Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα «τερμάτισε» το ταξίδι του…
Ο ορυμαγδός δημοσιεύσεων για τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα, καθώς και οι υπερβολικά δοξαστικοί και χωρίς μέτρο υμνηστικές περιγραφές του βίου του, μας είχαν αποτρέψει από το να αναρτήσουμε κι εμείς την σχετική δυσάρεστη όχι μόνο για τον ποδοσφαιριστή εξέλιξη της εν ζωή διαδρομής του που είχε φθάσει στο Τέρμα της…
«Μικρή» σχετικά σε ηλικία η στήλη, -λίγο πάνω από τον εκλιπόντα, περίπου 10 χρόνια-, είχε απόλυτη γνώση της ειδησιογραφίας της εποχής που ο εκπληκτικού ταλέντου ποδοσφαιριστής μεσουρανούσε ταυτόχρονα στο ποδόσφαιρο και στην χρήση πανάκριβων ναρκωτικών (κόκκα, κλπ) τα οποία αποτελούσαν και το προσωπικό του «ντόπινγκ».
Σε κάθε περίπτωση ουδέποτε, αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους, παρά μόνο όταν η κοινή αθλητική αλλά και κοινωνική μνήμη απώθησε στα σκοτεινά της κατάστιχα κάθε εκτός νόμου και ηθικής συμπεριφοράς του την οποία σημειωτέον διάφοροι αμπελοφιλοσοφούντες περιθωριακοί, αριστερίζοντες, κλπ, την κατέταξαν ευφυώς ως αντισυμβατική εξαγνίζοντάς την.
Σε ότι αφορά την στήλη, χρειάσθηκε η σημερινή δημοσίευση άρθρου γνώμη του Δημήτρη Καμπουράκη στο liberal.gr, με τίτλο «Οι Μαραντονο-Χωροφύλακες», για να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς που ναι μεν θαύμασαν το αστείρευτο ποδοσφαιρικό ταλέντο του ποιο διάσημου κοντού των γηπέδων παγκοσμίως, αλλά ποτέ δεν είχαν σε καμία εκτίμηση τον κατά τους σύγχρονους κοινωνικοφιλοσόφους «αντισυμβατικό» βίο του…
Ούφ… τα έγραψα και αμαρτία ουδεμίαι πλέον έχω…
Διαβάστε στην συνέχεια το άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη, που για άλλη μία φορά «δανειζόμαστε» από την ιστοσελίδα liberal.gr, όπως και το συνοπτικό ιστορικό του θανόντος και προσπαθείστε να κρίνετε μόνοι σας… για το αν ο εκλιπών υπήρξε λαμπρό ή σκοτεινό παράδειγμα για την παγκόσμια νεολαία… σε βαθμό που να ανυψωθεί σε ίνδαλμα…
«Οι Μαραντονο-Χωροφύλακες»
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου (στον κόσμο των social media), μα αυτό (που έζησα χθες και προχθές) μου φέρνει τρόμο. Για ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι είχε γράψει τον στίχο ο Καββαδίας, για τον Μαραντόνα τον επιστρατεύω εγώ (ερήμην του συγχωρεμένου του ποιητή). Έγινε χθες ένας τρομακτικός χαμός στο fb, στο twitter και σε πάμπολλα σάιτς, με αφορμή όσα είπα στην εκπομπή μου «ΣΚ παρέα» στον ΣΚΑΙ για τον εκλιπόντα ποδοσφαιριστή και λαϊκό ήρωα.
του Δημήτρη Καμπουράκη (liberal.gr)
Τι διάολο είπα κι έγινε τέτοιος πάταγος; Με δυο λόγια, ότι ο Μαραντόνα έκανε φοβερά πράγματα στο γήπεδο, αλλά να με συμπαθάτε, ήταν μια γελοία προσωπικότητα. Και εσχίσθη αίφνης το καταπέτασμα του ναού (κατά την Καινή Διαθήκη) και από το ρήγμα που επροκάλεσαν τα ασεβέστατα λόγια μου ενεφανίσθησαν μιλιούνια οι Μαραντονο-χωροφύλακες, οι οποίοι ως εντεταλμένοι εκδικητές της παγκόσμιας (προοδευτικής πρωτίστως) φίλαθλης κοινότητας όρμησαν κατά πάνω μου να με κατασπαράξουν.
Σιγά ωρέ παλικαρόπουλα, κάντε λίγο κράττει στην οργή σας. Τι εννοείτε δηλαδή μ’ αυτά τα καταιγιστικά που γράφετε εναντίον μου; Ότι δεν δικαιούμαι να έχω άποψη για τον Μαραντόνα και τον κάθε Μαραντόνα; Ή μήπως ότι δικαιούμαι, αλλά μόνο αν η άποψη μου είναι ίδια με την δική σας; Ή ίσως ότι δεν δικαιούμαι καν να λέω την γνώμη μου, έστω κι αν αυτό γίνεται ευθαρσώς και με την μούρη μου φόρα παρτίδα στην οθόνη, όχι ανωνύμως και με ψευδώνυμο στα social σαν τους περισσότερους από σας; Για σοβαρευτείτε σας παρακαλώ. Κι αν δεν σοβαρευτείτε, κρατηθείτε γιατί γίνεστε βαρετοί και αστείοι.
