Οι αρμοί της εξουσίας, το χουντικό πρότυπο και το δίδυμο «Αλέξη-Περιστέρα»

Πολιτικοί
Μοιραστείτε το:

Ο Τσίπρας ξεκίνησε τον πόλεμο της δολιοφθοράς (του Θανάση Μαυρίδη, [email protected])

Πόσο ανόητος μπορεί να είναι ένας πολιτικός για να απειλεί τους μελλοντικούς υποψήφιους ψηφοφόρους του ότι θα τους βάλει στο γύψο; Τρεισήμισι χρόνια από τις επόμενες εκλογές μπορεί και να μην είναι αυτό που φαίνεται. Εξάλλου, ο κ. Τσίπρας μόνο ανόητος δεν είναι. Θρασύς, ναι. Η δήλωση περί αρμών αποτελεί σίγουρα ένα ισχυρό ανάχωμα σε οποιαδήποτε αναπτυξιακή προσπάθεια για τη χώρα.

Αυτό είναι το σκληρό ροκ που είχαν προαναγγείλει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου. Είναι σαφές ότι κερδίζει το δόγμα Μπαζιάνα – Πολάκη – Παππά. Αντίθετα, περιορίζεται αισθητά η επιτυχία της «μετατόπισης» του ΣΥΡΙΖΑ προς προς κεντρώες θέσεις. Γεγονός που εκθέτει όσους Πασοκογενείς εμπιστεύθηκαν τις προβλέψεις του Νίκου Μαραντζίδη και πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ της πλατείας μπορεί να μεταβληθεί σε ένα νεοσημιτικό μόρφωμα.

Την ίδια ώρα ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας λαμβάνει ένα ισχυρό «μήνυμα»: «Προσέξτε που θα βάλλεται τα χρήματά σας, γιατί κάποια μέρα θα επιστρέψουμε». Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι η επιτυχία του οικονομικού προγράμματος του Κυριάκου Μητσοτάκη θα εξασφαλίσει στον πολιτικό του αντίπαλο μια δεύτερη τετραετία. Ο αντικειμενικός στόχος λοιπόν είναι να ναρκοθετήσει αυτή την πορεία, φοβίζοντας τις αγορές. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, το πρωτοξεκίνησε την περίοδο 2012 – 2015, όταν προειδοποιούσε τους ξένους επενδυτές να μη συμμετέχουν στις ιδιωτικοποιήσεις.

Το επικίνδυνο σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι ότι το λένε, είναι ότι το πιστεύουν κιόλας. Η κ. Μπαζιάνα και ο κ. Πολάκης το έχουν πει αρκετές φορές στο παρελθόν. Δεν το επανέλαβαν την προεκλογική περίοδο, επειδή δεν θέλησαν να φοβίσουν το κεντρώο ακροατήριο στο οποίο στόχευαν. Σήμερα έχουν περισσότερη ανάγκη να ξεκαθαρίσουν το εσωκομματικό τοπίο απ ότι τη σχέση τους με την κοινωνία. Κι έτσι δεν διστάζουν να χαράξουν αυτή τη γραμμή επιλέγοντας γι’ αυτό μια καθαρά κομματική εκδήλωση. «Ή μαζί μου ή απέναντί μου» λέει ο κ. Τσίπρας και προς τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Ποιος ευαίσθητος αριστερός ή φιλελεύθερος διανοούμενος θα τολμήσει να αμφισβητήσει την ηθική του αρχηγού του; Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει για… χούντα; Διότι εκείνος που επιχειρεί να καταλύσει τους θεσμούς μιας αστικής Δημοκρατίας, χούντα προετοιμάζει. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε.

Αυτή την εβδομάδα θα πέσουν οι μάσκες στη σκευωρία Novartis. Αυτός ίσως να είναι ένας ακόμη λόγος που ώθησε τον κ. Τσίπρα να βγάλει πρώτος τη μάσκα της σοσιαλδημοκρατίας για να φανεί από πίσω το σκληρό πρόσωπο ενός νεοσταλινικού ηγέτη. Αν αποδειχθεί ότι ο κ. Παπαγγελόπουλος επιχείρησε να στήσει, έστω και ως παρωδία τις δίκες της Μόσχας στην Αθήνα του 2019, τότε ο κ. Τσίπρας θα χρειαστεί σίγουρα ένα καταφύγιο. Κι ίσως να το χτίζει ήδη στο ύψωμα της μισαλλοδοξίας.

Η σημασία «των αρμών της εξουσίας» (του Αλέξανδρου Σκούρα)

Ο τέως πρωθυπουργός, κ. Αλέξης Τσίπρας, στο πλαίσιο του μετεκλογικού απολογισμού της κεντρικής επιτροπής του κόμματός του αναρωτήθηκε «πως θα καταφέρουμε, τη δεύτερη φορά Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβουμε την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων ή των υπουργείων, αλλά και των κρίσιμων αρμών της εξουσίας;».

