Η επιλεκτική μνήμη του Τσίπρα – Γιατί «ξέχασε» το… εξάμηνο Βαρουφάκη

Κυβέρνηση
Μοιραστείτε το:

Ο πρωθυπουργός δείχνει να προσπερνά το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του αλλά και τον πραγματικό απολογισμό των 4 ετών που κυβερνά

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ο πρωθυπουργός έχει τη συνήθεια να παραφράζει τα ρητά τα οποία παραθέτει στις ομιλίες του. Όμως, στην ομιλία του κατά τα Θεοφάνεια στην ακριτική Σαμοθράκη ο πρωθυπουργός έδειξε ότι έχει και μια διαφορετική αντίληψη για τους υπόλοιπους για το πόσα χρόνια κυβερνά.

Για την ακρίβεια, υποστηρίζει ότι κυβερνά ότι 3,5 χρόνια, ενώ έχοντας μπει πια στον Ιανουάριο του 2019, ο κ. Τσίπας λίαν συντόμως συμπληρώνει 4 χρόνια στην πρωθυπουργία.

Το απόσπασμα από την παρέμβασή του είναι έτσι πολύ χαρακτηριστικό:

«Εντός της χώρας να στείλω το μήνυμα ότι μπροστά σε αυτό που εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι και πιστεύω η πλειοψηφία των Ελλήνων ως εθνικά ωφέλιμο για τη χώρα δεν πρόκειται, ούτε το έκανα τα 3,5 αυτά χρόνια, ούτε θα το κάνω ποτέ ως πρωθυπουργός, να δειλιάσω μπροστά στο κόστος ή στο ρίσκο. Θα υπερασπιστώ και θα υπερασπιστούμε αυτό που θεωρούμε και που είναι εθνικά ωφέλιμο για τη χώρα».

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας διαγράφει το πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργίας του;

Με το αναφέρεται ο Αλέξης Τσίπρας σε 3,5 χρόνια διακυβέρνησης είναι ως να διαγράφει το πρώτο εξάμηνο της δικής του πρωθυπουργίας, ως να μην το περιλαμβάνει στην περίοδο κατά την οποία, κατά δήλωσή του, δεν δείλιασε «μπροστά στο κόστος ή στο ρίσκο».

Όμως, αυτός κυβερνούσε τότε και μάλιστα όλοι θυμόμαστε ότι ήταν η περίοδος που θεωρούσε ότι μπορούσε να συγκρουστεί με την Τρόικα, να μην αποδεχτεί όλες τις απαιτήσεις της, να διεκδικήσει αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και τέλος των μνημονίων.

Είναι η περίοδος με κεντρική φιγούρα, πέραν του ίδιου του πρωθυπουργού, τον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη που άφησε το δικό του στίγμα στις συναντήσεις με τους εκπροσώπου της Τρόικα και για ένα διάστημα θεωρήθηκε σχεδόν το σύμβολο της ανυπακοής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, για να κατηγορηθεί αργότερα, εμμέσως και από τους τέως συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ, για μια ατελέσφορη και ζημιογόνα αντιπαράθεση.

Είναι ακόμη η περίοδος όπου ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ενιαίος, όπου είναι υπουργοί ορισμένοι από τους σημερινούς μεγαλύτερους επικριτές του, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Δημήτρης Στρατούλης, ο Κώστας Ήσυχoς, ενώ πρόεδρος της Βουλής είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου που κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι σύντομα θα ακολουθούσε το δικό της δρόμο διεκδικώντας να είναι η νέμεση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.

Είναι, τέλος, η περίοδος όπου στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ταυτόχρονα διαπραγμάτευση αλλά συμπεριφέρονται ακόμη ως να μπορούν να έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν αυτοτελή πολιτική στα υπουργεία τους. Από τα μέτρα για την εκπαίδευση που προετοίμαζε ο Αριστείδης Μπαλτάς μέχρι τις αποφάσεις υπέρ των συνταξιούχων που είχε πάρει ο Δημήτρης Στρατούλης, ήταν η περίοδος όπου ακόμη φαινόταν ότι μπορούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό που όριζε ως αριστερή πολιτική.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να εξηγούσε ο Αλέξης Τσίπρας γιατί διαγράφει αυτή την περίοδο. Εάν είναι επειδή τη θεωρεί μια περίοδο αυταπατών και σχεδιασμών που ήταν καταδικασμένοι στην αποτυχία, ας το πει έτσι και ας κάνει την αυτοκριτική του. Εάν θεωρεί λανθασμένες επιλογές που έκανε τότε ας αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Εάν εκτιμά ότι κακώς έγινε το δημοψήφισμα ας βγει και ας το πει ευθαρσώς. Εάν τη θεωρεί ένα τραύμα, γιατί ήλπιζε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε διαφορετικά, αλλά αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, ας το παραδεχτεί και ας βγάλει τα συμπεράσματά από αυτή την αποτίμηση.

