Ο «προοδευτικός» καθηγητής της Κέρκυρας και οι μύθοι που δεν λείπουν από καμία επίσημη ιστορία

Β/θμια
Μοιραστείτε το:

Οι μύθοι δεν λείπουν από καμία επίσημη ιστορία

Ο Κολοκοτρώνης, ο… προοδευτικός καθηγητής της Κέρκυρας και ο Διονύσιος Σολωμός

Δεν πρωτοτύπησε ο καθηγητής που χαρακτήρισε τον Κολοκοτρώνη σφαγέα μικρών παιδιών. Πριν από χρόνια, αρκετοί δημοσιολόγοι άρχισαν ομαδόν να ξιφουλκούν εναντίον του Κολοκοτρώνη και να περιγράφουν με χρώματα μελανά την Άλωση της Τριπολιτσάς.

Οι περιπτώσεις αυτές και αρκετές άλλες (μύθος το Κρυφό Σχολειό και ο χορός του Ζαλόγγου, μύθος η Συνέχεια του Ελληνισμού κ.α.) συγκροτούν συγκεκριμένη δυναμική, που κατατείνει στην αναθεώρηση πεδίων της επίσημης Ιστορίας μας ή στην αποδόμηση/κονιορτοποίηση βασικών στοιχείων της.

Κατ΄αρχήν, οι μύθοι δεν λείπουν από καμία επίσημη ιστορία. Κορυφαίο παράδειγμα η Άλωση της Βαστίλης. Ήσσονος σημασίας γεγονός (μονάχα επτά κρατούμενοι του κοινού ποινικού δικαίου βρέθηκαν στην καστροφυλακή), το οποίο η κρατική προπαγάνδα, αρκετά χρόνια αργότερα, ανήγαγε σε σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης.

Το θέμα είναι αν οι μύθοι αλλοιώνουν δομικά τα γεγονότα και παραδίδουν στρεβλωμένη την εικόνα της εποχής. Επι παραδείγματι, ακόμη κι αν είναι μύθος το Κρυφό Σχολειό ή το Ζάλογγο, ουδόλως αναιρείται ο αγώνας των σκλαβωμένων Ελλήνων για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού.

Όσο για την Άλωση της Τριπολιτσάς, ναι, χύθηκε αίμα, υπήρξε σφαγή. Αλλά πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ξεσηκωμός ήταν. Επανάσταση. Με αιματηρές μάχες και σφαγές εκατέρωθεν. Εκτός κι αν δεχτούμε ότι κακώς ξεσηκώθηκαν οι σκλαβωμένοι, γιατί μια χαρά περνούσαν στην «ανεκτική επικράτεια» των Οθωμανών.

Ναι. Η επίσημη ιστορία μας διανθίζεται από μύθους, αποσιωπά ενδιαφέροντα στοιχεία και στρογγυλεύει σε κάποιες περιπτώσεις τα γεγονότα. Το ίδιο συμβαίνει με την ιστορία όλων των κρατών. Όμως το γεγονός αυτό ουδόλως (πρέπει να) εμποδίζει μια ψύχραιμη και νηφάλια αναθεώρηση, όπου χρειάζεται.

Επίσης, ουδόλως υπονομεύεται η «εθνική συνείδηση» από μια δημιουργική αναθεώρηση. Όλα μπορούν και πρέπει να συζητηθούν. Όλα. Με επιχειρήματα κι όχι με αφορισμούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς π.χ. περί εθνικισμού, εθνοπροδοτών κλπ.

Τίποτε δεν θα χάσουν οι μαθητές -και συνολικά η κοινωνία- αν μάθουν και διαφορετικές εκδοχές π.χ. για τον χαρακτήρα της Επανάστασης του ’21. Εκδοχές αστήρικτες και ουσιαστικά αντιεπιστημονικές (ότι δεν ήταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, αλλά ταξικός). Δεν πειράζει, όμως. Η γνώση όλων των εκδοχών ενισχύει την αλήθεια, δεν την αναιρεί.

Παρεμπιπτόντως: Η μεγάλη διαμάχη για την Συνέχεια του Ελληνισμού είναι κρίσιμο ζήτημα. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η οξύτητα συγκεκριμένης μερίδος ιστορικών, που ξιφουλκούν με μανία-και συχνά με ειρωνείες και χλεύη-εναντίον  όσων την υπερασπίζονται. Από την μανία δεν γλίτωσε ούτε ο μέγας Νίκος Σβορώνος που έχει ταχθεί υπέρ της Συνέχειας.

Εν πάση περιπτώσει, ετέθη εκ νέου το θέμα της Ιστορίας από την υπουργό Παιδείας, η οποία δήλωσε ότι η ιστορία «δεν πρέπει να είναι κοινωνικού χαρακτήρα, αλλά να αναπτύσσει εθνική συνείδηση». Επίφοβη θέση, που εγκυμονεί κινδύνους για μονοσήμαντη ανάγνωση της ιστορικής πορείας της πατρίδος μας.

 Η εθνική συνείδηση συγκροτείται και αναπτύσσεται από την- κατά το δυνατόν -ακρίβεια των γεγονότων. Από την αναγνώριση ατυχών στιγμών και ονειδιστικών περιπτώσεων. Από την αλήθεια τους. Αυτή οδηγεί στην αυτογνωσία, η αλήθεια. Γιατί, όπως φέρεται ειπών ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν, ό,τι αληθές»…

Γιάννης Τριάντης

Πηγή: newpost.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged