Ντόριαν Γκρέι ο Τσίπρας και ο «Προφήτης»

Αναλύσεις
Μοιραστείτε το:
Ντόριαν Γκρέι ο Τσίπρας και ο «Προφήτης»

Οι συμφωνίες του με τον διάβολο και το απρόσμενο τέλος!!!

Ένα εκπληκτικό προφητικό άρθρο, με τίτλο «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»  γραμμένο λίγο πριν τις εκλογές του 2015 που έφερε για πρώτη φορά τον Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία. Ο συντάκτης του υπογράφει «Προφήτης» και όσα περιέχονται σ’ αυτό για την πορεία της χώρας είναι σε ανατριχιαστικό βαθμό προφητικά για όσα ο Τσίπρας έπραξε ως πρωθυπουργός, «αντιστεκόμενος» μεν στα λόγια για τους χαχόλους οπαδούς του στον ξένο παράγοντα, διαλύοντας δε τη χώρα πιστός στην σικέ συμφωνία του με αυτούς, αλλά και τους εγχώριους ολιγάρχες προκειμένου να ανελιχθεί στην εξουσία.

Οι Γερμανοί και εγχώριοι μεγαλοπαράγοντες, για τα συμφέροντά τους, θέλουν Τσίπρα. Θα τους το επιτρέψουμε;

Το «ξεπούλημα» της χώρας και η οικονομική εξαθλίωση του λαού της με όσα υπερηφάνως έπραξε η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, ήταν εξαρχής προσυμφωνημένο μεταξύ Τσίπρα και ξένου παράγοντα, κυρίως με τους Γερμανούς, πριν ακόμη αυτός γίνει Κυβέρνηση κι ενώ ο Σαμαράς ήταν ακόμη πρωθυπουργός. Στην πράξη υπομόνευσε τον Σαμαρά, προκειμένου να πάρει την καρέκλα του κυβερνήτη αυτής της χώρας, αδιαφορώντας  τόσο γι’ αυτή, όσο και για τον λαό της, που τον εξαπάτησε τάζοντάς του φούμαρα και μεταξωτές κυλότες, αν και ο ίδιος κι το στενό συνάφι του ήξεραν ότι άλλα είχαν συμφωνήσει με τους ντόπιους και κυρίως του εξωχώριους υποστηρικτές τους.

Σε τελική ανάλυση ο άνθρωπος, δεν είναι απλώς καιροσκόπος, είναι επικίνδυνος ακόμη και για το συνάφι του, που βαυκαλίζεται ότι έχει αριστερή φιλολαϊκή χροιά… Το κακό είναι, για όλους τους έλληνες, ότι το Paidi, φαίνεται ότι δεν έχει ακόμη εκπληρώσει τα όσα συμφωνήθηκαν με τους πάτρωνές του για την διάλυση της χώρας ή μάλλον δεν έχει φθάσει ο χρόνος του γι’ αυτό, και γι’ αυτό οι Γερμανοί και άλλοι συνεχίζουν να εγκρίνουν τα «καθρεφτάκια και τις χάντρες» που ο πολύς και φιλέσπλαχνος κος Τσίπρας εξαγγέλλει ως δώρα στους διαλυμένους από κάθε πλευρά έλληνες.

Πιθανόν ο στόχος να είναι το μοίρασμα του Αιγαίου και της με μυθικό πλούτο ελληνικής ΑΟΖ  με τους Τούρκους, που όμως θα αξιοποιηθούν με γερμανικά, γαλλικά και Αγγλικά κεφάλαια. Το μέλλον εξάλλου, στον τομέα αυτό το προανάγγειλε η δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας κου Ρήγα: «Το Αιγαίο είναι κοινό με τους Τούρκους και θα πρέπει να συζητήσουμε γι’ αυτό μαζί τους».

Τελικά, φαίνεται ότι η μόνη ελπίδα της χώρας, αλλά και των Ελλήνων είναι πλέον μόνο οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί. Πως αλλάζουν οι καιροί; Και τα δύο Έθνη, σχεδιάζουν στρατηγικές για την μακροχρόνια επιβίωση και ανάπτυξη τους με βάση πάντα τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους. Και αυτά σήμερα έχουν σαν νούμερο ένα στόχο την διατήρηση των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου και της Ελληνικής ΑΟΖ μακριά από το «πόδι» της ανεξέλεγκτης Τουρκίας. Δεν αναρωτήθηκε κανείς από τους Συριζαίους γιατί ξαφνικά το ΔΝΤ δήλωσε ότι «η συμμετοχή μας στο Ελληνικό Πρόβλημα Ολοκληρώθηκε»…

Διαβάστε στην συνέχεια το προφητικό άρθρο και θα κατανοήσετε πολλά ή ακόμη και όλα  για όσα συνέβησαν στην χώρα επί Κυβερνητικής Εποχής των «δύο αντιμνημονιακών» Τσίπρα και Καμμένου.

