή μίας σειράς άρθρων για τα τεκτενόμενα της Πόλης, πολιτικά και κοινωνικά. Μείνετε σε αναμονή, εφόσον βέβαια δεν σας έχουν σαγινεύσει οι «καφετέριες» και ο ωχαδελφισμός… Τουλάχιστον μερικοί το χρωστάνε στα παιδιά τους…
Νίκος Ι. Παρίκος