Η δήλωσή του προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από αρκετά πολιτικά κόμματα. Αν δεχτούμε ότι η εξουσία είναι η δυνατότητα να αναγκάσεις κάποιον να κάνει κάτι που με ελεύθερη βούληση δεν θα το έκανε, ένα βασικό ζητούμενο είναι να γίνει αντιληπτό το τί ακριβώς εννοεί ο κ. Τσίπρας στην επίμαχη φράση.

Στη φιλελεύθερη δημοκρατία υπάρχουν τρεις βασικοί πυλώνες, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα μέσα ενημέρωσης και οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών αναφέρονται ως ο τέταρτος και ο πέμπτος πυλώνας. Όταν οι πολίτες ψηφίζουν στις εκλογές, επιλέγουν τους εκπροσώπους τους στη νομοθετική εξουσία η οποία με τη σειρά της δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε μία κυβέρνηση προκειμένου να ασκήσει την εκτελεστική εξουσία – της οποίας και το έργο οφείλει να ελέγχει. Στο δικό μας κοινοβουλευτικό σύστημα η διάκριση των εξουσιών είναι σχετικά θολή, καθώς είναι συνήθης πρακτική ο έλεγχος των δύο από τους τρεις πυλώνες να ασκείται από τους πολιτικούς φορείς που ελέγχουν πλειοψηφικά τη Βουλή.

Ένα άλλο γνώρισμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι το κομματικό κράτος. Εδώ και δεκαετίες όλοι γνωρίζουν πως ο δημόσιος τομέας είναι σε μεγάλο βαθμό όμηρος των εκάστοτε υπουργών, υπουργείων και της εκάστοτε κυβέρνησης. Νεποτισμός, πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, είναι λέξεις που αρκετοί Έλληνες χρησιμοποιούν όταν θέλουν να περιγράψουν τον τρόπο λειτουργίας του δημοσίου. Όταν ένα κόμμα, και δη αρχηγοκεντρικό, αναλαμβάνει την εξουσία, τότε έχει (σε αντίθεση με αρκετές ανεπτυγμένες χώρες) τεράστια δύναμη επιρροής στον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Όταν σε αυτή την εξουσία προσθέσουμε τους ελάχιστους θεσμικούς ελέγχους στην εκτελεστική εξουσία και τον πλειοψηφικό έλεγχο της νομοθετικής εξουσίας, καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός συγκεντρώνει στο πρόσωπό του τεράστιες εξουσίες που λόγω των θεσμικών μας αδυναμιών ξεφεύγουν κατά πολύ από τις θεμιτές.

Ο κ. Τσίπρας κατά τη διάρκεια της θητείας του χρησιμοποίησε αυτές τις εξουσίες. Όρισε άτομα εμπιστοσύνης του σε νευραλγικές κρατικές θέσεις, σε ανεξάρτητες αρχές και είχε και μεγάλο μέρος του κρατικού μηχανισμού υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχό του. Μέχρι εδώ, ο,τι έχουμε πει είναι γνωστό και νομίζω πως ελάχιστοι θα ήταν εκείνοι που θα διαφωνούσαν. Πού μπορεί λοιπόν να αναφέρεται όταν μιλάει για την ανάληψη του ελέγχου των αρμών της εξουσίας; Ως φιλελεύθεροι οφείλουμε πάντα να αντιμετωπίζουμε το κράτος και την εκάστοτε εξουσία με σκεπτικισμό. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι καθόλου απίθανο ο κ. Τσίπρας να αναφέρεται στους υπόλοιπους πυλώνες της δημοκρατίας μας: τη δικαστική εξουσία, τα μέσα ενημέρωσης και τους φορείς της κοινωνίας των πολιτών.

Για τα δύο πρώτα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πολλές προσπάθειες προκειμένου να αποκτήσει τον έλεγχο της κατάστασης. Οι δικαστικές έρευνες για κρατικές παρεμβάσεις στο έργο της δικαιοσύνης που βρίσκονται αυτή την εποχή στην επικαιρότητα ή η αποτυχημένη προσπάθεια ελέγχου του τηλεοπτικού τοπίου κατά την τετραετία 2015-2019 συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Επειδή λοιπόν όπου υπάρχει καπνός μπορεί να υπάρχει και φωτιά, καλό θα ήταν να εξηγήσει περαιτέρω ο κ. Τσίπρας τι ακριβώς εννοεί ότι θα προσπαθήσει να ελέγξει αν επανεκλεγεί. Το οφείλει όχι μόνο ως πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος κόμματος. Το οφείλει πρωτίστως επειδή δηλώνει δημοκράτης.

Πηγή: liberal.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged