Οι υποψήφιοι, η (επι)κοινώνηση του μηνύματος και οι κατ’ αυτούς «χρήσιμοι ηλίθιοι»…

Πολιτικοί
Μοιραστείτε το:

Οι εκλογές, αυτοδιοικητικές και εθνικές ή άλλου είδους, είναι ως γνωστόν ένας μύλος μετάδοσης μηνυμάτων. Αυτός που θα βρει τον καλύτερο τρόπο για να περάσει στο κοινωνικό σύνολο το καλύτερο και σε κάθε περίπτωση το δικό του μήνυμα, αυξάνει τις πιθανότητες του να τον προτιμήσουν ή αλλιώς αν θέλετε να τον επιλέξουν οι ψηφοφόροι.

Οι παλιές «καραβάνες», όπως ονομάζονται στη πολιτική αργκό οι έμπειροι πολιτικοί, γνωρίζουν ότι το «μήνυμα» τους, πρέπει προκειμένου να έχει αντίκρισμα και να αφήνει αποτύπωμα επίδρασης, στο κοινωνικό σύνολο, να στέλνεται με πολλούς και ανεξάρτητους από τους ίδιους τρόπου, πέραν βέβαια από την προσωπική επαφή που ούτως ή άλλως είναι επιβεβλημένη.

Οι νέες, όμως, «καραβάνες» έχουν ή αποδέχονται νέες, καινοτόμες γι’ αυτούς αντιλήψεις στο συγκεκριμένο θέμα. Συγκροτούν «φατσότοιχους» (Facebook, instagram, Twitter, κλπ), αποκτούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες φίλους (followers) και μετρούν τα lake, στα σύντομα μηνύματα ή φωτό που αναρτούν, καταγράφοντάς τα ως μέτρο επιρροής και επίδρασης στο κοινό που θεωρούν ότι τους ακολουθεί.

Μία τρίτη κατηγορία υποψηφίων, κυρίως αυτών που ποδηγετούνται και ελέγχονται επικοινωνιακά, από την κεντρική πολιτική πηγή προέλευσής τους και η οποία ακολουθεί μια μεικτή, αν μπορούσε να πει κανείς τακτική και πρακτική για το επικοινωνιακό τους γίγνεσθαι. Αυτή συνίσταται α) στην έκδοση και κυκλοφορία εντύπων, εν είδη εφημεριδούλας, με σταλινικού τύπου προσωπογραφικό ή παραταξιακό περιεχόμενο, -μην χαθεί και η ιδεολογική πολιτική καθαρότητά τους-, β) στην δημιουργία «φατσότοιχου» για την ενημέρωση με τα πολιτικά πεπραγμένα τους, όσων πιστεύουν ότι τους ακολουθούν ιδεολογικά και γ) ιστοσελίδας ή blogs, πάλι για τον ίδιο σκοπό. Το πρόβλημά τους είναι ότι βαυκαλίζονται για την επιρροή τους στο εκλογικό σώμα, αφού οι αντιδράσεις που μετρούν προέρχονται από ένα κλειστό και απόλυτα οριοθετημένο τμήμα του εκλογικού συνόλου, που έτσι κι αλλιώς είναι συμπαθόν προς αυτούς, χωρίς, όμως ή με ελάχιστες πιθανότητες διάχυσης του μηνύματός τους, στο υπόλοιπο εκλογικό σώμα στο οποίο απευθύνονται. Στην πράξη αυτοπαγιδεύονται σε ένα εσωτερικό κύκλο χωρίς καμία δυνατότητα να βγουν απ’ αυτόν.

Τέταρτη κατηγορία στη σειρά, οι πολιτικοί και δημοτικές παρατάξεις, που έρχονται με φόρα από την θέση του κυρίαρχου στην τοπική και όχι μόνο κοινωνία. Συνήθως ακολουθούν το μεγάλο όνομα, αυτόν που είναι επικεφαλής και ο οποίος λόγω του πολιτικού του βάρους, «σέρνει» το καράβι. Συνήθως, αυτός επιβάλει τις επικοινωνιακές πρακτικές της παράταξής του, αφήνοντας βέβαια και μερικά περιθώρια ελιγμών στους κάτω απ’ αυτών ακολούθους υποψηφίους του. Το πρόβλημα για τους τελευταίους είναι ότι «αν στραβώσει» εκλογικά η τύχη του Επικεφαλής τους, δεν είναι δυνατή η εκλογική ανάκαμψή τους, αφού οι περισσότεροι είναι ετερόφωτοι και όχι αυτόφωτοι πολιτικά.

