«Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…» – Ο Πολιτισμός, η Ιστορία και ο μυστηριώδης κος Α.Φ@λης Δυτικά στο Ποτάμι

Δήμοι Περιστέρι
Μοιραστείτε το:

Έχει πλέον περάσει στο γλωσσικό και πολιτιστικό DNA των Ελλήνων η περίφημη ατάκα  κινηματογραφικού ήρωα ταινίας του Νίκου Κούνδουρου, -αν δεν κάνουμε λάθος-, «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…». Δεν έχει καμία σημασία με ποιο ερέθισμα της κινηματογραφικής αφήγησης ειπώθηκε, αφού πλέον όλοι όσοι την γνωρίζουν, -και είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν την γνωρίζουν-, φέρνουν στην σκέψη τους καταστάσεις «δόλιας πληρωμής ή κέρδους» ή αν θέλετε διαφορετική διατύπωση  πάει ο νούς τους σε χρηματικό κέρδος από απάτη ή παράβλεψη εφαρμογής του νόμου, άλλως «πληρωμή και μάλιστα μεγάλη αεριτζίδων» απ’ αυτούς που για διαφόρους λόγους θέλουν να ολοκληρώσουν κάποιο έργο, χωρίς να τηρούν το νόμο στο σύνολό του.

Θα μπορούσε βέβαια να αναφέρεται ορισμένες φορές και ως «Είναι πολλά τα λεφτά Αθανάσιε…», αλλά η επεξήγησή της στην περίπτωση που επιλεγεί αυτή η διατύπωση, απαιτεί νέο και συγκεκριμένο αναλυτικό σημείωμα που προς το παρόν δεν είναι επίκαιρο… Σημασία βέβαια έχει ο «ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ», άσχετα αν τα μακαρόνια είναι μίσκο…

Μία δεύτερη ατάκα, αυτή τη φορά λαϊκή και μάλιστα καλοκαιρινή είναι το «όλα τα σφάζω κι όλα τα μαχαιρώνω». Κι ενώ, μπήκε στην λαϊκή κουλτούρα, σαν η εμπορική λαλιά του περιπλανόμενου υπαίθριου πωλητή  «καρπουζιών», σήμερα «μεταφράζεται» ότι πρεσβεύει τον άνθρωπο που μπορεί να τα κάνει όλα, αδιαφορώντας για την νομιμότητα των πράξεων στις οποίες έχει συμφωνήσει, παρέχοντας όμως εγγύηση και διαβεβαιώσεις ότι η συμφωνία του θα τηρηθεί.

Στην καθημερινή πρακτική  συναντάται ως εταίρος συμφωνιών με δήμους ή ακόμη και δημόσιες υπηρεσίες με την ή τις αμοιβές του να είναι πολύ προσοδοφόρες και ικανοποιητικά σε σχέση με την υποχρέωσή του για παροχή εργασίας. Λαϊκά θα μπορούσε να τον πει κανείς ως «ΛΑΜΟΓΙΟ».

Αυτά, όμως, για την περίφημες κινηματογραφικές και λαϊκές ατάκες  και όσα πλέον αυτές πρεσβεύουν στο καθημερινό γίγνεσθαι των νεοελλήνων.  Το ερώτημα που τίθεται είναι τι σχέση έχουν με αυτές, ο Πολιτισμός, η Ιστορία, ο «μυστηριώδης κος Α.Φ@λης» και η περιοχή Δυτικά στο Ποτάμι. Η απάντηση είναι σχετικά εύκολη για όσους παρακολουθούν πρόσωπα, καταστάσεις και καθημερινότητα σε μεγάλο, μάλλον πολύ μεγάλο, ίσως, -λέμε ίσως γιατί η απογραφή αργεί πολύ-, τον μεγαλύτερο δήμο Δυτικά στο Ποτάμι…

Σ’αυτόν το Δήμο λοιπόν, -για να μην μείνει κανένας χωρίς γνώση-, συμβαίνουν, έτσι απλά και για την ιστορία, τα εξής:

Παράγεται σύγχρονος πολιτισμός, με μικρό συνολικό κόστος που μπορεί να υπολογισθεί πρόχειρα στο 1.5 εκατ. ευρώ το χρόνο, με την σημείωση ότι όλα όσα πράγματι συμβαίνουν στο τοπικό πολιτιστικό γίγνεσθαι ή αλλιώς οι «Γιορτές και τα Πανηγύρια» των διαφόρων διασκεδαστών, συντονιστών γιορτών, σαλτιμπάγκων, κλπ, προσφέρονται δωρεάν στους δημότες του συγκεκριμένου δήμου… Το γεγονός ότι «πληρώνονται» όλοι αυτοί που παράγουν πολιτισμό από τους δημότες μέσω των δημοτικών τελών και όχι μόνο, δεν αρμόζει να το σχολιάσει κανείς γιατί θα είναι μεμψίμερος και τουλάχιστον κοντόφθαλμος, αφού πέραν των άλλων δεν μπορεί να αντιληφθεί το που οδηγείται η πολιτιστική ανάπτυξη της Πόλης… Μεγαλεία λοιπόν και βάλε…