Διαφορετικά, υπάρχει ένα πρόβλημα με έναν πρωθυπουργό που διαγράφει ένα εξάμηνο της δικής του πρωθυπουργίας, το οποίο ο ίδιος και οι σύντροφοί του παρουσίασαν τότε ως «το πρώτο πείραμα αριστερής διακυβέρνησης στην Ευρώπη» υποστηρίζοντας μάλιστα ότι απέναντί του οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη αποπειράθηκαν ένα πραξικόπημα (ποιος ξεχνά το hashtag #thisisacoup το καλοκαίρι του 2015), και για το οποίο ζητούσε συμπαράσταση από κινήματα και προσωπικότητες.

Εκτός και εάν πολύ απλά ο σημερινός Αλέξης Τσίπρας απλώς επιλέγει συνειδητά να θέλει να ξεχάσει και να προσπεράσει ακόμη και τη δική του πρακτική και τοποθέτηση στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Όμως, σε αυτή την περίπτωση ας αναλάβει και την πολιτική ευθύνη να εξηγήσει και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και στην ελληνική κοινωνία συνολικότερα, την διαδρομή της όποιας «ωρίμανσής» του.

Δεν δείλιασε ποτέ μπροστά στο κόστος και το ρίσκο ο Αλέξης Τσίπρας;

Όμως, το πιο προβληματικό σημείο στην τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα είναι η αναφορά του στο ότι δεν δείλιασε μπροστά στο κόστος και στο ρίσκο.

Καταρχάς δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι στέκει αυτή η δήλωση, εάν αναλογιστούμε ότι το καλοκαίρι του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας συνειδητά επέλεξε να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα ακόμη μνημόνιο, αρνούμενος να αναλάβει το κόστος που θα συνεπαγόταν μια επιλογή ρήξης τότε.

Θυμίζουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας απέρριψε τα μέτρα, κάλεσε την ελληνική κοινωνία να πράξει το ίδιο στο δημοψήφισμα, αυτή απέρριψε τα μέτρα ένα εντυπωσιακό και αδιαμφισβήτητο ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και στη συνέχεια ο ίδιος ήταν που πήγε στη διαπραγμάτευση και συνθηκολόγησε με τους δανειστές αποδεχόμενος ένα ιδιαίτερα σκληρό πακέτο μέτρων.

Αντίστοιχα, και σε όλες τις επόμενες στιγμές όπου υπήρχε διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, π.χ. στο θέμα των αλλεπάλληλων αξιολογήσεων, παρά τις κατά καιρούς «δραματικές» εντάσεις, στο τέλος ήταν η κυβέρνηση που υποχωρούσε και εφάρμοζε μέτρα που μόνο ως μνημονιακά μπορούν να χαρακτηριστούν.

Είναι η ίδια κυβέρνηση που υποχώρησε στις απαιτήσεις των δανειστών για εξοντωτικά πρωτογενή πλεονάσματα, τις συνέπειες των οποίων θα πληρώνουμε για αρκετά χρόνια ακόμη.

Είναι εμφανές ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και δείλιασε και υπολόγισε το πολιτικό κόστος στις επιλογές της και προτίμησε να παραμείνει στην εξουσία με τους όρους των δανειστών, εφαρμόζοντας επώδυνα μέτρα, μέσα από το καινοφανές για την ιστορία της αριστεράς σχήμα ότι είναι προτιμότερο να εφαρμόζονται σκληρά μέτρα λιτότητας από την αριστερά παρά από τις «συστημικές δυνάμεις».

Στην πολιτική δεν μηδενίζει το κοντέρ

Ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει ότι έχει μια ιδιότυπη αντίληψη του πολιτικού χρόνου. Πρόσφατα ήταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός που περίπου μας είπε ότι άρχισε πραγματικά να κυβερνά μόνο μετά το τυπικό τέλος του «ελληνικού προγράμματος» τον Αύγουστο. Με έναν τρόπο ήταν ως να ήθελε να πείσει την κοινωνία ότι πραγματικά θα πρέπει να κριθεί μόνο γιατί κάνει τους τελευταίους μήνες που υποτίθεται ότι έχει ανακτήσει τον έλεγχο της πολιτικής.

Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι η ακρίβεια της τελευταίας διακήρυξης ελέγχεται, δεδομένης της παραμονής της χώρας σε καθεστώς επιτήρησης από τους θεσμούς, το σίγουρο είναι ότι τα κόμματα και οι πολιτικοί κρίνονται με βάση τη συνολική τους διαδρομή και όχι στη βάση των περιόδων που επιλέγουν.

Κατά συνέπεια και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί από τους ψηφοφόρους στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και εάν γίνουν αυτές, ως προς το έργο, την αποτελεσματικότητα και τη συνέπεια λόγων και έργων που επέδειξε στη συνολική του διαδρομή, συμπεριλαμβανομένης της παρουσίας του στη διακυβέρνηση ήδη εδώ και 4 χρόνια.

Πηγή: in.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged