Οταν ο Τσίπρας ιδρύει κομματική χωροφυλακή
Από το «αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν», ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει στη δική του Πολιτιστική Επανάσταση. Και εκεί όπου ο αρχηγός έλεγε ότι δεν θα γίνει χωροφύλακας για να ελέγχει τι λένε και τι κάνουν τα στελέχη του κόμματος, τώρα ορίζει τέσσερις χωροφύλακες για να δικάζουν και να καταδικάζουν τους διαφωνούντες.
του Αλέκου Παπαναστασίου
Στη ζωγραφική, όλα ξεκινούν με μια τελεία, στην πρέφα με τις έξι μπάζες. Στην Αριστερά, με το σύνθημα «αφήστε τα λουλούδια να ανθίσουν». Μετά βέβαια έρχεται η «πολιτιστική τρομοκρατία», αλλά αυτό ας το αφήσουμε για λίγο αργότερα.
Υπήρχε λοιπόν μια εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη ήταν ανθοκομική έκθεση. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το καρεκλάκι του, να πάει να κάτσει στην πλατεία – αν ήταν των αγανακτισμένων ακόμα καλύτερα– και να πει την άποψή του για το πού πρέπει να πάει η χώρα – στη δραχμή, στον σοσιαλισμό, στο Αλφα Κενταύρου, δεν έχει σημασία, αρκεί να μπορούσε να καταγραφεί στο YouTube και να βγει προς τα έξω ότι ο σύντροφος τα λέει ωραία.
Ενας δεύτερος σύντροφος εξάλλου θα έλεγε τα αντίθετα και οι ρομαντικοί μαοϊκοί θα είχαν να το λένε ότι ο Μεγάλος Τιμονιέρης βρήκε τη δικαίωσή του στον Μικρό Αλέξη: η βαλκανική εκδοχή του «αφήστε 100 λουλούδια να ανθίσουν, 100 σχολές σκέψης να συναγωνιστούν» ήταν εδώ, άλλωστε το κόμμα δεν ήταν ακριβώς κόμμα, ήταν μια ιδεολογική συνισταμένη από διάφορες και συχνά άσχετες συνιστώσες.
Ακόμα όμως και όταν έγινε κόμμα, κανείς δεν αμφισβητούσε το δικαίωμα σε κάθε κομματικό μπουμπούκι να ανθίσει. Δύο φορές διατυπώθηκε η ιδέα να μπει ένα μέτρο, να μην λέει και γράφει ο καθείς την άποψή του η οποία ενδεχομένως θα αμφισβητούσε τη γραμμή και, ακόμα χειρότερα, τον ίδιο τον Αλέξη, την άκουσαν επειδή όλα τα ακούνε και μετά την απέρριψαν χωρίς πολλή συζήτηση.
Πειθαρχικά όργανα δεν υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τώρα. Η αντιπαράθεση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο οδήγησε τον πρώτο στην πρωτόγνωρη απόφαση να υπάρξει —αντιγράφω από το σχετικό ρεπορτάζ—ένα πλαίσιο αυξημένης «επιτήρησης» του δημοσίου λόγου του κόμματος με τη σύσταση επιτροπής δεοντολογίας με δυνατότητα επιβολής κυρώσεων.
«Οφείλουμε προς αυτή τη κατεύθυνση να πάρουμε συγκεκριμένες αποφάσεις και πολιτικά και οργανωτικά μέτρα. Να αποφασίσουμε συγκεκριμένους κανόνες και διαδικασίες, που θα τηρούνται από όλους. Και για όποιον τους παραβαίνει θα υπάρχουν κυρώσεις», είπε ο αρχηγός.
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία. Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος μόλις τον περασμένο Ιούλιο έλεγε, για τα όσα έκαναν ο Νίκος Παππάς και ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ότι «δεν έχω µάθει να λειτουργώ σαν χωροφύλακας ή παιδονόµος. Τα στελέχη µας είναι δημόσια πρόσωπα και κρίνονται», φαίνεται ότι μέσα σε ένα καλοκαίρι έμαθε να το κάνει και συστήνει μια κομματική χωροφυλακή: Ολγα Γεροβασίλη, Δημήτρης Τζανακόπουλος, Θανάσης Θεοχαρόπουλος και Νάσος Ηλιόπουλος θα δικάζουν και θα καταδικάζουν τους συντρόφους που θα τολμούν να υποστηρίξουν δημοσίως ότι ο αρχηγός κάνει λάθος ή ότι έχει ξεφύγει με τα όσα λέει στη Βουλή.
Υποθέτω ότι δεν θα μπαίνουν και στο Facebook για να διορθώσουν τις ασυνταξίες στα παραληρήματα του Παύλου Πολάκη -δημόσιος λόγος του κόμματος δεν είναι και αυτός;- ή τα τρία θαυμαστικά στις αναρτήσεις της Ζανέτ Τσίπρα, αλλά μια που το έφερε η κουβέντα έχει μια λεπτή ιστορική ειρωνεία ότι όλα αυτά αποφασίστηκαν παράλληλα με την παρέμβαση της μεγάλης αδελφής του προέδρου.
Διότι καθώς φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει σχεδόν νομοτελειακά από τη φάση των λουλουδιών, στη δική του Πολιτιστική Επανάσταση, υπάρχουν παραλληλισμοί. Στην Κίνα του ’66 ο Μάο είχε πειστεί από τη γυναίκα του, που του εξήγησε ότι ο κομμουνισμός κινδυνεύει από τους μετριοπαθείς και τους πολιτισμένους στο κόμμα, τώρα ρόλο εμφανίζεται να παίζει η αδελφή του αρχηγού που απαιτεί από τον μετριοπαθή Ευκλείδη να παραιτηθεί επειδή εξέφρασε τον προβληματισμό του με το πολιτικό ύφος του μικρού της αδελφού.
Δεν ξέρω πού θα τους βγει αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και θα ήθελα να δω από κάποια γωνιά τον κ. Θεοχαρόπουλο που μέχρι πριν λίγα χρόνια αποκαλούσε τον κ. Τσίπρα «νταή», «βαρύμαγκα» και «αμοραλιστή», να επιβάλλει κυρώσεις σε παλαιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για πολύ λιγότερα.
Αλλά επειδή αυτή η «επιτήρηση» του δημόσιου λόγου του κόμματος προβλέπει κάποιους κανόνες, ίσως κάποιο «κόκκινο βιβλίο», και κάποιον μηχανισμό τσιπροφρουρών οι οποίοι θα «επιτηρούν» τι λέγεται και τι γράφεται στα media και στα social media, ξέρω τι συνέβη κάπου αλλού με τους αντίστοιχους ερυθροφρουρούς: μια μέρα έκριναν ότι το κομματικά ορθό είναι οι κόκκινοι και όχι οι πράσινοι σηματοδότες να επιτρέπουν την κυκλοφορία στους δρόμους και το επέβαλαν.
Με συνέπεια να προκληθεί χάος, απίστευτα δυστυχήματα και ένας ανελέητος εκκρετινισμός ενός κάποτε λαμπρού έθνους.
Πηγή: Protagon.gr