Παράγεται Ιστορία. Φυσικά, νοείται τοπική. Η πρακτική είναι απλή και ανέξοδη για όλους, δήμο και δημότες ή τουλάχιστον έτσι μπορεί να εκτιμηθεί σε πρώτο στάδιο γιατί σε δεύτερο… Οι αρμόδιρες υπηρεσίες του Δήμου, διατηρούν επιμελώς χωρίς καμία επέμβαση βελτίωσης σε απομακρυσμένες περιοχές της πόλης «πεζοδρόμια και δρόμους» στην αρχαϊκή τους κατάσταση, αφού αυτά τα δύο στοιχεία συγκροτούν την ζωντανή πρόσφατη σχετικά ιστορία του τόπου που κανένας δεν μπορεί να διανοηθεί να καταστρέψει…

Παράγει αρχιτεκτονικό κάλλος κτιρίων και αστικού τοπίου. Ένας πεφωτισμένος πολιτισμοδιεγέρτης, δεν μπορεί να διανοηθεί να αφήσει χωρίς καμία αρχιτεκτονική παρέμβαση, κτίρια και αστικούς χώρους της Πόλης που παραπέμπουν στο μακρινό παρελθόν, ειδικά στα σημεία που μπορούν να αποδώσουν επιχειρηματικά, αφού σύμφωνα με την μητέρα των σύγχρονων  επιστημών, την πολιτική επικοινωνία ή άλλως πολιτική προπαγάνδα και παιδαγωγικοπολιτική επιμόρφωση και διαπεδαγώγηση των πολιτών κανείς δεν θέλει να έχει θύμησες που παραπέμπουν σε άγνωστες και αν μη τι άλλο μη ρεαλιστικές σήμερα καταστάσεις. Γι’αυτό κάθε παλιό και ιστορικό, στην μνήμη τουλάχιστον των δημοτών, κτίριο, είτε κατεδαφίζεται για να αναγερθεί νέο λαμπερό με τσιμέντο και αλουμίνιο, είτε ανακατασκευάζεται και εδώ είναι το μυστικό της επιτυχίας, όχι με έξοδα του Δήμου, -γιατί να πληρώνουν άραγε οι δημότες-, αλλά με έξοδα του επιχειρηματία που το μίσθωσε, άσχετα αν το παλιό ήταν αλλιώς και έπρεπε να δι9ατηρηθεί ως έχει για τις επόμενες γενιές… Στο κάτω κάτω της γραφής, αυξάνεται και η αξία της δημοτικής περιουσίας…

Παράγει «πολιτικό» πολιτισμό. Η διοίκηση του Δήμου δν θεωρεί ότι έχει απέναντί της μία διασπαστική για τα πολιτικά πράγματα της πόλης «αντιπολίτευση», αλλά αντίθετα την αντιμετωπίζει ως δημιουργικό συνεργάτη… Η συμπεριφορά αυτή, απαιτεί ως κοινωνικό αγαθό και την επιβράβευση. Γι’ αυτό η Διοίκηση  βλέπει  με «κυμπάρικη» διάθεση και ενεργεί ανάλογα, σε κάθε περίπτωση δε δημιουργικά σε πράξεις και ενεργητικά αιτήματα της τυπικής αλλά και της άτυπης αντιπολίτευσης, όπως καταλήψεις ή παραχωρήσεις δημοτικών χώρων, ακόμη κι αν αυτοί «ακούνε» σε δεσμευτικά κληροδοτήματα, ενώ λαμβάνει μέριμνα και για διακεκριμένες, αλλά ενίοτε πένητες ή και όχι προσωπικότητες της τοπικής κοινωνίας, παρέχοντας τους με απευθείας ανάθεση την δυνατότητα να συμβάλουν ο καθένας με τις δυνάμεις του στην πολιτιστική και τεχνολογική πρόοδο της πόλης, έστω και αν αυτή η παροχή είναι επί πληρωμή και μάλιστα γενναιόδωρη. Τουλάχιστον γι’ αυτές τις πράξεις της διοίκησης του Δήμου, είναι κοινή πεπίθεση  στα μέλη της ότι ούτε οι δημότες θα αντιδρούσαν, αφού κανείς δεν θέλει ένας πολύ πετυχημένος να πέσει σε οικονομική και κοινωνική κατάσταση, χαμηλότερου επιπέδου απ’ αυτό που είχε συνηθίσει να διαβιώνει.

Παράγει κοινωνικό πολιτισμό. Οι τοπικές πολιτικές δυνάμεις, δεν κρατούν κακία, πολιτική εννοείται, για τις αντιπαραθέσεις τους στον τοπικό πολιτικό στίβο, έστω κι αν τα θέματα είναι καυτά. Συνήθως για να μην υπάρχουν μεγάλες εντάσεις, η μεν αντιπολίτευση θέτει τα θέματα που την απασχολούν για την Πόλη με πολύ ήπιο τρόπο, η δε διοίκηση αποφεύγει να απαντήσει και έτσι με βάση και τους κανόνες του πολιτικού πολιτισμού, όλα ηρεμούν μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο σημείο συνεννόησης…

Στην περίπτωση δε που, σύμφωνα με τους κανόνες της τυπικής ή άτυπης πολιτικής διαπραγμάτευσης και συμπεριφοράς, ο ερωτών  «κάνει πίσω», ανεξάρτητα από το αν έχει ικανοποιηθεί ή όχι, η διοίκηση μεριμνά, σε ανύποπτο χρόνο ο τελευταίως να πάρει το «κουτί με τα σοκολατάκια», ανεξάρτητα από τον αν του απαγορεύεται ή όχι… 

«Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…». Σε κάθε περίπτωση, από τα ποιο πάνω δεν διαφαίνεται καμία σχέση τους με αυτή τη  θρυλική ατάκα. Σχήμα οξύμωρο θάλεγε και κάποιος από τους «σπουδαγμένους» τοπικούς πολιτικούς. Κι όμως υπάρχει είναι η απάντηση. Αν κανείς γυρίσει στο παρελθόν, υπήρξαν αρκετές φορές με τις αμοιβές σε λογικά επίπεδα, πάντα νόμιμες, για να μην πάει το μυαλό κάποιου κακόπιστου σε κάτι άλλο, κάτι που δεν είναι στην πρόθεση της στήλης.

Το τωρινό πρόβλημα, όμως, είναι η πράξη δημιουργίας νέου αρχιτεκτονικού πολιτισμού και η διαμάχη που υπάρχει στην τοπική πολιτική κοινωνία. Κάποια κακόπιστοι αναφέρουν ότι αυτή θα λάβει τέλος σύντομα, με τους λογικούς «μαχητές» να αμείβονται καταλλήλως… υποχωρώντας… Βλέπετε στις κοινωνίες με υψηλό επίπεδο πολιτικού και όχι μόνο πολιτισμού η «λογική» πάντα αμείβεται…

Γι ποιο λόγο; Εδώ ταιριάζει η ατάκα «είναι πολλά τα λεφτά Άρη…». Συνέβη ή όχι, το μέλλον κα μάλιστα το σύντομο θα δείξει…

—————–

Υ.Γ.1: Δυσνόητο κείμενο, αλλά όποιος έχει τον κατάλληλο «αλγόριθμο» γνώσης το κατανοεί και μάλιστα απόλυτα… Από την πλευρά μας, ως στήλη, ας ευχηθούμε να μην ισχύει αυτό που κυκλοφορεί στην συγκεκριμένη τοπική κοινωνία και ειδικά το «είναι πολλά τα λεφτά Άρη…» και όλα θα τα τακτοποιήσουν… ειδικά την κατάσταση των μαχητών… Στο κάτω, κάτω δεν χρειάζεται καμία ΣΟΦΙΑ για να το κατανοήσεις, εκτός αν θεωρείς ότι ο ανακράξας την ατάκα δεν ήταν ο Θανάσης αλλά άλλος «κινηματογραφικός» ήρωας…

—————–

Υ.Γ.2: Ο μύθος αναφέρει ότι αν θέλεις αν ομαλοποιήσεις κοινωνικά ένα σημαντικό θέμα που δεν πατάει γερά στην νομιμότητα, το «ξεπροστιάζεις» πρώτα και μετά δέχεσαι μεγαλόθυμα τις εξηγήσεις… Τι είπατε δεν θα συμβεί… μα ήδη ξεκίνησε αυτή η διαδρομή για το παραμύθι…

—————–

Υ.Γ.3: Για τον μυστηριώδη κο Α.Φ@λη, που  «όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει», η στήλη θα ασχοληθεί σε επόμενο σημείωμά της. Εξ’ άλλου τι είναι τα 150.000 ευρώ περίπου… τίποτα… έστω και αν πρόκειται για καλλιτεχνίες και  όχι μόνο, πάντοτε για τους δημότες….

Δημ-άρχης

 

Μοιραστείτε το:
Tagged