Ανδρουλάκης: Η ελπίδα του άγνωστου και ο Γιώργος Παπανδρέου – Το μέλλεσθαι…

Πολιτικά Κόμματα
Μοιραστείτε το:

Ο Ανδρουλάκης ήρθε ως συμπληρωμένη λέξη πάνω σε ένα σταυρόλεξο που έχει μόνο λευκά τετράγωνα. Ξέρεις πώς τον λένε και, ως μέσος ψηφοφόρος, δεν γνωρίζεις τίποτε άλλο. Στην ουσία ο Ανδρουλάκης πούλησε στους ψηφοφόρους ελπίδα. Και την αγόρασαν. Τους έδειξε ένα καινούργιο πρόσωπο. Και δεν το ρώτησαν τίποτα.

του Κώστα Γιαννακίδη

Ο Ανδρουλάκης εξελέγη επειδή: Ηλικιακά είναι συνεπής απέναντι στο αίτημα της ανανέωσης. Διαθέτει ισχυρό κομματικό μηχανισμό. Δεν τον ξέρει ο κόσμος. Και αυτό γεννά τεράστια ελπίδα. Αυτή τη στιγμή ο μέσος ψηφοφόρος του ΚΙΝΑΛ (να το λέμε ΠΑΣΟΚ να τελειώνουμε;) δύναται να φαντάζεται τον Ανδρουλάκη όπως θέλει.

Κάποιος μπορεί να τον καλουπώνει μέσα στο μοντέλο του λεβέντη Κρητίκαρου. Αλλος βλέπει ένα παιδί από την επαρχία που μιλάει τη γλώσσα του λαού, με μετρημένο παράστημα και σεμνή ματιά. Ενας πιο απαιτητικός ίσως δει τον σύγχρονο πολιτικό με ευρωπαϊκές παραστάσεις και αντίστοιχο πνεύμα.

Μερικοί θα δουν τον αντι-Τσίπρα και άλλοι θα βρουν τον αντι-Μητσοτάκη. Τώρα που μιλάμε, ο Ανδρουλάκης είναι πασπαρτού, ανοίγει όλες τις πόρτες.

Αν το καλοσκεφτείτε, είναι πρωτοφανές. Συνήθως οι υποψήφιοι πατούν πάνω στις θετικές απόψεις των ψηφοφόρων. Ο Ανδρουλάκης ήρθε ως συμπληρωμένη λέξη πάνω σε ένα σταυρόλεξο που έχει μόνο λευκά τετράγωνα. Ξέρεις πώς τον λένε και, ως μέσος ψηφοφόρος, δεν γνωρίζεις τίποτα άλλο.

Στην ουσία ο Ανδρουλάκης πούλησε στους ψηφοφόρους ελπίδα. Και την αγόρασαν. Τους έδειξε ένα καινούργιο πρόσωπο. Και δεν το ρώτησαν τίποτα. Αλλωστε δεν είπε και κάτι. Και αν είπε, δεν το άκουσαν. Αρκεί που ήταν καινούργιο. Θα του κοστίσει, αλήθεια, που είναι εκτός Βουλής;

Ετσι όπως έχει εξελιχθεί ο κοινοβουλευτικός λόγος την τελευταία δεκαετία, μάλλον καλό θα του κάνει. Θα υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους ότι αυτός δεν είναι σαν τους άλλους που παίζουν κουτουλιές εκεί μέσα. Θα βλέπει τις συνεδριάσεις ως ένας από εμάς που, κάποια στιγμή, θα πάει εκεί μέσα για να βελτιώσει κάπως τα πράγματα.

Αρκεί, βέβαια, αυτό που θα μας δείχνει να είναι ελκυστικό και αυτό που θα μας πει να έχει ουσία. Ακόμα είναι νωρίς. Δεν ξέρουμε πολλά για τον Ανδρουλάκη, δεν γνωρίζουμε πώς θα κινηθεί ο Παπανδρέου, τι θα κάνει ο Λοβέρδος.

