Σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και δει στην Α/θμια και Β/θμια Εκπαίδευση, έχουν περάσει εκατοντάδες Διευθυντές Εκπαίδευσης, που ο καθένας είχε τα δικά του χαρακτηριστικά ή αν θέλετε «κουσούρια» στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της περιφέρειάς του, των Διευθυντών Σχολείων, των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των γονέων τους.
Οι διοικούμενοί τους, όλο και κάτι τους έχουν κατά καιρούς προσάψει, όπως ότι ήταν φραξιονιστές, κομματικοί, πολιτικοποιημένοι, δίκαιοι, άδικοι, μεροληπτούντες, κλπ. Όλοι, όμως, άσχετα από τα μειονεκτήματά ή τα πλεονεκτήματα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στοιχεία της υπηρεσιακής συμπεριφοράς τους, άφησαν έργο, ολοκληρωμένο όχι στον απόλυτο βαθμό, αλλά έργο.
Ταυτόχρονα αποτέλεσαν τον διοικητικό «φάρο» στον οποίο προσέτρεχαν όλοι οι εμπλεκόμενοι με τον ένα ή άλλο τρόπο ή με την μία ή άλλη ιδιότητα, στο εκπαιδευτικό σύστημα, προκειμένου να τους δοθούν τα διοικητικά φώτα για την αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν. Με απλά λόγια το σύνολο σχεδόν όσων πέρασαν από το αξίωμα του Διευθυντή Εκπαίδευσης, γυναίκες και άνδρες, είχαν τα διοικητικά «αντίδια» να τακτοποιούν τα θέματα του «οίκου» τους, αδικώντας έστω και μία μικρή μερίδα διοικουένων τους.
Σε όλα τα πράγματα, πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως ο Διευθυντής Εκπαίδευσης της σημερινής ιστορίας μας. Ο κύριος αυτός, που σήμερα συνεχίζει να βρίσκεται σε υπηρεσία στην θέση του, συγκεντρώνει όλα όσα έχει και κουβαλάει ένα «παράδειγμα προς αποφυγή».
Φραξιονίστας, έχει δημιουργήσει στην Περιφέρειά του «ομαδούλες» Διευθυντών και εκπαιδευτικών που υποτίθεται ότι σύμβάλλουν στην προσπάθειά του να διοικήσει… με ιδιαίτερη προτίμηση στους γονιπετείς και «σαλιάριδες» ΟΦΑ…
Κομματικός σε υπερθετικό βαθμό, στηρίζει «μέχρι θανάτου» τους δικούς του, ανεξάρτητα αν είναι ανίκανοι υπάλληλοι ή ακόμη ακατάλληλοι για παιδαγωγοί και εκπαιδευτικοί. Αντιθέτως η υπηρεσιακή συμπεριφορά του δηλώνει ότι η αρχή του είναι «πας μη δικός μας βάρβαρος», με ότι κι αν αυτό σημαίνει και συμβολίζει…
Δειλός, δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, ως οφείλει εκ του αξιώματός του, παραπέμποντας κάθε θέμα και πρόβλημα για την επίλυσή του, σε αυτόν που το αντιμετωπίζει, είτε αυτό είναι εκπαιδευτικό, είτε διοικητικής φύσης.
Αντιυπηρεσιακός, σπάνια δέχεται πρόσωπο με πρόσωπο Διευθυντές σχολείων ή και εκπαιδευτικούς, επικαλούμενος υψηλό φόρτο εργασίας.
«Αδιάβαστος», δεν μελετά κανένα θέμα της Διεύθυνσης του, δίνοντας πάντα λάθος λύσεις.
«Ανίκανος», δεν ελέγχει το προσωπικό του που ουσιαστικά ενεργεί με την δική του «αντζέντα» και ανάλογα με τις συμπάθειες του, ορισμένες δε φορές πέρα και απ’ όσα ορίζουν οι νόμοι και οι νόρμες της σωστής διοίκησης.
Χειραγωγούμενος, από γνωστούς – άγνωστους «μέντορές» του επαινεί τους και επιβραβεύει τους ανίκανους, αλλά υπάκουους στις φράξιές του και αντίθετα έχει στην «απέναντι» όλους όσους εργάζονται ευσυνείδητα αλλά δεν κρατούν «γλυφιτζούρι».
Έχει κι άλλα «καλά», ο συγκεκριμένος κος Διευθυντής, με το ποιό σημαντικό ότι με την υπηρεσιακή συμπεριφορά του έχει χάσει τον σεβασμό των Διευθυντών Σχολείων και των Εκπαιδευτικών που διοικεί.
Ποιός είναι; Ο ίδιος ξέρει… κι αν δεν ξέρει ας κοιταχθεί στον καθρέπτη του…, εκτός αν φαντασιώνεται ότι ο ίδιος έχει προ πολλού υπερβεί τα ύψη του «καλώς διοικείν»…
Η στήλη, δεν θα αναφέρει προς το παρόν, ούτε ποιός είναι, ούτε της Διεύθυνση Εκπαίδευσης που υπηρετεί. Τα στοιχεία, όμως, για τον βίο και την πολιτεία του (σε υπηρεσιακό πάντα επίπεδο και όχι προσωπικό) παραμένουν στο αρχείο της στήλης.
Αυτό θα γίνει όταν οι συνθήκες ωριμάσουν… αν και ο καιρός ήγγικεν γι’ αυτό… Όπως λέει κι ο λαός «καιρός φέρνει τα λάχανα,… καιρός τα παραπούλια»… ή αν θέλετε διαφορετικά, ο καθένας θα πρέπει να λαμβάνει την αμοιβή που του αρμόζει και αξίζει…
Αυτό λέγεται και «Δικαιοσύνη»…
Εκπαιδ-άρχης
