Ο Μεγάλος Περίπατος «πήγε περίπατο» – Έργο ενός υπερτιμημένου Αυτοδιοικητικού με βαρύ όνομα…

Αττική Κυβέρνηση
Μοιραστείτε το:

Ο εμπνευστής του ή μάλλον ο υλοποιητής του, είναι αυτοδιοικητικός με πολύ βαρύ όνομα, υπερβολικά, όμως υπερτιμημένος που χαίρει ασυλίας από τα ΜΜΕ, για πολλούς και διαφόρους λόγους, αν και μόλις πρόσφατα, μετά την παταγώδη αποτυχία, άρχισαν να ακούγονται ή μάλλον να γράφονται, στα Social Media, και όχι στα παραδοσιακά ΜΜΕ,  «πράμματα και θαύματα» που αμφισβητούν ανοικτά πλέον το «αλάθητο» του φέρελπι νέου πολιτικού.

Ειδικότερα, στα Social Media, γίνεται πλέον ευθεία αναφορά, στην δήλωση του νέου πολιτικού ότι ο «Μεγάλος Περίπατος» ήταν ένα εγχείρημα που δεν πέτυχε, με υπόμνηση από τους γράφοντες του κόστους κατασκευής του, αλλά και του κόστους αποξήλωσής του…

Στην παρούσα φάση, φάση που δειλά, δειλά γίενται άρση της πρωτοφανούς άτυπης ασυλίας, σε κάθε κριτική, -καλόπιστη ή ακι μη καλόπιστη-, στα πεπραγμένα του φέρελπι νεαρού πολιτικού, είναι λίγο δύσκολο, αυτός να δεχθεί μεγάλου βάθους επιθέσεις, -πολιτικές εννοείται-, αν και η αρχή έγινε…

Ο ίδιος, κουβαλά στον πολιτικό βίο του, το μειονέκτημα, ότι είναι παιδί του οικογενειακού και κομματικού σωλήνα, χωρίς να έχει περάσει από τον ιδιωτικό τομέα για να μάθει και να δεί πως κυλά η καθημερινή τριβή βγάζωντας τα προς το ζην και αντιμετωπίζοντας τα τέρατα που λεγονται Δήμοι και Κράτος… Παιδί των Social Media και των ΜΜΕ, που μετρούνε περισσότερο τα δελτία τύπου, παρά τα έργα, εισπράττει ή μάλλον άρχισε να εισπράττει τα επίχειρα του έργου του… και της διοικητικής συμπεριφοράς και πρακτικής του…

Αυτό είναι που δεν θα του επιτρέψει να αποκτήσει βαθιές ρίζες, στην κεντρική πολιτική σκηνή, στην οποία φαίνεται ότι θέλει να καταλήξει επαγγελματικά,  αφού θα είναι πάντα ο «γιός της μαμάς» με το «βαρύ όνομα του μπαμπά».

Για τον γιό της «Ντόρας»  αναφερόμαστε και για την πρώτη «κυβερνητική πατάτα» του που βλέπει την δημοσιότητα, τον «Μεγάλο Αθηναϊκό Περίπατο». Για τον τελευταίο θα μιλήσουμε σε επόμενο χρόνο , όπως και για τις εντυπώσεις που έχει αφήσει στο Δήμο Καρπενησίου  αλλά και στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας.

Διαβάστε στη συνέχεια το πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον «αποτυχημένο» Μεγάλο Αθηναϊκό Περίπατο και τους «φοινικολάτρες», του νεόκοπου Δημάρχου Αθηναίων, όπως δημοσιεύθηκε στο antinews.gr

——————-

Η μονοκρατορία των φοινίκων και του γκαζόν, η διαιώνιση ενός ενεργού λάθους (ή πως ο Μεγάλος Περίπατος «πήγε περίπατο»)

Εκτός από την μετατόπιση του αισθητικού άξονα της Αθήνας προς το παγκοσμιοποιημένο τουριστικό ίματζ τύπου Ντουμπάϊ και Μεσοποταμίας, η απειλή για την δημόσια υγεία είναι υπαρκτή και τοξικότατη. Πακέτο με τους εισαγόμενους φοίνικες, το γκαζόν και τις ουασινγκτωνίες πάνε οι κάμπιες, το “κόκκινο σκαθάρι” και η χρήση τοξικών εντομοκτόνων σε περιβάλλον πόλης.