Η επικοινωνιακή πολιτική, όπως και τα μέσα, οι δράσεις και οι τρόποι που θα χρησιμοποιηθούν, καθορίζονται αποκλειστικά από τον «αρχηγό», χωρίς κανείς να μπορεί να φέρει αντιρρήσεις. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση δημοτικής παράταξης, νυν δημάρχου και κυρίαρχου πολιτικά στα πολιτικά δρώμενα της πόλης στην οποία θητεύει επί σειρά αυτοδιοικητικών περιόδων, ότι οι υποψήφιοί του απευθύνονται υποχρεωτικά, κατόπιν «εντολής», για την έκδοση των «προσωπικών πολιτικών καρτών» τους σε γνωστό Γραφείο Γραφικών Τεχνών και εκτυπώσεων, που τους χρεώνει για 1.000 κάρτες το ποσό των 40 ευρώ, όταν στην σημερινή αγορά η αξία τους δεν ξεπερνά τα 12-15 ευρώ. Πιθανολογείται ότι το επιπλέον χρηματικό ποσό θα χρησιμοποιηθεί για την χρηματοδότηση της παραγωγής άλλων επικοινωνιακών εντύπων της δημοτικής παράταξης, που νομοτελειακά θα ακολουθήσουν.

Πέμπτη και ιδιαίτερη κατηγορία, είναι οι «εκπομπάρχες». Πρόκειται για μία ιδιαίτερη ως προς τα χαρακτηριστικά της κατηγορία υποψηφίων, συνήθως φιλόδοξων υπέρμετρα, που με τον ένα ή άλλο τρόπο κατάφεραν να αποκτήσουν και κατακτήσουν τον ρόλο του παραγωγού και παρουσιαστή τηλεοπτικής εκπομπής σε τοπικής εμβέλειας και ενίοτε περιθωριακούς από πλευράς επισκεψιμότητας και θέασης τηλεοπτικούς σταθμούς. Οι ίδιοι θεωρούν συνήθως, ότι το μήνυμα τους, που είναι η προσωπική προβολή τους περνά στον λαό που απευθύνονται, αλλά ταυτόχρονα για καλό και κακό ζητούν την εξωθεσμική στήριξη των πολιτικών και πολιτικάντιδων, που σκοπίμως καλούν και παρουσιάζουν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση γνωστού τοπικού πολιτικού και πρόσκαιρου «εκπομπάρχη», που παρά την υποτιθέμενη» προβολή που έχει, αδυνατεί να βρει ικανό αριθμό ακολούθων υποψηφίων για να συγκροτήσει δημοτική παράταξη και γι’ αυτό έχει αποδυθεί σε ένα αγωνιώδη και αναποτελεσματικό προς το παρόν σπιράλ επαφών με άλλους χώρους διεκδικώντας απ’ αυτούς την πρωτοκαθεδρία  της δημοτικής παράταξης που πιθανόν θα συγκροτηθεί συνεργατικά.

Οι θεωρούμενοι «χρήσιμοι ηλίθιοι»

Τα τελευταία χρόνια, η ανάπτυξη του διαδικτύου και των τεχνολογιών κατασκευής μέσων επικοινωνίας, συνέβαλαν στη δημιουργία ενός τεραστίου συμπλέγματος ηλεκτρονικών μέσων διάχυσης και προβολής των πληροφοριών, τις γνωστές στα ελληνική Ιστοσελίδες ή αλλιώς Ηλεκτρονικές  Εφημερίδες, που με την πάροδο του χρόνου, απέκτησαν ένα συγκεκριμένο πιστό κοινό επισκεπτών ή αναγνωστών αν θέλετε.

Σε ότι αφορά τα τοπικά δρώμενα, τα συγκεκριμένα μέσα, δημοσιεύουν για το κοινό τους, ανακοινώσεις δήμων και πολιτικών, καθώς και ειδήσεις που κρίνουν ότι ενδιαφέρουν το δικό τους κοινό, ενίοτε δε και άρθρα σχολιασμού της τοπικής ή υπερτοπικής πολιτικής επικαιρότητας.

Η πρακτική αυτή είναι που κάνει και την θεώρησή τους από τους ενδιαφερόμενους να διαδώσουν το πολιτικό μήνυμα τους «ως χρήσιμους ηλιθίους», αφού πιστεύουν ότι αυτή η πρακτική θα συνεχίσει.

Το ερώτημα, όμως, που επικρέμεται είναι: «Θα συνεχίσουν οι διαχειριστές αυτών των ηλεκτρονικών μέσων προβολής μηνυμάτων και επικοινωνίας να ακολουθούν αυτή την πρακτική και τακτική ή θα ακολουθήσουν νέες γραμμές, ανάλογα με την δική τους θέαση των πραγμάτων;»

Ο καιρός θα δείξει και μάλιστα πολύ σύντομα…

Δειπνο-σοφιστής

Peristeroika.com

Μοιραστείτε το:
Tagged