Ο τελευταίος «εκσυγχρονιστής» πνίγηκε στο Ποτάμι…
Στις τελευταίες αναρτήσεις μου και σε σχόλια αρκετών υπήρξε η παρανόηση πώς το κομμάτι εκείνο του ΠΑΣΟΚ το οποίο ψηφίζει στα χρόνια του μνημονίου τη Νέα Δημοκρατία αποτελεί συνέχεια του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Αποτελούν δηλαδή τα ονομαζόμενα παλαιότερα εξαπτέρυγα μέσα στα ονομαζόμενα από τον Ανδρέα Παπανδρέου κεντροδεξιά σενάρια .
Αυτό δεν ισχύει ωστόσο για δύο λόγους. Η συμπόρευση πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία συνετελέσθη κατά βάσιν με ταξικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή, με τη Νέα Δημοκρατία συμπορεύτηκε ένα κομμάτι της “αστικής τάξης” της χώρας το οποίο ψήφισε ΠΑΣΟΚ για το μεγαλύτερο κομμάτι της μεταπολίτευσης.
Την αστική τάξη τη βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν ήταν σαφώς αστική τάξη με τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Επίσης το κομμάτι εκείνο του ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό το οποίο είχε πατριωτικά αντανακλαστικά.
Γιατί ας μην ξεχνάμε πως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας τότε ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Συντάχθηκαν τότε με τη Νέα Δημοκρατία ως πατριωτική επιλογή και για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για να μην χρεοκοπήσει άτακτα η χώρα με έξοδο από το ευρώ. Και για να μην έρθει στην κυβέρνηση ο Τσίπρας με την αλλοπρόσαλλη αριστερά απέναντι στην οποία ένα κομμάτι του παλιού ΠΑΣΟΚ είχε εχθρική στάση, εν πολλοίς και λόγω της κεντρογενούς προέλευσης του.
Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν ήταν ευγενικό με τα κόμματα της αριστεράς. Υιοθέτησε τη ρητορική τους με σκοπό να τα λεηλατήσει και σχεδόν το πέτυχε οδηγώντας τα κόμματα της αριστεράς στο όριο της εξαφάνισης. Το 1993 που ήταν στιγμή του απόλυτου θριάμβου του όπου επέστρεψε βαριά άρρωστος και κέρδισε τις εκλογές, άφησε το ΚΚΕ με 5% και τον τότε συνασπισμό εκτός κοινοβουλίου με 2,9%. Αλλά και ο παλαιός χώρος του κέντρου ήταν εχθρικός προς την αριστερά.
Πρωθυπουργός την περίοδο του εμφυλίου για όποιον θυμάται ήταν ο Θεμιστοκλής Σοφούλης. Τον Νικόλαο Πλαστήρα τον μισούν ακόμη για τη Βάρκιζα. Ο Γιώργος Παπανδρέου στο Λίβανο είχε αποκαλέσει το ΚΚΕ “το κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος”. Άρα υπήρχαν πολλοί πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που ιδεολογικά δεν θα μπορούσαν να κατευθυνθούν προς την αριστερά.
Αυτοί οι ψηφοφόροι σαφώς και δεν ταυτίζονται με τους εκσυγχρονιστές του Κώστα Σημίτη καθώς εκείνοι είχαν ανοιχτό φλερτ με σκοπό να φτιάξουν την μεγάλη ροζ συμμαχία στα πρότυπα της ελιάς του Massimo D’ Alema στην Ιταλία την τότε εποχή. Κάποιοι σίγουρα ήταν οπαδοί του Κώστα Σημίτη κυρίως λόγω του αφηγήματος του εκσυγχρονισμού της χώρας και του γεγονότος πως η τότε χρόνια υπήρχε μία αξιοπρεπής διοίκηση του ελληνικού κράτους, πέρα από τα φαινόμενα της διαφθοράς.
Και για να μην παρεξηγηθώ, στα τότε χρόνια δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί η τραγωδία στο Μάτι και στη Μάνδρα καθώς το ελληνικό κράτος ήταν στοιχειωδώς σοβαρό. Κι ας ήταν σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα “εξαπτέρυγα” εκφράστηκαν μέσα από άλλα κόμματα στη διάρκεια του μνημονίου. Τα στελέχη εκείνα του ΠΑΣΟΚ τα οποία αποτελούσαν σάρκα εκ της σαρκός του εκσυγχρονιστικού του Τμήματος στελέχωσαν κατά κύριο ρόλο στην πρώτη περίοδο τη ΔΗΜΑΡ και στη μετέπειτα περίοδο το Ποτάμι. Και σήμερα αυτά είναι τα οποία δημιουργούν τις γέφυρες για να γευτούν ένα κομματάκι εξουσίας, πάλι μέσα στα όρια μιας μεγάλης ροζ Τσιπραριστεράς παράταξης. Μάλιστα, πάντοτε σε όλα αυτά τα χρόνια έπαιζαν το ρόλο του εισοδιστή μέσα στις αστικές παρατάξεις, πιστά όπως είπαμε στο τροτσκιστικό τους παρελθόν.
Ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ εντός της συγκυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου ήταν κατά το μεγαλύτερο τμήμα της διαλυτικός όσο συμμετείχε, ενώ προσπάθησε να ρίξει την κυβέρνηση κατά τα γεγονότα της ΕΡΤ με αποχώρησή της τελικά από αυτήν. Όταν ο Τσίπρας τη χρειάστηκε για να μην εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας, η ΔΗΜΑΡ ήταν εκεί για να μην εκλέξει τον αρχηγό της. Ο αρχηγός της μάλιστα ούτε καν την ψήφισε στις εκλογές κατά δήλωσή του.
Άρα, με βάση τα πεπραγμένα της, η ΔΗΜΑΡ αποτέλεσε χρήσιμο δεκανίκι στον Τσίπρα. Και αποτελεί ακόμα και σήμερα περιφέροντας τους δεκάδες ψηφοφόρους της από το ΚΙΝΑΛ για να καταλήξουν τελικά στην αγκαλιά του Αλέξη Τσίπρα. Εντός αυτού του κόμματος η πλειοψηφία των στελεχών ήταν αριστερής προέλευσης και αυτό που τους χαρακτήριζε ήταν η πάγια φιλοσημιτική τους στάση και ο διακαής τους πόθους για την κυβερνώσα αριστερά. Σε εκείνη τη φάση προσέλκυσαν ψηφοφόρους αλλά και στελέχη τα οποία διέκειντο φιλικά προς το όραμα και τις ιδέες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, πριν ακόμα αυτή στην πράξη καταρρεύσει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτοί οι ψηφοφόροι ήταν εκσυγχρονιστές και οπαδοί της ρητορικής του Κώστα Σημίτη.
Μετά την εκλογική εξάχνωση της ΔΗΜΑΡ γεννήθηκε ένα νέο κόμμα το οποίο προσέλκυσε ένα μεγάλο τμήμα αυτών των ψηφοφόρων. Αυτό ήταν το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Αν ανατρέξουμε στη στιγμή της γέννησής του, ήταν όταν ξεκίνησε η εκλογική εξάχνωση του κόμματος του Φώτη Κουβέλη. Το Ποτάμι στη ρητορική του κινήθηκε πολύ κοντά το σημιτικό ΠΑΣΟΚ και κατάφερε έτσι να απορροφήσει και αρκετούς φιλελεύθερους, ειδικά αυτούς οι οποίοι προέρχονταν από φράξιες οι οποίες είχαν σε κάποιο βαθμό και εθνομηδενιστικές απόψεις.
Το Ποτάμι ωστόσο είχε μία μεγάλη διαφορά σε σχέση με τη ΔΗΜΑΡ. Εξέφρασε στην αρχή σκληρό αντιΣΥΡΙΖΑ λόγο και κυρίως εναντίον του λαϊκισμού με τον οποίον ο Τσίπρας πολιτεύεται, και τότε και τώρα. Με την εμφάνισή του στις ευρωεκλογές του 2014 στέρησε πολύτιμα ψηφοδέλτια και από το ΠΑΣΟΚ αλλά κυρίως από τη Νέα Δημοκρατία προκαλώντας ρήγμα στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και επιτρέποντας έτσι στην ουσία στον Τσίπρα να κερδίσει τις ευρωεκλογές.
Το Ποτάμι πήρε περίπου 6% με τη διαφορά Νέας Δημοκρατίας – ΣΥΡΙΖΑ να είναι στο 4% και με το ΠΑΣΟΚ να γράφει ένα ποσοστό της τάξης του 8%. Με το 6% του Ποταμιού μοιρασμένο στα δύο κόμματα ενδεχομένως η εξέλιξη της ιστορίας να ήταν διαφορετική. Τότε βέβαια αθροίζαμε το Ποτάμι στα κόμματα τα οποία ήταν αντίπαλα του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ διατυμπάνιζε προς το Ποτάμι ότι ήταν όργανο επιχειρηματικών συμφερόντων. Με τα οποία βεβαίως ως κυβέρνηση είχε εξαιρετικά φιλικές σχέσεις.
Η μετέπειτα πορεία του Ποταμιού έδειξε πως λανθασμένα το αθροίζαμε ως αντίπαλό του ΣΥΡΙΖΑ, διότι λειτούργησε μεθοδικά και με σταθερότητα ως δεκανίκι του. Με αποκορύφωμα τη στάση του στη συμφωνία των Πρεσπών.
Αυτό βέβαια κόστισε καθώς προϊόντος του χρόνου και με δεδομένα τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, το σοσιαλδημοκρατικό αφήγημα του εκσυγχρονισμού έχανε σε δυναμική σε επίπεδο ψηφοφόρων και όχι σε επίπεδο στελεχών όπως αποδεικνύεται τις τελευταίες μέρες.
