Το 1981 υπήρξε η πρώτη μεγάλη πολιτική αλλαγή στην μεταπολιτευτική περίοδο με την άνοδο στην εξουσία του λαϊκιστή Ανδρέα Παπανδρέου και την πτώση του πανίσχυρου μέχρι τότε καραμανλικού συστήματος.
Βασική πολιτική «χορηγός» επικοινωνίας του, η μολυσματική Αυριανή που έκτοτε κυκλοφορούσε με προμετωπίδα «Η Εφημερίδα που έριξε τον Καραμανλισμό».
Το 1991 υπήρξε η δεύτερη σοβαρή πολιτική αλλαγή στην χώρα με την άνοδο του αιρετικού κεντροαριστερού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μόνο που αυτή τη φορά καμία εφημερίδα και κανένας εκδότης δεν τόλμησε να γράψει κάτι ανάλογο με τον Γιώργο Κουρή στην Αυριανή, ίσως γιατί είχε πλέον αρχίσει να μπαίνει στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας η λογική, έστω και σαν αρχή…
Τι ακριβώς λέει η «πολιτική» λογική που εξελικτικά δείχνει, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων να έχει επικρατήσει οριστικά πλέον στα πολιτικά πράγματα, εθνικά και αυτοδιοικητικά, της χώρας μας;
Απλά, πολύ απλά τα εξής: «Κανένας δεν μπορεί να «ρίξει» ένα πολιτικό από την θέση στην οποία τον έχει τοποθετήσει ο λαός, «εκτός από τις δικές του πράξεις».
Αυτές οι πράξεις είνια και το αίτιο της κατάρρευσης των «Κυρίαρχων» πολιτικών, που απ’ ένα σημείο και μετά αρνούνται ουσιαστικά να δούνε την πορεία και τις πράξεις τους αυτές, όπως συμβαίνει σήμνερα με τον Ερντογάν, αλλά και ορισμένους αυτοδιοικητικούς που νομίζουν ότι έχουν «πιασει τον ταύρο από τα ούμπαλά» του.
Όχι μην περιμένεται πλέον «αντιπολιτευτικούς» αγώνες, ως μέσον ή αν θέλετε «τεχνοτροπία» φθοράς των Κυρίαρχων πολιτικών. Αυτή η εποχή μας τελείωσε και η «αντιπολίτευση» πλέον δεν είναι παρά μία μάζωξη «μικρών» ανθρώπων που δεν τους ενδιαφέρει ο τελικός στόχος, αλλά απλώς απολαμβάνουν το δικό τους ταξίδι από την ανυπαρξία στην κοινωνική αναγνώριση…
Και οι μόνοι που έχουν απομείνει για να εξισορροπούν το σύστημα, είναι αυτοί οι περίεργοι «τρωγλοδύτες» ειδήσεων και πράξεων κυρίαρχων πολιτικών που ανακατεύουν τον χυλό μπάς και οι μάζες πάρουν είδηση την ποιότητα «σανού» που τις ταΐζουν…
Στην πράξη, αυτοί οι «τρωγλοδύτες» ειδήσεων και πράξεων είναι οι κουβαλητές του πυρόλιθου και του φυτιλιού, με το οποίο ξεκινούν μικρές ή μεγάλες εκρήξεις, που δίνουν τρομακτικά αποτελέσματα αλλαγής όχι μόνο πολιτικών καταστάσεων, αλλά πτώσης τω Κυρίαρχων πολιτικών. Κι ας νομίζουν οι τελευταίοι ότι το σύστημα που έχουν στήσει τους κρατά διαρκώς στο απυρόβλητο…
Χώρια που υπάρχει πάντα ο απρόβλεπτος παράγοντας των «χρήσιμων ηλιθίων», που σιγοντάρουν τα κατορθώματα των «κυρίων» τους, έως ότου κάποιος, ακόμη και από λάθος τους πιάσει τον κ@λο, οπότε τρέχουν να βρούν αναλγητικό όχι «για τον πόνο του άλλου», αλλά τον δικό τους. Κι αυτό γιατί δεν μπορούν να αντέξουν τον πόνο στη μέση που νομοτελειακά έρχεται σε τέτοιεςς περιπτώσεις…
Σε αναμονή λοιπόν… και για όποιον απλώς θέλει να πάρει μία μικρή γεύση για το τι έρχεται, ας ρίξει ματιές στις υπόλοιπες αναρτήσεις από σήμερα και εμπρός…
Δεν χρειάζεται να συμφωνεί, δεν χρειάζεται να του αρέσουν αυτά που έρχονται… ειδήσεις είναι, είδωλα αφορούν και ορισμένες φορές τα κάνουν και κομμάτια… Αυτή είναι η δουλειά των «τρωγλοδυτών» ειδήσεων και πράξεων…
«Διογένης ο Φιλαύτης»…