Για την ανάπλαση ενός αστικού κέντρου και των πλατειών αυτού (“Μεγάλος Περίπατος”), θα μπορούσαν να γραφτούν χιλιάδες σελίδες, αφού κάθε αστικό κέντρο με τις πλατείες του είναι ο «ομφάλιος λώρος» της πόλης, το κεντρικό συστατικό του δημόσιου χώρου της.

Οι πλατείες είναι η πόλη και αποτελούν τον πιο αληθινό «καθρέφτη» της φυσιογνωμίας της μαζί με τα τοπόσημά της, φυσικά και τεχνητά, δημόσια κτίρια, σχολεία, εκκλησίες και κατοικίες. Η πόλη ζει, κινείται και πάλλεται περισσότερο στους ανοιχτούς της χώρους.

Τα αστικά κέντρα με τις πλατείες τους πρέπει να παραμένουν ελκυστικοί, στα ανθρώπινα μέτρα χώροι, όπου οι κάτοικοι να μπορούν με ασφάλεια να διέλθουν, να σταματήσουν, να ξεκουραστούν, να περιπατήσουν, να αναπολήσουν, να αποδράσουν από τους ρυθμούς της καθημερινότητας.

Αυτά τα στοιχεία πρέπει να είναι τέτοιου μεγέθους, όσο απαιτεί η δημόσια ζωή των κατοίκων της πόλης, δηλαδή όχι τόσο περιορισμένων διαστάσεων ώστε να εμποδίζουν την άνεση της χρήσης και την ελευθερία της πεζής διέλευσης, ούτε τόσο απλωμένα χωρικά, ώστε με μικρό αριθμό ανθρώπων να φαίνονται έρημα.

Πεζόδρομοι και πλατείες πρέπει να επιτρέπουν την ανεμπόδιστη κίνηση των πεζών και η οπτική και χωρική τους συνέχεια να μην διακόπτεται ανερμάτιστα.

Η βασική αυτή αρχή σχεδίασης κάθε πλατείας και κάθε πεζοδρόμου καταστρατηγείται βάναυσα από σχεδιάσεις όπου διάφορα επί μέρους στοιχεία, όπως κυκλικά τοιχία “ζαρντινιέρες”, ακανονίστου (“αφηρημένου”) σχήματος ή άλλα επιμήκη, κατασκευασμένα από σκυρόδεμα ή ακόμα χειρότερα από “λαμαρίνα” προορισμένα να λειτουργούν και καθίσματα ενίοτε, περιβάλλουν “δένδρα”, καταλαμβάνουν έκταση χωρίς λόγο, περιορίζουν την ελεύθερη κίνηση των πολιτών, δεν παρέχουν οπτικές και φυσικές “φυγές”, και λειτουργούν ως “εσωτερικά” εμπόδια, καταργώντας το Αξίωμα της «διατήρησης ελεύθερου του μέσου χώρου του πεζοδρόμου και της πλατείας», ενώ είναι αυταπόδεικτο πως είναι άκρως επικίνδυνα για τα παιδιά.

Ο τρόπος σχεδιασμού ενός περίπατου – πεζόδρομου και των αστικών πλατειών, μικρών ή μεγάλων, που τον συμπληρώνουν, καθορίζεται κυρίως από τα φυσικά και δομικά χαρακτηριστικά της πόλης στην οποία αυτός εντάσσεται, προκειμένου να υπάρξει ένα άρτιο πολεοδομικά και αισθητικά, αποτέλεσμα.

Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι το κτιριακό απόθεμα της πόλης, τα δημόσια και τα ιδιωτικά κτίρια, τα εμβληματικά της τοπόσημα, τα αρχιτεκτονικά και τα αρχαιολογικά της μνημεία, οι ναοί της.

Στοιχεία που η Αθήνα μας διαθέτει ακόμα, σε αφθονία και με καλαισθησία, παρά τον κατά συρροήν ‘βιασμό’ της από τα αλλοδαπά στίφη.

Η ανεμπόδιστη ροή και κυκλοφορία των πεζών, στους οποίους απευθύνεται ο πεζόδρομος και η πλατεία είτε αυτοί διέρχονται απλώς, είτε επισκέπτονται παρατηρώντας, είτε καθήμενοι ξεκουράζονται, οφείλει να είναι η κύρια επιδίωξη του αρχιτέκτονα ανάπλασης δημόσιων χώρων.

Οι φυτεύσεις πρέπει να γίνονται με ενδημικά είδη χαμηλών θάμνων και καλλωπιστικών ενδημικών δένδρων, ειδικά επιλεγμένων ώστε να μην περιορίζουν τη θέα και την επαφή με τα κτιριακά στοιχεία της πόλης και ταυτόχρονα να προσφέρουν σκιά, την οποία ΔΕΝ προσφέρουν τα φοινικοειδή.

Προτεραιότητα του σχεδιαστή πρέπει να παραμένει η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μιας πόλης, της αισθητικής και πολιτιστικής ταυτότητας της.

Η χρήση φοινίκων και γκαζόν σε δημόσιους χώρους εκτός των ζητημάτων ταυτότητας του αστικού τοπίου εγείρει και ζητήματα δημόσιας υγείας, όπως είναι αυτό που παρουσιάστηκε με την “κάμπια που κατατρώει το γκαζόν”.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΦΟΙΝΙΚΟΕΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΣΗ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ.

Γιατί φοίνικες και ΜΟΝΟ φοίνικες, γιατί παντού γκαζόν, όταν η Ελληνική Χλωρίδα (η περιλάλητη FLORA GRECA) έχει παγκόσμια φήμη για την τεράστια βιοποικιλότητα της;

ΤΟ “ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΚΑΘΑΡΙ” (Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΟΕΙΔΩΝ)

Η ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΝΤΟΜΟΚΤΟΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ ΚΑΙ Η “ΚΑΜΠΙΑ” ΤΟΥ

Στο κόκκινο σκαθάρι το οποίο “κατασπαράσσει” τα φοινικοειδή και δεν καταπολεμάται ούτε και με τα ισχυρότερα εντομοκτόνα (απαγορευμένα στο μεταξύ στην Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα ενώ ούτε λόγος για τα ανώδυνα -απολύτως αναποτελεσματικά- βιολογικά σκευάσματα «καταπολέμησής» του), ήταν θέμα χρόνου να προστεθεί και η “κάμπια” που κατατρώει το γκαζόν.

Για να παρακάμψουν παρόμοιους σκοπέλους οι διάφοροι “φοινικολάτρες” μελετητές που έχουν πρότυπο το Ντουμπάϊ προτείνουν στις αναπλάσεις το φοινικοειδές ουασινγκτωνία, για το οποίο μελέτες συνηγορούν ότι δεν προσβάλλεται από το κόκκινο σκαθάρι.

Και στις δύο περιπτώσεις όμως, φοινίκων και γκαζόν, έχουμε να κάνουμε με ένα μη ενδημικό, εισαγόμενο, ξενόφερτης οπτικής, τεχνητό είδος (η ουασινγκτωνία φύεται στο Κολοράντο και αλλού στις ΗΠΑ).