Είμαστε σίγουροι για τον δρόμο που οφείλει να ακολουθήσει ο Ανδρουλάκης. Δεν είναι δα και δύσκολο να τον βρει. Φτάνει να αποφύγει τα λάθη που πλέον αναβοσβήνουν γύρω του σαν σηματοδότες. Για τον Γιώργο Παπανδρέου, τι να πεις τώρα; Σαράντα χρόνια είναι στην πολιτική. Τι τις ήθελε τις τελευταίες σαράντα μέρες;

Γιατί έχασε ο Γιώργος Παπανδρέου

Ο πρώην Πρωθυπουργός είχε χάσει πολύ πριν από τη 12η Δεκεμβρίου, πριν καν και την 5η Δεκεμβρίου. Η εκστρατεία του είχε πέντε κομβικά λάθη που τον έφεραν απέναντι ακόμα και σε παραδοσιακούς ψηφοφόρους στους οποίους απευθύνθηκε και τους οποίους έφερε στις κάλπες.

του  Μιχάλη Μιχαήλ

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ηττήθηκε από τον Νίκο Ανδρουλάκη όταν έκλεισαν οι κάλπες την Κυριακή, ούτε καν όταν άνοιξαν, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα. Ούτε όμως με το αποτέλεσμα του α’ γύρου στις 5 Δεκεμβρίου, όπου βρέθηκε με δυσκολία δεύτερος.

H ήττα του διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Και ο βασικός λόγος είναι ότι ο πρώην Πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να ανατρέψει τη γενικευμένη καχυποψία και τον –δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα– διάχυτο «αντι-παπανδρεϊσμό», τόσο στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ όσο και σε μεγάλο μέρος του χώρου της Κεντροαριστεράς.

Δεν μπόρεσε, και εξαιτίας σειράς λανθασμένων επιλογών, να υπερκεράσει την αντισυσπείρωση που συγκροτείτο απέναντί του, στην οποία, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, συνέπραξαν όλες οι υπόλοιπες φυλές του ΚΙΝΑΛ. 

Ο βουλευτής Αχαΐας του Κινήματος Αλλαγής, πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ και πρώην Πρωθυπουργός προχώρησε, όπως φάνηκε από τα αποτελέσματα και της πρώτης και της δεύτερης Κυριακής, σε διαδοχικά τακτικά λάθη, τα οποία λειτουργούσαν ως αφορμές για να αποδυναμώνεται η πορεία προς τη βάση της παράταξης, η οποία, κατά παράδοξο τρόπο, μεγεθύνθηκε ακριβώς χάρη στην παρουσία του, χάρη δηλαδή στην απήχηση του ονόματός του, που είχε ως αποτέλεσμα αυξημένες μετακινήσεις και  επανάκαμψη πολλών πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που από το 2012 και μετά είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο κ. Παπανδρέου έδινε διαρκώς την αφορμή να ζυμώνονται στο εκλογικό σώμα της παράταξης οι όποιες του ευθύνες από το παρελθόν και οι ασαφείς προθέσεις του για το μέλλον, με συνέπεια να αφοπλίζεται το βασικό του όπλο: η σύγχρονη πολιτική, σοσιαλδημοκρατική ατζέντα του. 

Γιατί και πώς συνέβη αυτό; Η πιο πειστική εξήγηση είναι ότι συνέβη επειδή αγνόησε το ενδεχόμενο ήττας. Ή ότι δεν το πήρε σοβαρά υπόψη. Δεν πίστεψε, δηλαδή, ότι μπορεί να χάσει. Έτσι προέκυψαν σοβαρά λάθη που στον αχό της επικοινωνιακής παρουσίας των συγκεντρώσεων που έκανε ανά την Ελλάδα, υποτιμήθηκαν. Δεν το άκουσε ο ίδιος, δεν το άκουσαν ούτε οι επιτελείς του.

Τα λάθη ήταν τα εξής. Από την ώρα που δήλωσε ότι θα είναι υποψήφιος και δεν διεκδικεί ρεβάνς για το παρελθόν, δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι ήταν λανθασμένη επιλογή η ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ, το 2015. Αν, για παράδειγμα, έλεγε ότι αποδείχθηκε λανθασμένη εκείνη η πρωτοβουλία, δεν θα έδινε το πάτημα να του ασκείται κριτική ότι το κρατάει δίπορτο σε περίπτωση ήττας.

Επιπλέον, θα μπορούσε εξ αρχής να πει ότι τώρα το ΚΙΝΑΛ είναι το κοινό σπίτι όλων και ότι θα παραμείνει σε αυτό per mare per terra. Το ξεκαθάρισε μόλις προχθές, εν όψει του β’ γύρου, αλλά ήταν αργά.

Υπογράμμισε μεν και σωστά ότι η ανανέωση δεν είναι ηλικιακή, αλλά αφορά τις ιδέες, όμως δεν έβγαλε μπροστά νέα στελέχη που θα έδιναν τη μάχη για την εκλογή του και θα τράβαγαν το κουπί της κόντρας με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Θα έδειχνε έτσι τι εννοεί λέγοντας «νέες ιδέες» με νέα πρόσωπα. Και είχε αξιόλογους υποστηρικτές που θα μπορούσαν να το κάνουν. Αφησε έτσι τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ να μονοπωλεί το δίπτυχο ανανέωση-ενότητα και περιορίστηκε να υποστηρίζει αορίστως ότι έφερε και φέρνει νέες ιδέες.

Αποδείχθηκε κομβικό λάθος ότι δεν πήγε στο ένα και μοναδικό debate. Η επιχειρηματολογία για την  άρνησή του περισσότερο έμοιαζε με δικαιολογία παρά με άλλη άποψη. Οχι ότι θα κέρδιζε ή θα έχανε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, για παράδειγμα, είχε τη χειρότερη εικόνα στο debate, αλλά εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο.

Η επιμονή του πρώην πρωθυπουργού να θέσει άλλους όρους ζυμώθηκε από τους αντιπάλους του ως υπεροπτική και «πριγκιπική» συμπεριφορά. Ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που στις σύγχρονες εκλογές επηρεάζουν πολύ. Ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο αυτή η εντύπωση όταν τελικά ζήτησε να γίνει debate για τη δεύτερη Κυριακή. «Δεν μπορεί να θέλει να συζητάμε όπως και όταν θέλει εκείνος», ήταν το σχόλιο των αντιπάλων του.

Σωστά αγνόησε τις παροτρύνσεις να μην αποσυρθεί στον β’ γύρο και παρέμεινε για να υποστεί μια ηχηρή ήττα. Αυτό επιτάσσει η θεσμική δημοκρατική διαδικασία. Υπό μία έννοια, σωστή ήταν και η επιλογή να πολώσει το κλίμα έναντι του κ. Ανδρουλάκη. Δεν είχε άλλο τρόπο να συσπειρώσει δυνάμεις. Ωστόσο, το έκανε με προσωπικές επιθέσεις και όξυνση, με έναν τρόπο εντελώς αντίθετο από την ηπιότητα με την οποία έθετε τα ζητήματα στον πρώτο γύρο. Το επικέντρωσε σε θέματα του παρελθόντος, το περίφημο «4-2-1», και όχι για κρίσιμα ζητήματα που θα βρεθούν μπροστά μας σύντομα. Ολο αυτό δεν άρεσε. Ούτε σε φίλους ούτε σε αντιπάλους.

Αποκορύφωμα, ο τρόπος που επέλεξε να ανακινήσει ζήτημα παρατυπιών. Το θέμα ήταν ήδη γνωστό στην ΕΔΕΚΑΠ και θα μπορούσε να το αναδείξει με μια απλή ανακοίνωση, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι δεν αμφισβητεί το αποτέλεσμα – και όχι να το πάρει πάνω του προσωπικά. Ετσι έδωσε άλλο ένα πάτημα να βρεθεί στο στόχαστρο σφοδρών επικρίσεων ότι θέλει τη διάλυση.   Τούτων δοθέντων, θα ρωτήσει κάποιος: γιατί κατέβηκε; Για να «τσαλακωθεί»; Η απάντηση είναι γιατί  θέλησε να υπερασπιστεί όσα πιστεύει για το μέλλον της παράταξης και της χώρας. Αυτό δεν ήταν λάθος. Λάθος ήταν ο τρόπος.    

——————

Οι κρίσιμες πρώτες κινήσεις Ανδρουλάκη

Η σαρωτική νίκη στις εσωκομματικές εκλογές ήταν μόνο το πρώτο βήμα. Ποια είναι εκείνα που πρέπει να ακολουθήσουν, ώστε να διατηρηθεί η παρούσα δυναμική για το ΚΙΝΑΛ; Κυριότερα, δε, ποια είναι η εναλλακτική πρόταση πολιτικής;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η σαρωτική νίκη που εξασφάλισε χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης επί του Γ.Α. Παπανδρέου, εν μέσω υψηλής συμμετοχής ψηφοφόρων στον β’ γύρο των εκλογών για την ανάδειξη προέδρου του ΚΙΝΑΛ, αποσαφηνίζει δύο τινά, πέραν πάσης αμφιβολίας, για την κεντροαριστερά.

Πρώτον, το μέγεθος της συμμετοχής του εκλογικού σώματος (άνω των 206.000 ψηφοφόρων) όχι μόνον υπερβαίνει σημαντικά το αντίστοιχο του 2017 (156.103 στον β’ γύρο), αλλά καταδεικνύει και διατήρηση της δημοσκοπικής δυναμικής του ΚΙΝΑΛ, όπως αυτή καταγράφεται από τις περισσότερες μετρήσεις το τελευταίο διάστημα.

Δεύτερον, το σαρωτικό της νίκης Ανδρουλάκη επί του ΓΑΠ δείχνει την επιθυμία του εκλογικού σώματος και δη του τμήματος που εντάσσεται στην κεντροαριστερά για ανανέωση. Ασφαλώς προσώπων και προφανώς πολιτικής.

Ακόμη και υπό το φως της μάλλον πτωχής διαχείρισης που επιδείχθηκε σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητα Παπανδρέου (απουσία από το debate την Α’ εβδομάδα, προσωπική επίθεση κατά του συνυποψηφίου του τη Β’ εβδομάδα και, τέλος, καταγγελίες περί νοθείας στην εκλογική διαδικασία, που έθεσαν, έστω πρόσκαιρα, εν αμφιβόλω την ενότητα του κόμματος) διαφάνηκε ξεκάθαρα η βούληση αποστασιοποίησης των ψηφοφόρων από το δείγμα γραφής Παπανδρέου και προσεταιρισμού ενός «άφθαρτου» προσώπου για την αρχηγία του κόμματος.

Με δεδομένα όλα αυτά, τα μάλλον προφανή ζητούμενα με τα οποία θα είναι πλέον αντιμέτωπος ο κ. Ανδρουλάκης αφορούν:

Την επίλυση του ζητήματος της απουσίας του από την κοινοβουλευτική ομάδα και τον ορισμό νέων προσώπων σε κομματικές θέσεις-κλειδιά του ΚΙΝΑΛ αλλά βεβαίως και τη διατήρηση της ενότητας του κόμματος υπό το φως της εσωκομματικής ισχύος που εξακολουθεί να έχει ο φίλτατος κ. Παπανδρέου. Ας μην ξεχνάμε ότι διατηρεί επιρροή περίπου επί του ενός τρίτου των «φίλων και οπαδών», αλλά και τμήματος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΙΝΑΛ.

Την κεφαλαιοποίηση της δυναμικής που έχει δημιουργηθεί, η οποία επί του παρόντος δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη και βεβαίως την παραγωγή συγκροτημένου αντιπολιτευτικού λόγου, βάσει μίας βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, εκείνων που ήδη προτείνουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνον εφόσον ευοδωθούν αυτές οι προσπάθειες θα μπορέσει ο φίλτατος κ. Ανδρουλάκης να οδηγήσει σε μία ουσιαστική ανασύνταξη το ΚΙΝΑΛ και στην ανάδειξή του ως του τρίτου πόλου της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με στόχο τον «επαναπατρισμό» ψηφοφόρων τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται περί στόχων κρίσιμης σημασίας για την επόμενη κάλπη, η οποία θα είναι εθνική και θα στηθεί εντός του επόμενου 18μήνου. Επειδή, δε, οι πιθανότητες να είναι μία διπλή κάλπη, ελέω απλής αναλογικής, είναι ενισχυμένες, οι επιλογές Ανδρουλάκη θα βαρύνουν όχι μόνον έναντι του εκλογικού σώματος αλλά και των όποιων άλλων πολιτικών δυνάμεων επιλέξει, ενδεχομένως, να συνεργαστεί μετεκλογικά.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, το γεγονός ότι ο κ. Ανδρουλάκης αποτελεί «πολιτικό τέκνο» αμιγώς του ΠΑΣΟΚ και ότι δεν έχει καταλάβει έως τώρα δημόσιες θέσεις παρά μόνον κομματικές ή ως ευρωβουλευτής, τον «προικίζει» αφενός με εκ των έσω γνώση του κομματικού μηχανισμού, γεγονός ιδιαίτερης σημασίας για το συγκεκριμένο κόμμα, αφετέρου, με σχεδόν «λευκή σελίδα» για τη σύνταξη μίας νέας και ουσιαστικής εναλλακτικής πρότασης στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ζητούμενο, κατά τρόπο τέτοιο που να ωθήσει το ΚΙΝΑΛ στην ανάκτηση της ισχύος… ΠΑΣΟΚ;

Πηγή: Protagon.gr, euro2day.gr

Μοιραστείτε το:
Tagged