Κάτω στον Πειραιά στο Λιμάνι… Αρχή του Τέλους της «μισθωμένης συνδικαλιστικής αγυρτίας»…

Απασχόληση
Μοιραστείτε το:

Τα βλαστάρια με τα  στηλιάρια και ο λαός… «άντε βρείτε καμιά δουλειά ρε…».

Τέσσερεις  συντάκτες  της ιστοσελίδας liberal.gr σχολιάζουν  την αρχή του τέλους της «μισθωμένης συνδικαλιστικής αγυρτίας»… που είδε το φώς την προηγούμενη εβδομάδα στον Πειραιά, από τον ταλαίπωρο λαό που φαίνεται ότι  επιτέλους ξυπνά από τον κοινωνικό λήθαργό του, με την ΠΕΜΕΝ, ουσιαστικά θυγατρική του ΚΚΕ, να σφυρίζει κλέφτικα και με ανακοίνωσή της να βαφτίζει το μαύρο άσπρο… Διαβάστε και κρίνετε μόνοι σας πως ένα θεσμικό εργαλείο για την προστασία εργασίας και εργαζόμενων, φθείρεται και διαφθείρεται ως εργαλείο άσκησης πολιτικής επιρροής και προπαγάνδας, από  αυτούς που μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο, όχι, όμως εργαζόμενοι…

————–

Ο αυταρχισμός των εργατοπατέρων πνίγηκε χθες στο λιμάνι.

Το 1976, ο λαϊκός τραγουδιστής Πόλυς Κερμανίδης κάνει το μεγάλο μπαμ στη βιομηχανία της εγχώριας δισκογραφίας, με το τραγούδι «Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια».

Μετά από 35 χρόνια, πέθανε στο λιμάνι του Πειραιά ο αυταρχισμός των επαγγελματιών συνδικαλιστών του ΚΚΕ και των άεργων περιφερόμενων ομάδων του, που συμμετέχουν σε κάθε εκδήλωση και διαδήλωση, κολλώντας αγωνιστικά και επαναστατικά ένσημα.

του Κωνσταντίνου Χαροκόπου

Οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ, που δήλωναν αποφασισμένοι να απεργήσουν, παρ’ όλο που η απεργία τους είχε κηρυχθεί παράνομη, προχώρησαν για μια ακόμα φορά στον βασανισμό εκατοντάδων πολιτών, με την πλήρη ανοχή της αστυνομίας.

Προκλητικότατοι δε, δήλωναν ότι «δεν διαπραγματεύονται ούτε με την κυβέρνηση ούτε με το εφοπλιστικό κεφάλαιο» και ότι δεν υποτάσσονται «σε όποια δικαστική απόφαση φρενάρει, εμποδίζει, απαγορεύει την πάλη της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της για τα δίκαια αιτήματά της».

Το τέλος της απεργιακής κινητοποίησης όλοι το γνωρίζουμε. Εξοργισμένοι πολίτες που επιθυμούσαν να ταξιδέψουν, επιτέθηκαν στους 5-10 αγωνιστές που ανέμιζαν την κόκκινες σημαιούλες τους στους καταπέλτες των καραβιών.

Έτσι οι μεν επιβάτες επιβιβάστηκαν στα καράβια, οι εργαζόμενοι σε αυτά που παρέμεναν εγκλωβισμένοι από τους συνδικαλιστές μέσα στα καράβια, επέστρεψαν στις θέσεις εργασίας τους και τα δρομολόγια εκτελέστηκαν, έστω και με καθυστέρηση.

Η αποτυχία της απεργίας ήταν παταγώδης. Για πρώτη φορά οι βασανισμένοι πολίτες, εναντιώθηκαν στον συνδικαλιστικό αυταρχισμό και στην αυθαιρεσία των επαγγελματιών αγωνιστών, έσπασαν την απεργία, κάτω από το βλέμμα των άβουλων αστυνομικών, που είναι συνηθισμένοι να δείχνουν «σεβασμό» στους «τιμημένους» επαναστάτες του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, της ΕΣΑΚ και των διαφόρων παραφυάδων.

