Η «πληγή» των νέων ψηφιακών τεχνολογιών και τα social media, στην εκπαίδευση, είναι ένα από τα στρατηγικής φύσης προβλήματα που έχει κλιθεί να λύσει η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Κι αυτό γιατί η διφορούμενη μέχρι σήμερα θέση της στο θέμα αυτό έχει οδηγήσει σε τραγελαφικές καταστάσεις μέσα στα σχολεία, χωρίς ταυτόχρονα η «πληροφορική» να έχει προσφέρει σχεδόν τίποτα στο γνωσιακό πεδίο των μαθητών.
Τα κινητά απαγορεύονται στα σχολεία και καλώς, αφού η αφέλεια, η άγνοια κινδύνου και η συνεχώς διογκούμενη «επιθετικότητα» των εφήβων, έχει με την χρήση τους, οδηγήσει σε δυσάρεστες πολλές φορές καταστάσεις, από το διαδικτυακό «μπούλινγκ», έως την διαπόμπευση μαθητών και εκπαιδευτικών.
Από την άλλη, και παρότι είναι πλέον κοινά, διαπιστωμένο ότι οι γνώσεις των μικρών παιδιών και των εφήβων στην χρήση των social media, ξεπερνά κατά πολύ τις γνώσεις των ενηλίκων και των εκπαιδευτικών τους, η πολιτεία συνεχίζει να επιμένει σε ένα απαρχαιωμένο πλέον πρόγραμμα εκπαίδευσης στην πληροφορική μεσα στα σχολεία.
Το θέμα, χωρίς να μπαίνει σε πολύ βαθειά νερά θέτει ο Ανδρέας Ζαμπούκας στην ιστοσελίδα liberal.gr. Παρόλα αυτά, ακουμπά στα ποιό καίρια σημεία, θέτοντας το δάχτυλο στις πληγές και προτείνοντας σημαντικές λύσεις. Διαβάστε το και κρίνετε μόνοι σας…
—————————
Βάλτε τα social media στα σχολεία
Μπορεί το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης να μας έχει υποσχεθεί το κράτος στο κινητό μας αλλά οι μαθητές έχουν ήδη τον κόσμο ολόκληρο στις μικρές τους οθόνες. Από το δημοτικό κιόλας, μπορούν, χωρίς καμία δέσμευση, να ακούσουν αυτοσχέδια αστεία τραγούδια, να δουν πορνό, να παρακολουθήσουν διαστροφικά βιντεάκια, να κάνουν bullying σε άλλα παιδιά, να φλυαρούν με τις ώρες και να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια.
Μπορούν επίσης να βιντεοσκοπούν συμμαθητές τους και να αναδημοσιεύουν τις φωτογραφίες τους. Όπως και να χρησιμοποιούν τα social media για να κάνουν περισσότερους εικονικούς φίλους, ενώ ταυτόχρονα, αδιαφορούν για τους διπλανούς τους.
Σπανίως, όμως δεν χρησιμοποιούν το κινητό ή τον υπολογιστή για να συλλέξουν πληροφορίες, να διασταυρώσουν την εγκυρότητα μιας γνώσης, να ανταλλάξουν κρίσεις για ένα μάθημα, να μελετήσουν, να ανακαλύψουν ψηφιακές δυνατότητες επίλυσης προβλημάτων ή να λάβουν μία συλλογική απόφαση για το σχολείο ή την ομάδα τους.
Η διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης είναι ίσως η βασικότερη πληγή της φυλής μας. Από παλιά. Από πάντα. Και όσο περνούν τα χρόνια, όχι μόνο δεν κλείνει αλλά γίνεται ανυπόφορη. Παντού εν τω μεταξύ, παρατηρείς έναν άκρατο συντηρητισμό που συνδυάζεται με την αποστροφή για κάθε χρηστική νέα ιδέα.
Ειδικά, όταν μιλάμε για συστήματα, υπηρεσίες, φορείς και θεσμούς της πολιτείας. Εκεί που ο αναχρονισμός στο πλαίσιο λειτουργίας ταλαιπωρεί ολόκληρη την κοινωνία.
Στην πραγματικότητα έχεις δύο επιλογές, όταν προκύπτει ζήτημα με τη σχέση σύγχρονης επικοινωνίας και εκπαίδευσης: η πρώτη είναι να απαγορεύσεις τα social media σε όλους κάτω των 15 ετών – πράγμα αδύνατον-, ακολουθώντας τον κλασικό τρόπο προσέγγισης της γνώσης δια της απόρριψης της προτεινόμενης εικόνας. Η άλλη είναι να την εντάξεις πλήρως στην εκπαιδευτική διαδικασία η οποία θα συνδυάσει την κλασική παιδεία με την ψηφιακή ευκολία. Κάθε άλλη ενδιάμεση επιλογή συνιστά υποκρισία και εξαπάτηση των μαθητών.
Μιλάω προφανώς για την ηλεκτρονική αγωγή η οποία είναι απαραίτητη σε έναν κόσμο που τρέχει με ταχύτητα προς την τεχνητή νοημοσύνη και την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση. Γιατί θεωρεί απαραίτητη την σύγκλιση ψηφιακού εξωσχολικού περιβάλλοντος και σχολικής τάξης.
Φτάνει μόνο να σκεφτεί κανείς ότι το smart phone είναι πια «μέρος του σώματος» για κάθε έφηβο και προέκταση της ματιάς και της σκέψης του. Από τη στιγμή λοιπόν, που δεν μπορούμε να αρνηθούμε αυτή την πραγματικότητα, τι νόημα έχει να την κρατάμε μακριά από την διδασκαλία των μαθημάτων;
Φτάνει βέβαια, να εκπονήσουμε ένα πρόγραμμα όπου θα διδάσκονται τα social media υπό την καθοδήγηση του επιμορφωμένου ειδικού. Και ας μην είναι και διορισμένος καθηγητής.
Να μην το κάνουμε; Nα μην το πούμε ούτε σαν ιδέα; Να φοβηθούμε όλους αυτούς που είναι σύμφωνοι οι μαθητές να διαθέτουν το πανάκριβο αξεσουάρ τους αλλά να μην κάνουν με αυτό μάθημα; Να απολαμβάνουν κάθε περιττή χρήση των δικτύων αλλά να μην τα χρησιμοποιούν για γνώσεις, πληροφορίες, διαδικτυακά μαθήματα, εργασίες ή επικοινωνία με άλλους μαθητές από σχολεία της χώρας τους ή του εξωτερικού; Nα ικανοποιούμαστε από την αίσθηση της υποκρισίας αλλά να μην κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να προσεγγίσουμε πιο ρεαλιστικές λύσεις;
Το ζητούμενο πάντα είναι να βελτιώσουμε την πραγματικότητα με την εκπαίδευση. Αν συνεχίσουμε να αρνούμαστε την πραγματικότητα, τι ρόλο ύπαρξης θα έχει πλέον η παιδεία;
Ανδρέας Ζαμπούκας
Πηγή: liberal.gr
