Έζησε όπως του άρεσε, δεν απαρνήθηκε ποτέ τον τόπο του και τους παντοτινούς φίλους του και έφυγε εκεί στον τόπο που γεννήθηκε. Αγαπήθηκε από την νεολαία με τα τραγούδια του να είναι και να παραμένουν βαθειά κοινωνικά και προ πάντος υπαρξιακά και ερωτικά.
Δεν είμαστε, αυτό που λένε στα ΜΜΕ, εξιδικευμένοι στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, και γιαυτό εν οίδει αποχαιρετισμού σε έναν από τους τροβαδούρους της γεννιάς μας αλλά και της καρδιά μας, συγκεντρώσαμε και σας παρουσιάζουμε τρία χαρακτηριστικά άρθρα που βρείκαμε στο διαδίκτυο μαζί με τα τραγούδια που μας άφησε παρακαταθήκη.
Εκεί στο Νότο που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο (emo.gr)
Ο Λαυρέντης έφυγε πρόωρα και ξαφνικά, σκορπίζοντας θλίψη στους χιλιάδες θαυμαστές του, έχει όμως κατακτήσει επάξια μια θέση στο πάνθεον της ελληνικής μουσικής με το “πόσο σε θέλω” με το “Διδυμότειχο μπλουζ” με τον “Τούρκο στο Παρίσι” με τον “Μικρό Τιτανικό” με το “μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ” με το “πεθαίνω για σένα” και τόσα ακόμη.
Η μπάσα αφηγηματική φωνή του Μαχαιρίτσα σημάδεψε το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, κάνοντας κόντρα στα ποπ και άλλα ρεύματα του συρμού μια τεράστια καριέρα.
Ένας μεγάλος συναυλιακός καλλιτέχνης, ένας πρωτότυπος τραγουδοποιός, ένας έμπειρος ερμηνευτής φεύγει αφήνοντας τα τραγούδια του για τις γενιές που τον έζησαν και τον αγάπησαν και κυρίως για τις επόμενες.
Και άραγε “ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα να τον ταξιδεύει τώρα”;
Τον ευχαριστούμε για όλες τις στιγμούλες του ονείρου που εξύμνησε, τα σημάδια στην άμμο που μας έδειξε, το ασπρόμαυρο μέλλον που προέβλεψε.
Καλή Ανατολή στον Άδη…
Οι αγάπες και οι άγγελοι του Λαυρέντη (Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης / Protagon.gr)
Πρώτη αγάπη το τραγούδι. Κι έπειτα οι Beatles.
Τι μπορούμε να κρατήσουμε από τις αγάπες και τους «αγγέλους» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που έφυγε τόσο ξαφνικά, τόσο αιφνιδιαστικά, τόσο πρόωρα από κοντά μας;
Λένε πως η μνήμη εκείνου που φεύγει παραμένει ζωντανή στις δικές του μεγάλες αγάπες. Αυτές γίνονται οι άγγελοί του επί της γης. Αν ισχύει, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε καταφέρει να μας συστήσει προκαταβολικά όλες τις μεγάλες του αγάπες – πέρα από το Τραγούδι – και τους αγγέλους του σε μια μεγάλη συναυλία, στις 9 Ιουλίου 2012, σε ένα κατάμεστο Καλλιμάρμαρο.
«Τρεις γενιές Ελλήνων γέμισαν το Καλλιμάρμαρο» είχε γραφτεί τότε, για την αξέχαστη συναυλία που μας προϊδέαζε από τον τίτλο της: «Οι άγγελοι ζουν ακόμα στην Μεσόγειο».
Ήταν η συναυλία που ο Γάλλος ποιητής και τροβαδούρος Μπερνάρ Λαβιγιέ είχε αναφωνήσει «Είμαστε όλοι Έλλληνες»… γκρεμίζοντας από το χειροκρότημα και τις ιαχές ενθουσιασμού το αρχαίο στάδιο. Εκεί όπου η συγκίνηση είχε χτυπήσει κόκκινο την ώρα που μαζί με τον Σαλβατόρε Ανταμό (σε γαλλικά και ελληνικά) ο Λαυρέντης τραγουδούσε για το «Καφέ του χαμένου Χρόνου», «Au café du temps perdu». Εκεί που αφιέρωσε ένα τραγούδι στη Μαρία Κάλλας, μαζί με την Βελγίδα σοπράνο Αν-Κατρίν Ζιλέ.
Εκεί που έδωσαν το «παρών» φίλοι και παλιές (μουσικές) αγάπες του: Από την Ελισάβετ Καρατζόλη και την Ελεονώρα Ζουγανέλη έως τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Διονύση Τσακνή, το Χάρη Κατσιμίχα, το Μίλτο Πασχαλίδη και τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Η Μαρία Φαραντούρη και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Αλλά και οι «άγγελοι (του) από τη Μεσόγειο». Όχι μόνον τον Σαλβατόρε Ανταμό, αλλά και ο θρυλικός Κριστόφ (των «Aline» και «Oh mon Amour»), ο Καταλανός τροβαδούρος Ζοζέπ Τερό, οι Ιταλοί Nomadi, ο μεγάλος εκκεντρικός Τονίνο Καροτόνε και η μόνιμη συνοδός του Πιλούκα Αρανγκούρεν.
Στο «καστ» και ο λαϊκός Γιώργος Μαργαρίτης, που είχε τραγουδήσει εξαιρετικά το «Πεθαίνω για σένα», πάνω σε μία ιδέα της Ελένης Ράντου, για την ομότιτλη ταινία του Νίκου Καραπαναγιώτη. Ένα από τα λαϊκά τραγούδια-σταθμούς, που κρατάω από τον τραγουδοποιό Λαυρέντη (τραγουδισμένο και από τον ίδιο σαν αργή κιθαριστική μπαλλάντα).
Δεν θα ξεχάσω τον αγαπημένο του ιταλό συνθέτη Άντζελο Μπραντουάρντι, στο Καλλιμάρμαρο. Με τον οποίο ο «ροκ» Λαυρέντης είχε εξερευνήσει τα λόγια του Φραγκίσκου της Ασίζης και τους μεσαιωνικούς μουσικούς δρόμους, χαρίζοντας στην ελληνική δισκογραφία – πάνω σε ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου – με τον κοινό τους δίσκο «L’ Infinitamente Piccolo» (2000) ένα ρυθμικό, ταραντελίστικο, τραγούδι – σταθμό: «Ο Σουλτάνος της Βαβυλώνας και η Γυναίκα».
Και ένα χρόνο μετά, μαζί με τη δραστήρια Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου και πάνω σε στίχους του φίλου του Ισαάκ Σούση ένα ακόμη τραγούδι επιτυχία του Μπραντουάρντι, τον οποίο θαύμαζε πολύ: «Τερατάκια τσέπης».
Ο μόνος που έλειπε από εκείνη την σύναξη των «αγγέλων» ήταν ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος (είχε φύγει τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς). Που είχε «δέσει» τη λαϊκή δωρικότητά του με την ροκιά του Μαχαιρίτσα.
Ο τελευταίος επέμενε να τα παντρέψουν αυτά, παρέα με τον Διονύση Τσακνή, στο νεόκοπο τότε «Music Box» της Πέτρου Ράλλη, το χειμώνα του 2000. Θυμάμαι τον Λαυρέντη να τσιγκλάει τον Μητροπάνο, στα καμαρίνια: «Έλα, ρε Μήτσο, ρίξε μια ζεϊμπεκιά».
Ήταν γνωστό τοις πάσι ότι ο Μήτσος έστελνε όλη την ένταση της ερμηνείας του στις φλέβες του λαιμού και στο τεντωμένο χέρι του. Έμενε όμως πάντα ακίνητος στη σκηνή. Μια βραδιά ο Δημήτρης Μητροπάνος τον άκουσε. Και, αίφνης, στην μουσική γέφυρα της θρυλικής «Ρόζας» (Θάνος Μικρούτσικος – Άλκης Αλκαίος) έκανε μια γύρα.
Έπεσε το μαγαζί. Σχεδόν πηδούσαν από τον εξώστη για να του… βαρέσουν παλαμάκια στην ζεϊμπεκιά του. Έκτοτε, όλοι περίμεναν την χορευτική γύρα του Μητροπάνου, δωρική κι αντρίκια πάντα, όποτε τραγουδούσε την «Ρόζα». Ακόμη και στο Ηρώδειο. Που επίσης έπεσε από το χειροκρότημα και τις ιαχές ενθουσιασμού, σε μία από τις τελευταίες συναυλίες του.
Τι να θυμηθώ ακόμη; Το ανάποδα κρεμασμένο πιάνο με ουρά στα λιμανάκια του Λαυρίου, όταν γύριζαν το βιντεοκλίπ για το εμβληματικό «Διδυμότειχο Blues», με τον Γιώργο Νταλάρα, το 1991.
Παρουσία, πάντα, του Γιάννη Σπυρόπουλου «Μπαχ», που είχε παραδώσει τους στίχους στον Λαυρέντη, όταν εκείνος μια βραδιά του αφηγήθηκε τα της 20μηνης (14 ως «προστάτης» συν έξι μήνες κράτηση!) στρατιωτικής του θητείας.
Το μέτρο της αποδοχής του κοινού στο τολμηρό «Διδυμότειχο Blues» χτύπησε κόκκινο, από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του τραγουδιού του. Όχι μόνον σε στρατώνες ή κουτούκια. Το εντυπωσιακό ήταν ότι το «Διδυμότειχο» πέρασε σε όλα τα – ακμάζοντα τότε – «σκυλάδικα». Και καταχωρίστηκε στο ρεπερτόριό τους!
«Και τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω». Όμως αυτό γράφτηκε το 1999, παρέα με το Διονύση Σαββόπουλο, σε στίχους Γιάννη Γεωργακόπουλου. Χιτ σε κάθε εμφάνιση του Λαυρέντη.
Μαζί με το «Πόσο σε θέλω» (1987), σε στίχους Γιάννη Σπυρόπουλου «Μπαχ». Ίσως το μεγαλύτερο χιτ, από το 1980, που είχε πλάσει μαζί με τον Αντώνη Μιτζέλο και άλλους, τους «Τερμίτες» (για να θυμίζουν την πρώτη μεγάλη του μουσική αγάπη, τα Σκαθάρια – Beatles). Πολλοί έχουν ξεχάσει ότι το συγκρότημα αρχικά εμφανίστηκε ως αγγλόφωνη P.L.J. Band.
Στα χρόνια που ο Λαυρέντης ήταν «το αγόρι με το πλατύ χαμόγελο» που δούλευε, τραγουδώντας συνήθως (έστω, μουρμουρίζοντας), στις αποθήκες της δισκογραφικής «Μίνως Μάτσας και Υιός».
Και χρόνια πολλά πριν την ύστατη συναυλία (επανένωσης) των «Τερμιτών», παρέα με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το 1998, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Όταν πια του άλμπουμ τους «Armageddon» είχε γίνει περιζήτητο, καθώς είχε μπει στα καλύτερα του ελληνικού ροκ.
Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με μια προσωπική ανάμνηση, παρέα με ένα ακόμη τραγούδι-σταθμό του Λαυρέντη. Το «Ένας Τούρκος στο Παρίσι», σε στίχους Ισαάκ Σούση, από το σημαντικό άλμπουμ «Νότος». Λευκωσία, τέλη 1996. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έχει παίξει εκεί τις προηγούμενες μέρες. Είμαστε σε ένα κλαμπ κολλητά στην «Πράσινη Γραμμή». Στο βάθος, εκεί που τελειώνει το κλαμπ λαβύριθνος, μια τζαμαρία και πίσω της ένα εγκαταλελειμμένο ξυλουργείο, γεμάτο ροκανίδι. Η κενή «Πράσινη Γραμμή» προς τα Κατεχόμενα. Εκεί έχουν στριμωχτεί οι περισσότεροι θαμώνες. Και χοροπηδώντας (κυριολεκτώ), τραγουδούν, ή μάλλον ουρλιάζουν: «Αυτός ο Τούρκος, Τούρκο θα με κάνει»! Κι ας ήταν ο Τούρκος μόνον ένας… γάτος.
Τι είχε αποκαλύψει για την ζωή του (tanea.gr)
Τα ναρκωτικά, ο έρωτας για τη γυναίκα του, η αδυναμία στην κόρη του. Το πρόβλημα υγεία του, πώς γνώρισε την γυναίκα του και άλλες άγνωστες ιστορίες
Για την προσωπική του ζωή, τη γυναίκα της ζωής του, την κόρη του αλλά και τα ναρκωτικά είχε μιλήσει στο παρελθόν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας σε συνέντευξή του στο περιοδικό «ΕΓΩ».
Ο αγαπημένος καλλιτέχνης, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 63 ετών, μετά από καρδιακή προσβολή που υπέστη, είχε μιλήσει δίχως περιστροφές για το πώς η σύζυγός του στάθηκε αφορμή να κόψει τα ναρκωτικά και να ακολουθήσει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Ο γάμος, οι μεγάλες αποφάσεις και η κόρη του
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πήρε την μεγάλη απόφαση να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας όταν ήταν περίπου 40 ετών.
Μέχρι τότε «κοιμόμουν όταν νύσταζα, έτρωγα όταν πεινούσα, γυρνούσα σπίτι όταν δεν μπορούσα να πάω πουθενά αλλού. Έχω πιει, έχω καπνίσει και έχω κοιμηθεί σε άπειρα σπίτια. Κάποια στιγμή είπα «αυτήν τη γυναίκα τη γουστάρω και θέλω να μείνω μαζί της». Αυτό ήταν όλο» είχε δηλώσει στον δημοσιογράφο Πάνο Γιαννακόπουλο ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Παντρεύτηκε το 1992 στο Μοναστήρι Πεντέλης. Όλοι κι όλοι ήταν στην τελετή τέσσερα άτομα. Το ζευγάρι και οι κουμπάροι. «Με πάντρεψε ένας παπάς γνωστός από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Δεν έμαθε κανείς ότι παντρεύτηκα. Και ήταν σε μια περίοδο που έδινα πέντε συνεντεύξεις το μήνα».
Μάλιστα, δεν είχε διστάσει να παραδεχτεί πως είχε καπνίσει ναρκωτικά αλλά ποτέ δεν έφαγε κόλλημα. «Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, για παράδειγμα, κάναμε παρέα. Ήρθε ένα πρωί που τα έκοψα όλα μαχαίρι» είχε πει ο ταλαντούχος καλλιτέχνης. Πότε συνέβη αυτό;
Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου. Είχαμε το πρώτο μας ραντεβού σε ένα μαγαζί. Νωρίτερα είχα πάει σε ένα φίλο μου και κάναμε «τσιγάρο». Στο ραντεβού, η γυναίκα μου μού μιλούσε και δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Μάλιστα, είχε έρθει με μία φίλη της, η οποία γύρισε κάποια στιγμή και ρώτησε «τι λέει αυτός;». Εκεί είπα «τέρμα δεν ξανακάνω».
Δεν ήταν, όμως, μόνο ο έρωτας ο λόγος που αποφάσισε να τα κόψει. «Κάποια στιγμή με κούρασε αυτό το πράγμα. Και τώρα, ως πατέρας, λέω στην κόρη μου και στα νέα παιδιά «μακριά». Ευτυχώς, οι φόβοι μου με συγκράτησαν και δεν έπεσα σε επικίνδυνα πράγματα. Γι’ αυτό σταμάτησα. Είπα, «άσε, προτιμώ να ζήσω»» είχε περιγράψει στη συνέντευξή του.
Η αδυναμία για την κόρη του
Από τον γάμο με τη σύζυγό του απέκτησαν μία κόρη, η οποία σπούδασε κινηματογράφο στην Αγγλία. «Είχα πει ότι θέλω να κάνω ένα σπιτικό, να βρω μια γυναίκα που να τη γουστάρω και να με γουστάρει, κάναμε ένα παιδί και αγωνίζομαι γι’ αυτούς. Αν υποθέσεις ότι η μισή μου ζωή είναι το τραγούδι, γιατί η άλλη μισή είναι η κόρη μου, δε θα μπορούσε να μην υπάρχει η αγάπη του κόσμου» είχε πει στο περιοδικό «People».
Μιλώντας στην εκπομπή «Το Πρωινό» πριν από μερικούς μήνες είχε μιλήσει για την αδυναμία που έχει στην κόρη του, αλλά και τον φόβο που είχε όταν η κόρη του μεγάλωσε και ήρθε η στιγμή να ζήσει τους πρώτους της έρωτες.
Φοβόμουν πολύ τον πρώτο έρωτα της κόρης μου, αλλά ήμουν τελικά πολύ τυχερός. Ένα κοριτσάκι 16 ετών που μόλις έχει βγει από το σχολείο, πού θα πέσει; Κι αν ο πρώτος που θα πέσει τη σύρει στα πλακάκια; Κι άντε να τη σύρει στα πλακάκια. Αν τη σύρει πουθενά αλλού; Όλα αυτά ήταν μια τρομακτική αγωνία.
Η κατάθλιψη και το μεγάλο «ευχαριστώ» στην οικογένειά του
Μιλώντας με τα πιο γλυκά και συγκινητικά λόγια για την οικογένειά του, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε αποκαλύψει ότι το τραγούδι «τόσα χρόνια μία ανάσα» το είχε αφιερώσει στη γυναίκα και την κόρη του. «Χρωστάω στη γυναίκα μου, στην κόρη μου. Τους το είπα κιόλας με το τραγούδι «τόσα χρόνια μια ανάσα». Αυτό λέει το τραγούδι αυτό. Είναι δύσκολο να πεις ευχαριστώ. Το «ευχαριστώ» δε λέγεται εύκολα. Λες ενδόμυχα «ο άλλος πρέπει να το κάνει για μένα γιατί να μην το κάνει;». Όχι, δεν είναι έτσι. Όπως και η «συγνώμη» δε λέγεται εύκολα.
Σε πολλούς ανθρώπους χρωστάω. Στον Νταλάρα που ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε με το «Διδυμότειχο μπλουζ» και τη «Σκόνη». Σε όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν μαζί μου, στους παραγωγούς, με τους οποίους δεν έχω πια με όλους καλές σχέσεις, δεν έχει σημασία.
Τι είχε πει για το πρόβλημα υγείας του
«Είχα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ένα πρόβλημα καρδιακό που πλέον το ξεπέρασα. Και ξέρεις, αυτό σου δημιουργεί κατάθλιψη εκ των πραγμάτων. Και μάλιστα η δικιά μου τότε, ήταν μανιοκατάθλιψη. Δεν είναι το ίδιο. Με τη μανιοκατάθλιψη αισθάνεσαι ότι είναι κοντά ο θάνατοι Και αυτό σε τρομάζει. Το ξεπέρασα, έκανα και ό,τι έπρεπε να κάνω για την υγεία μου και το ξεπέρασα. Αλλά μήπως ελέγχεται η κατάθλιψη; Όλος ο κόσμος χάπια παίρνει. Οι περισσότερες μορφές κατάθλιψης έχουν αιτία. Αν κάτσεις και σκεφτείς λίγο, καταλαβαίνεις για ποιο λόγο υπάρχει. Αν δεν έχει λεφτά ο κόσμος να πληρώσει τα έξοδα του, τα χρέη του, παθαίνει κατάθλιψη…».
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο τραγουδοποιός τα τραγούδια του οποίου έχουν τραγουδήσει όλοι (iefimerida.gr)
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική. Αργότερα θα εργαστεί χειρωνακτικά στην αποθήκη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, στην οποία αργότερα κατά σύμπτωση θα κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ το 1978 με αγγλικό στίχο με τους “P.L.J. Band” με τίτλο ‘Gaspar’, ένας δίσκος extended play 45’ στροφών.
Ακολουθούν διάφορες δουλειές, ενώ μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J.
Το 1983 οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το τελευταίο μετονομάζεται σε «Τερμίτες», όνομα που παραπέμπει στους Beatles (σκαθάρια). Το 1989 ξεκινά η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής.
Είχε συνεργαστεί δισκογραφικά και είχαν τραγουδήσει τραγούδια του οι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση[1], Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Βαρδής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, “Émigré”, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ελισσάβετ Καρατζόλη, “Κίτρινα Ποδήλατα”, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, “Μagic De Spell”, Γιώργος Μαργαρίτης, Νότης Μαυρουδής, Παναγιώτης Μάργαρης, Αντώνης Μιτζέλος, Σάκης Μπουλάς, Δημήτρης Μπάσης, Φλέρυ Νταντωνάκη, Φίλ.Πλιάτσικας, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Διονύσης Τσακνής, “W.C.” κ.α.
Επίσης, είχε συνεργαστεί επί σκηνής με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Κώστα Μακεδόνα κ.ά.
Τελευταία συναυλία στον Βόλο την Παρασκευή
Η τελευταία συναυλία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα ήταν την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου με τον Νίκο Πορτοκάλογλου στο Ανοιχτό Θέατρο του δήμου Βόλου «Μελίνα Μερκούρη». Μαζί τους ήταν η Αγάπη Διαγγελάκη και ο Steve Tesser.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μέσα από τα τραγούδια του
Το «Διδυμότειχο» με τους στίχους του Γιάννη «Μπαχ» Σπυρόπουλου ήταν και η προσωπική του ιστορία από το στρατό.