Το “κόκκινο σκαθάρι των φοινίκων” μάλιστα είναι ένα από τα τέσσερα έντομα καραντίνας του ΥΠΑΑΤ. Φυτεύοντας συνεχώς νέους φοίνικες του δίνουμε συνεχώς νέα τροφή.

Η συνήθης δικαιολογία που προβάλλεται για την βίαιη επιβολή της μονοκρατορίας των φοινικοειδών ή/και του γκαζόν στο Ελληνικό Τοπίο ότι «είναι τα πιο ανθεκτικά» εκτός από αντιφατική είναι και τραγελαφική. Ένα τόσο ευάλωτο εισαγόμενο είδος είναι ανθεκτικό(;) σε σχέση με τα ενδημικά είδη της Ελληνικής Χλωρίδας τα οποία έχουν προσαρμοστεί στις τοπικές συνθήκες εδώ και χιλιετίες;

Εγείρονται λοιπόν εξίσου κρίσιμου ενδιαφέροντος ζητήματα Δημόσιας Υγείας για την χρήση των εντομοκτόνων σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους αλλά και για τους χώρους ταφής των νεκρών φοινίκων (δημόσιων και ιδιωτικών) εδώ και μερικά χρόνια (που, πως και πόσο;) και της σωστής αποκομιδής και ταφής (καύσης;) του τοξικού γκαζόν.

Όπως επίσης, δεν θίγεται το ζήτημα της συνεχιζόμενης βλάβης στους υφιστάμενους δημόσιους και ιδιωτικούς (ιδιαίτερα τους εναπομείναντες) φοίνικες σε μια πόλη όταν το σκαθάρι θα ζει και θα βασιλεύει αφού θα τροφοδοτείται συνεχώς από τους νέους φοίνικες που θα φυτεύονται.

Αυτή η ξενόφερτη, υψηλοτάτου κόστους και απαίτησης διαρκούς τεχνικής υποστήριξης και συντήρησης, αντι-αισθητική ρυπαίνει οπτικά και ουσιαστικά τους δημόσιους χώρους όλων των πόλεων, τουριστικών και πρωτευουσών, ισοπεδώνει και εξαφανίζει την περιβαλλοντική και πολιτισμική μας ιδιαιτερότητα, ενώ μαρτυρά τουλάχιστον νωχέλεια σκέψης και απουσία φαντασίας και δημιουργικότητας. Κάτι που αδικεί κάθε Έλληνα αρχιτέκτονα και μελετητή.

Εν κατακλείδι, φοίνικες και γκαζόν οφείλουν να εξαλειφθούν από το ελληνικό και το αττικό τοπίο και τον δημόσιο χώρο, και να αντικατασταθούν αμέσως από άλλα ενδημικά είδη, σε κάθε πλατεία, σε κάθε πεζόδρομο, σε κάθε ελληνική πόλη και χωριό, σε κάθε ιδιωτική κατοικία.

Εύγε φίλτατε!

Η αδαής και ανιστόρητη πλειοψηφία δεν έχει αντιληφθεί και αποδεχθεί ότι το 1981, ως απότοκο της προδοσίας του 1974, έγινε κοινωνική επανάσταση, σε επίτευξη των στόχων εκείνης του 1944-49 και από τις ίδιες δυνάμεις. Τα σκουπίδια της κοινωνίας κατέλαβαν την εξουσία. Και μοναδική τους επιδίωξη ήταν να λεηλατήσουν το Δημόσιο Ταμείο με κάθε τρόπο.

Μια βασική πτυχή της λεηλασίας ήταν παροχή αυτονομίας και απείρων πόρων στην λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ), την οποία με το βάρος της σαρωτικής νίκης του ΠΑΣΟΚ το 1981 κατέλαβαν στην πλειοψηφία της έκτοτε πρασινοκόκκινα τρωκτικά, των οποίων βεβαίως τις πρακτικές ακολούθησαν ασμένως και τα γαλάζια.

