Κορυφαίοι ξένοι δημοσιογράφοι μιλάνε για την προσωπικότητα του Τραμπ. «Κάνεις λάθος συνάδελφε. Δεν είναι καθόλου τρελλός (he’s not mad, he’s rogue) είναι αλήτης, νταραβεριτζής»
Κορυφαίος Αμερικανός αρθρογράφος και σχολιαστής, ο Τζιμ Χογκλαντ (Jim Hoagland) απαντώντας στην ερώτησή μου αν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ είναι παλαβός, μου είπε: «…Κάνεις λάθος συνάδελφε. Δεν είναι καθόλου τρελλός (he’s not mad, he’s rogue) είναι αλήτης, νταραβεριτζής. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του και πιθανότατα αυτή του η τάση θα σημάνει και το τέλος του. Θα πρέπει να σταματήσετε εσείς οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι να μιλάτε για την εξωτερική πολιτική του Τραμπ. Δεν έχει καμμιά εξωτερική πολιτική. Ότι λέει και πράττει υπαγορεύεται αποκλειστικά και μόνον από την φιλοδοξία του να επανεκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ…».
του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Από την πλευρά του, ο Γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας Φιλίπ Λαμπρό που γνωρίζει καλά την αμερικανική πολιτική ζωή, μας λέει ότι «…ο πρόεδρος Τραμπ δεν έχει καμμιά εντιμότητα, καμμιά ικανότητα δημιουργίας συμμαχιών, είναι αφερέγγυος συναισθηματικά και δύσκολα μπορεί να γίνει φιλικός. Αν δεν είχε δίπλα του τον πιστό του γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκραχαμ, στην περίπτωση της Συρίας θα είχε διαπράξει “καταστροφικά λάθη” που θα τον οδηγούσαν κατ’ ευθείαν στον γκρεμό…».
«…Η Αμερική του Τράμπ», υπογραμμίζει ο διευθυντής της Επιθεώρησης Foreign Affairs(ελληνική έκδοση) Γκιντιον Ρόουζ, «έχει πλέον σοβαρό πρόβλημα εμπιστοσύνης. Όλο και περισσότεροι φίλοι και σύμμαχοι δεν τον εμπιστεύονται και αυτή είναι μια δυσάρεστη εξέλιξη. Το προεκλογικό σύνθημα του Τράμπ “πρώτα η Αμερική” δημιουργεί καχυποψίες, γιατί ο πρόεδρος αγνοεί πώς οι συμμαχίες απαιτούν συνεργασίες για αμοιβαία οφέλη.
Έχουμε επιστρέψει έτσι στις αλκυονίδες ημέρες του 1930. Ο Τράμπ ευνοεί τον ανταγωνισμό παρά τη συνεργασία, τον προστατευτισμό αντί το ελεύθερο εμπόριο, τον αυταρχισμό αντί τη δημοκρατία. Υπό παρόμοιες συνθήκες, κατά τη διάρκεια της θητείας του Τράμπ, οι ΗΠΑ θα έχουν σπάσει τους δεσμούς εμπιστοσύνης που απαιτούνται για τη διατήρηση της φιλελεύθερης τάξης, η οποία θα αρχίσει τη διαδικασία να διαλυθεί. Αν δεν υπάρξει σημαντική αλλαγή στην πορεία, άλλες χώρες θα ακολουθήσουν την ηγεσία της Ουάσιγκτον και θα κυνηγήσουν λαγούς, ενώ κανείς δεν θα καταφέρει να φάει κρέας ελαφιού για πολύ καιρό…».
Ο τραμπισμός είναι το να κερδίζεις κάτι που κάνεις στους άλλους. Η τάξη απαιτεί μια ηγεσία στο πλαίσιο της οποίας κάνεις κάτι μαζί με τους άλλους.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις, φέρνουν στο προσκήνιο την ηθελημένη αδυναμία του Αμερικανού προέδρου να καταλάβει και να προσαρμοστεί στο σημερινό φαινόμενο της «πολύπλοκης αλληλεξάρτησης», η οποία υπαγορεύει σοβαρότητα στην κατανόηση της πραγματικότητας και ικανότητα συνεργασίας με τους άλλους.
Παραδέχεται όμως ο Γκίντιον Ρόουζ οτι η κατάσταση αυτή δύσκολα θα αλλάξει, καθ’ όσον ο τραμπισμός έχει ήδη προκαλέσει σε ευρύτερους χώρους συμπεριφορικές αλλαγές. Και αυτές οι τελευταίες είναι ήδη ορατές σε διάφορα επίπεδα της αμερικανικής πολιτικής, είτε πρόκειται για την οικονομία είτε για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας.
Μια χώρα η οποία στην προσπάθειά του προέδρου της να επαναπροσανατολίσει την γεωπολιτική της θέση και τις οικονομικές της επιδιώξεις, φαίνεται να επιδίδεται σε άκριτες ενέργειες οι οποίες μόνον σκεπτικισμό και πολλά ερωτηματικά δημιουργούν.
Παραλληλα όμως, οι ενέργειες αυτές αποτελουν και πολύτιμη πρώτη ύλη για τους διεθνείς εχθρούς της δημοκρατίας,οι οποίοι δέχονται από την Αμερική ανέλπιστα δώρα για να την πολεμήσουν.
Εαν αυτό δεν είναι θέατρο του παραλόγου, τότε τι είναι?
Πηγή: kourdistoportocali.com
