Η πρώτη μάχη (και η πρώτη νίκη) του αιγιαλού – Αρκεί όμως;

Ελληνική Φύση
Μοιραστείτε το:

Ο Χρήστος Ξανθάκης, γράφει στο newpost για την πρώτη νίκη του «λαουτζίκου» στην μάχη για ελεύθερους αιγιαλούς, λόγο της απόσυρσης των διατάξεων του αναπτυξιακού νομοσχεδίου που έδινε την δυνατότητα «ιδιωτικοποίησής» τους, από παραθαλάσσιους επενδυτές και όχι μόνο, απόσυρση που έγινε γιατί το θέμα έλαβε μεγάλη δημοσιοποίηση (το άρθρο του κου Ξανθάκη παρουσιάζεται στην συνέχεια)

Η στήλη εκτιμά ότι ο καλός αρθρογράφος είχε υπόψη του τις παραλίες της Αττικής που σε πολλά σημεία είναι «μπλοκαρισμένες» από ιδιώτες, άλλες φορές με νόμιμες υποτίθεται διαδικασίες και άλλες φορές αυθαίρετα, ιδίως στις περιπτώσεις που τα κτίσματα ανήκουν σε μέλη της οικονομικής ελίτ της χώρας.

Πιθανόν να κάνουμε λάθος, αλλά ο συντάκτης του άρθρου φαίνεται ότι δεν έχει γνώση της κατάστασης χάους που επικρατεί στην επαρχεία και ειδικά σε παραλίες μικρών κοινοτήτων, στις οποίες η κρατική και δημοτική γραφειοκρατία κάνει ότι θέλει, υπέρ των ντόπιων μικροεπενδυτών.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της κοινότητας Γλύφας, του Δήμου Στυλίδας, στο ακροτελεύτιο ανατολικό άκρο της Φθιώτιδας. Εκεί η υπηρεσία Δημόσιας περιουσίας σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου Στυλίδας, εγχώρησαν σε επιχειρηματίες, όλη την βασική μικρή παραλία της για την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων και ανάκληντρων (ξαπλώστρες) ηλιοθεραπίας, χωρίς να αφήσουν ούτε το προβλεπόμενο από το νόμο κενό για όσους δεν επιθυμούσαν να γευτούν τις προσφερόμενες από τους «επενδυτές» υπηρεσίες.

Μάλιστα όλα αυτά έγιναν χωρίς να αφεθεί ελεύθερη η προβλεπόμενη από το νόμο ελάχιστη ελεύθερη ζώνη του 1,5 μέτρου από το κύμα, στηριζόμενες οι υπηρεσίες στην τοπογραφική βεβαίωση των τεχνικών υπηρεσιών του Δήμου.

Να μην ξεχνάμε ακόμη ότι για τις συγκεκριμένες διατάξεις που αποσύρθηκαν από το αναπτυξιακό νομοσχέδιο,  υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από παλιά «ευκαιριακών» και μη επενδυτώνστα νησιά του Αιγαίου και όχι μόνο (π.χ. Μύκονος) που με μία απλή προέγκριση των δημοτικών αρχών έχουν καταλάβει ακόμη και παρθένες και μακρυά από τον οικιστικό ιστό παραλίες αποκλείοντας την πρόσβασή τους στους κοινούς θνητούς.

Στην πράξη, οι συγκεκριμένες διατάξεις, που μην αμφιβάλετε κάποια στιγμή θα επανέλθουν, είτε σε άλλο νομοσχέδιο, είτε σαν τροπολογία, δεν έχουν καμία αναπτυξιακή χροιά, αλλά αντίθετα οι εμπνευστές τους στόχευαν στην κάλυψη των κάθε είδους παρανομιών Δήμων και ιδιωτών που έχουν κατακρεουργήσει το δικαίωμα του λαού για ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις ακτές, κατά τα προβλεπόμενα από το Σύνταγμα της χώρας, «παρανομίες» που έλαβαν χώρα με την αιτιολογία της αύξης των εσόδων από τις δημοτικές αρχές και της εκμετάλλευσης αδρανών περιουσιακών στοιχείων, όπως αναφέρονται στην γραφειοκρατική γλώσσα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μένει και το οποίο θα αποσαφημίσει τις προθέσεις της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, για το περιβάλλον και τα αναφαίρετα δικαιώματα των πολιτών, είναι αν επιτέλους θα ισχύσει ο τελευταίος νόμος για την διαχείριση των ακτών, που τουλάχιστον είναι κατά τι ποιο «σκληρός» για τους διάφορους επενδυτές…

Σε αναμονή λοιπόν… και μην τρέφεται ελπίδες για τους διάφορους οικολόγους αι τις οργανώσεις τους.., Αυτοί στο μόνο που έχουν μείνει και επιμένουν με πάθος είναι η «ελεύθερη χρήση» του περίεργου τρίφυλλου…

«ο Επιζών»

——————-

Διαβάστε στην συνέχεια το άρθρο του κου Ξανθάκη

Η πρώτη μάχη (και η πρώτη νίκη) του αιγιαλού

γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Κανονικά τώρα εγώ έπρεπε να γράφω για την ομιλία του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη και τους έξι άξονες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά λέω να πιάσω (ή μάλλον να ξαναπιάσω) ένα ζήτημα κάπως πιο ταπεινό και λόου προφάιλ. Λέω να ξανασχοληθώ με το στόρι του αιγιαλού που μπήκε στις ζωές μας πριν από κάνα δεκαήμερο με ρεπορτάζ της «Καθημερινής» που κατέγραφε τι σκεπτόταν να κάνει η κυβέρνηση..

με τις παραλίες. Κι αυτό που σκεπτόταν ήταν να τις παραδώσει στον κάθε ματσωμένο, στον κάθε φραγκάτο, στον κάθε παραλή για να τις μαντρώσουν, να τις τσιμεντώσουν, να τις ενθυλακώσουν. Και στους φτωχούς δώρο ένα φόρτωμα αμμοχάλικο, για να το απλώσουν στα μπαλκόνια τους και να ονειρεύονται ρόδινα ακρογιάλια

Αλλά, υπήρχε και ένα τοσοδούλι «αλλά» σε όλη την υπόθεση αιγιαλός εν έτει 2019. Όπως ανέφερε η εφημερίδα:

«Σύμφωνα με πληροφορίες, οι επίμαχες ρυθμίσεις δεν είναι σίγουρο ότι θα συμπεριληφθούν στο “αναπτυξιακό” νομοσχέδιο, καθώς συνεκτιμώνται πολιτικά και οι αντιδράσεις που πιθανότατα θα συναντήσουν».

Και υπήρξαν αντιδράσεις, ω ναι, υπήρξαν αντιδράσεις ένα σωρό, κουρνιαχτός σηκώθηκε, μπουχός, αντάρα, χιλιάδες επί χιλιάδων ήταν οι βλαστήμιες και οι κατάρες που πέσανε. Γιατί, θα το επαναλάβω δεν κουράζομαι, οι παραλίες της Ελλάδας ήταν, είναι και παραμένουν η μοναδική πολυτέλεια στη ζωή του φτωχού, του ταπεινού, του καταφρονεμένου. Αυτό έχει, αυτό του ‘μεινε, για όλα τ’ άλλα πρέπει να πληρώσει μαλλιοκέφαλα και να πει κι «ευχαριστώ» στους μαλάκες που του τα προσφέρουν. Ενώ ένα μεσημεράκι στην άμμο, κάτω απ’ το αρμυρίκι, με ένα βιβλίο (ή ένα κορίτσι ή ένα αγόρι) ανά χείρας, δεν αγοράζεται με όλα τα λεφτά του κόσμου. Και είναι η ψυχή αυτής της χώρας, ο χτύπος της καρδιάς της είναι. Ένα μεσημεράκι στην άμμο, για λίγο έστω, για μια ώρα, δύο, μακριά απ’ τις έγνοιες και την καντήφλα…

Αυτό σκέφτονταν να μας πάρουν, αλλά υπολόγιζαν κι απ’ την άλλη το πολιτικό κόστος. Γιατί μπορεί ο Έλληνας και η Ελληνίδα να είναι μπουρδουκλωμένοι και αποπροσανατολισμένοι τόσο κορόιδα όμως δεν είναι. Μπορούν ακόμη να προσθέσουν δύο συν δύο και να βγάλουν τέσσερα. Και καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι αν φυτρώσουν ντουβάρια στην παραλία δεν θα είναι επειδή τα έσπειρε ο Θεός. Κάποιοι άλλοι θα φταίνε. Και τότε η οργή που θα ξεσπάσει θα κάνει τα συλλαλητήρια του Μακεδονικού να μοιάζουν με νεροπίστολα.

Η οργή που ξέσπασε μάλλον, γιατί το πήραν το μήνυμα οι κυβερνώντες. Πάλι από την «Καθημερινή»:

«Αποσύρθηκαν από το κυοφορούμενο “αναπτυξιακό” νομοσχέδιο οι διατάξεις για τον αιγιαλό. Οι διατάξεις κινούνταν στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης της επιχειρηματικότητας στην παράκτια ζώνη, εις βάρος όμως της κοινοχρησίας της και η δημοσιοποίησή τους προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων».

Έτσι ακριβώς: «Πλήθος αντιδράσεων»!

Κι αν είμαστε μια φορά περήφανοι κάποιοι δημοσιογράφοι που σκίσαμε τα ρούχα μας για το συγκεκριμένο θέμα, όσοι και όσες βγάλατε καπνούς απ’ την αγανάκτηση πρέπει να είστε δέκα, εκατό, χίλιες φορές περήφανοι και περήφανες. Εσάς φοβηθήκανε, εσάς ακούσανε, εσάς υπολογίσανε, όχι πέντε μπαγλαμάδες που βγάζουν το ψωμί τους γράφοντας σχόλια. Στα υπόψιν παρακαλώ και το κρατάμε σαφώς για μελλοντική χρήση…

Πηγή: newpost

Μοιραστείτε το:
Tagged