Πέντε φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ιστορίες, που όμως, έχουν πολύ ζουμί για τους έχοντες βαθιά γνώση… κατέχοντες…
Εξηγούν στα πλαίσια της φανταστικής λογοτεχνίας, τη σχέση μεταξύ α) του ερπετού «Βόας ή Βούας ή Μπούας ο Ελληνικός», β) των Ασκών του Αιόλου και των θυελλωδών ανέμων που απελευθερώνουν, γ) του Βυζαντινού συστήματος απόδοσης δικαιοσύνης στους Άρχοντες, δ) των Εκκλησιαστών-δικαστών, ε) του Μέγα Μάγιστρου δικολάβου και της υποχρεωτικής θεραπείας στο δάγκωμα Φιδιού.
Η Ελληνική Φύση και ο περίφημος Βόας ή Βούας ή Μπούας ο Ελληνικός
Για όποιον νομίζει ότι Φίδια της οικογένειας του Βόα, υπάρχουν μόνο στην Αφρική και στην Αμερικανική Ήπειρο, κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Βόας ή Βούας, ή Μπούας κατά την ντοπιολαλιά σε ορισμένες περιοχές, υπάρχει και στην Ελλάδα. Πρόκειται για μικρό φιδάκι, άκακο και ουσιαστικά ακίνδυνο για τον άνθρωπο και τα μεγάλα ζώα, που διαβιεί είτε σε αμμώδη εδάφη, είτε ορεινά σχετικά υγρά και βραχώδη. Τον περισσότερο χρόνο του τον περνά καλυπτόμενο κάτω από πεσμένα φύλα, εγκοπές βράχων ή μισοχωμένο μέσα στις αμμώδεις επιφάνειες, βγαίνει δε για κυνήγι κυρίως το βράδυ με το σκοτάδι, αναζητώντας μικρά θηράματα, όπως τρωκτικά, έντομα και σκουλήκια με τα οποία τρέφετε. Χαριτολογώντας θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για σκοτεινό και μοχθηρό τύπο, μόνο που ενίοτε γίνεται και ο ίδιος θήραμα, βορά είτε μεγάλων τρωκτικών, είτε μικρών σαρκοβόρων, είτε ακόμη αρπακτικών πουλιών την νύκτα ή ακόμη και την ημέρα, όταν κάνει κάποιες από τις σπάνιες εμφανίσεις του.
Συνολικά θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος για αυτό το «φιδάκι», ότι πρόκειται για μία κρυψίνου οντότητα της φύσης, που καλυπτόμενη από το σκοτάδι, κτυπά ξαφνικά λεηλατώντας άλλες υπάρξεις που τις θεωρεί αδύναμες απέναντί της.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι όταν αισθάνεται αδύναμο ή χωρίς την αίσθηση ότι υπάρχει προστασία, κρύβεται κάτω από πράσινα φύλα και λάσπες, κτίζοντας παράλληλα το οχυρό του, ενίοτε με την βοήθεια άλλων, ακόμη και πτηνών, όπως του πτωματοφάγου ελληνικού γύπα, στην φωλιά του οποίου εισχωρεί. Όταν μάλιστα αισθανθεί ισχυρά προστατευόμενο και με αδιάρρηκτη και ασφαλή «φωλιά», αποθρασύνεται εξαπολύοντας επιθέσεις εναντίον όσων θεωρεί ως απειλή, δίκαια ή άδικα, ανεξάρτητα αν τελικά τα εν δυνάμει θύματα ή αλλιώς οι στόχοι των επιθέσεων του τον αγνοούν ή τον έχουν αφήσει να ζήσει στην ησυχία του, αδιαφορώντας για την ύπαρξή του και γεμάτη περιττώματα και πολύ βρωμιά δυσώδη «καστρο-φωλιά» του.
Η συμπεριφορά του αυτή πηγάζει σύμφωνα με τους ειδικούς ερπετολόγους από μια ιδιότυπη εμμονή που παρουσιάζει και η οποία του έχει αποφέρει το λαϊκό όνομα, ιδιαίτερα στους ορεινούς όγκους της χώρας Βούας ή Μπούας, που ερμηνεύεται ως χοντροκέφαλος και ξεροκέφαλος, αν και το κεφάλι το δεν έχει στην πραγματικότητα τέτοιες διαστάσεις, συμπεριφορά που συνήθως έχει σαν αποτέλεσμα να χάνει τις «καστροφωλιές» του, που με τόσο κόπο, αγωνία και βαριές θυσίες έχει κατακτήσει…
Ο Οδυσσέας και οι Ασκοί του Αιόλου…
Από την άλλη, όταν ο Οδυσσέας έκανε σπονδή στους θεούς του ζητώντας ούριους ανέμους για να επιστρέψει στην Ηθάκη του και την πολυαγαπημένη Πηνελόπη του, αυτοί του διαμήνυσαν ότι το μόνο που μπορούσαν να κάνουν για να τον βοηθήσουν ήταν να πείσουν τον θεό των ανέμων, τον Αίολο, να ανοίξει τους ασκούς στους οποίους κρατούσε φυλακισμένους τους ανέμους.
Τον προειδοποίησαν μάλιστα, ως ώφειλαν, -θεοί ήταν άλλωστε-, ότι οι άνεμοι εφόσον απελευθερώνονταν από τους ασκούς στους οποίους ήταν φυλακισμένοι, θα ήταν ανεξέλεγκτοι, αφού η ελευθερία δεν γνωρίζει περιορισμούς. Παρόλη, όμως, αυτή την πολύ σοβαρή προειδοποίηση, ο Οδυσσέας, πιθανόν υποτιμώντας μερικώς τις ικανότητές του και κυρίως τις δυνάμεις του, επέμεινε στην έκλυσή του, οι Ασκοί του Αιόλου άνοιξαν και ο ίδιος βρέθηκε για πολλά, πάρα πολλά χρόνια φυλακισμένος στο νησί της Κίρκης με όλους τους αγαπημένους και πιστούς συντρόφους του να έχουν χαθεί στα βαθιά νερά της θάλασσας, παρότι είχαν γλυτώσει από τη Σκύλλα και την Χάρυβδη.
Ο Μέγας Μάγιστρος του Βυζαντίου
Στην βυζαντινή Κωνσταντινούπολη, την εποχή της ακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κυρίαρχος επί ζώντων και πραγμάτων ήταν πάντα ο αυτοκράτορας ή άλλως ο Βασιλεύων. Κατά τις ιστορικές γραφές και διηγήσεις κυβερνούσε με την «Αρχή του Ενός», αποφασίζοντας για τα πάντα με προφορικές εντολές, αποφεύγοντας τα γραπτά χρυσόβουλα, όσο ήταν δυνατόν, για να μην υπάρχουν υποχρεώσεις ή γραπτές αποδείξεις για το μέλλον, που θα μπορούσαν να δώσουν επιχειρήματα στους εχθρού του.
Την υλοποίηση των αποφάσεών του, αναλάμβαναν αντ’ αυτού, οι παρακοιμώμενοι στον θρόνο του, που πέραν των άλλων φρόντιζαν και για τα έσοδα του βασιλεύοντος, δηλαδή του «θρόνου» πέραν από τα έσοδα του Κράτους. Ειδικά για το τελευταίο, όλα τα έσοδα υπέρ του θρόνου συσσωρεύονταν σε ειδικό για το σκοπό αυτό και ασφαλές κουτί, σήμερα έχει την ονομασία «μπαούλο», το οποίο βρίσκονταν στο δώμα, έμπιστου του βασιλιά, στον οποίο ο τελευταίος είχε ευνουχίσει και κόψει την γλώσσα του για να μην υποκύπτει σε πειρασμούς και να μην μπορεί να μιλά γι’ αυτά που έβλεπε.
Ο «αρχι-παρακοιμώμενος» του Βασιλεύοντος, με άλλα λόγια ο έμπιστος των εμπίστων μοίραζε τον χρυσό που συγκεντρώνονταν στο «μπαούλο» σε όλους τους παρακοιμώμενούς του, που τον βοηθούσαν στην άσκηση της εξουσίας του και στη συγκέντρωση των εσόδων του, σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του και πάντα αναλογικά με τον βαθμό του καθενός, την προσφορά του στην συλλογή τους και κυρίως την πίστη του προς τον υπέρτατο Άρχοντα.
Υπήρχε, δε ένας απαράβατος όρος, που όποιος τον παρέβαινε, γνώριζε τις επιπτώσεις της πράξεις του. Αυτές ήταν είτε η εξορία στην χώρα των «λεπρών», είτε ο εγκλεισμός του σε μοναστήρι στην χερσόνησο του Άθω, είτε τέλος η άρση της προστασίας του άρχοντα, ο εξευτελισμός και κοινωνικός διασυρμός και τελικά η απαξίωση.
Υπήρχε, όμως και η επιβράβευση για όσου παρέμεναν πιστοί, αλλά για πολλούς και διαφόρους λόγους ήθελαν να αποχωρήσουν από το σύστημα εξουσίας του υπέρτατου Άρχοντα. Τους επιτρέπονταν να διαλέξουν τον τόπο που ήθελαν να ζήσουν, πάντα μακριά από τον Θρόνο και τον Αυτοκράτορα, να διαλέξουν τον ή την σύντροφο με τον οποίο θα ζούσαν και να εμφανίσουν σταδιακά και χωρίς επιδεικτική αλαζονεία τον πλούτο που είχαν συσσωρεύσει κατά την διάρκεια του βίου τους στα σκιερά δωμάτια πέριξ του θρόνου. Ενίοτε δε τους γνώριζαν ή μάλλον τους σύστηναν ως αγαπημένους στους κατάλληλους αργυραμοιβούς που τους βοηθούσαν να εμφανίσουν τον συσσωρευμένο αλλά κρυφό πλούτο τους, προκειμένου να μην προκαλέσουν τον λαό, κάτι που θα είχε αντίκτυπο στην «αγνότητα» του υπέρτατου άρχοντα και των πολύ στενών εξουσιαστών του.
Όπως και όλες οι άλλες μορφές εξουσίας, στο Βυζάντιο και συνολικά στα κράτη εκείνης της εποχής, η Δικαιοσύνη ήταν κι αυτή ένα από τα δικαιώματα του Αυτοκράτορα. Αυτός, όμως, για να μην προκαλεί τον λαό την είχε εκχωρήσει στους Εκκλησιαστές, δηλαδή τους Ιερωμένους εκείνης της Εποχής, κρατώντας για τον εαυτό του το δικαίωμα της τελικής απόφασης. Την υπεράσπιση, όλων όσων οδηγούνταν για διάφορα παραπτώματα στα δικαστήρια του Βασιλείου, αναλάμβαναν, είτε άλλοι εκκλησιαστές, είτε διανοούμενοι που επιχειρηματολογούσαν υπέρ των κατηγορουμένων με βάση την λογική και τα ήθη και έθιμα της εποχής.
Με τα χρόνια, όμως, εμφανίσθηκαν ως υπερασπιστές ή ακόμη και κατήγοροι στο σύστημα δικαιοσύνης του Βασιλείου, μία νέα κατηγορία λειτουργών, οι επονομαζόμενοι και δικολάβοι. Αναλάμβαναν τις υποθέσεις των υπηκόων του βασιλείου, επ’ αμοιβή και έκαναν τον υπερ πάντων αγώνα για να τους δικαιώσουν ή να τους καταδικάσουν, ανάλογα από ποια πλευρά της κάθε υπόθεσης βρίσκονταν ο «πελάτης» τους. Σταδιακά στο νέο αυτό επάγγελμα της κοινωνίας της Αυτοκρατορίας, άρχισαν να μπαίνουν οι γιοί των Εκκλησιαστών που δεν ήθελαν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του πατρός τους.
Αυτό, ήταν και ο καταλύτης για το σύστημα δικαιοσύνης του χιλιόχρονου βασιλείου, αφού οι δικολάβοι, δεν χρειάζονταν να βρουν πλέον επιχειρήματα υπέρ των πελατών τους, αλλά απλώς αρκούσε να έχουν πρόσβαση και ενίοτε στενή σχέση με τον Εκκλησιαστή δικαστή της υπόθεσής του.
Στη αρχή αυτό συνέβαινε μόνο εφόσον υπήρχε συγγενική σχέση μεταξύ δικολάβου και Εκκλησιαστή δικαστή. Όπως, όμως νομοτελειακά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ιστορικά αποδεδειγμένα μάλιστα, το «κύκλωμα» δικαστών και δικολάβων ανοίγει, η επικοινωνία πολλαπλασιάζεται και μετατρέπεται σε σύστημα, αποδίδοντας δικαιοσύνη κατά το ωραίο και κυρίως το «ορθόν», όχι, όμως, το δίκαιον κατά την λαϊκή γνώση και συμμόρφωση.
Το σύστημα αυτό, έδωσε τέτοια αποτελέσματα, που χρησιμοποιήθηκε απ’ όλες τις μορφές και βαθμίδες της εξουσίας του βασιλείου, μη του υπέρτατου άρχοντα εξαιρουμένου, κυρίως όμως, από τους Τοπικούς Άρχοντες, τους μεγάλους εμπόρους της εποχής και τους κατόχους δια αρπαγής πολύ μεγάλων εκτάσεων γης, που είχαν συσσωρευμένο πλούτο να διαθέσουν. Κι αυτό γιατί ο πλούτος που μπορούσε κάποιος να διαθέσει σε τέτοιες περιπτώσεις, ήταν το κλειδί που έδινε την δυνατότητα και το κίνητρο στους δικολάβους και τους εκκλησιαστές δικαστές να βγάζουν τις «σωστές» αποφάσεις, ανεξάρτητα από το δίκαιο και σε ποιόν από τους εμπλεκόμενους στη δίκη ανήκε αυτό.
Αυτή η αντίληψη περί δικαίου, πολλούς αιώνες αργότερα εκφράσθηκε ως «απόφαση με βάση το πνεύμα του νόμου», για όσους μπορούσαν να πάρουν τις «σωστές» δικαστικές αποφάσεις και «απόφαση με βάση το γράμμα του νόμου» για τους φτωχοδιάβολους που δεν μπορούσαν να προσλάβουν δικολάβο αυτής της κατηγορίας και ικανότητας.
Σταδιακά και λόγω της εκτίμησης ότι το «σύστημα» αυτό απόδοσης δικαιοσύνης στο βασίλειο, απέδιδε ουσιαστική δικαιοσύνη υπέρ εχόντων και κατεχόντων, βάζοντας στην θέση τους όλους όσους αμφισβητούσαν το θεάρεστο και πλούσιο κοινωνικό έργο τους, αυτό της ποδηγέτησης των μαζών που θα έπρεπε να πληρώνουν πάντα το τίμημα, δικολάβοι και εκκλησιαστές-δικαστές οργανώθηκαν σε κύκλους γνωριμιών και άσκησης εξουσίας. Εξασφαλίσθηκε με αυτό τον τρόπο ότι κανείς παρείσακτος, μη αξιόπιστος και μη απόλυτα ελεγμένος ως προς την ικανότητά του να κρατά απόλυτη σιωπή για τους εκατέροθεν δεσμούς, να μην μπορεί να παρεισφρήσει στα δίκαια της Δικαιοσύνης του βασιλείου.
Ένα τέτοιος δικολάβος, είναι σύμφωνα με τις ιστορικές γραφές, πρωταγωνιστής μίας σειράς δικαστικών υποθέσεων που ταλάνισαν τον Άρχοντα μίας από τις μεγαλύτερες πόλης του Βυζαντίου, στις παρυφές της «Βασιλεύουσας». Καταγόμενος από ένα ταπεινό χωριό της Ολύμπιας Πολιτείας, γόνος ταπεινού εκκλησιαστή, υιοθετήθηκε πνευματικά από Μέγα Εκκλησιαστή της εποχής εκείνης που τον εισήγαγε στο κλειστό σύστημα απονομής δικαιοσύνης δια «σωστών» αποφάσεων.
Ταπεινός και γλυκύτατος στη συμπεριφορά σύμφωνα με τις διηγήσεις της εποχής, είχε αποκτήσει την μαγική ικανότητα να δημιουργήσει δικό του «σύστημα» ή κατά τα σύγχρονα πρότυπα κύκλωμα έκδοσης «σωστών» για τους πελάτες του αποφάσεων, έχοντας, όμως, τη σοφία να μην ασχολείται με μεγάλες και ηχηρές υποθέσεις πολιτών και αρχόντων που θα μπορούσαν να ελκύσουν την προσοχή των παρακοιμώμενων του Βασιλέα. Ακούραστος δε σωματικά και πνευματικά, παρότι μικρός το δέμας, κατάφερε με την γλυκύτητα του χαρακτήρα του, αλλά και τις κρυμμένες για όλους ικανότητές του να αναρριχηθεί σε πολύ υψηλό βαθμό στην ιεραρχία του κύκλου κοινωνικών γνωριμιών δικολάβων – Εκκλησιαστών δικαστών.
Όλα αυτά, όμως, είναι άλλη ιστορία που θα παρουσιασθεί εν ευθέτω χρόνο, μαζί με τας ιστορικάς πηγάς που την στοιχειοθετούν.
Το δάγκωμα του φιδιού και οι μελλοντικές επιπτώσεις
Επανερχόμαστε στην πρώτη ιστορία, στο φιδάκι, γιατί για φιδάκι πρόκειται, τον Βόα, ή Βούα ή Μπούα τον ελληνικόν. Πρόκειται για συγκεκριμένη περίπτωση που κατέγραψαν έλληνες φισιοδίφες, έχοντες αφιερώσει την ζωή τους στην παρατήρηση της Ελληνικής πανίδας και χλωρίδας.
Ένα τέτοιο λοιπόν φιδάκι, έχοντας την ιδιομορφία να διαθέτει μεγαλύτερη από το κανονικό κεφάλι, αποφάσισε, όπως φαίνεται να μετοικήσει από τα ενδιαιτήματά του, δηλαδή από τον χώρο που ενδυνάμωσε το πνεύμα και το σώμα του, βρήκε σύντροφο για να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του και συσσώρευσε πλούτο για την οριστική καστροπολιτεία του, σε άλλο χώρο όπου θα αισθάνονταν ότι μπορεί να ζήσει με απόλυτη ασφάλεια.
Πριν, όμως, το επιχειρήσει κατάφερε με την συμπαράσταση της συντρόφου του, -ναι όσο και να φέρεται περίεργο έχουν και τα φίδια σύντροφο-, να ξεκινήσει στην νέα περιοχή και τελικά να ολοκληρώσει την πρώτη, -γιατί ακολούθησε και δεύτερη-, καστροπολιτεία του. Του βγήκε βέβαια λίγο ακριβή, και χρειάσθηκε να δαπανήσουν αυτός και η σύντροφός του πάντα, μεγάλο μέρος του «πλούτου» τους, που είχαν συσσωρεύσει, εργαζόμενοι αόκνως στα αρχικά ενδιαιτήματά τους, στα οποία ο ρόλος τους ήταν υποστηρικτικός της τοπικής κοινωνίας τους.
Εργαζόμενοι και οι δύο για την ολοκλήρωση της καστρο-πολιτεία τους, μαγεύθηκαν από το νέο φυσικό περιβάλλον στο οποίο θα ζούσαν και αποφάσισαν ότι θα έπρεπε να αποκτήσουν περισσότερες και μεγαλύτερες εκτάσεις ώστε να μπορέσουν στο μέλλον να αυξήσουν τις πιθανότητες αύξησης του πλούτου τους.
Πράγματι, το κατάφεραν, αλλά αντιμετώπισαν ένα μικρό, πολύ μικρό προβληματάκι. Δεν μπορούσαν να εμφανίσουν ή μάλλον να αποδείξουν ότι είχαν εμφανή και καθαρό πλούτο αντάξιου για την απόκτηση της τεράστιας έκτασης που έγινε κτήμα και ιδιοκτησία τους. Κατέφυγαν λοιπόν στην πανάρχαια τακτική, που έχει τις ρίζες της στο πάλαι ποτέ ένδοξο Βυζάντιο, ζητώντας την βοήθεια αργυραμοιβού. Ο τελευταίος πρόθημα συναίνεσε χορηγώντας το κατάλληλο ποσό πλούτου, αφού ο Βόας της ιστορίας μας και η σύντροφός του, του «υποσχέθηκαν» εγγράφως, ότι η μεγάλη έκταση ιδιοκτησίας τους, θα παραμείνει δικιά του, μέχρι οι ίδιοι να του επιστρέψουν όσα αυτός τους έδωσε, επαυξημένο μάλιστα σύμφωνα με τις γραφές που ίσχυαν.
Το μικρό προβληματάκι που θα μπορούσε να δημιουργήσει επικίνδυνες τριβές με τους παρακοιμώμενους άγρυπνους φρουρούς και ελεγκτές πράξεων της Εξουσίας, το έλυσαν δηλώνοντας την συμφωνία τους με τον αργυραμοιβό, ως πρωθύστερη της απόκτησης της μεγάλης έκτασης του νέου ενδιαιτήματός τους. Ποιος περίεργος θα μπορούσε να εντρυφήσει σ’ αυτό; Κανείς, εκτός αν και …
Όπως, αναφέρουν, όμως, οι ειδικοί ερπετολόγοι, τα ερπετά είναι από τη φύση τους αχόρταγα. Όταν βρίσκουν τροφή την καταναλώνουν, ανεξάρτητα αν έχουν μόλις φάει, και ακόμη όταν βρίσκουν ευκαιρία για την κατάληψη ή δημιουργία νέας καστρο-πολιτείας το επιχειρούν, καθορίζοντας με αυτό τον τρόπο τις αποκλειστικές περιοχές στις οποίες μπορούν να συγκεντρώσουν και διαχειρισθούν νέο πλούτο.
Έτσι συνέβη και με το ζευγάρι της Ελληνικής Πανίδας της ιστορίας μας, τον Βόα ή Βούα ή Μπούα και της συντρόφου του. Βρήκαν στο διάβα τους μία καστρο-πολιτεία εγκαταλειμμένη στην πράξη που ο ιδιοκτήτης της δεν μπορούσε να την καθαρίσει και να την διαμορφώσει εκ νέου. Με μία μικρή προσφορά, απέκτησαν το μισό της και με την διάθεση μικρού μέρους του συσσωρευμένου πλούτου τους κατάφεραν να την κάνουν σαν καινούργια. Από την χαρά και ικανοποίησή τους μάλιστα της έδωσαν και το όνομα ένδοξου χαρακτήρα του αρχαίου θεάτρου, ώστε οι ίδιοι να εκφράσουν πρώτα την υψηλή κουλτούρα τους και αφετέρου να την κάνουν ελκυστική για όσους ήθελαν να τη επισκεφθούν, επ’ αμοιβή πάντα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς ερπετολόγους, που παρακολουθούν από κοντά την συγκεκριμένη περίπτωση, το αναφερόμενο ζευγάρι της Ελληνικής Πανίδας της ιστορίας μας, ο Βόας ή Βούας ή Μπούας ο ελληνικός και η συντρόφος του, είναι απόλυτα ευτυχισμένοι έχοντας δύο πλέον καστρο-πολιτείες και μία μεγάλη έκταση για το ενδιαίτημά τους.
Συνέβη, όμως και το απρόβλεπτο. Παρότι ό Βόας ή Βούας ή Μπούας ο Ελληνικός, δεν διαθέτει δηλητήριο και για να επιβιώσει διάγει τον βίο του κρυπτόμενος, έκανε κάτι που αντίκειται στη φύση του και τις συνθήκες στις οποίες είναι υποχρεωμένος να ζει. Δάγκωσε κάποιον στον χώρο στον οποίο αρχικά ζούσε και όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να του προκαλέσει κάποιο τραύμα ή να τον φοβίσει να απομακρυνθεί τον ξαναδάγκωσε.
Δεν του έφτανε, όμως αυτό, αλλά για να τον τρομοκρατήσει, όπως ο ίδιος έχει εκτιμήσει ότι θα συμβεί, επιχείρησε νέο δάγκωμα, προσθέτοντας αυτή την φορά και δηλητήριο προσφορά «Μέγα Μάγιστρου» και δει Εκκλησιαστή, ειδικού κατά μία άποψη. Για να υπάρξει, όμως, αποτέλεσμα, το δάγκωμα μετά δηλητήριου διακοσμήθηκε ή αν θέλετε συνοδεύτηκε με ένα τεράστιο όγκο φύλλων ειδικού περιτυλίγματος.
Το ερώτημα που προκύπτει, όπως αναφέρουν και οι ειδικοί ερπετολόγοι είναι «θα έχουν αποτελέσματα αυτά τα δαγκώματα και ειδικά το τελευταίο ή θα υπάρξει αντίστροφη ροή των πραγμάτων;» Κι αυτό γιατί όπως αναφέρουν οι ειδικοί ενίοτε το δάγκωμα φιδιού και δει αυτών που δεν διαθέτουν δηλητήριο, ενίοτε ή μάλλον πάντα έχει αντίστροφα αποτελέσματα.
Στην περίπτωση αυτή, το φίδι ή φιδάκι οδηγείται σε ειδικό εξεταστήριο, όπου μετά το πέρας των εξετάσεων ακολουθεί ειδική θεραπεία η οποία έγκειται στον εγκλεισμό του σε ειδικό σιδερόφρακτο ενδιαίτημα, ενώ συνήθως καταστρέφονται ή κατάσχονται οι καστροπολιτείες του για να μην μολύνουν την υπόλοιπη ελληνική πανίδα και χλωρίδα…
Η θεραπεία του δαγκώματος και οι Ασκοί του Αιόλου…
Όπως ξηγούν πολύ αναλυτικά οι ειδικοί ερπετολόγοι, στο Μέγα Σύγγραμμά τους, το δάγκωμα του Βόα ή Βούα ή Μπούα του ελληνικού, μπορεί ενίοτε να μολύνει την πληγή, η θεραπεία του, όμως είναι εφικτή, έχει πάντα ριζικά και μόνιμα αποτελέσματα και γίνεται σε τρία στάδια..
1ο Στάδιο: Ανοίγουν οι Ασκοί του Αιόλου, ώστε οι θυελλώδεις άνεμοι που θα προκύψουν να ανακατέψουν όλα τα ενδιαιτήματα του «ερπετού», να φέρουν στην επιφάνεια τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει, να αποκαλύψουν τους τρόπους με τους οποίους αυτό έγινε και τις πηγές προέλευσής του. Μικρή παρενέργεια αυτού του σταδίου είναι ότι οι θυελλώδεις άνεμοι δεν κάνουν διακρίσεις στην αποκάλυψη όλων όσων συνεργάσθηκαν με το ένα ή άλλο τρόπο με το ερπετό που δάγκωσε…
2ο Στάδιο: Οι ειδικοί ερπετολόγοι, εξετάζουν με πολύ προσοχή όλα όσα θα βγάλουν στην επιφάνεια οι θυελλώδεις άνεμοι και ειδικότερα όσα δεν έχουν δει το φώς του ηλίου, προκειμένου να προτείνουν κατά περίπτωση το καλύτερο αντίδοτο στο δάγκωμα του φιδιού. Για την καλύτερη, μάλιστα εξαγωγή του επιστημονικού πορίσματός τους, οι ειδικοί εξετάζουν με πολύ προσοχή όλα όσα φέρνουν στην επιφάνεια οι θυελλώδεις άνεμοι, ακόμη κι αυτά που αφορούν άλλους, όσους έχουν με το έναν ή άλλον τρόπο συγχρωτισθεί με το θρασύ φιδάκι…
3ο Στάδιο: Ο φάκελος του πορίσματος των ειδικών ερπετολόγων παραλαμβάνεται από τους Θεραπευτές, οι οποίοι αφού εξετάσουν με πολύ προσοχή τα στοιχεία του, αποφασίζουν και επιβάλουν την κατάλληλη θεραπεία για την οριστική ίαση την πάθησης και εξαφάνισης του προβλήματος. Επειδή η πάθηση του ερπετού που προκάλεσε το δάγκωμα θεωρείται επικίνδυνη και μεταδοτική, συνήθως η θεραπεία προβλέπει την επιβολή ειδικής «καραντίνας» στο «ερπετό», σε ειδικό περίκλειστο και απομονωμένο από επισκέψεις χώρο, καραντίνα που σε χρόνο είναι ανάλογη με το μέγεθος του συσσωρευμένου αδήλωτου πλούτου του που έφεραν στο φως του ηλίου οι θυελλώδεις άνεμοι. Ο δε πλούτος που έρχεται στην επιφάνεια, επειδή θεωρείται ιδιαίτερα μολυσματικός, κατάσχεται από τους ειδικούς Θεραπευτές, απολυμαίνετε για να μην μεταδώσει κάποια ασθένεια σε άλλους και διατίθεται για καλούς σκοπούς.
Είπαμαν και ελλάμαν και «αμαρτίαν ουδεμίαν έχουμε»…
——————
Υ.Γ.: Οι ποιο πάνω ιστορίες, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και αν εκ πρώτης όψης φαίνονται ακατανόητες, για όσους έχουν γνώση της ελληνικής φύσης, αλλά και «ιστορικών» γεγονότων, είναι χρήσιμη για το τσίγκλημα της φαντασίας τους. Αρκεί να μην την αφήσουν να καλπάσει αλλά να την πάνε οι ίδιοι στα μονοπάτια που πρέπει.
Στην ζωή, όλα είναι χρήσιμα, ακόμη και η φανταστική λογοτεχνία, ειδικά αν συνδυαστεί με ιστορικά γεγονότα, έστω και μικρογεγονότα που όμως κρύβουν πληγές. Τι πληγές; Ο καθένας γνωρίζει τις δικές του…
Οι Ασκοί του Αιόλου θα ανοίξουν… και σημασία έχει τι τελικά θα βγάλουν… Ο αναγνώστης θα πρέπει να ξέρει ότι το «δάγκωμα» του φιδιού έχει πάντοτε δύο αποτελέσματα… μόνο που στην δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι πολύ οδυνηρά, όχι γι’ αυτόν που υπέστη το δάγκωμα, αλλά για το ερπετό και τους συν αυτό…
Νομοτέλεια της Φύσης που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει… Ακόμη και ο Βόας ή Βούας ή Μπούας ο Ελληνικός και ας είναι ερπετό…
«Ο Σχολάζων & Κολάζων»
Vukentra.com
