Διαπλοκή & Διαφθορά ‘‘φρούτα αυτοφυή ή ποτιστικά;’’ Η περίπτωση Βελόπουλου

Πολιτικοί
Μοιραστείτε το:

Το πιο παραγωγικό, πεδίο για τους διαπλεκόμενους  και τους «διαφθαρμένους» δημοσίους υπαλλήλους, δημοτικούς άρχοντες, πολιτικούς, κλπ., είναι οι δημόσιες και δημοτικές προμήθειες, όπως και τα δημόσια ή δημοτικά έργα…  Η παντελής έλλειψη πάγιων προδιαγραφών για τις προμήθειες του δημοσίου έχει σαν αποτέλεσμα η διαπλοκή να ξεκινά από τη σύνταξη τους. «Φωτογραφίζονται» σ’ αυτές τα χαρακτηριστικά των προϊόντων ή υπηρεσιών του «ενδιαφερόμενου» και μετά από αυτό η επιλογή τους είναι μονόδρομος και σύμφωνη με το νόμο, ανεξάρτητα από την τιμή τους.

Πως μπορεί να λυθεί το μεγάλο αυτό θέμα; Απλά με ένα νόμο μόνο δεκατεσσάρων (14) λέξεων.

‘‘Δημόσιος υπάλληλος ή κρατικός λειτουργός που δεν εφαρμόζει το νόμο απολύεται άμεσα και χωρίς  αποζημίωση’’

γράφει ο Νίκος Ι. Παρίκος

Την άνοιξη του 2010 ο ΓΑΠ, αυτός ο πεφωτισμένος ηγέτης, περιόδευε ανά την υφήλιο διαλαλώντας ότι είναι πρωθυπουργός μιας χώρας με διεφθαρμένο λαό.

Δίκαιο ή άδικο, όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα που ζούμε τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν γίνεται χωρίς το περίφημο «γρηγορόσημο». Είναι τόσο σημαντικό άραγε αυτό ώστε να χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο λαό;… και εάν ναι τι φταίει;

Όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, κρίνοντες υπάρχουν σε αφθονία, όχι όμως και κρινόμενοι ή καλύτερα αυτοκρινόμενοι. Η αυτογνωσία και η ευθυκρισία είναι ωραιότατες ελληνικές λέξεις αλλά άγνωστες στους ηγέτες του ελληνικού λαού.

Αρνούμενοι να δεχθούν το προφανές μεταθέτουν τις ευθύνες στους άλλους, αυτούς που δεν έχουν τα μέσα να μιλήσουν.

Ενίοτε επιδεικτικά, στηλιτεύουν χαρακτηριστικές περιπτώσεις διαπλοκής ή διαφθοράς, σαν τους ρωμαίους αυτοκράτορες που χρησιμοποιούσαν «τον άρτο και τα θεάματα» για να εκτονώσουν την αγανάκτηση του λαού από τον άκριτο πλουτισμό των συγκλητικών.

Έτσι και η σημερινή πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ στη χώρα μας μιλά για διαπλοκή και διαφθορά σαν να μην έχει καμία ευθεία η ίδια. Αρνείται πεισματικά οτιδήποτε την αφορά και φωτογραφίζει διαρκώς όλους τους άλλους εκτός από τα μέλη της. Στο δημόσιο διάλογο συμμετέχουν μόνο μέλη των εγχώριων ελίτ που  εκφέρουν διαπιστωτικό λόγο για το φαινόμενο χωρίς ουδέποτε να εμβαθύνουν στα πραγματικά αίτια.

Αν εξαιρέσει κανείς τον «ζεϊμπέκικο» όλοι οι άλλοι χοροί θέλουν τουλάχιστον δύο. Σ’ αυτό φροντίζουν οι «ηγέτες» αυτής της χώρας. Στο γλέντι, για να υπάρξει χορός χρειάζεται η μουσική και το τραγούδι.

Βελόπουλος: Η εικόνα που ήταν το αίτιο για την αποπομπή του από την Νέα Δημοκρατία. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, ο εκ δεξιών συνομιλητής του στην φωτό (κος Καραμπέρης) ήταν «Άρχοντας της Νύκτας» στην Θεσσαλονίκη.

Στη διαπλοκή και τη διαφθορά χρειάζονται οι κανόνες. Ναι σωστά, έχουν κανόνες που μάλιστα θεσμοθετούνται επίσημα. Είναι οι Νόμοι κατά κύριο λόγο, τα Προεδρικά Διατάγματα,  οι Υπουργικές Αποφάσεις και οι Εγκύκλιοι που εκδίδονται για την εφαρμογή τους και όχι η ανυπαρξία τους, όπως τεχνηέντως ισχυρίζονται οι «πεφωτισμένοι».

Η χώρα μας είναι μία από τις λίγες χώρες στον κόσμο που οι νόμοι της χωρούν διπλή ερμηνεία. Ανάλογα ποιον αφορά η εφαρμογή τους υπάρχει το περίφημο ‘‘γράμμα και πνεύμα» του νόμου’.’

Οι μεγάλης ηλικίας πολίτες αυτής της χώρας, ακόμη θυμούνται τη διάκριση, από τις διωκτικές αρχές,  των χρηστών ναρκωτικών ουσιών ανάλογα με την οικονομική και κοινωνική τους επιφάνεια τις δεκαετίες του  ’60 και ’70. Την κατάσταση επιβαρύνει η πολυνομία ή καλύτερα η δομή κάθε νόμου που αντικαθιστά ή συμπληρώνει ένα προηγούμενο. Χαρακτηριστικά, ο νόμος για το ασφαλιστικό που εισηγήθηκε το 2012 ο κ. Λοβέρδος και εγκρίθηκε από τη Βουλή αναφέρεται σε 99 προηγούμενους με τον πιο αρχαίο να χρονολογείται στο 1924. Ένα δεύτερο επιβαρυντικό γεγονός είναι η προχειρότητα σύνταξης των νόμων που επιβάλει την άμεση τροποποίηση τους. Με τον τρόπο αυτό αλλοιώνετε η αρχική δομή τους, χωρίς αντιστάσεις από τους βουλευτές αφού κανένας από αυτούς δεν ασχολείται πλέον με κάτι «πολύ μικρό».

Η πιο προσφιλής, όμως, μέθοδος τροποποίησης ενός νόμου είναι τα Π.Δ. και οι υπουργικές αποφάσεις. Μπορεί να μην παρεκκλίνουν απ’ όσα ορίζει ο νόμος,  προσαρμόζουν όμως τις διατάξεις του σε ειδικές περιπτώσεις που «χρήζουν θεραπείας» χωρίς τον απαραίτητο κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Τελευταίο και πιο ισχυρό μέσο είναι οι εγκύκλιοι εφαρμογής των νόμων. Οι εντελλόμενοι, καλούνται να εφαρμόσουν τις διατάξεις ενός νόμου σύμφωνα μόνο με τις απόψεις του συντάκτη της εγκυκλίου.

Το πιο παραγωγικό, όμως, πεδίο για τους διαπλεκόμενους  και τους «διαφθειρόμενους» είναι οι δημόσιες προμήθειες.  Η παντελής έλλειψη πάγιων προδιαγραφών για τις προμήθειες του δημοσίου έχει σαν αποτέλεσμα η διαπλοκή να ξεκινά από τη σύνταξη τους. «Φωτογραφίζονται» σ’ αυτές τα χαρακτηριστικά των προϊόντων ή υπηρεσιών του «ενδιαφερόμενου» και μετά από αυτό η επιλογή τους είναι μονόδρομος και σύμφωνη με το νόμο, ανεξάρτητα από την τιμή τους.

Πως μπορεί να λυθεί το μεγάλο αυτό θέμα; Απλά με ένα νόμο μόνο δεκατεσσάρων (14) λέξεων.

‘‘Δημόσιος υπάλληλος ή κρατικός λειτουργός που δεν εφαρμόζει το νόμο απολύεται άμεσα και χωρίς  αποζημίωση’’

Περιστέρι 16 Μαρτίου 2012

Μοιραστείτε το:
Tagged