Σημείωση: Και οι δύο δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι η «πορεία» τους τελείωσε και η τύχη που τους επεφύλαξαν οι «πάτρωνές» τους, βρίσκεται στην αίθουσα με τα λευκά γουνάκια… Ο Θεός που τελευταία πιστεύουν και υπηρετούν γονυκλινείς και οι δύο ας τους φυλάξει, άλλως η μοίρα τους θα είναι τραγική, πολιτικά εννοείται πάντα…

«Δημοποιητής»

Vukentra.com

—————————-

Προφήτης: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης

Προφήτης: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης…

Οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ και εγχώριοι μεγαλοπαράγοντες, για τα συμφέροντά τους, θέλουν Τσίπρα. Θα τους το επιτρέψουμε;

Πριν λίγες ημέρες η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung σχολίασε ότι η ερώτηση όλων των ερωτήσεων είναι μία: γιατί ο Αντώνης Σαμαράς επίσπευσε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και ρίσκαρε μια ενδεχόμενη αποτυχία;

Η ερώτηση είναι πράγματι καίρια, πλην παρεπόμενη. Η ερώτηση όλων των ερωτήσεων, την οποία και θα συστήναμε στον Γερμανό αρθρογράφο να υποβάλει στον υπουργό του των Οικονομικών, είναι «γιατί η Γερμανία δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα και έτσι, αντικειμενικά, υπονόμευσε τον Σαμαρά;».

Όταν η κρίση ξέσπασε στην Ευρώπη, ως μείζονα προβλήματα προέκυψαν δυο. Πρώτον, δεν υπήρχε ούτε έτοιμος μηχανισμός που να παρέχει μεθόδους άμεσης αντίδρασης, ούτε ενιαίο κέντρο αποφάσεων όπως στις ΗΠΑ, οι οποίες αμέσως αποφάσισαν διάσωση (όχι όλων) των τραπεζών και ποσοτική χαλάρωση, εκτύπωση χρήματος. Το γνωστό πρόβλημα που έχει ειρωνικά καυτηριάσει ο Κίσσινγκερ : «Ενωμένη Ευρώπη; Πέστε μου με ποιον θα μιλήσω στο τηλέφωνο».

Δεύτερον, ποιος και πώς θα διαχειριζόταν –και θα φορτωνόταν…- τις συντριπτικές, για τις κοινωνίες, συνέπειες από τις πολιτικές που θα επιβάλλονταν για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η ΕΕ έχει οικονομικό σώμα αλλά πολιτική «καρδιά». Δύσκολα θα άντεχε, χωρίς κίνδυνο πολιτικής της κατάρρευσης, όταν το θέαμα Ελλήνων να καίνε στους δρόμους της Αθήνας σημαίες της ΕΕ και να πυρπολούν ευρωπαϊκές πρεσβείες θα έκανε το γύρο του κόσμου. Αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα κίνδυνο οικονομικής κατάρρευσης, από ευρωπαϊκές τράπεζες εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος, που μπορεί λόγω μεγέθους να ήταν ελεγχόμενη πυρκαγιά, όμως απειλούσε να μεταδώσει το πυρ στο ανεξέλεγκτο χρέος του υπόλοιπου Νότου.

Δεν χρησιμοποιούμε σήμερα τον όρο «πειραματόζωο», ακολουθώντας το συρμό που δημιουργήθηκε μετά την κρίση. Το έχουμε γράψει από τις 3 Μαΐου 2010, η δημοσιονομικά εκτροχιασμένη –αλλά όχι μόνη της στον εκτροχιασμό- Ελλάδα έγινε μιλώντας τεχνοκρατικά case study, επί της ουσίας πειραματόζωο. Η λύση του άμεσου «κουρέματος» ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους όπως εισηγήθηκαν το ΔΝΤ, πολιτικοί και οικονομολόγοι, με σκοπό να καταστεί παρευθύς βιώσιμο, απορρίφθηκε επειδή έθιγε τις πιστώτριες ευρωπαϊκές τράπεζες, βρισκόταν σε σύγκρουση με την κυρίαρχη γερμανική πολιτική φιλοσοφία της λιτότητας και δημιουργούσε κακό προηγούμενο. Αλλά και επειδή στο μεγάλο του ποσοστό δεν ήταν «επαχθές».

Από την Ελλάδα απαιτήθηκε η άμεση υλοποίηση μέτρων, πολλών αναμφίβολα ορθών, τα οποία όμως όπως έγινε παραδεκτό ότι για να υλοποιήσουν άλλες χώρες θα χρειαζόντουσαν δεκαετίες. Ο ίδιος ο Σόιμπλε έχει δηλώσει ότι για να τροποποιηθεί ριζικά το υπάρχον ασφαλιστικό σύστημα στη Γερμανία θα απαιτείτο περίοδος είκοσι χρόνων.

Ο σκληρότατος χειρισμός για το ελληνικό χρέος επιλέχτηκε με διττή στόχευση. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο ώστε να:

  • μην κινδυνεύσει επ’ ουδενί η νομισματική ένωση
  • αποτελεί διαρκές «μάθημα» για τους υπόλοιπους νοτίους
  • διατηρείται η συστημική ευστάθεια
  • μένουν ήρεμες οι «αγορές»
  • «πουληθεί» στις κοινές γνώμες των χωρών της ΕΕ η βοήθεια
  • κερδηθεί χρόνος για την ΕΕ, με το να μετατίθεται συνεχώς η αντιμετώπιση της ουσίας του προβλήματος σε συγκυρία όπου οι συνθήκες θα ήταν για το διευθυντήριο της ΕΕ προσφορότερες, ένα διαρκές «βλέποντας και κάνοντας». Είναι αυτό που οι Αμερικανοί ως πρακτικοί και ταχείς άνθρωποι καταλογίζουν συνεχώς στη Γερμανία, ότι αποφεύγει να καταβάλει το τίμημα του να ηγείται.

Σε εγχώριο επίπεδο ώστε το χρέος να αποτελέσει μοχλό πίεσης με σκοπό:

  • πρώτο, ομολογημένο και θεμιτό, την εξάλειψη των οικονομικοπολιτικών παθογενειών του ελληνικού κράτους, που θα το οδηγούσε σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς
  • δεύτερο και ανομολόγητο, τον εσαεί οικονομικο-γεωπολιτικό έλεγχο του ελλαδικού χώρου.

Ακριβώς για να μην επιρρίψουν στην ΕΕ οι Έλληνες όλες τις ευθύνες για τα δεινά που θα υφίσταντο και, εξ αιτίας τυχόν εξελίξεων που περιγράψαμε ως «πυρπόληση ευρωπαϊκών πρεσβειών, υπονομευθεί ανεπανόρθωτα το ευρωπαϊκό ιδεώδες, η ίδια η υπόσταση της Ευρωζώνης, το εργαλείο που χάρισε στη Γερμανία την ηγεμονία της ΕΕ, χρειαζόντουσαν ένας φορέας, ένα περιβάλλον και ένας άνθρωπος.

  • Φορέας, ένας διεθνής τεχνοκρατικός, χρηματοπιστωτικός μηχανισμός, αδιάφορος στο να τον μισούν, που θα φορτωνόταν σημαντικό μέρος του πολιτικού κόστους αντί για τους πολιτικούς ηγέτες της ΕΕ.
  • Περιβάλλον, αυτό που διαμορφώνεται διεθνώς από την ελεγχόμενη ειδησεογραφία.
  • Άνθρωπος, ένας Έλληνας πολιτικός που θα υπηρετούσε, συγγνωστά ή ασύγγνωστα, το σχεδιασμό.

Ο μηχανισμός ήταν το ΔΝΤ (προσωπική, λέγεται, απόφαση Σόιμπλε) – η Μέρκελ δήλωνε το Μάΐο 2010 ότι «η Ελλάδα γίνεται το παράδειγμα για να μην περιπέσουν στα νύχια του ΔΝΤ η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία και κινδυνεύσει περαιτέρω η Ευρωζώνη». Το διεθνές περιβάλλον ήταν η δημιουργηθείσα ανθελληνική υστερία, που, καταλογίζοντας μας συλλήβδην τις αμαρτίες όλου του Πλανήτη, αφενός νομιμοποιούσε – ποιος δεν συναινεί σε κολασμό τεμπέληδων;- μέτρα κατά δικαίων και αδίκων, αφετέρου απονομιμοποιούσε αντιδράσεις στα μέτρα.

Ο Έλληνας πολιτικός ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία το 2009 με μοναδικό σκοπό να διασώσει το κομματικό κράτος του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική συνέχεια της μοιραίας για την Ελλάδα φαμίλιας του, φορτώνοντας όλες τις ευθύνες για το Χρέος, που ιστορικά βάραιναν το ΠΑΣΟΚ, πολιτικά στη διακυβέρνηση Καραμανλή και κοινωνικά σε όλους τους Έλληνες – εξ ου και το διαβόητο «όλοι μαζί τα φάγαμε».

Για το σκοπό αυτό έπρεπε να παραποιήσει τα δημοσιονομικά στοιχεία, βλέπε σκάνδαλο ΕΛΣΤΑΤ, και να δυσφημήσει συλλήβδην τους Έλληνες. Έτσι, δήλωνε «κυβερνώ ένα διεφθαρμένο κράτος», χωρίς να λέει ότι το διέφθειρε ο πατέρας του και οι ακόλουθοί του, δίνοντας όμως ακριβώς στον ξένο παράγοντα το ηθικό έρεισμα για την υλοποίηση του σχεδιασμού του : Καστελλόριζο, Μνημόνιο, Τρόικα, ΔΝΤ για πρώτη φορά στην Ευρώπη.

Ενώ δυσφημούσε την Ελλάδα ανά τον κόσμο δεν έπραττε τίποτα για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους, εκτός από το να ανεβάζει με τις δηλώσεις του τα spreads. Έτσι απεμπόλησε το μοναδικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα που ίσως είχαμε ποτέ, ισχυρό όμως μόνο τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2009: με 300 δις χρέος ή εκόντες-άκοντες μας έσωζαν, είτε με «κούρεμα» χρέους είτε με μακρά περίοδο αποπληρωμής και αμελητέα επιτόκια, ή σε χρεωκοπία μας «ανατιναζόταν» η Ευρωζώνη και κατόπιν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Διαπραγμάτευση που όφειλε να γίνει, όχι βέβαια σαν εκβιασμός, με τον τρόπο που υπέδειξε ο Χέλμουτ Σμιτ: «όλα έπρεπε να γίνουν κεκλεισμένων των θυρών».

Αφού αυτό δεν έγινε, οι ξένοι δεν έμειναν αδρανείς. Από τον Οκτώβριο 2009 μέχρι τον Ιούνιο 2010 οι ελληνικές τράπεζες και άλλοι ελληνικοί φορείς (ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα) φορτώθηκαν, με εντολή ποίου διερευνητέο, 70 δις ευρώ ομόλογα ελληνικού χρέους (κάπου 10 δις οι τράπεζες και 60 δις οι άλλοι) που ξεφορτώθηκαν ξένες, κυρίως γαλλογερμανικές, τράπεζες και funds. Ομόλογα τα οποία και «κουρεύτηκαν» με το PSI προκαλώντας εξοντωτικό πλήγμα στο ελληνικό κοινωνικό κράτος.

Ενώ τον Μάιο του 2010 κάποιοι συζητούσαν για το υποτιθέμενο χαρτί του «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων», αυτό είχε ήδη καεί. Ακριβώς γι’ αυτό, ο Παπανδρέου υπέγραφε τότε το πρώτο Μνημόνιο.

Έτσι έγιναν μονόδρομος το PSI, το Δεύτερο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, από το οποίο απορρέουν πολλές αναγκαίες μεταρρυθμίσεις αλλά και τα δεινά: υπερφορολόγηση, άκριτη ιδιωτικοποίηση όλης της δημόσιας περιουσίας, μεταρρυθμίσεις στην ελληνική οικονομία/κοινωνία υπέρ αλλοδαπών συμφερόντων.

Ο Παπανδρέου μετά το Πρώτο Μνημόνιο ακολουθούσε την γνωστή πασοκική, κουτοπόνηρη τακτική της κωλυσιεργίας, με σκοπό να μην υλοποιήσει τίποτα από αυτά που θα έθιγαν τα εδραιωμένα συμφέροντα της κομματικής του πελατείας. Ακύρωνε έτσι την εφαρμογή του προγράμματος διάσωσης και έβαζε τους ξένους σε σκέψεις να αποβάλουν την Ελλάδα από την ΕΕ, πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο Σόιμπλε πρότεινε στον Βενιζέλο, στην Βαρσοβία, να μας βοηθήσουν να «αποχωρήσουμε ελεγχόμενα».

Μόνο υπό το πρίσμα όσων συνέβαιναν τότε και καθόρισαν τι ακολούθησε μετέπειτα μπορεί να αποτιμηθεί η πολιτική Σαμαρά στην περίοδο από τότε μέχρι σήμερα. Ο Σαμαράς στην αρχή είπε «όχι» στον σχεδιασμό καταψηφίζοντας το Πρώτο Μνημόνιο, κάνοντας εχθρούς στην συστημική πολιτική τάξη της Ευρώπης, οι οποίοι το παρασκήνιο λέει ότι ποτέ δεν του το συγχώρεσαν. Όταν με τις πολιτικές Παπανδρέου οι ξένοι απηλλάγησαν από τα ρίσκα τους από το ελληνικό χρέος, το ισοζύγιο ισχύος άλλαξε άρδην σε βάρος μας. Κινδυνεύαμε με οικονομική κατάρρευση, ενδεχόμενη αποβολή από την ΕΕ- έστω κι αν ήταν μπλόφα για να μας πιέσουν- και τελικά αμετάκλητη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Επιθυμώντας σαφώς ο ίδιος την εξουσία, γεγονός που όμως για έναν πολιτικό είναι θεμιτό, έθεσε ως πρώτο στόχο την απαλλαγή της χώρας από την καταστροφική διακυβέρνηση Παπανδρέου με την πάση θυσία απομάκρυνση του από την εξουσία, και τον επεδίωξε με κάθε μέσον.

Αφού τον επέτυχε, ο δεύτερος στόχος ήταν η ρύθμιση των σχέσεων και η αποκατάσταση κλίματος εμπιστοσύνης με τους ξένους. Με πανευρωπαϊκά «κρατικοποιημένο» και υπό Αγγλικό Δίκαιο το ελληνικό χρέος, με την ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας να εξαρτάται αποκλειστικά από την ΕΚΤ, αυτό που μπορούσε να γίνει ήταν η τήρηση των συμφωνιών με τρόπο που θα προκαλούσε το λιγότερο δυνατό πόνο στην ελληνική κοινωνία.

Ο Σαμαράς ήρθε στην εξουσία με τα αεροπλάνα να προσγειώνονται συνεχώς στην Ελευσίνα, παρέχοντας ορό ρευστότητας από την ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες, ώστε να εφοδιάζονται ομαλά τα ΑΤΜ και να αποφευχθεί το bank run.

Ο λόγος στην Αν Μποέρ, της γαλλικής εφημερίδας «Les Echos»: «Η μεγαλύτερη επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά είναι ότι έπεισε τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες πως έχει την πολιτική βούληση να αλλάξει τη χώρα και την ευφυΐα να εστιάσει την επικοινωνία του σε διεθνές επίπεδο στις δημοσιονομικές προσπάθειες και τις λογιστικές προόδους της χώρας».

Μην κοιτάτε, που γίναμε Ευρώπη!

Έτσι φτάνουμε στο γεγονός που έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο για τις πολιτικές εξελίξεις την τελευταία διετία.

Δεν το θυμόμαστε, ούτε το συζητάμε, αλλά τον Νοέμβριο του 2012, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης στην ουσία υποσχέθηκαν να δωρίσουν στην Αθήνα πρόσθετη ανακούφιση από το χρέος, εφόσον θα κατάφερνε να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα, υπόσχεση που έχει μείνει ανεκπλήρωτη επί ένα έτος και πλέον. Θα επιτρεπόταν στην Ελλάδα να κόψει σε δόσεις τις δανειακές της υποχρεώσεις -με τον ίδιο περίπου τρόπο που μοιράστηκαν οι δόσεις της βοήθειας- εφόσον θα κατάφερνε να αντεπεξέλθει σε μια σειρά δεσμεύσεις για οικονομικές μεταρρυθμίσεις.

Αυτό αποτέλεσε έκτοτε τον πολιτικό μπούσουλα για τον Σαμαρά. Το «συμβόλαιο» έλεγε πως ο ένας δείχνει ότι πέτυχε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, ότι εκτός από τις ανάγκες για τόκους είναι πλέον δημοσιονομικά αυτάρκης, και ο άλλος τον βοηθάει χαλαρώνοντας τους όρους αποπληρωμής του Χρέους, ώστε να δοθεί «ανάσα», με ελαφρύνσεις και παροχές, στη ασφυκτιούσα ελληνική κοινωνία.

Ο τρίτος και τελικός στόχος Σαμαρά ήταν η το ταχύτερο δυνατόν επαναφορά σε καθεστώς εθνικής κυριαρχίας. Με βήματα κλιμακωτά. Επιτυγχάνω πρωτογενές πλεόνασμα, ψηφίζω μεταρρυθμίσεις, δανείζομαι από τις αγορές, ολοκληρώνεται η αξιολόγηση, τελειώνει το Μνημόνιο, φεύγει το ΔΝΤ, αποχωρεί η Τρόικα, μου δίδεται χαλάρωση, ελαφρύνω το λαό και, αν καταφέρω να εκλέξω Πρόεδρο Δημοκρατίας, πηγαίνω σε εκλογές το 2016 έχοντας επιτύχει κοινωνική σταθερότητα και ελαφρά αντιστροφή του ζοφερού οικονομικού κλίματος. Κυρίως όμως, έχω εγώ τον έλεγχο της χώρας.

Εδώ οφείλεται μια επεξήγηση. Η Ελλάδα είναι μεν ελεύθερη αλλά δεσμευμένη στο Δυτικό στρατόπεδο, για παράδειγμα αναγκάστηκε να συνυπογράψει κυρώσεις κατά της Ρωσσίας, παρά τις απώλειες εξαγωγών και τους παραδοσιακούς δεσμούς. Εκείνο που εννοούμε ως «εθνική κυριαρχία» της Ελλάδας είναι το να απολαμβάνει τον ύψιστο δυνατό βαθμό αυτονομίας εντός του πλαισίου «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Να έχει τη δυνατότητα για κινήσεις όπως το βέτο Καραμανλή στο Βουκουρέστι.

Ακριβώς εδώ βρίσκεται το διακύβευμα των εκλογών. Το ποιον βαθμό ελευθεριών ή δεσμεύσεων θα έχει η χώρα ανάλογα με την επιλογή των ψηφοφόρων.

Ο Σαμαράς επεδίωξε να επανέλθει στον υψηλότερο βαθμό ανεξαρτησίας για τη χώρα, μέσα από δρόμο δυσκολότατο για τους Έλληνες που του επιβλήθηκε ως αναγκαίος. Έτσι το 2013-2014 ακολούθησε την σκληρή πολιτική η οποία εξουθένωσε τη μεσαία τάξη, με στόχο να φτάσει σε λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα και αμέσως μετά επιτυγχάνοντας χαλάρωση να ανακουφίσει τους πληγέντες. Πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα αλλά όταν πήγε στο ταμείο να εισπράξει του είπαν “Nein”.

Την άνοιξη του 2014 έλαβε χώρα άλλη μια σύμπτωση. Περίπου την ίδια εποχή που ο Σαμαράς αποπειράθηκε να απεξαρτηθεί από την χρηματοδότηση ΕΕ & ΔΝΤ ο Τσίπρας έβαλε μπροστά την στρατηγική «Δεν ψηφίζω Πρόεδρο Δημοκρατίας – Εκβιάζω εκλογές».

Γιατί λοιπόν η Γερμανία δεν τήρησε την υπόσχεσή της;

Η απάντηση έχει δοθεί από την Κέρστιν Γκαμέλιν της Süddeutsche Zeitung: «Ο κυρίαρχος φόβος στη Γερμανία είναι ότι σε περίπτωση που όντως επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα, οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης δεν θα έχουν πλέον τρόπους να ασκήσουν πραγματική πίεση στην ελληνική κυβέρνηση. Αυτό είναι κάτι που πραγματικά τρομάζει τους γερμανούς πολιτικούς».

Η ανεξαρτησία. Και κάτι περισσότερο. Ο ανομολόγητος στόχος που αναφέραμε παραπάνω, ο μέσω του χρέους εσαεί έλεγχος της Ελλάδας. Αν ο Σαμαράς επιτύγχανε χρηματοδότηση από τις αγορές και κατόπιν ήταν αυτός με τον οποίο θα διαπραγματεύονταν την, βέβαιη να συμβεί, τροποποίηση των όρων αποπληρωμής του Χρέους, η Ελλάδα θα αποκτούσε βαθμό ανεξαρτησίας που δεν τους συμφέρει να έχει. Γι’ αυτό αρνήθηκαν στον Σαμαρά τη χαλάρωση και υπονόμευσαν την έξοδό του στις αγορές.

Όπως δείχνουν, προτιμούν να διαπραγματευτούν με τον Τσίπρα. Τον Νοέμβριο 2011 απαίτησαν το «ναι» του Σαμαρά και την υπογραφή του. Τώρα, οι Γερμανοί ούτε την υπογραφή του Τσίπρα ζητούν, ούτε απειλούν την Ελλάδα με θεούς και δαίμονες. Κάθονται απλά στη γωνία και περιμένουν, αφού πρώτα ουσιαστικά έριξαν τον Σαμαρά, μη επιτρέποντάς του να εμφανιστεί με μια τελική συμφωνία και έχοντας αφήσει την τελευταία φάση ανοιχτή.

Στην υπονόμευση Σαμαρά ο εξωτερικός παράγοντας βρήκε σύμμαχο εσωτερικούς παράγοντες. Κάποια μεγάλα συμφέροντα, τα οποία ο Καραμανλής αφόρισε με τον διάσημο χαρακτηρισμό, που ήθελαν να αρπάξουν με ψίχουλα δημόσιες επιχειρήσεις και ο Σαμαράς τους το αρνήθηκε. Κάποιους μεγαλοπαράγοντες που κινδυνεύουν να βρεθούν από τα φώτα της δημοσιότητας στα σκοτάδια των φυλακών.

Αυτοί συνασπισμένοι, αποτέλεσαν την αθέατη συνιστώσα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην εκστρατεία για αποτυχία εκλογής προέδρου και πτώση της κυβέρνησης. Τι λέτε, πώς πείθεις βουλευτές, οι όποιοι σίγουρα δεν θα επανεκλεγούν αν διαλυθεί η Βουλή στην οποία μετέχουν, να επιδείξουν με την επιλογή τους αυτοκτονική διάθεση;

Φυσικά ο Σαμαράς δεν βγήκε σαν τον διεθνή τουρίστα Παπανδρέου να φωνάζει «με υπονόμευσαν», ούτε σαν τον Τσίπρα να καταγγείλει τη Γερμανία. Γνωρίζει πώς παίζεται το παιγνίδι του αστικού πολιτικού συστήματος εσωτερικά και διεθνώς.

Εκείνο που έκανε ήταν, διακόπτοντας τη διαπραγμάτευση με την τρόικα και επιταχύνοντας την ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου, να ακυρώσει τον σχεδιασμό Τσίπρα. Στέλνοντας μηνύματα, στη Γερμανία «δεν θα γίνω ο χρήσιμος ηλίθιος» και στον ελληνικό λαό «εσύ αποφασίζεις». Σύροντας ταυτόχρονα τον Τσίπρα να επιλέξει, εάν εκλεγεί, ανάμεσα στη συστημικότητα και στην πολιτική του καταστροφή. Το πρόσωπο του Τσίπρα στις δηλώσεις του αμέσως μετά την τρίτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου είναι «συννεφιασμένο», παρότι μόλις έχει πέσει η κυβέρνηση.

Η Λαγκάρντ είχε ξεκαθαρίσει ότι χωρίς «περισσότερο αίμα» η διαπραγμάτευση δεν θα έκλεινε. Ο Τσίπρας νόμιζε ότι ο Σαμαράς λόγω θεσμικότητας θα ολοκληρώσει οπωσδήποτε την αξιολόγηση, επωμιζόμενος το πολιτικό κόστος από την ψήφιση των απαιτήσεων των δανειστών. Έτσι ο ίδιος, πρώτα διαλύοντας τη Βουλή με την εκλογή Προέδρου και κατόπιν νικώντας στις εκλογές, θα βρισκόταν ως πρωθυπουργός σε ένα τοπίο όπου:

  1. η ρευστότητα της οικονομίας θα ήταν εγγυημένη από την ΕΚΤ λόγω του ότι θα υπήρχε η συμφωνία Σαμαρά και
  2. θα μπορούσε να επιρρίψει στις δεσμεύσεις Σαμαρά όλες τις ευθύνες γι’ αυτά που υποσχέθηκε γνωρίζοντας ότι είναι ανέφικτο να κάνει, η γνωστή πολιτική της Αριστεράς «παρέλαβα καμμένη γη». Αντί γι’ αυτό τον περίλαβε ο Καμμένος με το τραινάκι.

Το ζήτημα-κλειδί για την κατανόηση των πολιτικών εξελίξεων είναι το Χρέος και η διαχείρισή του.

Έτσι γεννήθηκε η πολιτική «συμμορία» του ΣΥΡΙΖΑ

Οι Άγγλοι μπορεί να υπονομεύουν την Ευρωζώνη. Όμως δεν ψεύδονται όταν λένε ότι «Η τρόικα επέβαλε ακόμη περισσότερο χρέος σε μια χώρα που ήταν ήδη χρεοκοπημένη, επιτρέποντας σε ξένες τράπεζες και επενδυτικούς οίκους να ξεφορτωθούν τα ομόλογά τους στις πλάτες των Ελλήνων φορολογουμένων μέσα από τους μηχανισμούς «διάσωσης» της ΕΕ. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο περί διάσωσης. Ήταν δάνεια! Το βάρος παραμένει πλήρως στους ώμους του ελληνικού κράτους, αν και αυτό δεν θα το μαθαίνατε διαβάζοντας τον Τύπο της Βόρειας Ευρώπης. Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να αγοράσει χρόνο για τη συμμαχία της ΕΕ, όπως οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες» (Daily Telegraph).

Αλλά και να αγνοήσουμε τους Άγγλους δεν αγνοείται η απλή αριθμητική. Ο Καραμανλής παρέδωσε χρέος 275 δις. Ο Παπανδρέου σε λίγους μήνες με μαγικό τρόπο το πήγε στα 360 δις. Πήραμε δανεικά με το 1ο Μνημόνιο 110 δις και με το 2ο άλλα 135, σύνολο 245 δις, ενώ με το PSI «κουρεύτηκε» χρέος κάπου 100 δις. Φτάσαμε κάπου; Χρωστάμε πάντα 320 δις. Μόνο η Ιαπωνία έχει ποσοστό Δημοσίου Χρέους/ΑΕΠ μεγαλύτερο, αλλά το μεγάλο ποσοστό του χρέους είναι εσωτερικός δανεισμός που αναχρηματοδοτείται από τις καταθέσεις των Ιαπώνων.

Η ερώτηση δεν είναι αν το χρέος είναι βιώσιμο. Η ερώτηση είναι αν η Ελλάδα μπορεί να τεθεί σε πορεία ανάπτυξης και να παραμείνει εθνικά ανεξάρτητη, αν δηλαδή η χώρα είναι βιώσιμη, με αυτό το χρέος και αυτούς τους όρους αποπληρωμής. Η απάντηση, αξιωματικά, διότι μια ανάλυση επ’ αυτού θα επέκτεινε ανεξέλεγκτα το κείμενο, είναι «όχι».

Ο πρωθυπουργός βεβαίως λέει «ναι» διότι έτσι επιβάλλεται από τη θέση του. Δεν μπορεί να ζητάς από τις αγορές να σε δανείσουν και να λες ότι δεν θα πληρώσεις τα χρέη σου. Δεν μπορεί να δηλώνεις μη βιώσιμος όταν χρηματοδοτείσαι από το ΔΝΤ το καταστατικό του οποίου ορίζει ότι δεν δανείζει χώρες με μη βιώσιμα χρέη.

Όποιος γνωρίζει αριθμητική γνωρίζει ότι το ελληνικό χρέος είναι υπερβολικά υψηλό. Κάτι λοιπόν πρέπει να γίνει και θα γίνει. Απλά οι κυβερνήσεις στις χώρες της Ευρωζώνης δεν έχουν το θάρρος να πουν κατά πρόσωπο στους φορολογούμενούς τους ότι τα χρήματα χάθηκαν – αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να μειώσουν τα επιτόκια των δανείων στο μηδέν και να παρατείνουν την αποπληρωμή στο άπειρο, θα πρόκειται ουσιαστικά για ένα κρυφό τρίτο πακέτο βοήθειας. Το πρόσφατο δημοσίευμα του Focus, ότι «τελικά, σε κάθε περίπτωση θα πληρώσουμε τα χρέη της Ελλάδας» είχε ρόλο τροχιοδεικτικής που προετοιμάζει την γερμανική κοινή γνώμη, όχι βέβαια για «κούρεμα» αλλά για κάποια εξέλιξη.

Γερμανία, Γαλλία και ΕΚΤ φοβούνται ότι μια ελληνική στάση πληρωμών, «κούρεμα» δηλαδή, ακόμη και μέσω μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης των ομολόγων, θα υπονόμευε την εμπιστοσύνη στο χρέος άλλων μελών της Ευρωζώνης. Και ενώ διεθνείς οικονομικοπολιτικοί, κυρίως αγγλοσαξονικοί, κύκλοι προτείνουν «κούρεμα» με την μορφή «άφεσης» ή «σεισάχθειας» αυτό πρώτον είναι έξω από την γερμανική φιλοσοφία και δεύτερον οι Γερμανοί πιστεύουν ότι η άφεση του χρέους θα χαλάρωνε την πίεση στην Αθήνα για να προωθήσει περαιτέρω αλλαγές. «Θα ήθελα να μειώσω κι εγώ το χρέος μου στο μισό», είχε πει η Μέρκελ στον Παπανδρέου σε συνάντηση τους στο Βερολίνο, κι ο Σοιμπλε προχθές ήταν σαφής «Αλέξη, ξέχνα το . Δεν υπάρχει διαγραφή χρέους».

Ο Στουρνάρας είχε «ρίξει» την πρόταση για παράταση της περιόδου αποπληρωμής στα 50 έτη. Τελευταία, ο Όλι Ρεν δηλώνει δυο φορές την ημέρα ότι στην Ελλάδα θα μπορούσε να παρασχεθεί μακρύτερη περίοδος αποπληρωμής. Αυτό θα είναι και το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης. Όμως η επιμήκυνση δεν θα χαριστεί, ως άφεση. Θα πουληθεί, με σκληρά ανταλλάγματα από την Ελλάδα.

Σκάσε και Κολύμπα μ@λ@κ… Έλληνα

Γι’ αυτό, αφού και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι προηγείται, οι Γερμανοί προτιμούν τον Τσίπρα.

Γνωρίζουν ότι μπορούν εύκολα να τον συνθλίψουν και να πάρουν τα περισσότερα. Ήδη με τις διακηρύξεις του, όπως και τον Ιούνιο του 2012, έχει προκαλέσει πρόβλημα ρευστότητας,ο κόσμος αποσύρει τις καταθέσεις του και οι τέσσερις τράπεζες κατέθεσαν αίτημα για παροχή ρευστότητας από τον ELA. Εκτός από το ότι μπορούν όποτε θέλουν να του διακόψουν τη ρευστότητα, ο Τσίπρας έχει εκτεθεί πολιτικά με ανέφικτες υποσχέσεις. Για να μην καταρρεύσει θα πάρει ό,τι του δώσουν με τους όρους που θέλουν.

Αυτοί θα πουλήσουν την επιμήκυνση στους γερμανούς ψηφοφόρους σαν «δεν πληρώσαμε τους τεμπέληδες νότιους» και ο Τσίπρας, επειδή διαθέτει τη γοητεία να πείθει το πλειοψηφικό κεντροαριστερό ακροατήριο, θα πουλήσει στο εσωτερικό τις παραχωρήσεις για την επιμήκυνση σαν «επιτεύγματα».

Τι είναι αυτό που οι Γερμανοί προτιμούν να απαιτήσουν από τον Τσίπρα και όχι από τον Σαμαρά, που κρίθηκε «απείθαρχος» αφού βιαζόταν να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτούς;

Την ριζική μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, με περικοπή των συντάξεων και σκλήρυνση των όρων συνταξιοδότησης.

Την ακόμα σκληρότερη φορολόγηση των Ελλήνων, ίσως και ένα ήπιο bail in, γι’ αυτό ο Τσίπρας μιλά συνεχώς για το Περιουσιολόγιο.

Τον διωγμό των Ελλήνων εφοπλιστών, με πρόσχημα την φοροδιαφυγή και ρητορική τον περιορισμό των πλουσίων η οποία γοητεύει το αριστερό ακροατήριο. Το μέγεθος και η ικανότητα του ελληνικού εφοπλισμού αποτελεί διαχρονικό αγκάθι στο μάτι των Γερμανών, όποιος γνωρίζει από διεθνή οικονομία το γνωρίζει – οι ανόητοι ας μιλήσουν για «συνωμοσιολογία».

Τον διωγμό της Ορθοδοξίας, την οποία θεωρούν εμπόδιο στον «εκσυγχρονισμό» της χώρας, με πρόσχημα τον χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, την «από-ορθοδοξοποίηση» της ελληνικής επικράτειας με στόχο τον βαθμιαίο «εκπροτεσταντισμό» της.

Κάποια φιλέτα από τα «ασημικά», επιχειρήσεις και real estate. Το Ελληνικό, που ο Τσίπρας δεν θέλει να δοθεί στον κακό Λάτση, θα γίνει επί ΣΥΡΙΖΑ πάρκο ή θα δοθεί σε κάποιον καλό Γερμανό; Ο ΟΤΕ στέλνει κάθε μέρα τις εισπράξεις στο εξωτερικό, εκεί και τα κέρδη του.

Την υποχώρηση της Ελλάδας στο Σκοπιανό, η Μέρκελ αθέατα ασκεί συνεχώς ισχυρές πιέσεις στην Ελλάδα και οργανώνει συναντήσεις στο Βερολίνο για τα Δυτικά Βαλκάνια. Προχθές ο Τσίπρας μίλησε για ιστορικά «εγκληματική» πολιτική Σαμαρά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόταν το πακέτο Πινέϊρο που, είπε, θα είχε λύσει το πρόβλημα ενώ τώρα δεκάδες χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια. Ο Τσίπρας, εμφανώς έτοιμος για ενδοτισμό, εκτός αν τον βαστήξουν ο Τρεμόπουλος και η Γαϊτάνη, (θέλει να) ξεχνά ότι το πακέτο Πινέϊρο περιείχε τον όρο «Μακεδονία». Και ότι την Ανατολική Γερμανία την είχαν αναγνωρίσει 160 χώρες. Εκτός από μια. Τη Δυτική Γερμανία. Υπάρχει σήμερα Ανατολική Γερμανία; Την Ελλάδα συμφέρει να μην παραχωρήσει τίποτα, μέχρι η ζωή και η Ιστορία να κρίνουν τη βιωσιμότητα αυτού του «κρατιδίου» – χρησιμοποιώ τον όρο του Τσίπρα.

ο μεγαλύτερος «χρήσιμος ανόητος»

Οι Αμερικανοί σιχαίνονται όποιον δηλώνει κομμουνιστής, αριστερός ή ριζοσπάστης. Αλλά στην περίσταση τους βολεύει και αυτούς ο Τσίπρας. Για το Σκοπιανό και γιατί λόγω της ομοδοξίας θεωρούν την Ορθοδοξία μέσο διατήρησης της Ρωσσικής επιρροής στην Ελλάδα. Και όταν είχε πάει στο Brookings είχαν γίνει νύξεις για αγορά νέων μαχητικών αεροπλάνων από τις ΗΠΑ, για την «τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο».

Μιλήσαμε εκτεταμένα για τις βλέψεις άλλων χωρών που αφορούν την πατρίδα μας. Οι αφοσιωμένοι υπηρέτες του αλλοδαπού παράγοντα όταν καταγράφονται οι επιδιώξεις του και οι επεμβάσεις του στην Ελλάδα σπεύδουν με την κατηγορία της «συνωμοσιολογίας». Δεν είχαμε κανένα σκοπό να κατηγορήσουμε τη Γερμανία. Αγωνίστηκε για να γίνει από μεταπολεμικός και διαιρεμένος παρίας της Ευρώπης, ηγεμόνας της. Βέβαια, όχι πάντα έντιμα. Όταν δωροδοκούσε για τα Leopard και τα υποβρύχια γνώριζε ότι αυξάνει το Χρέος για το οποίο σήμερα μας εγκαλεί και με το οποίο μας ελέγχει. Ναι, Έλληνες εκλεγμένοι δωροδοκούντο, γερμανική ευθύνη 50%.

Αυτό που θέλαμε να καταδείξουμε είναι ότι όλα εκπορεύονται από συμφέροντα. Τα μεγάλα κράτη και τα ιστορικά, αυτοκρατορικά έθνη έχουν μόνο συμφέροντα, τα οποία και υπηρετούν με τις πολιτικές τους. Εμείς, πολιτική ηγεσία και ψηφοφόροι, διακονούμε την εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική με μόνιμο πλοηγό τα πληγωμένα συναισθήματα του κατατρεγμένου. Ο Σόιμπλε, οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ, εγχώριοι μεγαλοπαράγοντες, για τα συμφέροντά τους, θέλουν Τσίπρα. Θα τους το επιτρέψουμε;

Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να επιβάλουμε αυτό που συμφέρει εμάς, παρά τις οιωνούς των δημοσκόπων, των σύγχρονων οιωνοσκόπων: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης.

Προφήτης

Πηγή: antinews.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged