Συμμορίες «μαθητών» τρομοκρατούν μαθητές άλλων σχολείων στη Δυτική Αθήνα

Επαγγελματική
Μοιραστείτε το:

Τα επεισόδια ή αν θέλετε τα «συμβάντα» είναι σχεδόν καθημερινά. «Συμμορίες» μαθητών τρομοκρατούν μαθητές άλλων σχολείων, φθάνοντας στο σημείο οι επιθέσεις τους να γίνονται έξω από τις σχολικές εγκαταστάσεις.

Η ιστορία δεν είναι σημερινή και έχει τις ρίζες της, πίσω στον χρόνο, σχεδόν μία δεκαετία. Ξεκίνησε με την δημιουργία ή αλλιώς συγκρότηση μικρών ολιγομελών ομάδων μαθητών, γύρο από έναν και μοναδικό «αρχηγό» που συνήθως ήταν ενήλικας μαθητής, εντεταλμένος από άλλα δίκτυα για την διακίνηση εξαρτησιογόνων ουσιών, -πρώτα μικροποσοτήτων χασίς και στην συνέχεια των λεγόμενων ενισχυμένων, δηλαδή κοινών τσιγάρων εμποτισμένων με χασισέλαιο.

Στην αρχική φάση εμφάνισης αυτού του φαινομένου, στρατηγικός στόχος αυτών των μικρών και συνήθως αυτόνομων ομάδων ήταν η  διεκδίκηση χώρου και η κυριαρχία στις έξω από την σχολική ζωή κοινωνικές δραστηριότητες των μελών της σε συνδυασμό με την συντήρηση και λειτουργία του ενσωματωμένου δικτύου λιανικής πώλησης χασίς κυρίως, με τα μέλη της, -ανήλικοι μαθητές κατά κανόνα-, να έχουν τον ρόλο του μεταφορέα (βαποράκια), εξασφαλίζοντας το χαρτζιλίκι τους, πέρα απ’ αυτό της οικογένειας και τον «αρχηγό» να καρπώνεται το συνολικό κέρδος.

Οι ομάδες αυτές, ήταν και σε ορισμένες περιπτώσεις συνεχίζουν να ειναι οι καλλιεργητές και ουσιαστικά γενήτορες της νέας γενιάς χρηστών, που δυστυχώς  κάτω από την αδιαφορία γονέων, εκπαιδευτικής κοινότητας και πολιτείας, -η τελευταία τους βλέπει ως χαμηλής όχλησης περιπτώσεις-, ξεκινούν από την τρυφερή ηλικία της πρώτης τάξης Λυκείου ή ενίοτε και από το Γυμνάσιο.

Το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των παιδιών είναι η έλλειψη γονεϊκού ή άλλου προτύπου, γεγονός που τα στρέφει στον κοινωνικό συγχρωτισμό με άλλους συνομιλίκους τους ή ακόμη και ελαφρώς μεγαλύτερούς τους, τόσο για «προστασία», όσο και για το πέρασμά τους σε κυριαρχικούς ρόλους.

Το φαινόμενο δεν αφορά μόνο παιδιά φτωχών ή διαλυμένων οικογενειών ή οικογενειών με πολύ φιλελεύθερο κοινωνικά ή και παντελώς αδιάφορο οικογενειακό χώρο, αλλά παιδιά όλων των κοινωνικών κατηγοριών, με ποιο «σκληρά» αυτά που προέρχονται από τις υψηλότερες τάξεις των τοπικών κοινωνιών, με ποιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές των εκπαιδευτικών και των επαγγελματικά επιτυχημένων γονέων, παιδιά που εμφανίζονται μάλιστα με ιδιαίτερα σκληρή συμπεριφορά.

Το τραγικό είναι ότι οι ίδιοι οι γονείς, συμβάλλουν ουσιαστικά εν αγνοία τους, στην συντήρηση αυτών των συμπεριφορών, αφού στα πλαίσια τις γονεϊκής προστασίας και φροντίδας των τέκνων τους, απαιτούν από την εκπαιδευτική κοινότητα των σχολείων που φοιτούν την κατ’ εξαίρεση και πέρα από τις προβλέψεις του νόμου ευνοϊκή μεταχείρισή τους, ανεξάρτητα από την βαρύτητα της παραβατικής συμπεριφοράς τους, επικαλούμενοι κατά κανόνα την κοινωνική θέση τους και την επαγγελματική ιδιότητά τους, ενίοτε δε κινητοποιώντας και τις σχέσεις και γνωριμίες τους στο «σύστημα»…

Τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις μπορούν να αναφερθούν εδώ ως απλά παραδείγματα λάθους γονεΪκής αλλά και σχολικής συμπεριφοράς και αντιμετώπισης παραβατικών συμπεριφορών μαθητών, που ούτως ή άλλως είχαν ή έχουν χάσει το «τρένο» της ομαλής και ελπιδοφόρας ανέλιξής τους στη ζωή…

Στην πρώτη περίπτωση, γονείς μαθητή που «συνελήφθη» από εκπαιδευτικούς «φτιαγμένος» κατά την λαϊκή αργκό, μέσα στο σχολείο από την χρήση χασίς, αντί να δεχθούν το γεγονός και να ακολουθήσουν τις παιδαγωγικές και άλλες συμβουλές  των εκπαιδευτικών, ζήτησαν την συνδρομή του Ιεράρχη της πόλης τους, προκειμένου ο γιος τους να μην δεχθεί ούτε επίπληξη, πράγμα που προς γονεϊκή υπερηφάνειά τους τελικά κατόρθωσαν. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν το συγκεκριμένο παιδί μετά από περιήγηση σε τοπικές σκληρές ομάδες μαθητών και «χούλιγκαν» να καταλήξει μόλις στα 18 του, από υπερβολική δόση εξαρτησιογόνων ουσιών, με τους γονείς να ρίχνουν  τα βάρη στην ανάλγητη κοινωνία και στην πολιτεία που δεν φρόντισε να εξαφανίσει το πρόβλημα.

Η δεύτερη περίπτωση είναι απλώς διαφορετική, αφού το παιδί είναι ευτυχώς ακόμη εν ζωή με την κατάσταση να κρίνεται αναστρέψιμη. Εκπαιδευτικός, γονέας μαθητή λυκείου, «επιδράμει» σε τακτά χρονικά διαστήματα στα σχολεία του γιού του, ζητώντας την διακριτή μεταχείρισή του, -στην βαριά παραβατική συμπεριφορά που αυτός επιδεικνύει-, από Διευθυντές και εκπαιδευτικούς, προβάλλοντας τόσο την εκαπιδευτική ιδιότητά του, όσο και την αδυναμία του να επιβάλλει στο παιδί την γονεϊκή φροντίδα και παιδαγωγική εξουσία του. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο συγκεκριμένος μαθητής, έχοντας περάσει στο στάδιο του «χουλιγκανισμού» και της χρήσης εξαρτισιογόνων ουσιών, αποτελεί σήμερα σημαίνον στέλεχος «συμμορίας» μαθητών που τρομοκρατεί μαθητές άλλων σχολείων.

Η τρίτη περίπτωση, αφορά πάλι μαθητή με γονέα εκπαιδευτικό, με τον πρώτο να επιδεικνύει έντονα αντισυμβατική συμπεριφορά έναντι των εκπαιδευτικών του και τον δεύτερο να τον υπερπροστατεύει κάνοντας επίκληση και χρήση των γνωριμιών του στο εκπαιδευτικό σύστημα και ενίοτε επίσημες καταγγελίες, ακόμη και στο υπουργείο Παιδεάις για τυπικές «αβλεψίες» στην σχολική διαχείριση του μαθητή-γιού του. Σήμερα, ο συγκεκριμένος μαθητής,  ή μάλλον ο γονέας του, προσπαθεί με νύχια και δόντια να πετύχει την ολοκλήρωση των σπουδών του γιού του στο Λύκειο, -έχει ήδη χάσει δύο σχολικές χρονιές-, με τον τελευταίο να συνεχίζει την έντονη παραβατική μαθητική και όχι μόνο συμπεριφορά του, έχοντας μάλιστα εξελιχθεί σε άτυπο αρχηγό σκληρής «μαθητικής συμμορίας».

Δεν είναι του παρόντος σημειώματος, η ανάλυση των αιτίων που προκαλούν αυτό το φαινόμενο. Συνοπτικά μόνο θα αναφέρουμε ότι μερίδιο ευθύνης έχουν, -αν και όχι ισόποσα-, οι Διευθυντές των σχολικών μονάδων που δεν επιλαμβάνονται άμεσα και παιδαγωγικά σκληρά, άμμα τι εμφανίσει τέτοιων καταστάσεων, οι εκπαιδευτικοί που δεν αναλώνονται στην εξέταση των μαθητικών παραβατικών συμπεριφορών στις τάξεις τους και στην παιδαγωγική αντιμετώπισή τους, οι γονείς που επιδεικνύουν λάθος συμπεριφορές γονεϊκής στήριξης των τέκνων τους και οι παροικούντες στην εκπαιδευτική Ιερουσαλήμ, διοικητικοί προϊστάμενοι ή κοινωνικοί και πολιτικοί προύχοντες που λαϊκίζοντας επεμβαίνου άκριτα, δείνοντας την εντύπωση στους μαθητές και γονείς ότι όλα επιτρέπονται «αρκεί να έχεις  μπάρμπα στην Κορώνη».

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας, που αντί να ενσκύψει στο πρόβλημα, συνεχώς μετατοπίζει το κέντρο βάρους του παιδαγωγικού έργου των σχολείων, απαξιώνοντας το ουσιαστικά με την μείωση της παιδαγωγικής και πειθαρχικής εξουσίας και αρμοδιότητας εκπαιδευτικών και διευθυντών, υπέρ της κοινωνικής «αυτοίασης» μαθητών και γονέων, ή αλλιώς «αφήστε τους νεκρούς να προχωρούν» και μην νοιάζεσθε για την μόλυνση που αρχίζει να κατατρώει την σάρκα των νέων γενιών…

Κλείνοντας, να παραθέσουμε και το τελευταίο επεισόδιο επιδρομής συμμορίας μαθητών σε σχολείο της δυτικής Αθήνας. Μαθητές τριών διαφορετικών σχολείων, συγκροτημένοι σε ομάδα, φορώντας δε «φούτερ κουκούλες», επέδραμαν σε άλλο σχολείο ζητώντας εξηγήσεις από μαθητή για άγνωστο θέμα και τελικά χειροδικώντας επ’ αυτού.

Οι άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ που κατέφθασε, κατέγραψαν το γεγονός και τους συμμετέχοντες στην ομάδα-συμμορία, δεν προχώρησε όμως σε προσαγωγές, γιατί ο παθών δεν θέλησε να προχωρήσει στην κατάθεση δήλωσης επιθυμίας δίωξής τους.

Το «ωραίο» που δείχνει και το μέγεθος της θρασύτητας αλλά και της αίσθησης του αδίωκτου που έχει εμπεδωθεί στον συγκεκριμένο τύπο μαθητών είναι ότι αυτοί απεχώρησαν τελικά εκτοξεύοντας απειλές κατά πάντων, μαθητών του σχολείου και εκπαιδευτικών.

Υπάρχει άραγε αναστροφή του φαινομένου; Ο καιρός, η εκπαιδευτικές κοινότητες και το Υπουργείο Παιδείας θα δείξουν…

——————

Υ.Γ.1: Η συγκρότηση αλλά και διατήρηση σε λειτουργία αυτών των μαθητικών ομάδων-συμμοριών ξεκινά συνήθως από τα «αναψυκτήρια» που λειτουργούν παράνομα και με την ανοχή των δήμων, παρά τις προβλέψεις του νόμου, έξω από τις σχολικές μονάδες και μάλιστα σχεδόν απέναντι από την είσοδό τους. Σ’ αυτές συνήθως συχνάζουν και οι «ενισχυτές» του κύρους των «αρχηγών» τους, ενίοτε δε συμβάλλουν και στην προσέλκυση νέων μελών σ’ αυτές.

——————

Υ.Γ.2: Η «ορθή παιδαγώγηση» των μαθητών – μελών αυτών των παραβατικών ομάδων, και μάλιστα στην ποιό «ηρωϊκή» και τσαμπυκαλούδικη μορφή της, γίενται σχεδόν πάντα, μέσα στις «χουλιγκάνικες» οργανώσεις οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων.

«Αιρετικός Εκπαιδ-άρχης»

Μοιραστείτε το:
Tagged