Ο Μαραντόνα ήταν ένας μεγάλος παίχτης. Θέλετε ο μεγαλύτερος που πέρασε ποτέ; Να μην σας χαλάσω το χατίρι πατριώτες, ναι ήταν ο μεγαλύτερος, ο τρισμέγιστος βιρτουόζος της μπάλας. Αλλά μην μου βάζετε το μαχαίρι στον λαιμό για να εκθειάσω τον χαρακτήρα και την εν γένει προσωπικότητα του, διότι θα σας στεναχωρήσω. Και μη μου λέτε (οι ευφυείς εξ υμών) πως δεν κατανοώ τους κοινωνικοπολιτικούς συμβολισμούς που σέρνει πίσω της η ιδιόμορφη και αντισυμβατική πορεία του Μαραντόνα, διότι εγώ μια χαρά τους αντιλαμβάνομαι τους συμβολισμούς. Εσείς το’ χετε πάρει λάθος, για να τους προσαρμόσετε στον δικό σας ακατανόητο φανατισμό ή στις πολιτικές σας ιδεοληψίες. Καθότι, αν ο κόσμος αυτός δεν σας αρέσει και τον θέλετε δικαιότερο και σωστότερο (και μπράβο σας), δεν είναι κάτι τύποι σαν τον Μαραντόνα που θα τον αλλάξουν και θα τον βελτιώσουν. Μάλλον τον διαιωνίζουν με τον τρόπο που ζουν και δρουν.
Τέλος πάντων και για να μην πολυλογώ, μέσα στα γήπεδα ο Ντιέγκο έκανε μαγικά πράγματα, αλλά έξω απ’ αυτά ήταν άστα να πάνε. Κοκαΐνες, εξαρτήσεις, ντοπαρίσματα, ανεξέλεγκτοι θυμοί, ασυνάρτητη συμπεριφορά, ξυλοδαρμοί γυναικών με τις οποίες σχετιζόταν, πεντέξι παιδιά εδώ κι εκεί που ουδέποτε αναγνώρισε ή βοήθησε, ε μην τρελαθούμε κιόλας που θα τον δοξάσουμε. Το παλικάρι είχε πρόβλημα και μη μου διαφημίζετε την «αυτοκαταστροφικότητα» του ως αντιμικροαστικό προσόν του, διότι αν το παιδί σας είναι αυτοκαταστροφικό θα τρέχατε σε ειδικούς για να το βοηθήσετε, δεν θα χαιρόσασταν ούτε θα κομπάζατε.
Θα μου πείτε ότι ήταν ο αγαπημένος παίχτης της φτωχολογιάς, ότι ξεκίνησε απ’ τις αλάνες κι έφτασε στην κορυφή του ποδοσφαιρικού Ολύμπου, ότι πήρε την ταπεινή Νάπολη του υπανάπτυκτου ιταλικού νότου και την έτριψε στην μούρη του πλούσιου βορρά και ότι γενικώς λειτουργούσε σαν αντάρτης έξω από τους κατεστημένους κανόνες. Προφανώς κάτι είχε πετύχει ο Ντιέγκο, αλλιώς δεν θα τον μνημονεύαμε καν. Αλλά με μέτρο παλικάρια μου και με ειδικό βάρος που πρέπει στον καθέναν. Εδώ έφτασαν να περιγράφουν ως αντισυμβατικότητα ακόμα και το γκολ που έβαλε με το χέρι στην Αγγλία. Ποιοι; Αυτοί που αν δουν να μπαίνει γκολ στα δίχτυα της δικής τους ομάδας από χέρι αντιπάλου, θα τον φάνε ζωντανό και τον διαιτητή και το χορτάρι του γηπέδου.
Εντάξει, ήταν ο αγαπημένος της φτωχολογιάς ο Μαραντόνα, άλλωστε φάνηκε και στον λαϊκό θρήνο που ξέσπασε μετά τον θάνατο του. Εγώ δεν αμφισβητώ γεγονότα, ούτε αφαιρώ από κανέναν το δικαίωμα να έχει όποιο είδωλο και πρότυπο γουστάρει. Σέβομαι την φτωχολογιά, επιτρέψτε μου όμως να βάζω σε ακριβοδίκαιη ζυγαριά αυτόν που αγάπησε τόσο παθιασμένα. Επιτρέψτε μου επίσης να θεωρώ την αντισυμβατικότητα του Ντιέγκο υπερβολικά διαφημισμένη και για πολιτικούς λόγους. Τι να κάνουμε τώρα; Να μην το πω;
Και μη με κατακεραυνώνετε επειδή ο Ντιέγκο ήταν φίλος του Φιντέλ Κάστρο και είχε χτυπήσει τατουάζ τον Τσε Γκεβάρα στο μπράτσο του, γιατί αυτά είναι σαχλαμάρες. Όποιος είναι κοινωνικός επαναστάτης δεν δέρνει την γυναίκα του μόλις γυρίσει σπίτι του και όποιος αγαπά τις ιδέες του Τσε Γκεβάρα δεν ηχογραφεί τις Ναπολιτάνες κοπελίτσες με τις οποίες κάνει σεξ κι έπειτα βάζει τις μαγνητοταινίες στα μεγάφωνα των αποδυτηρίων για να σπάσει πλάκα η ομάδα στις προπονήσεις της. Άντε μπράβο.
Διαβάστε στην συνέχεια για το τέλος του ταξιδιού του πολύ προικισμένου αθλητικά ποδοσφαιριστή, όπως αναφέρθηκε από το Εθνικό πρακτορείο ειδήσεων ΑΜΠΕ
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα – Το τέλος του Ταξιδιού
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, για ορισμένους ο μεγαλύτερος, πέθανε την Τετάρτη (25/11) σε ηλικία 60 ετών, ύστερα από ανακοπή.
Στις αρχές Νοεμβρίου ο θρύλος του ποδοσφαίρου της Αργεντινής είχε κάνει επέμβαση στον εγκέφαλο και βρισκόταν σε ανάρρωση στο σπίτι του. Σύμφωνα με τα Αργεντίνικα μέσα ασθενοφόρο κατέφθασε στο σπίτι του αφού ο Αργεντίνος έπαθε ανακοπή καρδιάς.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο Μπουένος Άιρες και άφησε το στίγμα του στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ενώ αρκετοί στο άθλημα, συμπεριλαμβανομένων φιλάθλων και δημοσιογράφων, θεωρούν το Μαραντόνα ως τον μεγαλύτερο όλων των εποχών.
Στις εκλογές της IFFHS ψηφίστηκε 5ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα. Ακόμη, βραβεύτηκε από τη ΦΙΦΑ ως ο καλύτερος παίκτης του αιώνα μαζί με τον Πελέ.
Έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του αθλήματος που κατέρριψε το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής δύο φορές, την πρώτη όταν έπαιξε για την Μπαρτσελόνα για 3 εκατομμύρια αγγλικές λίρες και τη δεύτερη, όταν αγωνίστηκε στη Νάπολι για 5 εκατομμύρια λίρες (ισοτιμίες 2013).
Έχει αγωνιστεί στις Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Νάπολι, Σεβίλλη και στο τέλος της καριέρας του, στη Νιούελς Ολντ Μπόις και τελικά μετά από παύση ενός έτους από το ποδόσφαιρο έκλεισε την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς το 1997.
Τα πιο ένδοξα ποδοσφαιρικά του χρόνια τα πέρασε στη Νάπολι, όπου κέρδισε τίτλους και διακρίσεις.
Στην καριέρα του με την Εθνική Αργεντινής, σκόραρε 34 τέρματα σε 91 εμφανίσεις.
Αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως επιθετικός καθιερώθηκε ως επιθετικός μέσος.
Η διεισδυτικότητα του Μαραντόνα, οι πάσες του, οι εντυπωσιακές τεχνικές του ικανότητες, η ταχύτητα, τα αντανακλαστικά και ο χρόνος αντίδρασης συνδυάστηκαν με το μικρό του ανάστημα (1,65 μέτρα).
Το χαμηλό κέντρο βάρους τον βοηθούσε στην κατοχή και τον χειρισμό της μπάλας. Η παρουσία του στο γήπεδο είχε μεγάλη επίδραση στη γενική απόδοση της ομάδας του.
Βάσει του απαράμιλλου ταλέντου του και των ηγετικών του ικανοτήτων, έλαβε το προσωνύμιο El Pibe de Oro (Το Χρυσό Αγόρι).
Εξαιρετικά ιδιοφυής, ο αγώνας του Μαραντόνα με τον εθισμό στα ναρκωτικά αμαύρωσε την καριέρα του, αλλά με όλες τις αδυναμίες του, είναι ευρέως σεβαστός έχοντας προσφέρει στο άθλημα μερικές από τις πιο αξέχαστες στιγμές του.
Έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, συμπεριλαμβανομένου του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μεξικό, όπου έλαμψε η χαρισματική προσωπικότητά του και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τροπαίου με νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό.
Επίσης κέρδισε τη Χρυσή μπάλα ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Στον προ-ημιτελικό απέναντι στην Αγγλία, πέτυχε δύο γκολ, στη νίκη της ομάδας του με 2-1 που γράφτηκε στην ιστορία για δύο διαφορετικούς λόγους.
Το πρώτο γκολ επιτεύχθηκε με χέρι γνωστό ως «Χέρι του Θεού», ενώ το δεύτερο προϊόν εξαιρετικών ικανοτήτων με εκπληκτική ατομική προσπάθεια.
Αυτό το γκολ, καταγράφηκε ως το «Γκολ του αιώνα» από τους ψηφοφόρους της ΦΙΦΑ το 2002.
Ο Μαραντόνα έγινε προπονητής της Αργεντινής τον Νοέμβριο του 2008 έχοντας την ευθύνη της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010.
Πηγή: ΑΜΠΕ