Για να ληστέψουν, επέβαλαν ως βασικό κανόνα λειτουργίας των Δήμων το “έργο για το έργο”. Μέχρι τότε, τα έργα προέκυπταν βάσει των υπαρκτών αναγκών της τοπικής κοινωνίας. Έκτοτε, τα έργα στην κυριολεξία εφευρίσκονται για να αποτελέσουν αντικείμενο μίζας.

Μια τέτοια καλή μπίζνα έγινε, ιδίως μετά τον αισχρό “Καποδίστρια” που διέλυσε τις ιστορικές ελληνικές κοινότητες με σκοπό να επιτύχει το ΠΑΣΟΚ συμπτύξεις που θα του έδιναν τοπικά την νίκη σε όλες τις αυτοδιοικήσεις, με αρχιτέκτονα τον άθλιο Παπαδόπουλο, που χαίρει εκτίμησης από τα νδκρατικά κνώδαλα, ήταν, με πρόσχημα τον καλλωπισμό των κοινοχρήστων χώρων, οι επεμβάσεις στις δημόσιες φυτεύσεις, σε πάρκα, αλέες, πλατείες, οδούς, παραλίες.

Εκατομμύρια εκατομμυρίων φαγώθηκαν σε φτιαχτές φοινικοδεντροστοιχίες, τρελλά κέρδη για τα φυτώρια, τεράστιες μίζες για τους δημάρχους, ιδίως εκεί που “καρφώθηκαν” έτοιμα δέντρα. Σε λίγα χρόνια είχαν γίνει ψωραλέα απομεινάρια υγειονομικών βομβών.

Το δραματικότερο είναι η ψώρα στις παραλίες, όταν υπάρχει το εγχώριο, υπέροχο, αειθαλές, ανθεκτικότατο αρμυρίκι. Το οποίο αν είχε μαζικά φυτευτεί στις παραλίες, τώρα θα υπήρχαν δωρεάν υπέροχες, δροσερές και σκιερές δεντροστοιχίες. Το έχω δει σε ελάχιστα μέρη.

Από την Αρχαιότητα, οι ελληνικές κοινότητες διασώθηκαν διότι υπήρχε η έννοια του ευπατρίδη, του αρίστου τοπικά και ανιδιοτελούς, ο οποίος θέλοντας και μη ωθείτο να αναλάβει για το κοινό καλό. Αυτή η συνείδηση ήταν που κατέρρευσε το 1981 με τον αλά Γκρέκα μπολσεβικισμό.

Μέχρι τότε, οι δήμαρχοι ήταν υπεύθυνοι και πόρους διέθεταν μόνο για ύδρευση-αποχέτευση-σκουπίδια-φωτισμό-ληξιαρχείο-νεκροταφείο. Ακριβώς για αποφυγή αυθαιρεσιών και ατασθαλιών άλλες πράξεις όφειλαν να εγκριθούν από τον διορισμένο από το Κράτος Νομάρχη – επόπτη της Κεντρικής Διοίκησης ανεξάρτητο από την εύνοια=συμφέροντα των ψηφοφόρων.

Μοναδική σωτηρία είναι η επαναφορά του καθεστώτος εκείνου και η κατάργηση των προνομίων της ΤΑ. Το Μπακογιαννόπουλο και η μάνα του αν δεν υπήρχαν ο γέρος και οι Γερμανοί θα ήταν μεσαίας στάθμης υπάλληλοι.

Βεβαίως, τη μόδα των φοινίκων καθιέρωσε ως Δήμαρχος Αθηναίων ο, αλέγρος αλλά πολιτικά ολίγος, Έβερτ. Ο ίδιος διέλυσε τον δημόσιο λόγο με την ιδιωτική ραδιοφωνία που εξελισσόμενη στην εμπορική ραδιοτηλεόραση έχει αποχαυνώσει και παρακμάσει τη δημόσια σφαίρα και το κοινό ήθος.

Πηγή:  antinews.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged