Για πρώτη φορά στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του 2019 βλέπουμε τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Από την μια το πάγιο αίτημα της τοπικής κοινωνίας για αναλογική εκπροσώπηση χωρίς νόθευση της ψήφου και από την άλλη ο φόβος της «συναλλαγής».
Η μέχρι τώρα εμπειρία μας έδειξε ότι με τις πλειοψηφικές διοικήσεις υπήρχαν περιορισμένες δυνατότητες ελέγχου από την αντιπολίτευση παρά το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο και αυτό οδηγούσε επανειλημμένα σε φαινόμενα αλαζονείας, αμετροέπειας και αδιαφάνειας. Πολλές φορές η δημοτική αρχή ένιωθε ότι ήταν υπεράνω του νόμου και κάθε ελέγχου. Το φαινόμενο αυτό γινόταν περισσότερο έντονο όσο μεγαλύτερη ήταν η εκάστοτε πλειοψηφία. Τώρα πλέον ο «απόλυτος τοπικός άρχοντας» χάνει την αίγλη του. Τα «πρόθυμα χεράκια» που υψώνονταν ως τώρα στο δημοτικό συμβούλιο για κάθε πρόταση της δημοτικής αρχής λιγοστεύουν. Η επίτευξη πλειοψηφίας φαντάζει αδύνατη και «μοιραία» οδηγεί σε συνεργασίες και συμμαχίες για να μπορεί ο δήμος να διοικηθεί.
Το ζητούμενο όμως είναι αυτές οι συνεργασίες και συμμαχίες είτε πριν είτε μετά τις εκλογές να μην είναι προϊόν συναλλαγής. Με το νέο εκλογικό σύστημα υπάρχει πλέον η δυνατότητα να δημιουργηθούν αυτοδιοικητικές παρατάξεις από δημότες και δυνάμεις που αγαπούν την πόλη τους και έχουν όραμα, δύναμη και προοπτική. Άλλωστε η αγάπη για την πόλη που ζούμε δεν είναι προνόμιο και μονοπώλιο κάποιων, αλλά ένα αίσθημα που πλημμυρίζει όλους μας για τον πόλη. Η απλή αναλογική όμως από μόνη της δεν είναι Πανάκεια που θεραπεύει πάσα νόσο και αιτία. Συνυπάρχει με μια κουλτούρα συνεργασίας, όπου το «εγώ» δίνει τη θέση του στο «εμείς». Με αυτό τον τρόπο δεν θα έχουμε φαινόμενα υποψηφίων που είδαν φως και μπήκαν με την απλή αναλογική αφού διαπίστωσαν ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες εκλογής και επομένως δυνατότητας να αποκτήσουν ρόλο στα δρώμενα της τοπικής κοινωνίας αλλά θα ανοίξει τον δρόμο σε αυτούς που έχουν διάθεση για προσφορά με ανιδιοτέλεια.
Από την άλλη η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν πρέπει να είναι και το πεδίο δράσης των κομμάτων της κεντρικής πολιτικής σκηνής που θέλουν τον δήμαρχο κομματάρχη, εκτελεστή των εντολών τους αλλά και «σάκο του μποξ» που θα εισπράττει την δυσαρέσκεια των πολιτών με αποτέλεσμα οι ίδιοι αλώβητοι να συνεχίζουν το «έργο» τους. Ο σφιχτός εναγκαλισμός της κεντρικής πολιτικής εξουσίας με την τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να σταματήσει. Τα κομματικά χρίσματα που έχουν επακόλουθο την κομματική εξάρτηση είναι κάτι άλλωστε που στην μεγάλη της πλειοψηφία ήδη έχει απορρίψει η τοπική κοινωνία. Οι δημότες δείχνουν την προτίμησή τους σε πρόσωπα και δυνάμεις της αυτοδιοίκησης ανεξάρτητα και ακομμάτιστα. Το κριτήριο της επιλογής δεν είναι πλέον κομματικό.
Άλλωστε η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να είναι ο χώρος που ενώνει δημότες και δυνάμεις με δημοκρατικό πρόσημο σε παρατάξεις με ένα κοινό στόχο, να δουν την πόλη τους σύγχρονη και φιλική στους πολίτες. Έτσι θα οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε διοικήσεις και δημάρχους που θα αγωνίζονται, θα διεκδικούν και ενίοτε θα συγκρούονται για το καλό της πόλης τους.
Στέφανος Δημ. Παπαδόπουλος, Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Περιστερίου
- ΔΥΝΑΜΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ
- ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