Φυσικά η πανηγυρική ήττα των απεργών, ονομάστηκε νίκη από τα σταλινικής εμπνεύσεως μέσα, που ελέγχονται από την αριστερά. Έτσι μάθαμε ότι το ΚΚΕ έδωσε «με επιτυχία και χωρίς κανένα ρήγμα μια κρίσιμη αποφασιστική μάχη κόντρα σε κυβέρνηση – εφοπλιστές και από τον αγώνα αυτό η ΠΕΝΕΝ, το ταξικό κίνημα, ο κλάδος και συνολικά οι Ναυτεργάτες βγαίνουν περισσότερο από ποτέ πιο δυναμωμένοι».

Παράλληλα οι αγωνιστές «άντλησαν διδάγματα και από αυτή την αναμέτρηση με κυβέρνηση – εφοπλιστές, και προετοιμάζουν – οργανώνουν τις δυνάμεις τους για τις επόμενες μάχες που έχουμε μπροστά τους.»

Προφανώς η αναδίπλωση των εργατοπατέρων των ναυτεργατών πραγματοποιήθηκε, αφού εκδηλώθηκε η αντίδραση των πολιτών. Διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι τύποι με τις κόκκινες σημαιούλες και τα στειλιάρια στα χέρια, φώναζαν ότι η δικαστική απόφαση δεν άλλαζε στο ελάχιστο τον απεργιακό –αγωνιστικό σχεδιασμό τους και ότι η απάντηση τους είναι μόνο μια.

Η πίστη στο προλεταριακό διαχρονικό σύνθημα: Νόμος είναι του δίκαιο του εργάτη. Ταυτόχρονα διαλαλούσαν την αποφασιστικότητά τους να σταθούν «μέχρι τέλος απέναντι και ενάντια στις απειλές, τους εκβιασμούς και την κρατική τρομοκρατία».

Όμως δεν είχαμε κάποια εκδήλωση κρατικής τρομοκρατίας. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ ήταν μακριά. Οι συμβατικές αστυνομικές δυνάμεις, απλά παρακολουθούσαν. Είχαμε για πρώτη φορά αντίδραση από την πλευρά των πολιτών. Θα προτιμούσαμε το θέμα να το είχαν λύσει οι αστυνομικές δυνάμεις και οι παρανομούντες εργατοπατέρες και οι περιφερόμενοι ημιπιτσιρικάδες να είχαν υποστεί τις κυρώσεις από την παράβαση των νόμων.

Το να στρέφονται πολίτες εναντίον πολιτών, δεν είναι χαρακτηριστικό των σοβαρών δυτικών δημοκρατιών. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Το γεγονός όμως ότι οι εργατοπατέρες υποχώρησαν όχι κάτω από την πίεση των ΜΑΤ, αλλά κάτω από την πίεση των πολιτών, είναι σημαντικό. Η συνδικαλιστική αυθαιρεσία, η ασυλία που απολαμβάνουν οι κατ’ επάγγελμα αγωνιστές και ο τραμπουκισμός των απεργών βρήκαν τον δάσκαλο τους. Και ο δάσκαλος τους, δεν είναι άλλος από την ηθική απαξίωση που υπέστησαν, στα μάτια των ταλαιπωρημένων επιβατών.

YΓ1: Το ηχητικό στιγμιότυπο από το βίντεο που όλοι παρακολουθήσαμε, είναι αποκαλυπτικό για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν πλέον οι πολίτες τα αγωνιστικά τοτέμ της αριστεράς.

«Άντε ρε, βρες καμιά δουλειά», φώναζαν στο νεαρό με το σημαιάκι που είχε καταλάβει τον καταπέλτη και απαγόρευε τον απόπλου του καραβιού. Έναν από τους εκατοντάδες περιφερόμενους νέους που συμμετέχουν σε κάθε συγκέντρωση και διαδήλωση, αλλάζοντας θεωρητικά μόνο την ιδιότητα τους. Από ναυτεργάτες, γίνονται οικοδόμοι, μετά φοιτητές, μετά συνταξιούχοι, μετά υπάλληλοι ΔΕΚΟ, μετά φιλειρηνιστές, μετά εμποροϋπάλληλοι, μετά απολυμένοι ξενοδοχοϋπάλληλοι, μετά φιλοπαλαιστίνιοι και πάει λέγοντας.

ΥΓ2: Η εικόνα του συνδικαλιστή με το κόκκινο σημαιάκι, που απαιτεί από τη λιμενικό, να παράσχει προστασία των απεργιακών του δικαιωμάτων, αποτελεί νούμερο για επιθεώρηση.

—————

Τους πήρε αμπάριζα με τα 5.000 ένσημά του

Έψαχνα στις τηλεοπτικές εικόνες από το λιμάνι του Πειραιά και τους καταπέλτες των πλοίων που «κατελήφθησαν» στην υποτιθέμενη απεργία της ΠΕΝΕΝ, να βρω κάποιον να μοιάζει με ναυτεργάτη. Να δείχνει ότι τον έχει φάει ο ήλιος από το μεροκάματο. Τα κόκκινα σημαιάκια, δεν τα κράταγαν χέρια εργατών. Τα κρατούσαν φρέσκοι πιτσιρικάδες με ωραίες φατσούλες, τζινάκια, φορμίτσες και smart phones.

της Κατερίνα Γαλανού

Αυτοί οι ηλικιακά και κοινωνικά άγουροι «στρατιώτες του λαϊκού κινήματος» ξύπνησαν πρωί πρωί και κατέβηκαν στον Πειραιά να εμποδίσουν τους «πλουτοκράτες» που ήθελαν να πάνε στα νησιά για κάνα μεροκάματο, τους νησιώτες, τους τουρίστες, Έλληνες και ξένους.

Η εξέλιξη για το δρώμενο των 20 νοματαίων ήταν πανωλεθρία(μβος).

Γιατί βρέθηκαν απέναντι σε κάποιον που το λαϊκό κίνημα και οι σωματοφύλακές του, τον έχει γραμμένο κανονικά.

Τον νεαρό που βρέθηκε στο όριο της έκρηξης  – ναι υπάρχουν άνθρωποι που αγανακτούν με τη φασιστοειδή έκφραση του συνδικαλισμού –  τους πήρε αμπάριζα και τους κατέβασε από τον καταπέλτη φωνάζοντας «έχω πέντε χιλιάδες ένσημα ρε…».

Τα πέντε χιλιάδες δουλεμένα ένσημα ενός νεαρού άνδρα που μάλλον πήγαινε να τα αυξήσει δουλεύοντας σε κάποιο νησί, στάθηκαν απέναντι στα στυλιάρια με το κόκκινο πανί που δόθηκαν στους πιτσιρικάδες σε κάποιο παρακείμενο δρόμο όπου τους μάζεψε ο καθοδηγητής.

Και ξανά η ιαχή «άντε βρείτε καμιά δουλειά ρε…»

Στο όλο σκηνικό οι ναυτεργάτες άφαντοι εν τω μεταξύ.

Οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να τους κινητοποιήσουν.

Οι ναυτεργάτες σύρθηκαν στο παρελθόν σε πολλούς τέτοιους «αγώνες». Σε βάρος της ζωής τους και της δουλειάς τους.

Τους εξάντλησαν οι συνδικαλιστές τους στην επαναστατική γυμναστική για να διώξουν την Cosco. Ευτυχώς δεν τα κατάφεραν και σήμερα οι περισσότεροι έχουν δουλειά και μάλιστα καλοπληρωμένη.

Τους έβαζαν να κυνηγάνε τους τουρίστες που έβγαιναν από τα κρουαζιερόπλοια, για να διώξουν την κρουαζιέρα και ευτυχώς δεν τα κατάφεραν. Με αποτέλεσμα φέτος όσοι είναι γνώστες να λένε πως  περιμένουμε τα περισσότερα κρουαζιερόπλοια από ποτέ.

Στο λιμάνι του Πειραιά υπήρξε μια τεράστια συμβολική νίκη.

Της εργασίας και των ενσήμων απέναντι στους «αεριτζήδες» του συνδικαλισμού, της αριστερής κομματίλας και στα κόκκινα στυλιάρια.

Ηττώνται και φαίνεται. Επειδή τη «δουλίτσα» που έκαναν τόσο καιρό δεν μπορούν να την κάνουν. Δεν θα τους αφήνει η κοινωνία να την κάνουν. 

Και κάνουν outsourcing στους άγουρους «στρατιώτες» που τους ξυπνάνε με παραγγέλματα αχάραγα και αναρωτιούνται οι γονείς τους γιατί σηκώθηκαν τόσο νωρίς τα βλαστάρια τους.

————-

ΠΕΝΕΝ: Στο κενό η κυβερνητική προβοκάτσια ενάντια στην απεργία των ναυτών

Στο κενό η κυβερνητική προβοκάτσια

Μήνυμα ευρύτερης σημασίας για μαζικό και ανυποχώρητο αγώνα να μην περάσει το νομοσχέδιο έκτρωμα

Η σημερινή μαχητική απεργία της ΠΕΝΕΝ έφερε στο προσκήνιο την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης – κεφαλαίου, ανέδειξε την σημασία της πάλης ενάντια στο νομοσχέδιο οδοστρωτήρα των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, έδωσε το στίγμα η εργατική τάξη και το αγωνιστικό της κίνημα να πορευθούν στον δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα, να μην φθάσει στην Βουλή το αντεργατικό κυβερνητικό έκτρωμα.

Η απεργία ξεκίνησε κόντρα και ενάντια στην ενορχηστρωμένη επίθεση που οργάνωσαν από κοινού κυβέρνηση – ΥΕΝ – εφοπλιστές διαμορφώνοντας ένα πολεμικό σκηνικό συνοδευόμενο από την προβοκατόρικη επιχείρηση κοινωνικού αυτοματισμού.

Στην κατεύθυνση αυτή, ενώ γνώριζαν πριν 9 μέρες την εξαγγελθείσα απεργία για τις 3/6, συνέχιζαν να βγάζουν χιλιάδες εισιτήρια, ενημέρωναν τους επιβάτες να κατέλθουν στο λιμάνι μαζί και αυτούς με Ι.Χ και φορτηγά αυτοκίνητα και με αυτό τον τρόπο διαμόρφωναν κλίμα οξείας αντιπαράθεσης επιβατών  – απεργών και των κλιμακίων της περιφρούρησης της απεργίας.

Ταυτόχρονα όπως είναι γνωστό από νωρίς χθες το βράδυ βγήκε δικαστική απόφαση η οποία κήρυξε παράνομη την απεργία της ΠΕΝΕΝ!

Επίσης κινητοποιήθηκαν διμοιρίες των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού Σώματος και μάλιστα ορισμένοι από αυτούς στάλθηκαν με ειδική αποστολή την καταστολή της απεργίας από άλλες λιμενικές αρχές του λεκανοπεδίου της Αττικής!

Στην  κυβερνητική πολιτική έβαλαν πλάτη και τα βρώμικα συστημικά ΜΜΕ που από τα ξημερώματα (κυρίως τα τηλεοπτικά κανάλια με ζωντανές μεταδόσεις) καλλιεργούσαν κλίμα πολεμικής αναμέτρησης απεργών – επιβατών!!!  Για τον σκοπό αυτό έξω από κάθε πλοίο είχαν στηθεί, καλλιεργώντας την σύγκρουση, ομάδες προβοκατόρων σε διατεταγμένη αποστολή!

Είναι σαφές ότι η στοχοποίηση της πρωτοπόρας δράσης της ΠΕΝΕΝ και της ίδιας της απεργίας από κυβέρνηση – εφοπλιστές διευκολύνθηκε σε μέγιστο βαθμό και από την απόφαση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ για την κήρυξη της απεργίας στις 10/6/2021 καθώς και από την υποχώρηση όλων εκείνων των δυνάμεων που ανέκρουσαν πρύμνα αναστέλλοντας την απεργία στις 3/6.

Στις συνθήκες αυτές και προκειμένου να μην εξυπηρετήσουμε και διευκολύνουμε τους άθλιους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και θεωρώντας ότι τα βασικά μηνύματα της απεργίας πέρασαν σε ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, αποφασίσαμε οργανωμένα – πειθαρχημένα να μετατρέψουμε την 24ωρη απεργία σε στάση εργασίας με ώρα λήξης στις 9 π.μ.

Δώσαμε με επιτυχία και χωρίς κανένα ρήγμα μια κρίσιμη αποφασιστική μάχη κόντρα σε κυβέρνηση  – εφοπλιστές και από τον αγώνα αυτό η ΠΕΝΕΝ, το ταξικό κίνημα, ο κλάδος και συνολικά οι Ναυτεργάτες βγαίνουν περισσότερο από ποτέ πιο δυναμωμένοι.

Αντλούμε διδάγματα και από αυτή την αναμέτρηση με κυβέρνηση – εφοπλιστές, προετοιμάζουμε – οργανώνουμε τις δυνάμεις μας για τις επόμενες μάχες που έχουμε μπροστά μας!

Θέλουμε δημόσια να ευχαριστήσουμε τα μέλη μας για την αποφασιστικότητα και την ανταπόκρισή τους σε αυτόν τον αγώνα.

Να ευχαριστήσουμε επίσης εργατικά σωματεία, συλλογικότητες, σχήματα και πολλούς δεκάδες αγωνιστές του κινήματος που έμπρακτα με την συμμετοχή τους εξέφρασαν την αγωνιστική τους αλληλεγγύη στον αγώνα της ΠΕΝΕΝ.

Ανανεώνουμε το αγωνιστικό – απεργιακό μας ραντεβού και δίνουμε την μάχη για την οργάνωση και προετοιμασία της Πανελλαδικής – Πανεργατικής απεργίας στις 10 Ιούνη 2021.

Η Διοίκηση της ΠΕΝΕΝ

Υ.Γ.: Χαιρετίζουμε την γενναία αγωνιστική στάση των Ναυτεργατών στην γραμμή Κέρκυρας – Ηγουμενίτσας που συνεχίζουν τον αγώνα στο ίδιο μετερίζι με τις ίδιες διεκδικήσεις.

————-

Όμηροι της μειοψηφίας

 «Και τι να τους κάνουμε; Να τους δείρουμε;». Αυτή είναι η αντίδραση που εισπράττουν οι πολίτες αυτής της χώρας αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν επειδή κάθε τόσο βρίσκονται όμηροι του περιθωριακού ΠΑΜΕ.

της Bίβιαν Ευθυμιοπούλου

Όσα έγιναν στο λιμάνι του Πειραιά χθες είναι απλώς απαράδεκτα, αδιανόητα και επικίνδυνα. Γιατί ο λόγος που το γκρουπούσκουλο που παρεμπόδιζε τον απόπλου των πλοίων υποχώρησε ήταν για τους πήραν στο κυνήγι επιβάτες που ήθελαν να ταξιδέψουν. Δηλαδή, κάποιοι πολίτες αποφάσισαν να κάνουν αυτό που δεν έκανε η αστυνομία και η εισαγγελία, αφού η απεργία είχε ήδη κριθεί από το δικαστήριο παράνομη.

