Ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης, ο Καπετάν Ερμής, τα σκουπίδια και και τα très banal της Marfin

Δήμοι
Μοιραστείτε το:

Τα κεράσια, το καλάθι και τα «αριστερά μικρόβια» του δημάρχου Αθηναίων…

Κάποτε, στο πρόσφατο σχετικά προεκλογικό παρελθόν, είχα γράψει ένα υμνητικό άρθρο για τον Κώστα Μπακογιάννη, ενόψει των Αυτοδιοικητικών εκλογών, που όμως δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας.

Και καλώς δεν το είδε, γιατί δεν ήταν αντικειμενικό, αφού έδινε μεγαλύτερες διαστάσεις του δέοντος στην αξιοσύνη του γιου του αξέχαστου Παύλου Μπακογιάννη, διαβλέποντας και ηγετικές ικανότητες εκεί που δεν υπήρχαν ή ήταν νωρίς ακόμα να διαφανούν, αφού ”η αρχή άνδρα δείκνυσι” και αυτός δεν είχε ακόμα θητεύσει στον δημαρχιακό θώκο της Αθήνας.

Ήταν η πρώτη φορά που είχα παραβλέψει αψήφιστα την αρχαία αυτή ρήση επηρεασμένη απ’ τα συναισθήματά μου και την ιδεολογία μου. Και το έκανα αψήφιστα λογαριάζοντας ως εχέγγυο την άριστη ανταπόκριση που είχε ο γιος της Ντόρας στις προηγούμενες ευθύνες του, είτε ως Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας είτε ως δήμαρχος Καρπενησίου.

Κι αυτό ήταν λάθος, γιατί αποτελούσε επισφαλή και βεβιασμένη γενίκευση, που στηριζόταν σε ανεπαρκή στοιχεία, εφόσον δεν είχε αρχίσει καν την νέα θητεία του. Μου το είχε επισημάνει άλλωστε ένας καλός φίλος, πριν το στείλω. Η αντίδρασή μου, όμως, ήταν αρνητική και ”πολύ γυναικεία”, όπως το περίμενε, καθώς ήμουν φορτισμένη από χίλια δυο θετικά που έπλεκαν φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του υποψήφιου δήμαρχου της Αθήνας.

Κι αυτά τα θετικά ήταν πολλά: η εμπειρία της δεκαετούς σχεδόν θητείας του στον Δήμο Καρπενησίου, η συνεισφορά του ως Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας, οι μάχες του με την καθημερινότητα σε κάθε επίπεδο (συμπεριλαμβανομένου και του μεταναστευτικού), η θετική ανταπόκριση σε κάθε πρόκληση ή παράκληση αδύναμων πολιτών και των οικογενειών τους, με τελικό συναισθηματικό επιστέγασμα το σχόλιό του για τον Οίκο αξιολόγησης που ανέλαβε να εκδώσει το βιβλίο του δολοφόνου του πατέρα του (του ”Λουκά” της 17Ν), Δημήτρη Κουφοντίνα:

Ματωμένο βιβλίο, ματωμένα λεφτά. Να τα χαίρεστε…

Ωστόσο, όπως προείπα, το άρθρο-ωδή δε βγήκε ποτέ στη δημοσιότητα και στη θέση αυτού, σε ασφαλέστερο χρόνο, γράφτηκε το παρόν, που είναι κριτικό και επικριτικό – συν τοις άλλοις – για κάποιες αποφάσεις του νέου δημάρχου Αθηναίων, που συγκεντρώνουν ήδη την μήνιν πολλών ψηφοφόρων του, οι οποίοι κάνουν λόγο για ”αριστερά μικρόβια” που έχει μέσα του και τον ωθούν σε λανθασμένες αποφάσεις.

Ο ίδιος βέβαια είχε ξεκαθαρίσει από νωρίς σε συνέντευξή του ότι, μετά την εκλογή του, προτίθεται να λειτουργήσει υπερκομματικά κι όχι με βάση την κομματική του ταυτότητα. Ωστόσο αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, γιατί οι ψηφοφόροι της ΝΔ ήταν αυτοί που τον εμπιστεύτηκαν και του έδωσαν την ψήφο τους.

Αυτοί αγωνίστηκαν, για ”να βγει δήμαρχος” δημοσκοπικά πολύ πριν τον ανακηρύξουν οι κάλπες. Και τώρα νιώθουν, δικαιολογημένα, ότι άκουγαν ”πολλά κεράσια” προεκλογικά, χωρίς να κρατούν ”μικρό καλάθι”, και πως έμειναν στα κρύα του λουτρού αναπάντεχα, αφού κάποιες προεκλογικές εξαγγελίες του Κώστα Μπακογιάννη που τους είχαν ενθουσιάσει παραμένουν ακόμα σε μεγάλο βαθμό ανεκπλήρωτες, ενώ προκρίνονται κάποιες άλλες ιδεολογικά αντίθετες, προς χάριν εντυπωσιασμού.

Έτσι η Αθήνα παραμένει βρώμικη, όπως και επί του προκατόχου του κ. Καμίνη , σε σημείο μάλιστα – ειδικά για την περιοχή γύρω από τη Βαρβάκειο – να νιώθει κανείς την ανάγκη να κρατήσει τη μύτη του απ’ τη δυσωδία των σκουπιδιών στους δρόμους, που δίνουν την εντύπωση στους περαστικούς – και μέσα σ’ αυτούς τους τουρίστες – πως βρίσκονται στην χειρότερη πρωτεύουσα όλων.

Σε μια πόλη που όχι μόνο δε θα προσπαθούσαν να επιζήσουν, αλλά δε θα ήθελαν να ζήσουν, παρά την περί του αντιθέτου υπόσχεση που έδωσε ο ΚΜ την ημέρα της ορκωμοσίας του. Κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που με κάνει προσωπικά να αποφεύγω την επίσκεψή μου στο αθηναϊκό Κέντρο.

Με καταθλίβει η αλλοιωμένη από σπρέι εικόνα της πόλης, όπως και τα σπασμένα πεζοδρόμια (κατειλημμένα συχνά από ναρκομανείς που κάνουν ενέσεις μπροστά στον κόσμο), οι διαλυμένες από αντιεξουσιαστές ζαρντινιέρες, τα ξεραμένα φυτά των δημόσιων κήπων, οι αποκλεισμένοι από μηχανάκια πεζόδρομοι, η κατάληψη των θέσεων στάθμευσης για αναπήρους από αρτιμελείς, η απουσία ρυθμίσεων διευκόλυνσης της κυκλοφορίας για άτομα με ειδικές ανάγκες και άλλα πολλά…

Αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα για τον δήμαρχο, ο οποίος προς ώρας φαίνεται να τα προσπερνά και να κινείται σε διαφορετικό μήκος κύματος από εκείνο της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων του, οι οποίοι τον βλέπουν να προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις σε θέματα εξωραϊσμού, αγαλμάτων και περιποίησης του… γκαζόν γύρω απ’ το δημαρχείο και στην Φωκίωνος Νέγρη, τη στιγμή που η τάλαινα πόλη δεινοπαθεί σε όλα τα άλλα.

Ναι, μπορεί η ιστορία της Αθήνας να φτάνει ως το 3.200 πΧ, μπορεί να παραμένει μια απ’ τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου, όμως έπαψε να είναι από χρόνια η πρωτεύουσα της γνώσης, της ρητορικής του Δημοσθένη, της γλυπτικής του Φειδία, της φιλοσοφίας του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη.

Τώρα (κι αυτό το ”τώρα” κρατάει χρόνια) είναι η πρωτεύουσα του χάους, της άναρχης δόμησης, της πόλης με τα σπασμένα απ’ τους διαδηλωτές πεζοδρόμια, τους αποκλεισμένους από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και δίκυκλα πεζόδρομους, τις ραγισμένες βιτρίνες καταστημάτων, τους βαμμένους με σπρέι τοίχους και τα γραμμένα με συνθήματα δημόσια κτίρια.

Η Αθήνα, η πόλη που γέννησε τη δημοκρατία, έπαψε να τη σέβεται από χρόνια. Έπαψε να είναι το κέντρο της διανόησης, του πολιτισμού και της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Με μικρή εξαίρεση μια ζώνη του ιστορικού κέντρου, το Παγκράτι και το Κολωνάκι, η υπόλοιπη μετατράπηκε σε άχρωμη, βρώμικη, φοβερά πνιγηρή απ’ τη δυσωδία των σκουπιδιών της, ακαλαίσθητη, άναρχη και τριτοκοσμική, έτσι που να εκπέμπει τραγικότητα παρά να έλκει.

Έτσι ήταν πριν, έτσι είναι και τώρα, με μικρή διαφορά προς το καλύτερο. Αφού τα μέτρα Χρυσοχοΐδη, που αφορούσαν την ασφάλεια των πολιτών, δε φαίνεται να απέδωσαν δραστικά, όπως περίμεναν όλοι. Μπορεί να είναι πιο αισθητή η παρουσία της αστυνομίας στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας κατά τη διάρκεια της ημέρας και να ελέγχεται κάπως η κατάσταση με τους αντιεξουσιαστές στα Εξάρχεια.

Όμως στα στενά των συνοικιών γύρω απ’ το Κέντρο το βράδυ είναι δύσκολο να κυκλοφορήσει κανείς, πολύ περισσότερο μια γυναίκα, γιατί ο κίνδυνος παραμονεύει στους μισοφωτισμένους δρόμους, από ναρκομανείς που ζητούν χρήματα για τη δόση τους, Αφροασιάτες μετανάστες, παραβατικούς και αριστεριστές του αντιεξουσιαστικού χώρου, που σε φοβίζουν με την όψη τους και τα σακίδια στην πλάτη.

Αλλά αυτά είναι ζητήματα που θα αντιμετωπίσει, προφανώς, εν ευθέτω χρόνω ο Κώστας Μπακογιάννης, γιατί μέχρι πρότινος τουλάχιστον τον απασχολούσε η ονοματοθεσία των οδών της Αθήνας ή, καλύτερα, η μετονομασία τους…

Έτσι, σ’ ένα από τα συμβούλια του δήμου Αθηναίων – άκουσε με ενδιαφέρον την πρόταση του επικεφαλής της παράταξης ”Ανοιχτή Πόλη” Νάσου Ηλιόπουλου να μετονομαστεί η οδός Γλάδστωνος (Άγγλου φιλέλληνα πολιτικού, του 19ου αι.) σε ”Ζακ Κωστόπουλου” (ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και των οροθετικών, που έπεσε θύμα βίας επί της οδού αυτής, όταν συνελήφθη να κλέβει).

Αντιπρότεινε όμως, αντί της μετονομασίας της οδού, την ανέγερση μνημείου στο σημείο θανάτου του ”κατά της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού, του μίσους και υπέρ της αγάπης”!..

Προχωρημένη σκέψη κι ευαίσθητη…, θα ‘λεγε κανείς, το να θέλεις να στήσεις άγαλμα για κάποιον άτυχο νέο που είχε τη φαεινή ιδέα να κλέψει κοσμηματοπωλείο. Ωστόσο δεν μας ξαφνιάζει ούτε το ”προχωρημένο” της σκέψης του Κώστα Μπακογιάννη ούτε η περίσσια ευαισθησία του, που είναι ωστόσο επιλεκτική…

Γιατί, για παράδειγμα, δεν του πέρασε η ιδέα να στήσει άγαλμα στη μνήμη των νεκρών της Marfin ή των κατά καιρούς άγρια δολοφονηθέντων από ληστές Αθηναίων. Όχι, αυτό θα ήταν très banal και καθόλου chic, αφού δε θα αφορούσε τις κοινωνικές ομάδες τύπου Ζακ, που συμπαθεί ιδιαίτερα, όπως ο Τσίπρας…

Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα έχει αρκετά κοινά με τον αλήστου μνήμης π. πρωθυπουργό, αν σκεφτεί κανείς πως του αρέσουν οι φιγούρες, οι φανφάρες, τα ιδεολογικά μπερδέματα, η δημιουργία εντυπώσεων (που παραπέμπει στον λαϊκισμό) και η προσφιλής του συνήθεια να αποδίδει τιμές σε ΕΑΜίτες του Εμφυλίου πολέμου…

Είμαι υπερβολική – ακούω – σ’ αυτά τα δυο τελευταία, αλλά εγώ νομίζω ότι δεν είμαι και θα σας το αποδείξω μέσα από δυο παραδείγματα:

Το πρώτο ( εκκωφαντικά λαϊκιστικό και πομπώδες ) βιάστηκε να το πει αμέσως μετά την εκλογή του: ”Δεν θα είμαι ο πρώτος πολίτης της πόλης, αλλά ο τελευταίος”. Και για του λόγου του το αληθές, την ίδια κιόλας μέρα – σε μια κίνηση συμβολική – ο 46ος δήμαρχος Αθηναίων επέλεξε να κάνει την ορκωμοσία του σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά (κοντά στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος), αντί του δημαρχιακού μεγάρου της πλατείας Κοτζιά όπου στρώνονται κόκκινα χαλιά σε ανάλογες περιπτώσεις…

Το δεύτερο παράδειγμα (τσιπραίικο κατάλοιπο αριστερών ιδεοληψιών) έχει να κάνει με μια ανάρτησή του τον Απρίλιο του ’18 (όταν ήταν ακόμα Περιφερειάρχης), με αφορμή τον θάνατο του 100 χρονου καπετάνιου του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Βασίλη Πρίοβολου (”καπετάν-Ερμή”), που είχε… διατελέσει πρωτοπαλίκαρο του Άρη Βελουχιώτη.

Η ανάρτηση εκείνη έγραφε, συγκεκριμένα, τα εξής:

”Ο Καπετάν Ερμής έζησε 100 χρόνια και πολλές ζωές. Σύμβολο της Ρούμελης και ολόκληρης της Ελλάδας. Σύμβολο για την πίστη στις ιδέες και το όραμα του καθένα μας. Ο Βασίλης Πριόβολος αφήνει πίσω του διδάγματα αγώνα για τον αδύναμο, τον αδικημένο, τον κατατρεγμένο και τον ξεχασμένο. Για τη Δικαιοσύνη, τη Δημοκρατία και την Ενότητα που τόσο έχουμε ανάγκη.

Φέτος δεν τις πρόλαβες τις Κορυσχάδες αγαπημένε Καπετάνιε. Θα είμαστε όμως όλοι εκεί και δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.”

Υπενθυμίζεται ότι ο αποβιώσας Πριόβολος είχε ενταχθεί, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στο ΠΑΣΟΚ και ήταν φίλος και συνεργάτης του θιασώτη των ”πολιτιστικών κέντρων” π. υπουργού Ευάγγελου Γιαννόπουλου, ενώ επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αντιπρόεδρος της ΕΑΣ (Επιχείρησης Αστικών Συγκοινωνιών), που τώρα λέγεται ΟΑΣΑ.

Επί κυβέρνησης μάλιστα Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (παππού του Κώστα Μπακογιάννη) ο Βασίλης Πριόβολος πρωτοστατούσε στην κίνηση των…”Σταμουλοκολάδων”, που έμειναν στην ιστορία για τις συνδικαλιστικές ασχήμιες τους [ξεγύμνωμα και διαπόμπευση όποιου ιδιοκτήτη λεωφορείου πήγαινε να πάρει το λεωφορείο του για να το λειτουργήσει, με βάση τον νόμο περί ιδιωτικοποίησης της ΕΑΣ από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ (1990-1993)].

Φευ!.. Όλα αυτά, όπως φαίνεται, τα πήρε η λήθη του χρόνου, σε αντίθεση με τα μεταπολεμικά του Εμφυλίου και τις προσωπικότητες των Αριστερών μαχητών, που φαίνεται να θαυμάζει ο νυν δήμαρχος και γι’ αυτό να θέλει να τους αποδώσει τιμές.

Κι αυτό κάνει πολλούς ψηφοφόρους τους κοψοχέρηδες, αφού βλέπουν να επαληθεύεται η λαϊκή παροιμία για τα κεράσια και το καλάθι, με πρόσμειξη ”αριστερών μικροβίων”, που μετατρέπουν σε τοξική τη δημαρχία του γιου της Ντόρας και κάνουν τους δεξιούς να εξανίστανται.

”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου)

Πηγή: antinews.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged