Οι «Φυλές» της εκπαίδευσης και επερχόμενες κρίσεις Διευθυντών Σχολείων (μέρος 1ο)

Β/θμια
Μοιραστείτε το:

Οι «διαχρονικές ομάδες επιβίωσης» και οι «προστάτες» συνδικαλιστές

Αν και μόλις τις προηγούμενες ημέρες κυκλοφόρησαν στους εσωτερικούς κύκλους της Α/θμιας και της Β/θμιας Εκπαίδευσης φήμες ότι το Υπουργείο Παιδείας προσανατολίζεται στο να δώσει παράταση ενός τουλάχιστον έτους στην τριετή θητεία των Διευθυντών Σχολικών Μονάδων, θητεία που λήγει στις 31 Ιουνίου 2020, οι φήμες αυτές δεν επιβεβαιώνονται προς το παρόν, με το Υπουργείο να δηλώνει άγνοια.

Γνώστες του τοπίου της Α/θμιας και της Β/θμιας Εκπαίδευσης, εκτιμούν ότι οι συγκεκριμένες φήμες εκπορεύονται από συγκεκριμένους συνδικαλιστικούς και όχι μόνο εκπαιδευτικούς κύκλους, που διαχρονικά ποδηγετούν το διοικητικό κομάτι των σχολικών μονάδων, ορίζοντας και διατηρώντας στις θέσεις των Διευθυντών σχεδόν τα ίδια πρόσωπα, μέχρι της αποχώρησής τους από την ενεργό δράση.

Όπως αναφέρουν, αρκεί μία απλή συγκριτική αποτύπωση των προσώπων που κατέχουν Διευθυντικές Θέσεις στις σχολικές μονάδες τα τελευταία 20 χρόνια για να διαπιστώσει κανείς ότι το «σύστημα» παρά τις εκάστοτε υποτιθέμενες θεσμικές αλλαγές του, παράγει με ελάχιστες εξαιρέσεις «ισόβιους» Διευθυντές σχολείων.

Συμπληρώνουν δε ότι μεγάλη συμβολή σ’ αυτό έχουν: α) οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών που κατά κανόνα «απεχθάνονται» σε βαθμό κακουργήματος τις αλλαγές, β) οι μηχανισμοί, -διοικητικοί και εκπαιδευτικοί-, των ΠΥΣΔΕ και ΠΥΣΠΕ, γ) οι «ισόβιοι» Διευθυντές, και δ) ενίοτε οι τοπικές δημοτικές και εκκλησιαστικές αρχές, με τις εκάστοτε ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας να παρουσιάζονται είτε αδιάβαστες, είτε αδύναμες να επιβάλλουν τις αλλαγές που οι ίδιες εισηγούνται και νομοθετούν στη Ελληνική Βουλή.

Τα «κόλπα» του συστήματος…

Τα «κόλπα» που χρησιμοποιούνται για όσους γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει στις εκάστοτε κρίσεις Διευθυντών, είναι πραγματικά ασύλληπτα για τον κοινό υπηρεσιακό εκπαιδευτικό νού, σε αρκετές δε περιπτώσεις ξεπερνούν τη γραμμή της νομιμότητας φθάνοντας στην υπηρεσιακή και όχι μόνο απάτη, κι όλα αυτά σε πλήρη και συνειδητή γνώση όλων των εμπλεκόμενων στις διαδικασίες επιλογής και ορισμού των Διευθυντών σχολείων.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις:

α) υποψηφίου σε παλιότερες κρίσεις που τελικά επιλέχθηκε και ορίσθηκε Διευθυντής σχολείου, ο οποίος μοριοδοτήθηκε με ανύπαρκτη προϋπηρεσία προκειμένου να υπερκεράσει ανθυποψηφίους του,

β) υποψηφίου που μοριοδοτήθηκε για μεταπτυχιακό τίτλο που όμως απέκτησε μετά την επιλογή και ορισμό του ως Διευθυντή,

γ) υποψηφίου που δεν «βαθμολογήθηκε» κατά την συνέντευξη από τον συμμετέχοντα συνδικαλιστικό εκπρόσωπο με αποτέλεσμα ο μέσος όρος της κριτικής αξιολόγησής του να είναι μεγαλύτερος (λόγω μικρότερου παρονομαστή)  και ακόμη

δ) υποψηφίων που μειονέκτησαν στον τελικό πίνακα αξιολόγησης γιατί ο/η Πρόεδρος του Οργάνου αξιολόγησης απέκρυψε από τα υπόλοιπα μέλη του, κρίσιμα υπηρεσιακά στοιχεία τους.

Ο κατάλογος τέτοιων περιπτώσεων είναι ατελείωτος, οφελούμενοι δε κατά κανόνα είναιι περιέργως οι «ισόβιοι» Διευθυντές. Τέλος διάχυτη είναι η εντύπωση αλλά και η εκτίμηση ότι στις εκάστοτε κρίσεις Διευθυντών σχολικών μονάδων γίνεται στην πράξη «μοίρασμα» των θέσεων Διευθυντών συνήθως αναλογικά στα τρία, μεταξύ «Διοίκησης» και των συνδικαλιστών που συμμετέχουν στις κρίσεις, συνδικαλιστών  που συνήθως εκπροσωπούν παρατάξεις εκπαιδευτικών με διαφορετικές πολιτικές επιρροές.

Η «φυλές των Διευθυντών»…

Οι συνθήκες, πλέον έχουν αλλάξει και όλοι οι «ενδιαφερόμενοι» έχοντας προς το παρόν άγνοια για τις προθέσεις της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, βρίσκονται στην κατάσταση «της αγωνίας του τερματοφύλακα πριν την εκτέλεση πέναλτι». Οι μηχανισμοί, όμως, που επικρατούν διαχρονικά στο «βαθύ» εκπαιδευτικό σύστημα, έχουν μάθει να επιβιώνουν προετοιμαζόμενοι για όλα, κατασκευάζοντας συνθήκες και εξελίσσοντας κάθε μορφή υποθετικού σεναρίου που θα τους δώσει την δυνατότητα να πετύχουν τους «στόχους» τους, στόχοι που επικεντρώνωνται στην ποδηγέτηση και τον έλεγχο της διοίκησης της εκπαίδευσης.

Ας μην ξεχνά κανείς ότι αν και τυπικά ο Διευθυντής σχολείου σήμερα με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο δεν έχει εξουσίες αλλά μόνο ευθύνες, ουσιαστικά είναι πανίσχυρος σε ότι αφορά τον βαθμό χειραγώγησης των εκπαιδευτικών που υπηρετούν κάτω απ’ αυτόν με ότι κι αν αυτό σημαίνει, ενώ ταυτόχρονα αν διαθέτει θέληση και ικανότητες μπορεί να επηρεάσει στον βαθμό που του αναλογεί και τον κοινωνικό σχολικό περίγυρο (γονείς και μαθητές), ενώ συμβάλει τα μάλα στις πολιτικές προσεγγίσεις του «πάτρωνα» συνδικαλιστή ο οποίος τον στηρίζει.

Μία άλλη αλλά πολύ σημαντική κατηγορία Διευθυντών σχολικών μονάδων είναι οι «παντός καιρού», οι επονομαζόμενοι και «ΟΦΑ» που ως γνωστόν μεθερμηνεύεται «Όθεν Φυσάει Άνεμος». Συνήθως είναι άνθρωποι της Διοίκησης, ανεξάρτητα από τις αλλαγές προσώπων και καταστάσεων και της τυχόν διαφορετικής πολιτικής ή και κομματικής διαφοροποίησής τους, προς αυτήν.

Όπως λέει και ο λαός, είναι τα «καλά παιδιά»  που ακολουθούν κατά γράμμα και χωρίς καμία αντίδραση τις εκτός κανονικότητας οδηγίες της Διοίκησης, προσφέρουν χάρες και εξυπηρετήσεις, ενίοτε στα όρια της υπηρεσιακής παραβατικότητας, σε ομάδες εκπαιδευτικών, μαθητές, συνδικαλιστές και ενίοτε σε τοπικά πολιτικά πρόσωπα, κτίζοντας μεθοδικά το «προφίλ» του ικανού να δώσει λύσεις σε κάθε πρόβλημα και θέμα, στην πράξη όμως είναι στο απόλυτο «δήθεν» με τα σχολεία τους σε πλήρη διάλυση.

Εάν αισθανθούν ότι απειλούνται από πρόσωπα ή καταστάσεις, εκτρέπουν τεχνηέντως τις ευθύνες τους σε άλλους, συνήθως εκπαιδευτικούς του σχολείου που έχουν ριθεί «μη συνεργάσιμοι» στο μοντέλο διοίκησης που εκπροσωπούν.

Ας δούμε, όμως με τη σειρά το μέλλον, όπως προδιαγράφεται από τα εν κρυπτώ τεκτενόμενα.

«Η Αγωνία των Τερματοφυλάκων πριν τα Πέναλτι»

Το να στοχεύει να γίνει κάποιος Διευθυντής Σχολείου είναι όχι μόνο θεμιτό, αλλά θεωρείται και η κορύφωση της εκπαιδευτικής και υπηρεσιακής ανέλιξής του. Το να είσαι, όμως, ισόβιος Διευθυντής ή να διατηρήσε στην θέση αυτή, είναι από ένα σημείο και μετά αυτοσκοπός, πέρα από οτιδήποτε άλλο. Οι λόγοι είναι πολλοί και κυρίως βιοψυχολογικοί και κοινωνικοί.

Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί που έχουν βιώσει για σειρά ετών πολλαπλές θητείες Διευθυντή, αδυνατούν να δούν τον εαυτό τους έξω από την καρέκλα της εξουσίας που προσφέρει η θέση αυτή και κυρίως αδυνατούν να τον δούν να επιστρέφει στη θέση του απλού εκπαιδευτικού.

Κυρίως, έχουν ταυτοποιήσει «ψυχοπαθολογικά» των εαυτό τους με τη θέση αυτή και ό,τι τους προσφέρει υπηρεσιακά, οικονομικά, εξουσία, κοινωνική καταξίωση και αίσθηση υπηρεσιακής δύναμης.

Σ’ αυτό βέβαια συνήθως «χειραγωγούνται» στην πράξη και από τους συνδικαλιστές που για δικούς τους λόγους και σκοπούς θέλουν και συνήθως επιτυγχάνουν να τους κάνουν στο μέτρο του δυνατού διαχειρίσιμους.

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να αναζητούν τρόπους και μηχανισμούς για να διατηρήσουν το αξίωμα που κατέχουν, ενίοτε αλλάζοντας «στρατόπεδα» και υπηρεσιακές συμμαχίες. Στο σημείο αυτό και ανάλογα με τους «φραγμούς» και τις αντοχές του καθενός αρχίζουν τα παρατράγουδα…

Οι «φυλές των ομάδων επιρροής… και σύμπλευσης»…

Είναι γνωστό και κοινό κτήμα γνώσης όλων ότι σε κάθε Διεύθυνση Εκπαίδευσης, είτε της Α/θμιας, είτε της Β/θμιας, υπάρχουν συγκροτημένες ομάδες Διευθυντών σχολικών μονάδων, που κινούνται υπηρεσιακά σε κοινούς δρόμους και με κοινές στο σύνολό τους σχεδόν μεθοδεύσεις, κάτω από την μπαγκέτα συνδικαλιστών και αιρετών. Η συγκρότησή της έρχεται από το βάθος του χρόνου, από την εποχή που οι σκληροί κομματισμοί ποδηγέτησης του εκπαιδευτικού συστήματος ήταν κυρίαρχοι.

Προϊόν του ν.1264, οι «συνδικαλιστές», μετέτρεψαν ουσιαστικά το αξίωμα του εκπαιδευτικού συνδικαλιστή από εκπρόσωπο των συναδέλφων του, σε επαγγελματία εξουσιαστή που η μόνη και καθημερινή φροντίδα του είναι ουσιαστική η διατήρηση και μακροημέρευση των συνδικαλιστικών προνομίων του. Τυπικά η δύναμη επιρροής που διαθέτουν είναι σχετικά ανύπαρκτη, στην πράξη, όμως είναι πανίσχυροι επηρεάζοντας και «ρυθμίζοντας» την υπηρεσιακή ανέλιξη των εκπαιδευτικών και τις συνθήκες εργασιακής ειρήνης σε κάθε Διεύθυνση Εκπαίδευσης.

Η «Δύναμη» επιρροής τους αυξήθηκε υπέρμετρα με την «εκδίωξη» των δικαστικών από τα Υπηρεσιακά Συμβούλια, αίτημα πάγιο του εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος, με αποτέλεσμα τίποτα να μην γίνεται χωρίς αυτούς, δηλαδή χωρίς την συναίνεσή τους.

Η ισχύς τους μάλιστα είναι τέτοια, που ορισμένοι απ’ αυτούς, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν τον συνδικαλιστικό νόμο και τις πρόνοιές του, καθώς και τις υπηρεσιακές διατάξεις για «απαλλαγή» των «αιρετών» από μέρος του υποχρεωτικού διδακτικού ωραρίου τους, διέλαθαν των εκπαιδευτικών υποχρεώσεών τους, με τις υποχρεώσεις τους στην οργανική θέση τους να καλύπτονται από ‘αλλο διατιθέμενο εκπαιδευτικό ή ακόμη και «αναπληρωτή εκπαιδευτικό» που προσλαμβάνονταν ειδικά για τον σκοπό αυτό.

Κι αν αναφέραμε ποιο πάνω για διαχρονικούς και «ισόβιους» Διευθυντές σχολείων, η κατάσταση των συνδικαλιστών και «αιρετών» του κλάδου εκφράζει σε απόλυτο βαθμό την «ισοβιότητα», αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς ή μάλλον όλοι, εκτός ίσως μικρών «φωτεινών εξαιρέσεων», ουδέποτε απεκδύονται την ιδιότητα του συνδικαλιστή και κατά κανόνα και του αιρετού, παρά μόνο με την συνταξιοδότησή τους.

Είναι ίσως η «ποιο ισχυρή φυλή» στο σύστημα διοίκησης της εκπαίδευσης, έχοντας σαν κύριο χαρακτηριστικό ότι έχουν υποτιθέμενη βαθιά γνώση επί παντός εκπαιδευτικού θέματος, αν και η απουσία τους από την «μάχιμη» διδακτική στις αίθουσες είναι, όπως και η ιδιότητα του συνδικαλιστή, διαχρονική.

Δύο είναι τα λειτουργικά στοιχήματά τους, αν και ορισμένες φορές φθάνουν και στα όρια της υπερβολής, υπηρεσιακής και όχι μόνο. α) Η επανεκλογή τους ώστε να διατηρούν την θέση τους και β) η «προστασία» των εκπαιδευτικών, όχι, όμως όλων αλλά μόνο των πολιτικά «ομοϊδεατών» τους.

Μηχανιστικά ενεργούν και για τους δύο στόχους με τον ίδιο τρόπο, αν και για το δεύτερο ορισμένες φορές ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση αιρετού που ως εισηγητής πειθαρχικού φακέλου, έριξε στα μαλακά εκπαιδευτικό που είχε κατηγορηθεί στην αλλοδαπή και μάλιστα σε σχολείο της ομογένειας για σεξουαλική παρενόχληση μικρής μαθήτριας ή του ετέρου εκπαιδευτικού που κατηγορήθηκε για την χορήγηση δεκάδων πλαστών Πτυχίων, που κι αυτός απαλάχθηκε δια της παραγραφής, μετά από εισήγηση του αιρετού παρότι εκκρεμούσε η ποινική δίωξη.

Ο βασικός, όμως, αγώνας τους, είναι η εκλογή των αρεστών εκπαιδευτικών ως Διευθυντών σχολικών μονάδων, αφού πρόκειται για δούνε και λαβείν, με τους τελευταίους να εκφράζουν έμπρακτα την «ευγνωμοσύνη» τους, με την φανερή ή αφανή στήριξη των ευεγερτών τους, αμέσως μετά την εκλογή τους, ιδίως δε κατά τις εκάστοτε εκλογικές συνδικαλιστικές διαδικασίες.

Μία ιδιαίτερη «φυλή» στο σύστημα διοίκησης της εκπαίδευσης, είναι οι ανήκοντες στην κορυφή του διοικητικού κύκλου κάθε Διεύθυνσης Εκπαίδευσης. Είναι αυτοί που πιστοποιούν στα μέλη του Υπηρεσιακού Οργάνου την ακρίβεια, πιστότητα και νομιμότητα όλων των εγγράφων που αυτό εξετάζει, όπως επίσης και την πιστότητα του ελέγχου τους που επιβάλει ο νόμος. Στο σημείο αυτό έχουν στο παρελθόν παρατηρηθεί αρκετές «περίεργες» καταστάσεις, όπως πλασματικές προϋπηρεσίες υποψηφίων Διευθυντών, παράνομες μετατάξεις εν αγνοία ΠΥΣΔΕ (κυρίως) ή και ΠΥΣΠΕ δια των τοποθετήσεων σε άλλες οργανικές θέσεις με ανώτερα πτυχία, που κατέχονται βέβαια νομίμως, αναγνώριση μεταπτυχιακών αλλοδαπής ή εξ αποστάσεως χωρίς «αναγνώριση-πιστοποίηση ισοδυνάμου τίτλου» από το ΔΙΚΑΤΣΑ, αναγνώριση συνάφειας μεταπτυχιακού τίτλου με το βασικό πτυχίο, απόκρυψη πλεοναζόντων εκπαιδευτικών, κ.λ.π.

Η τρίτη «φυλή» αυτής της κατηγορίας, είναι οι Διευθυντές Εκπαίδευσης. Υπάρχουν δύο κατηγορίες Διευθυντών. Αυτοί που προσπαθούν να πετύχουν την εύρυθμη λειτουργία της Διεύθυνσής τους και των σχολείων που υπάγονται σ’ αυτήν με βάση τα όσα ορίζει η ισχύουσα νομοθεσία και αυτοί που προσπαθούν να κάνουν το ίδιο στηριζόμενοι στις επιμέρους «φυλές» και στους μηχανισμούς τους. Οι τελευταίοι είναι και οι ευάλωτοι σε κάθε μορφής πίεση, ειδικά όταν υπεισέρχεται και ο κομματικός πολιτικός παράγοντας.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις α) της Διευθύντριας Εκπαίδευσης που καταδικάστηκε στο Εφετείο για την μη τήρηση της νομοθεσίας στις επιλογές Διευθυντών Σχολείων και β) του Διευθυντή Εκπαίδευσης για τον οποίο εκκρεμεί μία σειρά μηνύσεων εκπαιδευτικών για κακουργηματικές πράξεις σε βάρος τους. Αντίστοιχα Διευθυντής Εκπαίδευσης, απαλλάχθηκε στην ουσία απ’ όσα του καταμαρτύρησαν οι Ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης γιατί η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ουδέποτε έστειλε το σχετικό πόρισμα στο αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο και στην δικαιοσύνη, κρατώντας το στα συρτάρια της.

Ανάμεσα στα άλλα προσόντα τους, διοικητικά και μη είναι να «επιβραβεύουν» όλους τους ανίκανους εκπαιδευτικούς και Διευθυντές Σχολείων, αρκεί να ανήκουν αυτοί στις επιθυμητές ομάδες επιρροής και αντίθετα να «κινηγούν» αυτούς που και εργατικοί είναι και ευσυνείδητοι είναι και σε κάθε περίπτωση παλεύουν για την βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος και των σχολείων τους, έχουν, όμως, το μειονέκτημα να μην εντάσσονται και να μην συμπλέουν με κάποια από τις «φυλές».

Τα παραδείγματα είναι πολλά, αλλά αυτό, όπως και οι τρόποι που χρησιμοποιούν οι ΦΥΛΕΣ για να καθυποτάξουν τους πάντες ή σχεδόν τους πάντες θα αναφερθούν στο δεύτερο μέρος του σημειώματος τις επόμενες ημέρες.

Ακόμη, στο δεύτερο μέρος, θα υπάρξει πλήρης αποτύπωση των μεθόδων που βρίσκονται σήμερα σε πλήρη εξέλιξη, για την «συκοφάντηση» όσων Διευθυντών πραγματικά δουλεύουν και την «επιβράβευση» όλων όσων συνωμοτούν για να καλύψουν την ουσιαστική ανικανότητά τους, με στόχο και ορίζοντα τις επερχόμενες (δεν έχει τόση σημασία ο χρόνος) κρίσεις Διευθυντών Σχολικών Μονάδων, πόσο μάλλον που η αγωνία των τελευταίων κορυφώνεται αφού από την μία οι θέσεις Διευθυντών μειώνονται και από την άλλη εμφανίζονται διαρκώς νέοι και με πλούσια υπηρεσιακά προσόντα εν δυνάμει «διεκδικητές».

——————

Υ.Γ.1: Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών και όσων έχουν τις ιδιότητες που αναφέρονται ποιο πάνω είναι άριστοι στη δουλειά τους με πολύ υψηλό βαθμό επαγγελματισμού και ευσυνειδησίας. Ιστορικά, όμως είναι αποδεδειγμένο ότι οι μειοψηφίες γράφουν «ιστορία».

Σε αναμονή για τα επερχόμενα…

——————

Υ.Γ.2: Μπορεί να μην γινόμαστε ή να μην είμαστε αρεστοί, σ’ αυτούς που ενοχλούνται από τις «γραφές» μας, αλλά η αλήθεια πάντα είναι θεραπευτική. Ίσως ήλθε η ώρα οι εκπαιδευτικοί να «απελευθερωθούν» από τα (παρα)κυκλώματα εξουσίας. Στο χέρι τους είναι, αν και πάντα θα ισχύει το «συν Αθηνά και χείρα εκκίνει…».

«Αιρετικός»

Μοιραστείτε το:
Tagged