Με τα πρώτα δείγματα υποβοηθητικής συμπεριφοράς του Σταύρου Θεοδωράκη προς τον Τσίπρα οι ψηφοφόροι άρχισαν να φεύγουν, ενώ με την πάροδο του χρόνου ακολούθησαν και πάρα πολλά στελέχη τα οποία στην πλειοψηφία τους προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία, ακολουθώντας τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων με βάση αυτά τα οποία έλεγαν ως στελέχη του Ποταμιού. Τα ζητούμενα τους ήταν να φύγει ο Τσίπρας και να ηττηθεί η λογική του από τη μία μεριά και από την άλλη η Ελλάδα να γίνει ένα σοβαρό κράτος. Εάν πιστεύεις αυτά δεν μπορεί να λειτουργείς ως ρεπατζής του Καμμένου. Από ένα σημείο και μετά είναι και θέμα αξιοπρέπειας.
Ανατρέχοντας στην σύντομη ιστορία αυτού του κόμματος αντιλαμβανόμαστε πως δεν λειτούργησε σε καμία περίπτωση ως ανάχωμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανότατα να μην ήταν ποτέ αυτός ο σκοπός του. Ακόμα και η συμμετοχή του στο ΚΙΝΑΛ γρήγορα αποδείχθηκε πώς σκοπό είχε να το αλώσει από μέσα και να το αναγκάσει να συμπτυχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ώρες-ώρες διασκεδαστικό σκεπτόμενοι να ανακαλύπτουμε τον εισοδιστικό τρόπο με τον οποίον πολλά στελέχη με αριστερίστικο παρελθόν συμπεριφέρθηκαν για να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα. Για τους παλιότερους αποτελεί δικαίωση του Ανδρέα Παπανδρέου για τη «σφαγή των τροτσκιστών» πριν γίνει κυβέρνηση τη δεκαετία του 70.
Πέραν της συνολικής βλάβης που επέφερε η πολιτεία της ΔΗΜΑΡ και του Ποταμιού στη Χώρα έκανε ωστόσο και ένα καλό. Οι πολίτες εκείνοι οι οποίοι πίστεψαν στον εκσυγχρονισμό δεν ήταν εθνομηδενιστές. Οι ψηφοφόροι εκείνοι πίστεψαν πως η πολιτική του Κώστα Σημίτη η οποία αποκαλείται με ιστορικούς πλέον όρους «εκσυγχρονισμός» ήταν εκείνη την οποία χρειαζόταν η χώρα για να μπορέσει να προοδεύσει.
Δεν είχαν κακές προθέσεις, ούτε θα μπορούσαν ακόμα και στην πιο τρελή φαντασία να έχουν προβλέψει το τι συνέβη τα τελευταία 10 χρόνια. Ούτε η ρητορική του εκσυγχρονισμού είναι λανθασμένη σαν πολιτικό όραμα. Τα στελέχη και οι αγκυλώσεις τους ήταν λάθος. Καθώς επίσης και οι πολιτικοί στόχοι τους οποίους είχε επιβάλλει στην ατζέντα της πολιτικής της χώρας ο Κώστας Σημίτης. Και τους οποίους είχε κάνει ξεκάθαρους στο λαό και ψηφίστηκε για αυτό. Εγώ δεν υπήρξα ποτέ οπαδός του γιατί διαφωνούσα στην πολιτική του στόχευση, αλλά επιθυμούσα η Ελλάδα να είναι ένα σοβαρό κράτος όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.
Αυτοί οι ψηφοφόροι πλέον είναι απελευθερωμένοι από τα αφηγήματα μιας μεγάλης ροζ παράταξης. Δεν αποτελούσαν ωστόσο τμήμα του σχεδόν 30% το οποίο επέλεγε στην κάλπη τη Νέα Δημοκρατία από το 2012 και εντεύθεν. Και πλέον δεν θέλουν να αποκαλούνται και εκσυγχρονιστές.
Οι σχολιαστές δικαίως είναι επιφυλακτικοί προς τα εξαπτέρυγα. Και εγώ είμαι. Αλλά όχι σε επίπεδο ψηφοφόρων, αλλά σε επίπεδο στελεχών. Οι ψηφοφόροι αποτελούν ανθρώπους σαν κι εμάς και σε μεγάλο βαθμό έχουν τα ίδια με εμάς πολιτικά ζητούμενα. Τα στελέχη ωστόσο αποτέλεσαν πάντα μια πέμπτη φάλαγγα των αριστεριστών εντός των αστικών πολιτικών παρατάξεων ως φόρος τιμής στο Λ. Τρότσκι. Πλέον όμως έχουν ολοκληρώσει τις μεταμορφώσεις τους στην παράξενη αυτή πολιτική εποχή και έχουν καταλήξει στον κομματικό σχηματισμό της καρδιάς τους.
Ωστόσο, τους διαφεύγει ότι έχουν φανερωθεί στα μάτια των ψηφοφόρων τους, οι οποίοι έχουν απομακρυνθεί από αυτούς και δεν θέλουν πια ούτε καν να αποκαλούνται εκσυγχρονιστές.
Δυστυχώς, κατάντησαν ανέκδοτο.
- Τι απέγινε ο τελευταίος εκσυγχρονιστής;
- Πνίγηκε στο ποτάμι…
Πηγή: antinews.gr