«Και τι να τους κάνουμε; Να τους δείρουμε;». Ποιος ζητάει κάτι τέτοιο; Δηλαδή σε αυτή τη χώρα υπάρχει ή η παρέμβαση των ΜΑΤ ή τίποτα; Πώς είναι δυνατόν μια μικρή ομάδα να παρεμποδίζει τις συγκοινωνίες δια της βίας και να μην συλλαμβάνεται κανείς;

Το ΠΑΜΕ απολαμβάνει μιας ιδιότυπης ασυλίας γενικώς και ειδικώς από την κυβέρνηση Μητσοτάκη που θεωρεί το ΚΚΕ κάτι μεταξύ γραφικού κόμματος και ιστορικού φίλου ενώ δεν είναι κάτι άλλο από ένα σταλινικό απολίθωμα που δεν διστάζει, μέχρι σήμερα, να παραμένει θιασώτης του ολοκληρωτισμού και χειροκροτητής κάθε ειδεχθούς δικτάτορα. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα, γιατί στο τέλος της ημέρας, ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει τις απόψεις του. Γίνεται πρόβλημα όταν παραβιάζει συστηματικά τους νόμους και την έννομη τάξη.

Οι πολίτες αναγνωρίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης να αλλάξει τη χώρα κι αυτή η αναγνώριση της προσπάθειας είναι που καταγράφεται στα νούμερα των δημοσκοπήσεων. Όμως όσα προγράμματα Ελλάδα 2.0 να σχεδιάσουμε, όσα χρήματα και να διαθέσουμε για να τα χρηματοδοτήσουμε, όσο και να εκσυγχρονίσουμε το κράτος, η ανοχή στη δράση αυτών των μειοψηφιών, στα πανεπιστήμια και τους χώρους εργασίας, θα δημιουργούν την αίσθηση ότι η χώρα παραμένει αρχαϊκή.

Από τη στήλη αυτή υπερασπιζόμαστε τακτικά το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, την απεργία και φυσικά στον συνδικαλισμό. Όμως αυτό που συνέβη χθες στον Πειραιά δεν είχε καμία σχέση με πολιτική διαμαρτυρία εντός του πλαισίου της δημοκρατίας. Ήταν ωμή επίδειξη ισχύος μιας ομάδας που σταθερά θέλει να λειτουργεί υπεράνω των νόμων και της βούλησης της πλειοψηφίας, ως κράτος εν κράτει και το κάνει συστηματικά παραβιάζοντας το νόμο.

Ήρθε η ώρα για το κάθε ΠΑΜΕ να αρχίσει να λειτουργεί εντός της δημοκρατικής συνθήκης, εφαρμόζοντας τους νόμους. Στις δημοκρατίες ή πείθεις ή υπακούς. Και το ΠΑΜΕ ακριβώς επειδή δεν πείθει παρά ελάχιστους έχει βαλθεί να τους κρατάει κάθε τόσο ομήρους.

Το θέμα πρέπει να διευθετηθεί. Νόμιμα και δημοκρατικά. Αυτή η ιδιότυπη ομηρία της πλειοψηφίας από την κάθε μειοψηφία πρέπει να λήξει.

————–

Ναυτεργάτες της συμφοράς

Αυτό που έπαθαν οι «ναυτεργάτες» του ΚΚΕ στον Πειραιά, θα το θυμούνται για πολύ καιρό. Εξεδιώχθησαν κλωτσηδόν από τους αγανακτισμένους επιβάτες, που τους έκραζαν να πάνε να βρουν καμιά δουλειά.

του Σάκη Μουμτζή

Αγνοούσαν οι ανυποψίαστοι νησιώτες ότι αυτή ήταν η δουλειά τους. Επαγγελματίες απεργοί. Χθες ντύθηκαν ναυτεργάτες, προχθές παρίσταναν τους οικοδόμους, αύριο θα υποδυθούν τους ειρηνόφιλους. Κάποιοι από αυτούς έχουν παίξει και τον ρόλο του αγρότη. Στις ηρωικές εποχές της δεκαετίας του 90 κασκαντέρ-ναυτεργάτες έπεφταν στην θάλασσα ή σκαρφάλωναν στις άγκυρες των πλοίων. Τώρα το show έχει φτωχύνει πολύ, πήραν τα χρόνια και τον καθοδηγητή τους που «βάρυνε» κι αυτός. Πού να πέσει στην θάλασσα!

Τα πολιτικά «δια ταύτα» της κινητοποίησης των ναυτεργατών είναι δύο:

Πρώτον: Τους ξεφώνισε ο κόσμος. Ο λαός για τον οποίον αγωνίζονται όχι μόνον τους γύρισε την πλάτη, αλλά τους αποδοκίμασε κιόλας. Αυτό το γεγονός απέδειξε για μια ακόμα φορά πόσο ξεκομμένες είναι από την κοινωνία οι συνδικαλιστικές νομενκλατούρες. Πολύ δε περισσότερο οι Κουκουέδες, που για να μην μολυνθούν με το ιό του συμβιβασμού που φέρουν οι άλλες παρατάξεις, ενεργούν αυτόνομα πιστεύοντας ότι κάνουν επίδειξη δύναμης. Σήμερα ο απλός λαός τους πήρε στο κυνηγητό.

Δεύτερον: Και σημαντικότερο. Τους γύρισαν την πλάτη και οι ναυτεργάτες, οι πραγματικοί ναυτεργάτες, όχι οι «μουσαντένιοι» του ΚΚΕ. Ενώ τα στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με τα στυλιάρια τους περιφρουρούσαν την απεργία, οι ναυτεργάτες ήταν μέσα στα πλοία και εργάζονταν. Αδιαφόρησαν για τους «επαγγελματίες της επανάστασης» και πήγαν να κερδίσουν το μεροκάματο τους. Έκαναν αυτό που λέει και το τραγούδι του Μάνου Λοϊζου «η δουλειά κάνει τους άντρες…».

Είπαμε το κλίμα αλλάζει, οι συνειδήσεις των πολιτών αλλάζουν. Οι μειοψηφίες δεν συγκινούν, καθώς αυτά που υποστηρίζουν είναι πλέον ξεπερασμένα και οι μέθοδοι τους αποκρουστικές, γιατί ταλαιπωρούν τους πολίτες.

Η κυβέρνηση, έχει απέναντι της όχι τους πολίτες, αλλά τους συνδικαλιστές που αγωνίζονται εν ονόματι των εργαζομένων, αλλά ερήμην των εργαζομένων που έχουν άλλες προτεραιότητες. Να κερδίσουν την ζωή την δική τους και των οικογενειών τους.

Αυτά που διαδραματίσθηκαν χθες στον Πειραιά μου θύμισαν μια ταινία της εφηβείας μου με δύο χαρισματικούς Ιταλούς κωμικούς, τον Φράνκο Φράνκι και τον Τσίτσο Ινγκρατσία. Κρυμμένοι στο αμπάρι ενός πλοίου που σαλπάρει, βλέπουν από το φινιστρίνι την θέα του λιμανιού να αλλάξει καθώς το πλοίο απομακρύνεται. Τότε, ο Φράνκο λέει στον φίλο του το περίφημο πλέον: «Τσίτσο, το λιμάνι φεύγει».

Οι Κουκουέδες στον Πειραιά έπαθαν Φράνκο!

ΥΓ. Μην ρωτάτε για τους ναυτεργάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ δεν έχει εργάτες, θα έχει ναυτεργάτες;

Πηγή: liberal.gr, iskra.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged