Το τρίπτυχο που σκοτώνει…
Σε απροσδιόριστο χρόνο στο παρελθόν, κάπου στη δεκαετία του ’80 – σαν σε όνειρο της άγουρης νιότης ξεχασμένο απ’ την αχλή του χρόνου που πέρασε – θυμάμαι εικόνες από πορείες διαδηλωτών στη Θεσσαλονίκη – πανομοιότυπου ύφους, αλλά όχι πλήθους με αυτές της Αθήνας – που δονούνταν από ιαχές συμπαράστασης στην Νικαράγουα, τη Χιλή, τα παιδιά του Τρίτου κόσμου ή αυτά της Παλαιστίνης και των εμπόλεμων περιοχών της Υφηλίου.
Ήταν η εποχή των διμερών συνεργασιών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου με τους λαϊκούς επαναστάτες του FSLIN (Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου) των Σαντινίστας, που είχαν ανατρέψει τον δικτάτορα Somoza (1979), ο οποίος είχε τότε την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Με βάση την υποστήριξη Παπούλια (ΥΠΕΞ) στους Sandinista, λοιπόν, διοργανώνονταν συχνά-πυκνά τότε τέτοιου είδους πορείες στην Ελλάδα χρωματισμένες πολιτικά υπέρ τρίτων χωρών συγγενών ιδεολογικά με τους δικούς μας κυβερνήτες…
Οι εικόνες εκείνες των αναμνήσεων επανήλθαν αναιμικές στη μνήμη μου χθες, εντελώς τυχαία, καθώς έπεσα συμπτωματικά σε μια σελίδα του διαδικτύου με φωτογραφικό υλικό απ’ τα περσινά αιματηρά επεισόδια στην Νικαράγουα, που έλαβαν χώρα – τέτοιες μέρες – στην πρωτεύουσά της Μανάγκουα και άφησαν πίσω τους 350 νεκρούς και 2000 τραυματίες.
Οι σκηνές ήταν συγκλονιστικές και το αίτημα των Νικαραγουανών διαδηλωτών [ που ήταν και σύνθημα των κατοίκων όλης της χώρας κατά του Αριστερού (αντάρτη) Προέδρου τους και της αντιπροέδρου συζύγου του] ένα:
Να φύγουν!.. Να φύγουν!..
Ο νους μου πήγε ασυναίσθητα στο ιστορικό του Ντανιέλ Ορτέγκα, που είχα διαβάσει δώδεκα χρόνια πριν, όταν είχε επιστρέψει στην εξουσία, για να εφαρμόσει την ”μεταρρυθμιστική” οικονομική πολιτική του ενισχύοντας τον ρόλο του ιδιωτικού τομέα στην Νικαράγουα.
Μου είχε κάνει εντύπωση τότε, θυμάμαι, πως όταν πρωτοέγινε Πρόεδρος (τη δεκαετία του ’80) είχε υποσχεθεί επαναστατικές αλλαγές, πανομοιότυπες με του Ανδρέα Παπανδρέου, αν και – τώρα που το ξανασκέφτομαι – βρίσκω πως ο Ορτέγκα εκείνης της εποχής είχε περισσότερες ομοιότητες με τον Αλέξη Τσίπρα του 2014-5, στο εφεύρημα της υπέρ των αδυνάτων αριστερής πολιτικής του…
- Υποσχέσεις που διαψεύστηκαν εν μια νυκτί, μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Έλληνα… ”Τσε Γκεβάρα”, που – όπως και ο Ορτέγκα – αύξησε εν μια νυκτί τα οφέλη και τον πλούτο της νομενκλατούρας του κόμματός του και των φίλα προσκείμενων σε αυτόν επιχειρηματιών αφαιμάσσοντας φορολογικά τον λαό τον οποίο κλήθηκε να υπερασπίσει απ’ την ληστρική επιδρομή των επάρατων μνημονίων.
- Μα, θα μου έλεγε κάποιος ψηφοφόρος του, ο Ορτέγκα επέβαλε μέτρα σκληρά απ’ τον περασμένο Απρίλη γιατί ήταν υποχρεωμένος να το κάνει – όπως κι ο Τσίπρας – ακολουθώντας τις οδηγίες του ΔΝΤ και το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας του απ’ την χρεωκοπία…
- Ναι, αλλά – όπως κι ο δικός μας – ήξερε ότι παρελάμβανε μια χώρα με επισφαλή σταθερότητα, στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης (που αποφεύχθηκε για μας την τελευταία στιγμή χάρη στη διακυβέρνηση Σαμαρά) και για τον λόγο αυτό δεν άρμοζε να μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις προεκλογικά…
- Οι υποσχέσεις Ορτέγκα-Τσίπρα υπαγορεύονταν απ’ την αριστερή ιδεολογία τους, που είναι η γνωστή ταξική, των κοινωνικών παροχών στους αδύνατους… Δεν μπορούσαν, λοιπόν, να την απαρνηθούν…, θα μου έλεγε ο Συριζαίος συνομιλητής μου.
- Ααα!.. Ναι; θα έκανα με ανάλαφρη ειρωνεία εγώ και θα συνέχιζα τις ερωτήσεις στον ίδιο τόνο νιώθοντας να με πνίγει το δίκιο μου. Όμως πώς γίνεται μέσα στο πλαίσιο αυτής της ιδεολογίας να είναι εγκιβωτισμένος ο ακραιφνής καπιταλισμός κι ο νεοφιλελευθερισμός τους για τον οποίο κατηγορούν επί μονίμου βάσεως την αντιπολίτευση; Ή μήπως τις υποσχέσεις τους τις υπαγορεύει ο έρωτας για την εξουσία, η εθιστική τροφοδότηση του δημοσίου με ημετέρους και η αύξηση των προνομίων και του πλούτου της νομενκλατούρας τους;
Πήρα βαθιά ανάσα ξεφυσώντας την αγανάκτηση που μου προκάλεσε ο νοερός διάλογος με τον Συριζαίο συνομιλητή μου και επικέντρωσα πάλι την προσοχή μου στο διαδίκτυο, όπου ανακάλυπτα όλο και περισσότερες ομοιότητες μεταξύ Τσίπρα-Ορτέγκα.
Ανάμεσα σε αυτές ήταν δυο οφθαλμοφανείς:
- Η μείωση των συντάξεων [(300-500 δολάρια για τους Νικαραγουανούς και 195-200 η κατώτατη σύνταξη για τους δικούς μας, σύμφωνα με τη διάταξη του νόμου Κατρούγκαλου 4578/2018, ενώ η μέση σύνταξη για τους Έλληνες είναι 723 ευρώ (απ’ τις χαμηλότερες στην Ε.Ε) και
- Οι παροχές στους έχοντες και κατέχοντες Νικαραγουανούς και Έλληνες, που περιελάμβαναν μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών (κατά 50 για τους Έλληνες επιχειρηματίες και αναδρομική επιδότησή τους από τον κρατικό κορβανά)…
- Μα, στο κάτω-κάτω, είχε αποσύρει ο Ορτέγκα τα μέτρα, σαν είδε τις αντιδράσεις που ξεσήκωσαν…, ακούστηκε απολογητική πάλι στ’ αυτί μου η φωνή του συνομιλητή μου, σε μια τελευταία προσπάθεια να υπερασπιστεί τον ”σύντροφο” Πρόεδρο της Νικαράγουα.
- Ναι, τα είχε αποσύρει ενόψει της μαζικής εξέγερσης των εργαζομένων και των φοιτητών της χώρας του κι ενώ είχε υπόψη του τους πρώτους νεκρούς, του απάντησα αιχμηρά με επιτιμητικό ύφος και συνέχισα απτόητη. Κάτι σχετικό με τις αποσύρσεις των μέτρων είχαμε κι εμείς στην Ελλάδα το 2017, χωρίς να γίνονται μάλιστα υπό τον φόβο αιματηρών επεισοδίων. Αλλά, φευ, δεν ευοδώθηκαν ούτε αυτές τελικά…‟
” Ήταν, βλέπεις, για τα μάτια του κόσμου… Στο πλαίσιο του θεάτρου του παραλόγου, είδαμε τον Αλέξη μας να τάζει τα πάντα στους πάντες κι ύστερα να δίνει δυο απ’ αυτά που υποσχέθηκε και να παίρνει πίσω τα δέκα. Αυτό δε λέγεται όμως κοινωνική πολιτική, αλλά πολιτική φτωχοποίησης…, κατέληξα αγανακτισμένη.
- Ε, τώρα γίνεσαι άδικη, γιατί ξέρεις πως απ’ τα πλεονάσματα που έβγαλε, μοίρασε ένα μέρος τους στους φτωχούς…, ακούστηκε να μου λέει εκνευρισμένος.
- Ααα!.. Είσαι σίγουρος πως τα πήραν όλοι οι φτωχοί Έλληνες; Γιατί εγώ άκουσα πως πήγαν μέχρι και σε βουλευτές και σε επιχειρηματίες… Άσε που ο αρχηγός σου γέμισε περισσότερες τσέπες των ξένων που ζουν εδώ, παρά των Ελλήνων με την κακοδιαχείριση του διαθέσιμου πλεονάσματος που βγήκε απ’ τον ιδρώτα του κόσμου.
- Υπερβάλλεις…, μουρμούρισε βαριεστημένα, σαν να μην του έμειναν άλλες αντοχές για να τον υπερασπιστεί…
- Δεν υπερβάλλω καθόλου, το ξέρεις, του είπα με πικρό καγχασμό. Αφού φτωχοποίησε τη μεσαία τάξη, προχώρησε στη λογική των επιδομάτων… Κρύφτηκε πίσω απ’ τον ”φερετζέ” του Αριστερού και πήρε τα πιο αντιλαϊκά, νεοφιλελεύθερα μέτρα, που δε θα τολμούσε να πάρει κανείς Δεξιός πολιτικός…
- Ναι, αλλά έτσι μας έβγαλε από τα μνημόνια…, ανταπάντησε εκείνος.
- Τύποις μας έβγαλε, του απάντησα εκνευρισμένη. Το ξέρεις καλά πως είμαστε ακόμα στην προσπάθεια για να βγούμε. Το δείχνει και η αγορά, άλλωστε, που δείχνει άπνοη, τελειωμένη…
- Θα πρέπει, αν είστε δίκαιη, να αναγνωρίσετε πως είμαστε τώρα σε καλύτερη κατάσταση από το ’15…, άκουσα να μου λέει ο Συριζαίος συνομιλητής μου.
- Ναι, αλλά αφού χάθηκε πρώτα το 25του εθνικού μας πλούτου και με επιπλέον δανεισμό από 86-200 δις στα χρόνια της διακυβέρνησής του…, τον αποστόμωσα εκνευρισμένη. Άσε που μας υποθήκευσε για 99 χρόνια και καθυπόταξε τη δημοκρατία στους Ρουβίκωνες και τους αναρχοαυτόνομους κουκουλοφόρους της αριστερής ”κολεγιάς” του. Για να μη θυμηθώ τη ”συμφωνία των Πρεσπών” του ’18 και τα ”capital controls”, που ακόμα ισχύουν απ’ το ’15…
Ο συνομιλητής μου έχει πάψει ν’ ακούγεται. Δεν αντιδρούσε. Κατανοώντας την εσωτερική ταραχή του, του έδωσα χρόνο να αναλογιστεί και τις δικές του ευθύνες, τις ευθύνες ενός ψηφοφόρου. Το βλέμμα μου ξέφυγε πάλι στο διαδίκτυο γλιστρώντας μέσα στο χρόνο. Κάποια στιγμή σκάλωσε τυχαία σε μια φωτογραφία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Οι άντρες, μπροστά μου, μόνο τυχαίοι δεν ήταν. Μόρφασα ασυναίσθητα διαβάζοντας το σχόλιο που τη συνόδευε.
Σηκώθηκα και ξανακάθισα εκνευρισμένη ανακλαδίζοντας τα πόδια μου που έχουν μουδιάσει. Στον νου μου άρχισαν να έρχονται καταιγιστικές οι ειδήσεις για τη σπουδή του Αλέξη Τσίπρα να υποστηρίξει τον ”σύντροφο” Νικολάς Μαδούρο την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση συνυπέγραφε την κοινή καταδικαστική δήλωση της Ε.Ε…
- Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, μια ζωή…, μουρμούρισα απογοητευμένη.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Ελληνική Δημοκρατία – στο τέλειωμα του πρώτου μήνα του χρόνου – είχε συνυπογράψει την ευρωπαϊκή καταδίκη του καθεστώτος της Βενεζουέλας, αν και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ την υποστήριζε…
Διάβαζα με αποτροπιασμό τα όσα ανέφερε, μεταξύ άλλων, η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ε.Ε για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας Φεντερίκα Μογκερίνι στην κοινή δήλωση των κρατών-μελών της Ε.Ε:
”… Οι μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Βενεζουέλα τις τελευταίες ημέρες αντιμετωπίστηκαν με αδιάκριτη χρήση βίας από τις αρχές, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο πολλών ανθρώπων και τον τραυματισμό και τη σύλληψη πολλών περισσότερων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταδικάζει απερίφραστα τις ενέργειες αυτές και απευθύνει θερμά συλλυπητήρια στις οικογένειες των θανόντων”.
Έσφιξα τα χείλη μου λυπημένη ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στη δήλωση που συνυπέγραψε υποκριτικά η Ελλάδα. Ύστερα έστρεψα το βλέμμα μου στο άρθρο-κόλαφο του Βρετανού Ντένις Μακ Σέιν (πρώην υπουργού Ευρωπαϊκών και Λατινοαμερικανικών Υποθέσεων στην κυβέρνηση Μπλερ) για τον Αλέξη Τσίπρα:
”Τι στο καλό συνέβη στην ελληνική παράδοση αλληλεγγύης, στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Γιατί η Ελλάδα, μια ευρωπαϊκή χώρα που έζησε από το 1967 έως το 1974 υπό μια αχρεία, ωμή, διεφθαρμένη κυβέρνηση, υποστηριζόμενη από τη δεξιά στρατιωτική χούντα, στέλνει μήνυμα υποστήριξης σε μια αχρεία, διεφθαρμένη, υποστηριζόμενη από τον στρατό δικτατορία στη Βενεζουέλα;….”
- Γιατί αν δεν ταιριάζανε, δε θα συμπεθεριάζανε…, ψιθύρισα και κατάπια με θόρυβο την κρυφή μου ντροπή.
Ύστερα στύλωσα τα μάτια μου στο πρόσωπο του Άγγλου π. υπουργού, που με κοίταζε απορημένος. Για λίγα λεπτά, φευγαλέα, στη μνήμη μου ζωντάνεψαν οι εικόνες απ’ τα μυστικά ταξίδια του Παππά και του Αρτεμίου στη Βενεζουέλα το 2013 για επαφές – υποτίθεται – με στελέχη της κυβέρνησης του διαδόχου του Ούγκο Τσάβες…
Έκλεισα τα αυτιά μου στις φωνές αποδοκιμασίας του κόσμου για τα επαίσχυντα και ανομολόγητα που έγιναν τότε στο όνομα της διεκδίκησης της εξουσίας. Όταν ηρέμησα κάπως, σήκωσα το βλέμμα μου απολογητικά, σαν να ντρεπόμουν για λογαριασμό τους, και έδωσα στον Άγγλο υπουργό την απάντηση που περίμενε:
- Γιατί ο Τσίπρας, ο Μαδούρο και ο Ορτέγκα είναι ένα και το αυτό, κύριε, του λέω με πόνο ψυχής. Είναι το τρίπτυχο που σκοτώνει!.. Το τρίπτυχο των Αριστερών καπιταλιστών που κρατούν αιχμάλωτη την δημοκρατία των λαών τους στο σύνδρομο του αριστερού ολοκληρωτισμού αφήνοντάς τον να κατατρώει τα σπλάχνα της και τις σάρκες των πολιτών της…
Πηγή: antinews.gr
