Το πολιτικό συμπέρασμα της δεκαετίας ήταν πως αν δεν εγκληματήσεις σε βάρος της χώρας σου τη στιγμή ακριβώς που θέλει τη βοήθειά σου, πρωθυπουργός ή βουλευτής δεν γίνεσαι.
Καλώς υπενθύμισε στη Θεσσαλονίκη ο κ. Τσίπρας την «πραγματικότητα ολέθρου» που κλήθηκε να διαχειριστεί το 2015: ανεργία 27%, μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, τράπεζες στα όρια της κατάρρευσης, χιλιάδες επιχειρήσεις είχαν κλείσει. Γιατί έχουν ξεχαστεί τα περισσότερα και ως τις επόμενες εκλογές θα έχουν ξεχαστεί ακόμα περισσότερα: το 2023 θα μας χωρίζουν σχεδόν 15 χρόνια από την έναρξη της κρίσης – ποιος θα θυμάται τι γινόταν τότε;
Πόσοι θυμούνται ότι οδηγηθήκαμε στην κατάσταση που τόσο γλαφυρά περιέγραψε εξαιτίας του ίδιου και του κ. Σαμαρά; Ποιος θυμάται τι βλακείες έλεγε περιφερόμενος σε Ζάππεια ο τότε επικεφαλής της ΝΔ με μόνο στόχο να χάσει την πρωθυπουργία ο (ανεπαρκής) Γιώργος Παπανδρέου και να αναλάβει ο ίδιος;
Ποιος θυμάται τον ΣΥΡΙΖΑ να ψάλλει, με χοροστατούντα τον σημερινό ευρωπαϊστή Αλέξη τσίπρα, ότι το «νόμισμα δεν είναι ταμπού» – και να φεύγουν κατά εκατοντάδες τα δισεκατομμύρια από τις τράπεζες για το εξωτερικό ή τα σεντούκια; Κανείς δεν ήθελε το χρήμα που θα τύπωνε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης στα πιεστήρια του Βλαδίμηρου Πούτιν – ούτε πίστευε στις ψηφιακές ονειρώξεις του κ. Ανήλικου και των ξεπεσμένων τυχοδιωκτών που μαζεύονταν τότε στην Αθήνα. Ποια οικονομία, ποιες τράπεζες, μπορούν να αντέξουν τέτοια φυγή κεφαλαίων σε συνθήκες πολιτικού χάους – ποιος θυμάται πόσες φορές κάηκε η Αθήνα, πόσες διαδηλώσεις έγιναν, πόσους νεκρούς είχαμε, πόσες απεργίες και συγκρούσεις, ώσπου να καταφέρουν διαδοχικά οι κκ Σαμαράς και Τσίπρας να γίνουν πρωθυπουργοί;
Ήτοι, ο κ. Τσίπρας κλήθηκε να διαχειριστεί την «πραγματικότητα ολέθρου» που ο ίδιος και ο Αντώνης Σαμαράς είχαν δημιουργήσει15. Για να γίνουν οι ίδιοι πρωθυπουργοί και να κατακτήσουν τα κόμματά τους το κράτος κατέστρεψαν τη χώρα διαδοχικά ως ηγέτες της αξιωματικής αντιπολίτευσης – για να παρουσιάζουν μετά ως «αναγέννηση» τα τσιρότα που κόλλησαν πάνω στις βαθιές πληγές που είχαν οι ίδιοι προξενήσει.
Κανείς δεν τα θυμάται αυτά, πάνε τόσα χρόνια – μπορούν λοιπόν να διεκδικούν ο μεν κ. Σαμαράς αντιπροεδρίες στις Βρυξέλλες ή προεδρίες στην Αθήνα και ο κ. Τσίπρας εκ νέου την πρωθυπουργία. Δεν θα είναι άλλωστε τα πρώτα πολιτικά εγκλήματα που θα μείνουν ατιμώρητα – ούτε θα είναι δυστυχώς και τα τελευταία. Γιατί το πολιτικό συμπέρασμα της δεκαετίας ήταν πως αν δεν εγκληματήσεις σε βάρος της χώρας σου τη στιγμή ακριβώς που θέλει τη βοήθειά σου, πρωθυπουργός ή βουλευτής δεν γίνεσαι.
Θα ξεχαστούν όλα αυτά και για τούτο θα επαναληφθούν σε στιγμές κρίσης με άλλους πρωταγωνιστές – αυτούς που θα έχουν εξοντώσει τους προηγούμενους μόλις τους πετύχουν σε στιγμές αδυναμίας.
Δημήτρης Κ. Ψυχογιός
Πηγή: in.gr
